Δεν ξέρω αν όταν ήμουν νέος έδινα τόσο μεγάλη σημασία στο πνεύμα , όσο τώρα που είναι εμφανής η φθορά στο σώμα μου. Δεν ξέρω αν θα ένιωθα την ίδια χαρά και ανακούφιση με τα λόγια του Ευαγγελίου για τον Ιησού "Αυτός τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασεν."
Στο χωριό μου κουραζόσουν νά 'χεις το πρόσωπό σου καθαρό για να βλέπεις τον κόσμο και να σε βλέπει ο κόσμος. Σε πονούσε η φθορά του. Η φθορά του προσώπου σου υλική ή ηθική σου προκαλούσε βαθιά οδύνη. Με τί πρόσωπο να αντικρύσω τον κόσμο; σκεφτόσουν.Το άχος της επιβίωσης δεν περιλαμβάνει μόνο τις υλικές ανάγκες της αυτοσυντήρησης. Είναι μαζί κι η αγωνία για το πνεύμα μας.
Δεν συνειδητοποιούμε πάντα ότι ο άνθρωπος είναι δύο άνθρωποι, ένας υλικός (σώμα) κι ένας ηθικός (πνεύμα ).
Μόνο όταν αρχίζει να φθείρεται το σώμα μας, καταλαβαίνουμε πόσο απαραίτητο είναι να έχουμε το πνεύμα μας δυνατό, για να στηρίξουμε την αυτοεκτίμηση και για να μην πέσουμε στην αυτολύπη και στην κατάθλιψη.
Μπορούμε να περιορίσουμε τις ανάγκες μας σε τροφή και σε ένδυση μέχρι ένα βαθμό. Αλλά δεν μπορούμε να χάσουμε την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό. Αυτό δεν το υποφέρουμε και θα προτιμούσαμε να μη ζούμε, παρά να υποστούμε εξευτελισμό και να χάσουμε την εκτίμηση των συνανθρώπων μας.
. Και στην πραγματικότητα αυτό κάνουμε:
αυτοκαταστρεφόμαστε. Λέμε στο πνεύμα (στον ανοσοποιητικό μας σύστημα) πως θέλουμε να πεθάνουμε και το ανοσοποιητικό μας σύστημα δεν μας φυλάει πια από τις θανατηφόρες ασθένειες. Ένα παράδειγμα αυτοκαταστροφικού δρόμου είναι το κάπνισμα και οι άλλες χαμηλές "συγκινήσεις" που χρησιμεύουν για να "σκοτώνουμε" την ώρα μας.
Δεν συνειδητοποιούμε πάντα ότι ο άνθρωπος είναι δύο άνθρωποι, ένας υλικός (σώμα) κι ένας ηθικός (πνεύμα ).
Μόνο όταν αρχίζει να φθείρεται το σώμα μας, καταλαβαίνουμε πόσο απαραίτητο είναι να έχουμε το πνεύμα μας δυνατό, για να στηρίξουμε την αυτοεκτίμηση και για να μην πέσουμε στην αυτολύπη και στην κατάθλιψη.
Μπορούμε να περιορίσουμε τις ανάγκες μας σε τροφή και σε ένδυση μέχρι ένα βαθμό. Αλλά δεν μπορούμε να χάσουμε την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό. Αυτό δεν το υποφέρουμε και θα προτιμούσαμε να μη ζούμε, παρά να υποστούμε εξευτελισμό και να χάσουμε την εκτίμηση των συνανθρώπων μας.
. Και στην πραγματικότητα αυτό κάνουμε:
αυτοκαταστρεφόμαστε. Λέμε στο πνεύμα (στον ανοσοποιητικό μας σύστημα) πως θέλουμε να πεθάνουμε και το ανοσοποιητικό μας σύστημα δεν μας φυλάει πια από τις θανατηφόρες ασθένειες. Ένα παράδειγμα αυτοκαταστροφικού δρόμου είναι το κάπνισμα και οι άλλες χαμηλές "συγκινήσεις" που χρησιμεύουν για να "σκοτώνουμε" την ώρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου