Ο υπνώττων άνθρωπος

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ο υπνώττων άνθρωπος, ο κοιμισμένος, κατά το κοινώς λεγόμενον, είναι αυτός που δίνει το ρυθμό της εποχής. Στο σημερινό κόσμο,είναι πιο πειστική η εικόνα των πραγμάτων από τα ίδια τα πράγματα. Δεν έχουν τόση σημασία τα πράγματα και τα γεγονότα, αλλά η ιδέα που έχουμε για τα πράγματα και για τα γεγονότα. Γι’ αυτό έχουν τόση δύναμη τα «κανάλια» και οι «καναλάρχες» γιατί αυτουνών η επιρροή ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις. Μόλις βγει μια νέα κυβέρνηση, το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι να μην πληρώσουν τα χρέη τους στο δημόσιο οι καναλάρχες. Το δεύτερο είναι να τους δώσει επιχορηγήσεις, για να ωραιοποιήσει την εικόνα της.
Αυτό το νόημα της δύναμης της εικόνας έχει το παρακάτω ανέκδοτο. Δυο επιστήμονες ιχθυολόγοι, με τις εικόνες όλων των ψαριών στο μυαλό τους, ερευνούν τα ψάρια στη θάλασσα. Ο ένας από τους δύο γέρνει κάποια στιγμή στη βάρκα κι αποκοιμέται. Ο άλλος συνεχίζει να ερευνά με το φακό του, όταν πιάνει ένα σπάνιο ψάρι. Έκπληκτος ξυπνάει τον συνάδελφό του και του δείχνει το σπάνιο ψάρι. Εκείνος το κοιτάζει καλά, το περιεργάζεται, το ψηλαφίζει και λέει: «Δεν υπάρχει τέτοιο ψάρι».
Κατά τη χριστιανική διδασκαλία η υπερβολή είναι αμαρτία. Θυμάμαι, πως όταν ήμουν παιδί, στη Δεσκάτη Γρεβενών, η μακαρίτισσα η γιαγιά μου Βασιλική, δεν μ’ άφηνε να κοιμηθώ πολύ. «Σήκω, παιδί μου» μου έλεγε, «σε «πλείασε» ο ύπνος. Θα αποχοντριαστείς» Εννοούσε θα γίνω υποχονδριακός αν κοιμάμαι υπερβολικά., αν ο ύπνος μου «πλεονάζει» είναι «πλείος» περισσότερος απ΄ τον κανονικό.
Η γιαγιά μου. αν και της τρίτης δημοτικού, γνώριζε πολλά πράγματα, προφανώς από την Εκκλησία. Απορούσα, πως είναι δυνατόν να γνωρίζει ακόμα και τους βαθμούς των επιθέτων. Η γιαγιά μου είναι ζωντανό παράδειγμα του ότι η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία από την αρχή έως την εποχή μας και πως οι διαιρέσεις σε αρχαία και νέα δεν είναι πραγματική, αλλά γίνεται μόνο για να διευκολύνει τις αναλύσεις  της επιστήμης. Θυμάμαι μια φορά είχα ρωτήσει τη γιαγιά μου, αν είμαι καλός, και μου απάντησε: «κάλλιστος»! Η γιαγιά μου χρησιμοποιούσε λέξεις ακόμα κι απ΄τον Όμηρο, όπως τη λέξη «ιλιάτσι», δηλαδή θεραπεία. Γνώριζε και αρχαίες μεθόδους όπως η μέθοδος της  αναζωογόνησης του οργανισμού στις περιπτώσεις καταβολής των δυνάμεών του!
Για τον πολύ ύπνο η γιαγιά μου φοβόταν ότι μπορεί να γίνει πάθος (υποχονδρία).Η γιαγιά μου ήταν αγράμματη, αλλά άκουγε τα ιερά γράμματα της Εκκλησίας. Από τη γιαγιά μου, έμαθα να προσέχω τον ύπνο και ότι λέγεται ή γράφεται γι’ αυτόν. Θυμάμαι πάντα το στίχο του Σολωμού «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου». Ο ποιητής Γεώργιος Σεφέρης γράφει σε κάποιο δοκίμιό του πως ο ύπνος είναι αδιαφορία. Πράγματι η αδιαφορία χαρακτηρίζει αυτούς που θέλουν να ζουν μισοκοιμισμένοι ή που δεν αναλαμβάνουν την προσωπική τους ευθύνη θεωρώντας υπεύθυνο το πεπρωμένο ή το κάρμα, όπως το ονομάζουν οι ινδουιστές. Η αδιαφορία αυτού του είδους είναι περιφρόνηση που κρύβει εγωισμό και υπερηφάνεια.