Η θέα που σκοτώνει

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε πώς να κοιτάζουμε π.χ. την ομορφιά ενός γυναικείου σώματος. Ξέρουμε άραγε πώς να κοιτάζουμε;

Με τις ερωτήσεις μου αυτές, θα με κατηγορήσουν πάλι ότι ρωτώ τα αυτονόητα. Φυσικά ξέρουν όλοι πώς να κοιτάζουν, θα μου πουν. Εγώ νομίζω ότι δυστυχώς δεν ξέρουμε πώς να κοιτάζουμε. Και δεν ξέρουμε όχι μόνο εμείς τώρα. Δεν ήξεραν και οι πριν από μας, διότι αυτά που φαίνονται αυτονόητα είναι "κεκρυμμένα από καταβολής κόσμου"!

Και βέβαια δεν πρόκειται να τα αποκαλύψουμε εμείς τώρα εδώ κι ας πληρώνουμε με την οδύνη της μοναξιάς ό,τι μαθαίνουμε. Ή μάλλον γι΄ αυτό. Πρέπει να κουραστεί λιγάκι αυτός που θέλει να ξέρει τις μυστικές εμπειρίες του ανθρώπου. Μυστικές όχι γιατί είναι κρυφές, αλλά γιατί μεταδίδονται από εμπειρία σε εμπειρία.

Είναι, λοιπόν, σημαντικό να ξέρουμε να κοιτάζουμε. Πότε ξέρουμε να κοιτάζουμε; Ξέρουμε να κοιτάζουμε π.χ. την ομορφιά ενός γυναικείου σώματος, αν κοιτώντας την ΄δεν σκεφτόμαστε ότι η ομορφιά αυτή είναι του Θεού; Κι αφού είναι του Θεού, είναι μέσα μας; Πράγματι αν η ομορφιά του Θεού δεν είναι μέσα μου, ούτε έξω είναι και φυσικά δεν θα τη δω. Οπότε δεν με ενδιαφέρει. Γι΄ αυτούς που τους ενδιαφέρει όμως πρέπει να θυμούνται ότι η ομορφιά που βλέπουν είναι μέσα τους, αλλιώς δεν θα μπορούσαν να τη δουν. Επειδή είναι μέσα μας η ομορφιά του Θεού γι΄ αυτό μπορούμε και τη βλέπουμε έξω από μας.Η ομορφιά είναι του Θεού, ο Θεός είναι μέσα μας κι η ομορφιά του Θεού είναι μέσα μας. Δεν χρειάζεται να την αρπάξουμε. Η διάθεση της αρπαγής μπορεί να μας σκοτώσει. Η διπλή αυτή επίγνωση 1) ότι είναι του Θεού και 2) ότι είναι μέσα μας είναι το αντίδοτο στην επιθυμίας αρπαγής ή αλλιώς μιμητική βία, η οποία θεωρείται η αιτία της μαζικής βίας, π.χ. της βίας του ΤρωΪκού Πολέμου εξαιτίας της αρπαγής της ωραίας Ελένης.

Ό,τι και να' ναι η ομορφιά π.χ. ενός γυναικείου σώματος είναι του Θεού και υπάρχει μέσα μου, γιατί ο Θεός είναι μέσα μου και δεν είναι ανάγκη να την αρπάξω από κάπου . Κι αφού δε χρειάζεται να την αρπάξω από πουθενά, δεν έχω και τη διάθεση της αρπαγής που δημιουργεί την μιμητική επιθυμία που σκοτώνει. Άρα βλέπω το Θεό κι η θέα Του δεν με σκοτώνει. Ουδείς είδε το Θεό και επέζησε εκτός από τον Μωυσή, που είναι και ο μόνος που ονομάζεται "θεόπτης¨, δηλαδή αυτός που είδε το Θεό και επέζησε , είχε δε τόσο μεγάλη λάμψη το πρόσωπό του από το εσωτερικό φως που είδχε, ώστε δεν μπορούσε κανείς να τον κοιτάξει και όποιος τον πλησίαζε φορούσε κάλυμμα. Ποιό είναι το κάλυμμα αυτό, θα το πούμε σε κάποιο άλλο μικρό μας δοκίμιο, για να το φορέσουμε κι εμείς αν χρειαστεί να κοιτάξουμε τη θέα που σκοτώνει.