Ειρηνικά τα τέλη

Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου


Κάθε μέρα σε όλη τη γη , ολόκληρος ο πληθυσμός μιας μεγάλης πόλης, εγκαταλείπει τα πάντα κι ανεβαίνει στον ουρανό. Εγκαταλείπει τα πάντα και κανείς δε βλέπει το τέλος κανενός πράγματος. Μόλις τελειώνει ένα πράγμα, ήδη κάτι άλλο αρχίζει κι είναι όλα μετέωρα, σαν κανένα πράγμα να μην τελείωσε ποτέ. Το ίδιο και με τα αισθήματα και με τα δυο μεγαλύτερα από αυτά, το αίσθημα της ηδονής και το αίσθημα του φόβου.

Μέσα απ΄ το φόβο και την ηδονή, τα δυο αυτά αισθήματα, που μας σκάβουν βαθειά και μας συνταράζουν απ’ την πρώτη αρχή, από τότε που καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας, μέσα απ΄ τα αισθήματα αυτά πορεύεται κάθε άνθρωπος.

Αναρωτιέμαι, αν είναι έτσι τα πράγματα , δεν είναι πολύ λίγη η προσοχή και το ενδιαφέρον που δίνεις στο νόημα της ζωής σου, σε σύγκριση με άλλα επουσιώδη πράγματα π.χ. με το ποδόσφαιρο ή την πολιτική;

Απευθύνομαι στους γέρους, γιατί ακόμα και γέροι και σοβαροί και βαθυστόχαστοι άνθρωποι ασχολούνται με τα επιφανειακά και τα συνηθισμένα πράγματα της καθημερινής ζωής; Αν δυο μεγάλες σελίδες γεμάτες με κηδείες και μνημόσυνα κάθε μέρα στην εφημερίδα, δεν είναι ικανές να συνετίσουν, τουλάχιστον εμάς τους γέρους, ώστε να αφήσουμε τη ματαιότητα και να καταθέσουμε την προσωπική μας μαρτυρία για τους νέους και γι΄ αυτούς που θάρθουν, τι θα μας συνετίσει και πότε;

Κρίμα! Οι νέοι μας στερούνται τη μαρτυρία των πατέρων τους, την οποία αποκτήσαμε με αίμα. Ξέρεις ποιο μήνυμα δίνουμε στους νέους με αυτή τη στάση μας; Ότι ήταν καλύτερο να μη γεννηθούμε. Οι Ινδιάνοι ονομάζουν την εποχή που οι άνθρωποι εύχονται να μην είχαν γεννηθεί «τα ίχνη του ανέμου» Ίχνη του ανέμου αφήνουμε ως πνευματικές υποθήκες στα παιδιά μας, αγαπητοί πατέρες και αδελφοί.

Οι Ινδιάνοι ονομάζουν κάθε εποχή με το στοιχείο που μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο! Τις ονομάζουν «εποχές της φωτιάς» αν κινδυνεύει ο κόσμος απ΄ τη φωτιά ή «εποχές του ψύχους» αν κινδυνεύει ο κόσμος απ΄το ψύχος. Εποχές σαν τη δική μας οι Ινδιάνοι τις ονομάζουν «Ίχνη του ανέμου». Κάθε μέρα σε όλη τη γη, ολόκληρος ο πληθυσμός μιας μεγάλης πόλης εγκαταλείπει τα πάντα κι ανεβαίνει στον ουρανό.

Αν οι γέροι νεάζουμε γιατί φοβούμαστε να δούμε την πραγματικότητα, ποιο είναι το παράδειγμα που αφήνουμε στους νέους; Τι να σκεφθούν για το νόημα της ζωής οι νέοι που δεν έχουν δουλειά και που δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια , γιατί οι σημερινές οικογένειες δεν μπορούν να παλαίψουν με τη φτώχεια;

« Έχασα τη δουλειά μου κι έχουμε ανάγκη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κι εγώ και η γυναίκα μου, γράφει κάποιος φτωχός άνθρωπος στην Αμερική.» Αν μόνο όταν έχεις νειάτα, υγεία ,χρήματα, ομορφιά, φήμη, κοινωνική θέση αξίζει να ζεις, τι νόημα έχει η ζωή για τις αμέτρητες χιλιάδες τους φτωχούς ανθρώπους , τους άνεργους, τους άρρωστους, τους γέρους ή αυτούς που βρίσκονται κοντά στο θάνατο;

Στο ερώτημα που βασανίζει όλους αυτούς τους ανθρώπους, ιδίως τους νέους, γιατί ζουν, ο σύγχρονος κόσμος που είναι ευχαριστημένος απ΄ τον εαυτό του, απαντάει με το ποδόσφαιρο και την πολιτική. Τι περιμένουμε λοιπόν, άλλο από βία και οργή. Πού θα ξεσπάσει η αγανάκτηση για την αδιαφορία μας προς τους άλλους;

Κι ένα ύστατο ερώτημα: Είσαι κοντά μου , Ιησού; Μια φορά εξέφρασα το παράπονο γιατί πολλοί, ακόμα και κληρικοί, οι οικουμενιστές π.χ. αποφεύγουν το όνομα του Ιησού και μιλούν για την αγάπη, για το πνεύμα, για το Χριστό, που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, ακόμα και σε κείνους που δεν ομολογούν ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός.

Μια Ελληνική παροιμία λέει: «Απ΄ την πολλή αγάπη που σ΄ είχα σε ξέχασα και τ' όνομα.». Ένας φίλος μου, ένας απλός άνθρωπος που άκουσε , μου είπε: «Ο Θεός έχει μεγάλη υπομονή»!