Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Λέγει ο μαρτυρών ταύτα. Ναι έρχομαι ταχύ.
Αμήν, ναι έρχου, Κύριε Ιησού.
Αποκάλυψη
Ο Άντονυ Μπλουμ παραθέτει το παρακάτω ανέκδοτο σε κάποιο βιβλίο του : Μια φορά πήγε ένας ασθενής στον ψυχίατρο. Ο ψυχίατρος τον έβαλε να ξαπλώσει σ’ ένα ντιβάνι και του είπε να μιλάει για οτιδήποτε. Αυτός θα καθόταν στο γραφείο του πίσω από την κουρτίνα, όπου υποτίθεται θα κρατούσε σημειώσεις. Ο ασθενής άρχισε να μιλάει για οτιδήποτε ερχόταν στο μυαλό του. Ύστερα από λίγη ώρα αντιλήφθηκε ότι ήταν μόνος του . Πράγματι, τράβηξε την κουρτίνα και είδε ότι ο γιατρός έλειπε. Στο γραφείο του υπήρχε ένα μαγνητόφωνο ανοιχτό. Ο ασθενής ακούμπησε το μαγνητόφωνό του κοντά στο μαγνητόφωνο του γιατρού, και πήγε στο κοντινό καφενείο. Εκεί συνάντησε το γιατρό που έπινε τον καφέ του.
-Τι κάνεις εδώ; τον ρώτησε ο γιατρός . Εσύ έπρεπε να βρίσκεσαι στο ιατρείο μου και να μιλάς.
- Το μαγνητόφωνό μου μιλάει στο μαγνητόφωνό σας, είπε ο άνθρωπος.
Η Επιστήμη (οι επίσκοποι πρέπει να έχουν πτυχίο πανεπιστημίου), είναι η οδός δια της αναλυτικής σκέψεως, η οποία είναι μέθοδος του κόσμου τούτου. Η επιστήμη είναι εκ του κόσμου τούτου. Σκέπτομαι άρα υπάρχω. Για την επιστήμη τα μυστήρια της Εκκλησίας είναι μύθοι και ως μυθολογία διατηρούνται. Η λατρεία είναι αναπαράσταση και οι κληρικοί ένα είδος ηθοποιοί. Τα πράγματα είναι σύμβολα και τα γεγονότα παραβολές.
Η Πίστη είναι ζωή. Ο Κύριος είναι η ζωή ημών. Είτε ζώμεν είτε θνήσκομεν του Κυρίου εσμέν. Εμέ κάμψει παν γόνυ.
Η Επιστήμη είναι μέθοδος του κόσμου τούτου δια της αναλύσεως, του πειράματος και της στατιστικής, τουτέστιν δια της ψιλής γνώσεως.
Η Εκκλησία είναι θείον εγκαθίδρυμα και αγιάζει τους πιστούς οι οποίοι ακούουν της φωνής του Κυρίου Ιησού και ακολουθούν το παράδειγμα Αυτού, της Θεοτόκου και πάντων των αγίων. Δίδαξόν με οδόν εν η πορεύσομαι. Εύρον καγώ την οδόν δια της μετανοίας. Η Εκκλησία ακολουθεί όχι την οδόν της επηρμένης Επιστήμης, αλλά την ταπεινήν οδόν δια της μετανοίας.
Αθρόον ο κριτής επελεύσεται και εκάστου αι πράξεις γυμνωθήσονται, αλλά φόβω κράξομεν εν τω μέσω της νυκτός, άγιος, άγιος, άγιος εί ο Θεός , δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς.
«Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το άγιον,
βρύει προφητείας, ιερέας τελειοί,
αγραμμάτους σοφίαν εδίδαξεν,
αλιείς θεολόγους ανέδειξεν,
όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας.
Ομοούσιε και ομόθρονε, τω πατρί και τω Υιώ,
Παράκλητε, δόξα σοι
Ο πατήρ μου και η μήτηρ μου εγκατέλιπόν με, ο δε Κύριος προσελάβετό με.
