Φιλία με το Θεό 

   

 

Με χαρούμενο στόμα/με χαρούμενη γλώσσα/τη μέρα/και το βράδυ/θα φωνάξεις./Νηστεύοντας θα τραγουδήσεις/με τη φωνή του κορυδαλλού/και ίσως/μες στην ευτυχία μας/μες στην αγαλλίασή μας/ από κάποιο σημείο της γης/ο δημιουργός του ανθρώπου/ο Παντοδύναμος Κύριος/να σε ακούσει./ «Ναι!» θα σου πει/και εσύ/όπου κι αν βρίσκεται/παντοτεινά/μ’ αυτόν μοναδικό σου Κύριο/θα ζεις, θα υπάρχεις. (Ινδιάνικη ποίηση, Εκδόσεις Πανός, μετάφραση Ειρήνη Βρης).

Το πανέμορφο αυτό  τραγούδι των Ινδιάνων της φυλής των Ίνκας της Αμερικής, εκφράζει τα συναισθήματα με τα οποία δημιουργείται η φιλία του ανθρώπου με το Θεό.

Φιλία με το Θεό, για μένα, σημαίνει να είμαι ο εαυτός μου κι αυτό που εμποδίζει τη φιλία αυτή είναι ο φόβος. Ο φόβος να είμαστε ο εαυτός μας που οφείλεται στα παιδικά μας χρόνια μας αποξενώνει από τους άλλους , από τον ίδιο τον εαυτό μας κι από το Θεό. ‘Έζησα τα παιδικά μου χρόνια την εποχή του πολέμου, όταν ο φόβος ήταν διάχυτος παντού και αυτό που φοβόμουν πάντα ήταν ο φόβος μου .

Προσπαθούσα πάντοτε να  είμαι ο εαυτός μου κι από τότε που γνώρισα το Χριστό, ήθελα να είμαι ο εαυτός μου, για χάριν της φιλίας μου με τον Ιησού και για χάρη της νοεράς προσευχής , που αγαπώ. Αλλά  δεν είχα συνειδητοποιήσει, ότι χωρίς αυτήν δεν μπορούσα να ζήσω.Υποσχόμουν  στην εξομολόγηση ότι δεν θα εμποδίζω τη χάρη του Θεού να με επισκεφθεί. Ήθελα να είμαι φίλος με τον Ιησού για να μπορώ να προσεύχομαι. Η προσευχή μαζί με το γράψιμο ,ήταν η συντροφιά μου στις ώρες της μοναξιάς μου. Έγραφα πάντα όπως προσεύχομαι. Η αγάπη μου για την εξομολόγηση είναι έμφυτη σε μένα.

Η Ευχή, όπως λέγεται εν συντομία η νοερά προσευχή του ονόματος του Ιησού  με προστάτευε , γιατί δεν ήθελα να τη στερούμαι, ιδίως όταν ήμουν μόνος και ήμουν μόνος τις περισσότερες φορές.

Από όλα τα  λάθη που έκανα  στη ζωή μου, αυτό που  πλήρωσα πιο ακριβά , ήταν το λάθος της ψευδο-ταυτοποίησης, όπως λέγεται το να μην είμαστε για οποιοδήποτε λόγο,  ο  εαυτός μας.  Το λάθος αυτό για μένα δεν ήταν θεληματικό. Ήθελα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, να είμαι ο εαυτός μου, αλλά την εποχή που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου,  αυτό δεν ήταν κάτι που προείχε. Το σπουδαιότερο πράγμα, εκείνη την εποχή του πολέμου, ήταν η επιβίωση.

Αγαπώ την ειλικρίνεια. Η ψευδής ταυτοποίηση σε μένα δεν ήταν από τη δική μου προαίρεση ή από άγνοια . Ίσως ήταν έλλειψη  επαρκούς πνευματικής επαγρύπνησης. Δεν ήταν ο νους μου εκεί, σ’ αυτό το σημαντικό πράγμα για μένα.

Γνώριζα ενδόμυχα ότι η αρρώστια μας συνετίζει ως προς το ηθικό μέρος, αλλά και μας αφαιρεί τη δύναμη να προσευχόμαστε. . Όταν είμαστε άρρωστοι θυμούμαστε το Θεό, αλλά δεν έχουμε τη δύναμη να προσευχόμαστε.  Αντί να ζητάμε την αρρώστια, πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να είμαστε υγιείς.

 «Χαιρόμαστε εν τρόμω». Ζούμε δηλαδή ,τον τρόμο της απουσίας του Θεού και μέσα σ’ αυτόν τον τρόμο νιώθουμε τη χαρά της φιλίας  με το Θεό. Με τίποτε δεν αλλάζουμε πια τη φιλία μας  αυτή του Θεού που δοκιμάστηκε με τον τρόμο.

« Ο άνθρωπος αποκτάει συνείδηση του εαυτού του, τόσο. όσο ποτέ άλλοτε στην συνηθισμένη ζωή,  πλημμυρισμένος  συγχρόνως από τη γλύκα της αγάπης του Θεού. Βλέπει με το πνεύμα τον Αόρατο, Τον αναπνέει, βρίσκεται όλος κοντά Του» (Αρχ.Σωφρώνιος του Έσεξ).

Το παράδοξο είναι ότι ενώ όλοι διαθέτουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, δεν έχουμε όλοι επίγνωση  ότι αυτά  είναι δώρο του Θεού.  Ο πρώτος άνθρωπος που προσευχήθηκε στο Θεό για να τον ευχαριστήσει που του χάρισε τη ζωή είναι  ο Ενώς, ο γιος του Σήθ, εγγονός του Αδάμ: «Ούτος ήλπισεν επικαλείσθαι το όνομα του Κυρίου και Θεού του.» λέει η Γραφή. Από τότε άρχισαν οι άνθρωποι να προσεύχονται στο Θεό. (Γεν.4:26)

Μόσχος Λαγκουβάρδος

Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET