Η Εκκλησία μας προσεύχεται διαρκώς επί δύο χιλιάδες χρόνια για όλους τους ανθρώπους ζώντας και τεθνεώτας. Οι ιερείς είτε λύπη είναι είτε χαρά ψάλλουν. Το ιερατικό αξίωμα τελεί τα μυστήρια της Εκκλησίας και προσεύχεται για τους άλλους. "Υπέρ των αμαρτημάτων των ιδίων αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων".
Ιερατικό αξίωμα έχει κάθε βαπτισμένος και μπορεί να προσεύχεται για τον εαυτό του και για τους άλλους.
Ένας φίλος μου έχει μια καλή ιδέα:Η κουβέντα μας στο μαγαζί του, τελειώνει ακόμα κι όταν καυγαδίσουμε συνήθως για κάποιο θεολογικό θέμα, με ένα σύντομο μνημόσυνο των αγαπημένων μας στον ουρανό.Την ώρα που ο ένας ψάλλει το αιωνία η μνήμη ο άλλος μνημονεύει τα ονόματα των προσφιλών του. Νιώθω όπως όταν προσεύχομαι για τους αγαπημένους μου στο ναό την Κυριακή. Δεν είναι αυτό από το ιερατικό αξίωμα που έχει κάθε βαπτισμένος.
Εξ αντιδιαστολής συνάγεται ότι ο μη βαπτισμένος δεν μπορεί να προσευχηθεί για τους άλλους. Και μόνο οι χριστιανοί πρέπει να βαπτίζονται κι όχι μόνον αυτό, να προσέχουν να μην αποδυναμώνουν το βάπτισμά τους, αλλά να το ανανεώνουν μέρα με τη μέρα. Ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου.
Μέρα και νύχτα, η Εκκλησία μας προσεύχεται υπέρ του σύμπαντος κόσμου, δίχως διακοπή. Να σκεφτείς ότι το στοιχείο της αδιάκοπης Ευχής (αδιαλείπτως προσεύχεσθε) δεν είναι ποσοτικό, αλλά ποιοτικό. Αν δεν προσευχόμαστε χωρίς διακοπή, δεν προσευχόμαστε. Συστατικό στοιχείο της Ευχής είναι η συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου