Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ο Φρόϊντ στο βιβλίο του "Πέραν της ηδονής", θεωρεί την ηδονή επιλογή. Επιλέγουμε την ηδονή ανάμεσα σ' αυτήν και στη δυσαρέσκεια. Με αυτή την εξήγηση ο Φρόϊντ ανήγαγε τα πάντα στη "λίμπιντο", όπως ονομάζει την επιθυμία της ηδονής.
Ποιός θα διάλεγε την δυσαρέσκεια; Ο Φρόϊντ θεωρεί κίνητρο της ηδονής, τη δυσαρέσκεια, στην οποία όμως καταλήγει η ηδονή. Αυτό το είπε, ,αν δεν κάνω λάθος, ο ΠΛάτων για τη χαρά και για τη λύπη, ότι η μια οδηγεί στην άλλη.
Πέραν της ηδονής, τί υπάρχει άραγε; Πέραν της ηδονής, ο Φρόϊντ δεν θέλει να επεκταθεί γιατί τόσο το εδώ της ηδονής, όσον και το πέραν της ηδονής ,δεν είναι παρά "εικοτολογία", εικασίες δηλαδή.
Η αντίθεση, γράφει μεταξύ ενορμήσεων του Εγώ και των σεξουαλικών ενορμήσεων μετατράπηκε σε αντίθεση ζωής και θανάτου. Η εικοτολογία υποθέτει ότι αυτός ο Έρωτας δρα από την αρχή της ζωής ως "ενόρμηση της ζωής" σε αντίθεση με την ενόρμηση του θανάτου και ότι δημιουργήθηκε από την εμβίωση της ανόργανης ύλης. (!)
moschoblog.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου