«Ίνα τι εφρύαξαν έθνη και λαοί εμελέτησαν κενά;» (Γιατί βασιλείς και άρχοντες αρνήθηκαν το Θεό;)

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Βασιλείς και άρχοντες από τα αρχαία χρόνια δεν πίστεψαν στην αιώνια ζωή. Η αιώνια ζωή είναι του Θεού. Από τα αρχαία χρόνια βασιλείς και άρχοντες αρνήθηκαν το Θεό. Το ίδιο και σήμερα Άρχοντες αρνούνται το Θεό.

Σαν να μη έφταναν τα βάσανα του κόσμου. Η αβεβαιότητα από αυτούς που συγκέντρωσαν τον πλούτο της γης στους λίγους. Από αυτούς που υπονομεύουν τις ηθικές και πνευματικές βάσεις της κοινωνίας και του συνεκτικούς δεσμούς της, την Ορθοδοξία και την Ελληνική Γλώσσα.

Δεν μας φτάνει η ανησυχία για την ανεργία των νέων, για τις αρρώστιες, για τα πυρηνικά έχουμε και τις διαλυτικές επιθέσεις των αθεϊστών. Ούτε αυτοί μπορούν να πιστέψουν ούτε τους άλλους αφήνουν να πιστέψουν. Επιτίθενται κατά των παιδιών. Μετατρέπουν την Εκπαίδευση σε αθεϊστική. Να μην έχουν πνευματικές βάσεις οι νέοι. Για να είναι ένα ζαλισμένο κοπάδι. Δούλοι που τους διατάζουν τι να αγοράσουν. Άβουλοι καταναλωτές για να αυξάνονται τα υπερκέρδη των πλουσίων.

Η πίστη δεν είναι φιλοσοφία. Η ίδια η κατά φύσιν ζωή είναι πίστη. Όλα τα γνωρίσματα του Θεού είναι μακρά και χαρούμενη ζωή, η μη κατάκριση, η συγνώμην, η ελπίδα, η πίστη, η ειρήνη, η χαρά, η δικαιοσύνη, η καλοσύνη. Όλα τα γνωρίσματα της απιστίας και της απουσίας του Θεού, η κατάκριση, η απώθηση, η μνησικακία, η οργή, το μίσος, η απελπισία είναι δυστυχισμένη ζωή που γρήγορα οδηγεί στο θάνατο. Είναι αυτή η ζωή απόδειξη ότι δεν υπάρχει Θεός;

Ο Θεός είναι η ζωή των ανθρώπων. Η απουσία του Θεού ή ο χωρισμός απ΄ το Θεό είναι αρρώστια και θάνατος. Πώς θέλουν να ζουν οι άθεοι, αν δεν τους αρέσει η κατά φύσιν ζωή, που είναι ο Θεός; Για ποιο λόγο, εκτός απ΄ το να συγκεντρώνουν τον πλούτο στα χέρια των λίγων; Κι αφού παίρνουν τον πλούτο γιατί θέλουν να στερήσουν και τη σοφία και την πίστη απ΄ τους λαούς;

Απ΄ τα αρχαία χρόνια βασιλείς και άρχοντες εξοργίζονται και προσπαθούν με φιλοσοφίες και κούφια λόγια να παρασύρουν τον κόσμο στον μηδενισμό και στην απιστία.

Δεν μπορούν να πιστέψουν στο Θεό και στην αιώνια ζωή, γιατί δεν μπορούν να αγαπήσουν. Μήπως επειδή δεν μπορούν να αγαπήσουν οι ίδιοι , δεν υπάρχει αγάπη;

Ο Κύριος λέει στους μαθητές Του που φιλονικούσαν μεταξύ τους ποιος είναι ο μεγαλύτερος και σε όλους τους πιστούς, « Οι βασιλείς των εθνών κυριεύουσιν αυτών,και οι εξουσιάζοντες αυτών ευεργέται καλούνται. Υμείς δε ουχ ούτως, αλλ΄ ο μείζων εν υμίν γινέσθω ως ο νεώτερος, και ο ηγούμενος ως ο διακονών. Τίς γαρ μείζων, ο ανακείμενος ή ο διακονών; Εγώ δε ειμι εν μέσω υμών ως ο διακονών.»

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὸ φέγγος τῆς πίστεως, εἰσδεδεγμένη λαμπρῶς, πρὸς γνῶσιν σωτήριον, τὸν σὸν λαὸν ἀσφαλῶς, ὠδήγησας ἔνδοξε.

Ὅθεν ὡς ἀπαρχὴ σέ, τῷ σῷ ἔθνει ἁγίαν, μέλπομεν εὐσέβειας, +Ἰσαπόστολε Ὄλγα
Χριστὸς γὰρ ὃν ἠγάπησας, ἀξίως σὲ ἐδόξασε.