Ο αισθησιασμός είναι ειδωλολατρία

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Α

Αισθησιασμός και ειδωλολατρία , κατά βάθος είναι το ίδιο. Τόσο ο αισθησιασμός, δηλαδή η χωρίς ηθικά όρια ηδονή των αισθήσεων , όσο κι η ειδωλολατρία , στην πραγματικότητα χρησιμοποιούν τις την ηδονή, ως μέσον συμφιλίωσης (καταλλαγής) με το φόβο του θανάτου. Και στα δυο αυτά συστήματα αυτό που προέχει είναι η ηδονή των αισθήσεων του σώματος.
Ο δαίμων της ηδονής, είναι πειστικός, γιατί πράγματι η ηδονή δεν συμβαδίζει με την βαριά αρρώστια και με το θάνατο. Ας αφεθούμε , λοιπόν, κι ας πάμε στην ηδονή, για να μη φοβούμαστε θάνατο. Πρβλ. τους «ανδρείους της ηδονής» του Καβάφη.
Με την ίδια λογική κι η ειδωλολατρία, αρχαία ή νέα, χρησιμοποιεί τις θυσίες των ζώων, για να εξευμενίσει τις οργισμένες θεότητες (τα θεοποιημένα πάθη του ανθρώπου). Η θυσία προσφέρεται ως ηδονή αντί ηδονής. Αξιοπερίεργο είναι ότι ακριβώς την ίδια λογική και τις ίδιες μεθόδους (θυσίες) εφαρμόζουν οι ισχυροί της γης, που με τους πολέμους τους θυσιάζουν αμέτρητες ανθρώπινες υπάρξεις για να δώσουν ευχαρίστηση στο θεό του χρήματος απ΄τον οποίο αναμένουν , φυσικά, την ανάλογη ανταμοιβή.
Ο π.Ιωάννης Ρωμανίδης, ο μεγαλύτερος θεολόγος του 20ού αιώνος, γράφει στο βιβλίο του Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας,τα εξής: «Ο Φραγκο-Λατινικός και ο Δυτικός Πολιτισμός είναι κυριαρχημένα από την νόσο της θρησκείας και της αναζητούσης την ευδαιμονίαν ιδιοτελείας. Αυτή ακριβώς η αρρώστια ευρίσκεται εις το θεμέλιον όλων των προσωπικών και κοινωνικών νοσημάτων.»
Αίμα αντί αίματος. Αυτό είναι το πνεύμα της αρχαίας θυσίας. ;στους μυθικούς θεούς της ειδωλολατρίας. Πάρε το αίμα αυτών των ανθρώπων ή αυτών των ζώων και λυπήσου το δικό μας. Με αυτό το πνεύμα εξακολουθεί και σήμερα να ερμηνεύεται ακόμα και η Αγία Γραφή από τον φραγκο-λατινικό κόσμο και από τους δικούς μας μοντέρνους και μεταμοντέρνους θεολόγους μας, παραθεωρώντας ότι ο Χριστός κατήργησε τις θυσίες. Ο Θεός δεν εχθρεύεται κανένα , ώστε να χρειάζεται να εξευμενιστεί με θυσίες. Οι άνθρωποι εχθρεύονται το Θεό, λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Όταν ο Ιησούς πηγαίνοντας στα Ιεροσόλυμα είπε στους μαθητές Του τι θα πάθαινε εκεί από τους Ιουδαίους , ο Πέτρος του είπε ιδιαιτέρως, «έλεος, να μην πάθεις όλα αυτά». Ο Ιησούς τότε επιτίμησε τον Πέτρο γιατί δεν φρονεί τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων.
Λατρεία της ηδονής και ηδονολάτρες υπήρχαν πάντα και εξακολουθούν να υπάρχουν, στη φιλοσοφία, στην οικονομία, στην πολιτική, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Στη φιλοσοφία η σχολή αυτή λέγεται αισθησιοκρατία. Από τους αρχαίους αισθησιοκράτες, ο πιο γνωστός είναι ο φιλόσοφος Επίκουρος. Όπως μας διαβεβαιώνει ο ίδιος, από μικρό παιδί, φιλάσθενος καθώς ήταν, χρησιμοποιούσε την ηδονή για να θεραπεύει όχι , βέβαια, τις αρρώστιες, αλλά το φόβο τους.
Οι αρχαίοι Έλληνες, στα χρόνια του Χριστού, με τη διδασκαλία του μη ενσαρκωμένου Λόγου του Θεού, είχαν φθάσει στο επίπεδο, ως χριστιανοί προ του Χριστού, να κατανοήσουν τη Διδασκαλία του Χριστού. Οι θυσίες των ζώων προς εξευμενισμό των οργισμένων θεοτήτων δεν τους λύτρωναν από το φόβο του θανάτου. Το αντίθετο, τους υποδούλωναν στους φόβο τους.
Όταν οι Έλληνες ζήτησαν να δουν τον Ιησού, Εκείνος είπε στους μαθητές Του: «Πλησίασε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου», εννοώντας, όπως λένε οι Πατέρες, ότι οι Έλληνες μπορούσαν, να δουν τη δόξα του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και να μεταδώσουν την επίγνωσή τους του αληθινού Θεού σε όλη τη, όπως και έγινε.

Σημείωση:
Πρβλ. την ταινία "Σιωπή" του Μπέρκγμαν, στην οποία η ηρωίδα προσπαθεί χρησιμοποιώντας την αισθησιακή ηδονή, να λυτρωθεί από τη σιωπή που την πνίγει.


Κάντε κλικ εδώ για Απάντηση ή Προώθηση