ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η λαϊκή παροιμία λέει, ο χορτάτος δεν νιώθει τον πεινασμένο. Το ίδιο κι ο δυνατός δε νιώθει τον αδύνατο ούτε φαντάζεται τον εαυτό του αδύνατο. Νομίζει ότι θα είναι πάντα δυνατός . Το ίδιο αυτοί που κατέχουν την εξουσία, έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα είναι πάντα στην εξουσία. Αυτό είναι ένα παράδειγμα ανθρώπων που δεν διακρίνουν το ουσιώδες απ΄ το επουσιώδες, τα δυνατά στοιχεία από τα αδύνατα, το αιώνιο από το προσωρινό. Μιλώντας με όρους της φιλοσοφίας θα λέγαμε ότι αυτοί δε διακρίνουν το Είναι από το Υπάρχειν, την ουσία από την ύπαρξη.

Ο Κύριος είπε, να ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο, με τα δυνατά στοιχεία, που δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, όχι με τα ασθενή στοιχεία αυτού του κόσμου. Οι πιστοί στο Χριστό κατανοούμε τη σημασία των λόγων Του. Διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τα δυνατά στοιχεία από τα ασθενή. Δεν θα διακρίναμε το ουσιώδες απ το επουσιώδες.

Ο Κύριος είπε ότι ο κόσμος αυτός θα καταστραφεί και μόνο το πνεύμα, η αιώνια διδασκαλία θα μείνει. Αν δεν πιστεύαμε στο Χριστό, θα μπορούσαμε άραγε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας;
Η απάντηση είναι αρνητική. Πρέπει να διακρίνουμε το ουσιώδες απ΄ το επουσιώδες, για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Μόνο χάρις στο Πνεύμα γνωρίζουμε ποιοι είμαστε. Όσο θεωρούμε ως μόνη πραγματικότητα ό,τι υποπίπτει στις αισθήσεις μας, δεν μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας.

Η ουσία του ανθρώπου είναι το πνεύμα. Το πνεύμα είναι σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά δεν είναι από τα στοιχεία αυτού του κόσμου. Δεν είναι υποταγμένο στα ορμέμφυτα ούτε είναι προσκολλημένο στο περιβάλλον. Το πνεύμα ανοίγει κόσμους απέραντους πέρα από τα όρια αυτού του κόσμου, κόσμους αγάπης, ,καλοσύνης, ελπίδας…

«Ο άνθρωπος είναι το Χ που μπορεί, χωρίς κανένα όριο, να συμπεριφέρεται ως ένα ον «ανοικτό στον κόσμο». Η εξανθρώπιση , λοιπόν, είναι η εξύψωση στην «κοσμο-ανοικτική» δύναμη του πνεύματος. « (Max Scheler, Η θέση του ανθρώπου στον κόσμο, Εκδ. Ροές).