Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου
Γιατί αγαπάμε περισσότερο τις αισθησιακές χαρές και όχι τις πνευματικές που είναι ανώτερες και διαρκούν, ενώ οι αισθησιακές δεν διαρκούν παρά μόνο λίγες στιγμές, όσο διαρκεί η αίσθηση που προκαλεί τη χαρά μας;
Είναι πραγματική η διάκριση σε πνευματική χαρά και σε αισθησιακή ή μήπως κι οι πνευματικές χαρές δεν είναι παρά αισθησιακές που έχουν και λίγο πνεύμα, για να είναι πιο γλυκές, όπως οι κουραμπιέδες που τους πασπαλίζουν με άχνη ζάχαρης;
Κουραμπιέδες με μόνο τη σάρκα τους δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο κουραμπιέδες με περισσότερο ή με λιγότερη άχνη.
Θα μου πείτε η μουσική δεν είναι πνευματική χαρά; Ή η αισθητική απόλαυση από την ανάγνωση ενός ποιήματος ή από τη θέα ενός τοπίου δεν είναι πνευματική; Μήπως όμως και στις χαρές αυτές δεν χαίρονται κι οι αισθήσεις π.χ. της ακοής ή της όρασης;
Μετέχουν λοιπόν κι οι αισθήσεις. Άρα η βαρεμάρα στις πνευματικές χαρές μπορεί να είναι απ΄ τις αισθήσεις και όχι απ’ το πνεύμα. Στους κουραμπιέδες π.χ. είναι βέβαιο ότι η ανοστιά δεν είναι οπωσδήποτε από την άχνη. Το ίδιο και στην πνευματική χαρά, αν είναι βαρετή δεν φταίει το πνεύμα, αλλά η αίσθηση που μετέχει.
Όταν η γυναίκα του Φαραώ πρόβαλε την αισθησιακή της ομορφιά για να κάνει το Μωυσή να την ερωτευθεί, ο Μωϋσής της είπε, πως υπάρχουν πνευματικές χαρές ανώτερες απ΄ τη δική της αισθησιακή χαρά, που εκείνη δεν τις ξέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου