Η σκληρότητα του γέλιου

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου 

Όταν σκοντάφτει κάποιος στο δρόμο, εκείνοι που τον βλέπουν γελάνε. Αν ένας σκοντάψει και δέκα τον βλέπουν, οι δέκα γελάνε. Αν σκοντάψουν δέκα κι ένας τους βλέπει, δεν γελάει. Γιατί;  Γιατί το γέλιο είναι πάντα από θέση ισχύος και εις βάρος του αδυνάτου. Το γέλιο εις βάρος του άλλου είναι ένδειξη σκληρότητας. Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας δεν γελούν. Η όψη τους αναδίδει μια γλυκιά σοβαρότητα, αυτό που λέγεται στην εκκλησιαστική γλώσσα, «χαρμολύπη» ή «ιλαρόν πένθος».

Δεν είναι «παλληκαριά» να γελάμε με αυτόν που βρίσκεται, όπως νομίζουμε, σε μειονεκτική θέση απέναντί μας. Μειώνουμε κάποιον για να βρεθούμε σε πλεονεκτικότερη θέση απέναντί του. 

Αν γίνει ένα ατύχημα στην κεντρική πλατεία της Λάρισας, η μισή πλατεία  θα σπεύσει να δει για να  βρεθεί για λίγο σε πλεονεκτική θέση, απέναντι στο θύμα. Θεέ μου, πόσο εσωτερικά εκμηδενισμένος είναι ο άνθρωπος, που δεν έχει το Χριστό μέσα του, που δεν είναι ο Χριστός ο εαυτός του και η ζωή του! Πόσο με συγκινεί η αγία Εικόνα της Ανάστασης, στην οποία ο  Ιησούς  κρατάει από το χέρι τον Αδάμ και την Εύα και τους σηκώνει από τον τάφο. 

Ο Λιβανέζος διάσημος συγγραφέας Χαλίμ Χιμπράν, περιγράφει την συνάντηση μιας όμορφης νέας με έναν Άγιο. Η νέα και όμορφη γυναίκα τον προκαλεί, αλλά ο Άγιος της απαντάει ότι δεν ήρθε η ώρα γι’  αυτούς τους δυο.

 Ο Άγιος δεν σπεύδει να βρεθεί μαζί με τους νέους, τους ωραίους , τους δυνατούς, τους πλούσιους, τους άρχοντες, τους ηγεμόνες , τους βασιλείς...

Όταν ύστερα από χρόνια, όταν η νέα αυτή αποφεύγει τον κόσμο, γιατί είναι άρρωστη, ο Άγιος την πλησιάζει και της λέει, «Έλα , κόρη μου, τώρα είναι η ώρα για μας τους δυο.»