4 σχόλια:
Πράγματι, η Εκκλησία ως θείο εγκαθίδρυμα επί γης, δροσισμός φρενών και ιατρείο σώματος και πνεύματος, δεν θα μπορούσε ποτέ να σταθεί λογικώς ή συναισθηματικώς άνευ Θεού, άνευ του ιδρυτού και παντός ζώντος Ζωοποιού. Είναι αυτή ακριβώς η Εκκλησία η αισθητή και επέκεινα των αισθητών αψευδής μαρτυρία ότι «Θεός μεθ' ημών». Η συμμετοχή από τον άνθρωπο και η βίωση της Εκκλησίας διά των Μυστηρίων της επιφέρει μαζί με την προσωπική προσπάθεια / διάθεση και τη συνέργεια του Παναγίου Πνεύματος την κάθαρση ψυχής και σώματος, πρώτο ουσιαστικό ορόσημο στην αέναη σχέση μας με τον Θεό. Αέναη βέβαια, όσο και αν μοιάζει κατορθωτή από τους λίγους, αυτούς που «άγγιξαν» έστω και φευγαλέα την αγιότητα, διότι αενάως ο Θεός μάς συμπαρίσταται, μας μιλά, μας αφουγκράζεται, μας αγκαλιάζει. Είμαστε εμείς αυτοί που ηθελημένα ή άθελα τον αποστρεφόμαστε, είμαστε εμείς οι εκουσίως τυφλοί που αρνούμαστε ή όντως αδυνατούμε να δούμε το Φως Του. Αυτός είναι πάντα δίπλα μας, επιδιώκοντας ανεξαιρέτως για καθέναν και καθεμία μας την Κάθαρση, τον Φωτισμό και την Θέωση. Στην πραγματικότητα, μόνο αθέλητα αποφεύγουμε τον Θεό, αφού αν γνωρίζαμε ουσιαστικά τις ευεργεσίες Του, δεν θα θέλαμε ούτε λεπτό να μην είμαστε κοντά Του. «Ουδείς εκών κακός», κατά τον Σωκράτη.
Η μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, που ο Υιός και Λόγος του Θεού ίδρυσε επί γης, η Εκκλησία που Αυτός κατέστησε παντοτινή Οδό θεραπείας ψυχών και συνοδοιπόρο μας από τα επίγεια προς τα επουράνια, η Εκκλησία του βιώματος και όχι των λόγων, της πράξης και της καρδιακής συμμετοχής και όχι της σχολαστικής θεωρίας είναι αναμφιβόλως η (σύντομα ονομαζόμενη) Ορθόδοξη Εκκλησία. Φανερή καθίσταται η αντιδιαστολή της με τις λοιπές θρησκευτικές κοινότητες, κυρίως δυτικής προέλευσης που φέρουν επίσης τον τίτλο της «εκκλησίας», που πόρρω όμως απέχουν από τη βαθύτητα, το νόημα, την ολότητα και την βιωματικότητα της οικείας μας (και πραγματικής) Εκκλησίας, αν περιοριστούμε (έστω και αδίκως) μόνο στα αισθητά.
Η εκτροπή από την Πίστη που ο Ιησούς Χριστός δίδαξε λόγοις και έργοις και πιστοποίησε με την Εκκλησία Του, δεν θα μπορούσε παρά να έχει αρνητικά και συχνά τραγικά αποτελέσματα στις σύγχρονες κοινωνίες. Η καταστροφική και ληστρική επιθετικότητα, τροφοδοτούμενη από τα χαμηλότερα ανθρώπινα ένστικτα, όπως αυτή εκδηλώθηκε με μανία κατά της πρώτη Άλωση της Πόλης από τους Λατίνους το 1204, επέφερε ραγδαίο χωρισμό μεταξύ της Ορθόδοξης Ανατολής και της κοσμικής και αιρετικής κατά την πίστη Δύσης. Η Άλωση του 1204 τροφοδότησε τη Δύση με ατελείωτες ποσότητες θησαυρών, τόνων χρυσού, απαράμιλλων έργων τέχνης, νέων αιχμαλώτων σκλάβων, επέφερε δε και τρομακτική ανατροπή στα έως τότε ευρωπαϊκώς κρατούντα. Πέρα από την ουσιαστική εκμηδένιση των ανατολικών ορθοδόξων Ρωμαίων, οι οποίοι στοιχούνταν ανεξαρτήτως ακριβούς εθνικής καταγωγής υπό την ορθοδοξία και ορθοπραξία, τιμώντας (όχι χωρίς εξαιρέσεις) τον Θεό, αναπτύχθηκε μία νέα Δύση, όπου ανέτειλε αντί των χριστιανικών αξιών, το Κεφάλαιο, ο Δανεισμός και η Πλουτοκρατία ως οι νέες δυνάμεις, απότοκο των απίστευτων σε ποσότητα λαφύρων που μεταφέρθηκαν από την Κωνσταντινούπολη στις δυτικοευρωπαϊκές πόλεις. Ο πλούτος που στόλιζε έως τότε τα παλάτια και τις εκκλησιές της Πόλης, επινέμοντας δοξολογία στον Θεό, πλέον στοιβαζόταν σε δυτικά σεντούκια και τράπεζες, αναδεικνύοντας την τοκογλυφία, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την παύση της λύπησης των ενδεών και την αποθέωση προς το νεοπαγές τραπεζιτικό σύστημα. Η Ευρώπη τού ατομισμού και του εθνικισμού ανέτειλε μαζί με τον νέο θεό, το Χρήμα. Κάθε ανθρώπινη προσπάθεια από τότε και έως σήμερα σηματοδοτείται βάσει του χρηματικού συμφέροντος, η επαύξηση του χρηματικού κεφαλαίου είναι πια πρωταρχικός στόχος και για την επίτευξη του στόχου αυτού επιστρατεύεται κάθε ανθρώπινο μέσον, θεμιτό ή αθέμιτο, το ανήθικο γίνεται κοινωνικώς αποδεκτό και ο όντως Θεός εξοβελίζεται!
Η λογικοκρατία έκτοτε επικρατεί, η εκβιομηχάνιση των τότε προηγμένων χωρών αρχίζει, ο άνθρωπος τίθεται νοησιαρχικώς στην αρχή του παντός και ο Θεός ταπεινά σκύβει εμπρός στην περιφρόνηση, τοποθετούμενος από τον άνθρωπο στο περιθώριο. Οποία πλάνη! Ο Θεός παραμένει πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, μα ακόμα και οι μεταχειριζόμενες λόγο Θεού δυτικές «εκκλησίες», είτε ο άκαμπτος και νεκρός παπισμός είτε ο διαλυτικός προτεσταντισμός, υπηρετούν τον αυτό στόχο δυναστευτικά για τον άνθρωπο, την υλιστική «αυτοαποθέωση». Κάθε ανθρώπινη ενέργεια έχει πια ως αναφορά μόνο το «άτομο», μόνο τον άνθρωπο με τη στενή και στείρα έννοια , τον άνθρωπο χωρίς Θεό!
Η Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν απώλεσε την πληρότητα της Αληθείας, ποτέ δεν έπαψε να χαρίζει στον άνθρωπο τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος διά της ίδιας της ιστορικής της συνέχειας και των αγιαστικών Μυστηρίων Της, όπου τελεταρχικό είναι αείποτε το Πνεύμα το Άγιο. Τα απόνερα του εκ δύσεως ορμώμενου πλουτοκρατικού συστήματος κοινωνικής οργάνωσης, η ψυχρή αύρα του αθεϊσμού που σάρωσε τη Δύση, ο απάνθρωπος υλισμός που άλωσε σχεδόν κάθε προπύργιο προσφοράς και