Ο Ιησούς αντιμέτωπος με τον Μηδενισμό

Λαρισινά

Δοκίμια
Του Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

Ο Ιησούς αντιμέτωπος με τον Μηδενισμό

Όταν ο Ιησούς βρισκόταν στη Βηθανία, στην οικία του λεπρού, ήρθε μια γυναίκα και του άλειψε το κεφάλι με πολύτιμο μύρο. Έσπασε το αλάβαστρο και του άλειψε το κεφάλι με το μύρο. Η οικία γέμισε με το άρωμα του μύρου.
Οι παρευρισκόμενοι μαθητές του Ιησού, αντί να συγκινηθούν με την εκδήλωση της τρυφερής αγάπης της γυναίκας προς τον Διδάσκαλό τους, αγανάκτησαν. «Δεν θα μπορούσε να πουληθεί το μύρο αυτό και να δοθούν τα χρήματα στους φτωχούς;»
Οπωσδήποτε η σκέψη τους δεν ήταν εκείνη τη στιγμή τους φτωχούς. Ήταν ο σκεπτικισμός μέσα τους που τους ωθούσε να αμφισβητήσουν μια εκδήλωση αγάπης, χωρίς ιδιοτέλεια. Νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία που ζητούσαν, να δείξουν ότι δεν υπάρχει αγάπη, χωρίς κάποιο κίνητρο εκτός από την ίδια.
Ο Νίτσε χιλιάδες χρόνια αργότερα αρνείται ότι υπάρχει αγάπη χωρίς ιδιοτέλεια , και ορίζει την ανιδιοτελή αγάπη ως κρυμμένη μνησικακία.
Γιατί να χυθεί το μύρο ως ένδειξη αγάπης, ενώ δεν περιμένει κανείς οποιαδήποτε ωφέλεια από την πράξη αυτή; Έχει αξία η αγάπη από μόνη της; Αν δεν περιμένεις τίποτα από την αγάπη, σε τι χρησιμεύει;
Μέσα στο σκεπτικισμό τους φανέρωσαν ότι δεν πιστεύουν στην αληθινή αγάπη. Τι είναι αγάπη, αν δεν έχει κανένας όφελος; Αντιμέτωπος με τον σκεπτικισμό τους ο Ιησούς συνδέει το μύρο με το θάνατό Του. Δεν υπάρχει κανένα άλλο κίνητρο στη γυναίκα που του έδειξε την αγάπη της με τον τρόπο αυτόν. «Έργον καλόν ηργάσατο εις εμέ. Είς τον ενταφιασμόν μου εποίησε τούτο.» Ο Ιούδας ακούοντας αυτά τα λόγια του Ιησού , τρέχει στους Φαρισαίους να προδώσει το Διδάσκαλό του.
Η ιστορία αυτή με το μύρο είναι μία από τις ιστορίες μηδενιστικής υστερίας, ένα από τα μηδενιστικά φαινόμενα, που δίνουν μια εικόνα της μηδενιστικής νοοτροπίας που τα υποκινεί.
Στην εποχή μας ο Μηδενισμός «είναι τόσο διαδεδομένος και διεσπαρμένος, έχει εισχωρήσει τόσο βαθειά και με τρόπο ολοκληρωτικό στο νου και τις καρδιές των σημερινών ανθρώπων που δεν υπάρχει πλέον «μέτωπο» αντίστασης.» (Σεραφείμ Ρόουζ).
Για να δούμε πώς εκδηλώνεται ο Μηδενισμός στην ιστορία του μύρου χρειάζεται να τον ορίσουμε: «Ο ορισμός του Μηδενισμού έχει γίνει επιτυχώς από τον ιδρυτή του φιλοσοφικού ρεύματος , τον Νίτσε, σύμφωνα με τον οποίο «δεν υπάρχει αλήθεια, δεν υφίσταται το απόλυτο, δεν έχουμε υπόσταση.»
Για τον δυτικό κόσμο ο οποίος έχει παραδοθεί εντελώς στον Μηδενισμό, δεν υπάρχει αληθινή αγάπη, η επικοινωνία είναι ανειλικρινής κι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνον για να τηρούν τους τύπους.
Από τη Γαλλική επανάσταση ακόμα, στη Δύση, κάτω από την επίδραση του Διαφωτισμού, κοινωνικά σύνολα διακήρυξαν ότι δεν επιθυμούν να είναι θεμέλιο της ζωής τους το ήθος!
Στην Ελλάδα, στο χώρο της Ορθοδοξίας η  Πίστη είναι ζωντανή στον απλό λαό, που δεν δέχτηκε τις μηδενιστικές επιδράσεις της Δύσης. Ο λαός πιστεύει στην αγάπη ως ζωντανή πραγματικότητα και όχι ως ιδέα.   Παράδειγμα το δημοτικό αυτό τραγούδι από την περιοχή Γρεβενών.

                                                   Πέρα σ΄ εκείνο το  βουνό
                                                        στο πέρα και στο δώθε,
                                                   πώχει αντάρα στην κορφή
                                                        και κατιχνιά στη ρίζα,
                                                   εκεί  ΄ταν μια κρυόβρυση,
                                                        κρύα, παταχωμένη.
                                                   Κι ο νιούτσικος απέρασε
                                                        από την κρύα βρύση.
                                                  Τού  'πεσε το μαντήλι του,
                                                        το βαριοξομπλιασμένο,
                                                   Πώχει τρακόσια δυο φλουριά
                                                        κι εξήντα δράμια μόσκο.
                                                   Δεν κλαίω ο μαύρος τα φλουριά,
                                                        δεν κλαίω και το μόσκο.
                                                   Μόν'  κλαίω το μαντήλι μου
                                                         το βαριοξομπλιασμένο,
                                                   που τό 'χει η αγάπη κεντητό!