Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
Διαβάζω το βιβλίο των αμαρτιών μου. Γράφει: "Ανθρωπαρέσκεια». Δεν πρέπει να απαλλαγώ κάποτε από το πάθος μου αυτό; Δεν υπάρχουν άλλα πιο πολύτιμα πράγματα για μένα απ΄ το να με επιβραβεύουν για τα κείμενα που γράφω; Δεν πρέπει να απαλλαγώ κάποτε από τη ματαιοδοξία μου;"
Κάτι άλλαξε τον τελευταίο καιρό.Οι εφημερίδες δεν θέλουν τα άρθρα μου. Κι εγώ που σκοτώνομαι να τα γράφω! Πόσο με ευχαριστούν να διαβάζω τα λόγια του αγίου «αν άρεσα στους ανθρώπους δεν θά ’μουν δούλος του Χριστού».
Η βασιλεία του Θεού είναι τόσο μικρή σαν τον σπόρο του σιναπιού και γίνεται ολόκληρο δέντρο. Σε τρεις μέρες, στις 12 Δεκεμβρίου συμπληρώνω τα εξήντα εννιά μου χρόνια και μπαίνω στα εβδομήντα κι ακόμα η βασιλεία του Θεού μέσα μου είναι τόσο μικρή όσο ένας σπόρος του σιναπιού; Τόσο λίγο πολύτιμη είναι για μένα; Πώς επιτρέπω σε μηδαμινά πράγματα να έχουν μεγάλη σημασία για μένα;
Μοιάζω τους φτωχούς Αφρικάνους που τους ξεγελούσαν οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες και τους έπαιρναν τα διαμάντια με αντάλλαγμα καθρεφτάκια, ψεύτικες χάντρες κιι άλλα τέτοια ευτελή αντικείμενα. Εμάς εδώ τώρα οι αποικιοκράτες της εποχής μας αρπάζουν την ψυχή με υλικά ανταλλάγματα. Η ξενοκρατία δεν τελείωσε
ποτέ στον τόπο μας. Ποτέ δεν είχαμε ελληνικό κράτος.
Ο ενδοτισμός και η παθητικότητα αυτών που καταλαμβάνουν την εξουσία είναι ο ίδιος τόσο στα εθνικά θέματα όσο και στα θέματα της εθνικής οικονομίας, της ανεργίας, της παιδείας, της οικογένειας που είναι επίσης εθνικά θέματα. Τρανό παράδειγμα το λάθος των διαπραγματεύσεων με τους Σκοπιανούς για το αδιαπραγμάτευτο όνομα της Μακεδονίας.
Ο απλός κόσμος τώρα, όπως πάντα, αγωνιά για τα εθνικά θέματα. Είναι φανερό ότι τα πολιτικά κόμματα ανταγωνίζονται ποιο θα εφαρμόσει το μαρξισμό στην Ελλάδα από «φιλία» για το λαό! «ι τσι βρα λαόλ» όπως λένε οι βλάχοι. Ζούμε σε μια ιδιόρρυθμη κομμουνιστική χώρα! Ήδη οι Έλληνες δρέπουμε τους πικρούς καρπούς της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, της έλλειψης της καλής πίστης και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης, της διάλυσης της οικογένειας, της αμοιβαία καχυποψίας , της αποξένωσης. Επαληθεύονται τα λόγια του Ντοστογιέφσκι στους Αδελφούς Καραμαζώφ και του Καμύ στον Ξένο: " Δεν βρίσκω πουθενά ένα τόπο να ακουμπήσει η καρδιά μου".
2 σχόλια:
μη σταματήσετε ποτε να γράφετε! φαντάζομαι όμως ότι δεν μπορείτε να σταματήσετε, ευτυχώς, οποτε χαίρομαι. και λογικό αυτά που γράφετε να μην αρέσουν, να ενοχλούν και να φοβίζουν τους ιδιους τους τρομοκράτες του πλανήτη. ο δικός μου φόβος είναι ότι όλοι αυτοί οι συνωμότες δεν είναι αληθινά πρόσωπα συγκεκριμένα παρα μια ιδέα, ένα σύστημα, που καταναλώνει τον οιονδήποτε "ξεστραtiμενο" και κακώς παιδεμένο. εμείς το συντηρούμε, χωρίς εμάς, ένα τίποτα!
Αν εμείς συντηρούμε αυτό το σύστημα, που πράγματι το συντηρούμε, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρισκόμαστε σε διαρκή πόλεμο. Πράγματι βρισκόμαστε σε διαρκή πόλεμο με τους εσωτερικούς εχθρούς (τα πάθη) και τους εξωτερικούς εχθρούς, τις αιρέσεις.
Ο ορθόδοξος χριστιανός είναι ένας στρατιώτης σε διαρκή πόλεμο. Η Ορθοδοξία είναι πάντοτε πολεμουμένη.
¨Οσο για μας τους Έλληνες πιστεύω ότι ισχύουν αυτά τα λόγια του Γιάννη Τσαρούχη: " Γενικά οι Έλληνες είναι αγράμματοι και αγνοούν τους θησαυρούς της πατρίδας τους. Θα γίνουν θρήσκοι όσο μορφώνονται. Αντίθετα με άλλους που όσο μορφώνονται παύουν να είναι θρήσκοι".
Δημοσίευση σχολίου