θυσίας ανθρώπου προς άνθρωπο, η αδιαφορία προς τον Πλαστουργό, ο οικουμενισμός και η εκκοσμίκευση των κληρικών έφτασαν νωρίς και στα μέρη μας, ήδη από τα χρόνια της βασιλείας τού Όθωνα. Οι αντιστάσεις ενός κάποτε σεμνού ορθοδόξου λαού (και πάλι όχι χωρίς εξαιρέσεις) κάμφθηκαν σχεδόν εξ ολοκλήρου, τα χαρακτηριστικά της έως τότε φυσικά χαρούμενης, αυτάρκους και ατόφιας ζωής σταδιακά εξανεμίστηκαν. Πλέον ανέτειλε ο ατομισμός, η επίδειξη πλούτου και ο κομπασμός, με όλα τα συμπαρομαρτούντα χαρακτηριστικά μιας παθογενούς και δίχως πολιτιστικές βάσεις κοινωνίας: εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κοινωνικοί αποκλεισμοί, εξαρτησιογόνες ουσίες (είναι μόνο τα ναρκωτικά ή και η τηλεόραση, ο φραπές, οι αθέμιτες δοσοληψίες και το τσιγάρο;), βία, και κοινωνική διάλυση, αμεριμνησία για τον συνάνθρωπο και το περιβάλλον, με δυο λόγια ο εξοβελισμός του Θεού από τη ζωή μας…
Αναζητούμε τον Θεό για να λύσουμε τα αδιέξοδά μας; Ας ξαναγίνουμε Ορθόδοξοι και ας βιώσουμε την Εκκλησία, προσπαθώντας να συλλάβουμε το ένα χιλιοστό τού βιώματος των αγίων και της ταπεινότητας των προκατόχων μας. Ρίχνοντας μια ματιά στην άνθηση που η ορθοδοξία παρουσιάζει εκτός Ελλάδος, ιδίως στη σύγχρονη Αμερική των κοινωνικών και προσωπικών αδιεξόδων, ας πάρουμε παράδειγμα και ας μιμηθούμε την εκεί επιλογή… Είχαμε τον «άνθρωπο», δηλαδή αυτό το νεωτεριστικό υλιστικό κατασκεύασμα του ατομιστικού νοός μας και αποτύχαμε. Μόνοι μας αποτύχαμε. Ας αφήσουμε επιτέλους τον Θεό να επέμβει!
Αγαπητέ κ. Μιχάλη, σας βάζω σε κόπο. Το όνομά σας τα λέει όλα:
Στώμεν καλώς
Περισσότεροι δικηγόροι, περισσότερες δικαστικές υποθέσεις.
Περισσότεροι φιλόλογοι, περισσότεροι οι μη αγαπώντες το βιβλίο.
Περισσότεροι δρόμοι, περισσότερα αυτοκίνητα.
Περισσότερες γνώσεις, περισσότερο βάρος και θλίψις πνεύματος.
Περισσότερες γνώσεις των αντρών για τις γυναίκες και των γυναικών για τους άντρες περισσότερα διαζύγια.
Αν θέλεις να χάσεις την πίστη σου, πιάσε φιλία με την αναλυτική επιστήμη της θεολογίας.
Μέτοχος εγώ ειμί πάντων των φοβουμένων σε και των φυλασσόντων τας εντολάς σου, ελέησόν με Κύριε.
Ας λυπηθούν οι επιστήμονες τον κόσμο.
Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος, δια της Θεοτόκου και πάντων σου των αγίων ελέησον και σώσον ημάς και τον κόσμο σου άπαντα.
Μάταιη η επιστημονική προσέγγιση της πίστεως και της εν Χριστώ ζωής. Το βίωμα του Ιησού είναι όπως το αισθητικό βίωμα. Η ομορφιά δεν είναι για να την αναλύεις με το επιστημονικό πείραμα, αλλά για να την αγαπάς. Ακόμα κι αν ξέρεις όλες τις θεωρίες της αισθητικής δεν θα προσθέσεις τίποτε στην αισθητική απόλαυση, αν δεν έχεις την αίσθηση του ωραίου.
Μία είναι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή, ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
Μπόζε, Mπόζε, νες λιμπόφ νε μόζε. Θέ μου Θέ μου δίχως αγάπη (με τη γνώση και την επιστήμη) δε γίνεται.
Αγαπητέ κε Μόσχο, δεν σας κατάλαβα αυτήν τη φορά...
Γράφετε: "Αγαπητέ κ. Μιχάλη, σας βάζω σε κόπο. Το όνομά σας τα λέει όλα"
Όντως, η αναλυτική επαφή μας κάνει να χάνουμε το δάσος και την ομορφιά του παρατηρώντας το δέντρο...
Δημοσίευση σχολίου