Ο διωγμός της ωριμότητας

του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ένα γέρικο ζευγάρι επισκέπτεται τα παιδιά του στο Τόκιο, αλλά κανένας δεν βρίσκει καιρό να ασχοληθεί μαζί του. Αυτό είναι το θέμα της αριστουργηματικής ταινίας   Tokio story». Σε ποια χώρα συμβαίνει αυτό; Στην Ιαπωνία, τη χώρα, όπου οι κάτοικοι αγαπούν το παλιό, το φθαρμένο. Να σκεφτείτε ότι ένας από τους τέσσερις παραδοσιακούς τρόπους της γιαπωνέζικης ποίησης, το τρόπος «γιούγκεν», όπως τον ονομάζουν, ήταν πάντα η ηρεμία. Σύμφωνα με την Ιαπωνική ποιητική Παράδοση «Ο φυσικός τρόπος υπάρξεως όλων των πραγμάτων είναι η ηρεμία. Η αληθινή βάση του σύμπαντος είναι η ηρεμία (γαλήνη), η πραγματική του κατάσταση από όπου πηγάζει κάθε δραστηριότητα. Κάθε δραστηριότητα «γιούγκεν» είναι η αίσθηση της μυστικής γαλήνης στα πράγματα, η οποία είναι πάντα εκεί. Το γιούγκεν συνδυάζεται επίσης με μια αίσθηση δυνατής κοινωνίας με τη φύση.»
Ο πόλεμος κατά της ωριμότητας στην εποχή μας ξεκινάει απ΄ την Εκπαίδευση. Παραγκωνίζεται η μόρφωση των νέων για να πληγεί η ωριμότητα, η υπευθυνότητα και η ελευθερία της σκέψης. Ο ώριμος, ο ενήλικος, αυτός που έχει το πνεύμα του ελεύθερο δεν χειραγωγείται και δε γίνεται υπάκουος καταναλωτής. Δίχως την αληθινή μόρφωση ο άνθρωπος γεράζει και δε γίνεται ώριμος και ενήλικος, αλλά παραμένει "μεγάλο παιδί". Τα χρόνια δε δίνουν σοφία αλλά γεράματα. Παραμελώντας τη μόρφωση καταδιώκουμε την ωριμότητα, την υπευθυνότητα και την ελευθερία του ανθρώπου. Πράγματι η ωριμότητα σπανίζει στις μέρες μας! Γέροι μαλώνουν για το ποδόσφαιρο και την πολιτική.Όποιος θέλει να αγωνιστεί για την ωριμότητα, την υπευθυνότητα και την ελευθερία του πολίτη, πρέπει να αγωνιστεί για να υπερασπιστεί το δικαίωμα των νέων στη μόρφωση. Πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου οι άρχοντες ωμά και απροκάλυπτα δηλώνουν ότι η Εκπαίδευση δεν έχει στόχο να μορφώσει τους νέους όπως ορίζει το Σύνταγμα για να γίνουν ώριμοι και ελεύθερα σκεπτόμενοι πολίτες.
Η Εκπαίδευση παρέχει στους νέους μόνο γνώσεις απαραίτητες για την επαγγελματική τους κατάρτιση, αν και ξεχνάει να αναλάβει και την ευθύνη να τους αποκαταστήσει επαγγελματικώς. Άρα η τόση φροντίδα της για το επάγγελμα χωρίς τη μόρφωση και την υπευθυνότητα ,στην πραγματικότητα είναι πρόφαση για να πληγεί και εξαφανιστεί ο ώριμος πολίτης, πράγμα που συμβαίνει ήδη στις μέρες μας με τους ανώριμους πολίτες με άσπρα μαλλιά.
Ο αγώνας του σκεπτόμενου πολίτη για την ωριμότητα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον με στόχο να εισέλθη κάποτε στην πολιτική η σύνεση, η πείρα και η σοφία, ώστε να αναλάβουν την πολιτική εξουσία ώριμοι πολίτες, που θα σταματήσουν την αυτοκτονία της Γης!
Θα μου ζητούσες ίσως, ευγενικέ αναγνώστη, να σου δείξω έναν ώριμο και έναν ανώριμο πολίτη για να φανεί με ποιο κριτήριο αποτιμούμε την ωριμότητα και με ποιο την ανωριμότητα. Πράγματι υπάρχει ασφαλές κριτήριο για τη διάκριση του ωρίμου απ΄ τον ανώριμο πολίτη. Πρόκειται για το ίδιο κριτήριο, που ισχύει απ’ τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα για τη διάκριση του ενηλίκου και του ανηλίκου. Φυσικά δεν είναι ασφαλές κριτήριο η ηλικία, γιατί καθένας γνωρίζει ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας «μεγάλα παιδιά», ανώριμοι πολίτες, απ΄ τους οποίους κινδυνεύει όχι μόνο ο πολιτισμός αλλά και η ζωή στη Γη!
Ένα απλό ουσιαστικό κριτήριο ενηλικότητας είναι η συγχώρηση με την έννοια ότι δεν προβάλλουμε τα λάθη μας στους άλλους και αναλαμβάνουμε την ευθύνη οι ίδιοι για τις πράξεις μας. Τα πιο πολλά <<μεγάλα παιδιά>> αν και έφτασαν στην ηλικία του ώριμου ανθρώπου δεν απέκτησαν την ωριμότητα να κατανοήσουν και να συγχωρήσουν τους γονείς τους, ιδίως τον πατέρα, το σύμβολο της ωριμότητας.
Αξίζει να δείτε την κινηματογραφική ταινία Tokyo story του Γιοσουσίρο Όζο (1953) . Θεωρείται η καλύτερη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ. Αν μπορέσετε βέβαια κάπου να τη βρείτε. Στο Γιου Τιούμπ, υπάρχει με αγγλικούς υποτίτλους.