Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Μ’ αρέσει να περπατώ μόνος. Όταν έχω παρέα, ο νους μου είναι στην παρέα. Ακόμα και στα βουνά ανέβαινα μόνος. Ή την παρέα θα χαρείς ή τη φύση. Μόνος επάνω στα βουνά, νιώθεις έναν ιερό τρόμο, που δεν μπορείς πουθενά αλλού να τον νιώσεις. Ιδίως αν βρεθείς με μπόρα και δεις πώς συγκρούονται τα σύννεφα θα νιώσεις δέος. Στα χωριά μας αυτό το δέος το λέγαμε «ποιος είδε το Θεό και δε φοβήθηκε». Ακόμα και τους ανθρώπους τους αγαπάς πιο πολύ, γιατί γίνεσαι ταπεινός, βλέποντας ότι έχεις ανάγκη από τους άλλους. Κανείς δεν μπορεί μόνος του να ζήσει. Στα βουνά όταν συναντούσες άνθρωπο, τον έβλεπες σαν το Θεό. Αν πάθαινες κάτι, αυτός θα σε βοηθούσε. Έτσι νιώθουν πριν την επιδρομή αλλοφύλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου