Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Ξύπνησα πρωί και κάθισα να γράψω αυτές τις γραμμές. Όλη τη νύχτα συνεχίζονταν οι προσπάθειες να σωθούν οι ναυαγοί του πλοίου Νόρμαν Ατλάντικ στην Αδριατική. Νιώθω θαυμασμό και ευγνωμοσύνη γι΄ αυτούς που βάζουν σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή τους για τον συνάνθρωπο. Η επιστήμη εξελίσσεται, ο τεχνικός πολιτισμός προοδεύει, αλλά χωρίς αγάπη δε γίνεται. Η αγάπη νικάει ακόμα και το φόβο του θανάτου.
Ρώτησαν κάποιον Γέροντα, ποιό θα είναι το πιο καταλυτικό συναίσθημα στην εποχή μας και απάντησε , ο φόβος. Ο φόβος προέρχεται από την ενοχή. Με το φόβο των πρωτοπλάστων αρχίζει η ιστορία της ανθρωπότητας με το φόβο φαίνεται ότι θα τελειώσειι. Πολλοί μιλούν ότι ζούμε στην τελευταία εποχή. Οι άνθρωποι πριν την εποχή μας ζούσαν με το φόβο των άλλων. Τώρα ζούμε με το φόβο του εαυτού μας. Φοβούμαστε μην αρρωστήσουμε, μην χάσουμε τη δουλειά μας, μην πεθάνουμε από την πείνα, μην αυτοκτονήσουμε.
Στο « Έγκλημα και Τιμωρία»,ο Νοστογιέφσκι, βάζει τον ήρωά του, τον Ρασκόλνικωφ, να λέει, ότι αυτό που φοβούνται πιο πολύ οι άνθρωποι είναι να πουν λίγα λόγια για τον εαυτό τους. Τα λόγια του αυτά είναι προφητικά. Ο φόβος του να μιλήσει για τον εαυτό του είναι η τιμωρία του για το έγκλημα του διπλού φόνου που διέπραξε για να ληστέψει μια γριά τοκογλύφο. Ο Ντοστο-γιέφσκι πιστεύει πως η Κόλαση είναι να μην μπορείς να αγαπήσεις για να θεραπευτείς από το φόβο.Η μόνη θεραπεία για το φόβο είναι η αγάπη. Η αγάπη διώχνει το φόβο, λέει η Γραφή.
Ο Ρασκόλνικωφ, είναι ένας φτωχός πρώην φοιτητής που ζει μέσα σε άθλιες συνθήκες φτώχειας, αρρώστιας και μοναξιάς. Η Σόνια, είναι το μοναδικό πρόσωπο που αγαπάει, μια κοπέλα με αγία ψυχή, που τον πείθει ότι δεν μπορεί να ζεί με το μαρτύριο του φόβου και ότι πρέπει να ομολογήσει δημόσια την ενοχή του, για να λυτρωθεί απ΄ το μαρτύριό του.
Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος λέει πως η αγάπη του Θεού μας βοηθάει να διώξουμε το φόβο μας. Να αγαπάμε για να μη μας βασανίζουν οι φόβοι. Να αγαπάμε με την πληρότητα που δίνει στην έννοια της αγάπης η Χριστιανική Διδασκαλία.
Αυτό που μας εμποδίζει ν’ αγαπάμε, είναι το αίσθημα της ενοχής, αυτό το ίδιο που δημιουργεί και συντηρεί το φόβο μας. Όσο διατηρείται μέσα μας το αίσθημα της ενοχής, ο φόβος είναι ίσως το μοναδικό φάρμακο για την κάθαρση από τα πάθη. Αλλά ο φόβος όσο δε διαρκεί μπορεί να είναι φάρμακο. Όταν όμως διαρκεί γίνεται θανάσιμο δηλητήριο. Ο Αριστοτέλης θεωρεί ότι ο φόβος και το έλεος (η ευσπλαχνία) ολοκληρώνουν την κάθαρση από τα πάθη.
Πάντοτε εμείς, λέει ο Απόστολος Παύλος, από αγάπη για τον Ιησού νεκρώνουμε τα πάθη και τα πάθη νεκρώνονται για μας. Πάντοτε περιφέρουμε στο σώμα μας τη νέκρωση αυτή του Ιησού, για να φανερωθεί στο θνητό σώμα μας η ζωή του Ιησού. Πεθαίνουμε για την αμαρτία και η αμαρτία πεθαίνει για μας .
Να αγαπάμε το Θεό. Να έχουμε το νου μας σ΄ Αυτόν, όπως η αγαπημένη έχει το νου της πάντοτε στον αγαπημένο και περιμένει πότε θαρθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου