Αυτή τη βδομάδα η Εκκλησία μας αναγιγνώσκει στους ιερούς ναούς το ευαγγελικό ανάγνωσμα από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιον, για το μεγαλείο της υπηρεσίας. «Ήρθα να υπηρετήσω και όχι να υπηρετηθώ », λέγει ο Ιησούς στους μαθητές Του. Με τα ίδια αυτά λόγια του Ευαγγελίου τελειώνει επίσης κάποιο αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι ή του Άντον Τσέχωβ, δεν θυμάμαι ακριβώς: «Θα ζήσουμε και θα εργαστούμε για τους άλλους», λένε οι ήρωές του, που σημαίνει ότι το νόημα της ζωής για τους ήρωες αυτούς της μεγάλης λογοτεχνίας , είναι η υπηρεσία στους άλλους.
Θέλοντας να γράψω σχετικά με το μεγαλείο της υπηρεσίας στους άλλους ,σκέφτηκα στην αρχή να εκθέσω γενικά την σχετική κοσμοθεωρία. Επειδή όμως η θεωρητικολογία κουράζει τον αναγνώστη και εγώ δεν είμαι καλός στις θεωρίες, προτίμησα να γράψω κάτι συγκεκριμένο από την προσωπική μου ζωή και συγκεκριμένα από τη ζωή του αγαπημένου μου παππού εκ μητρός, τον Αγγελάκη Κοτίτσα, εκ Δεσκάτης Γρεβενών. Οι φίλοι μου με παροτρύνουν να γράφω ημερολόγιο, γιατί, όπως λένε , είμαι εξομολογητικό άτομο και μάλλον έχουν δίκιο.
Ο παππούς μου Αγγελάκης δεν έκανε τίποτε διαφορετικό από αυτό που έκαναν όλοι οι καλοί άνθρωποι, που γνώρισα και αγάπησα στη ζωή μου. Αυτό που τους χαρακτηρίζει κυρίως είναι ότι είναι πράοι και ταπεινοί. Δεν περνάει ποτέ απ΄ το νου τους να βάλουν τον εαυτό τους πάνω απ΄ τους άλλους.
« Έλα να σου πω κάτι για τον παππού σου, για να χαρείς», μου είπε μια μέρα κάποιος συγχωριανός δάσκαλος. «Ξέρεις, πως ο παππούς σου, που ήταν επιστάτης στο δημοτικό σχολείο, παρά την απαγόρευση του διευθυντή, μας έμπαζε μέσα στην τάξη, για να ζεσταθούμε γιατί μας λυπόταν που μας έβλεπε γυμνά και ξυπόλυτα έξω στο κρύο;»
Χάρηκα με τα λόγια αυτά του καλού δασκάλου.. Ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους του, να μου πει μια ανάμνησή του από τα παιδικά του χρόνια, για τον παππού μου, για να με κάνει να χαρώ, γιατί ήξερε πόσο τον αγαπούσα, επειδή έμεινα ορφανός στα δυο μου χρόνια κι αυτόν γνώρισα ως πατέρα.
Ο παππούς μου Αγγελάκης ήταν πονετικός όχι μόνο για τους ανθρώπους, αλλά για όλα τα πλάσματα του Θεού. Μια φορά, κάποιος δάσκαλος φίλος του -ταίριαζαν γιατί κι οι δυο ήταν πράοι και ταπεινοί και είχαν το ίδιο χόμπυ, το κυνήγι των άγριων μελισσιών- μου διηγήθηκε αυτό το περιστατικό. Ο φίλος του αγαπούσε επίσης το ψάρεμα, αλλά ο παππούς μου δεν ήθελε ούτε να ψαρεύει, γιατί λυπόταν τα ψάρια.
Μια φορά ο φίλος του έπιασε ένα μεγάλο ψάρι, που δεν μπορούσε να το τραβήξει έξω απ΄ την όχθη και φώναξε τον παππού μου, να το χτυπήσει με το σκεπάρνι. Ο παππούς μου έσκυψε να χτυπήσει το ψάρι , αλλά αντί γι’ αυτό χτύπησε τη μισινέζα και το ψάρι έφυγε.
‘Όταν οι Γερμανοί επρόκειτο να περάσουν απ το χωριό, όλος ο κόσμος ανέβηκε στο βουνό, κουβαλώντας πράγματα και ζώα. Ο παππούς μου κουβαλούσε στις πλάτες τους μια γριά θεία της γυναίκας του. Όταν επέστρεψαν στο χωριό, η θεία που ένιωθε ότι βρίσκεται στο τέλος της ζωής της, είπε στον παππού μου, να του γράψει την περιουσία της κι όταν ερχόταν ο γιος της απ΄ την Αμερική, να του τη δώσει. Ο παππούς μου περπάτησε μερικές μέρες δρόμο, για να φέρει μια ορφανή ανεψιά του της γυναίκας του, να της γράψει την περιουσία, όπως και έγινε. Ο γιος δεν ήρθε ποτέ απ΄ την Αμερική και η εν λόγω ανεψιά έγινε κύρια της όχι ευκαταφρόνητης περιουσία της θείας .
Ο παππούς μου Αγγελάκης φερόταν έτσι γιατί του άρεσε περισσότερο να προσφέρει, παρά να λαμβάνει. Το ίδιο έκανε σε μια άλλη ορφανή ανεψιά του, την οποία προίκισε δίνοντάς της τα χρήματα του εφάπαξ. Δεν θα γινόταν αλλιώς ο γάμος, γιατί η υπηρεσία του γαμβρού (η Χωροφυλακή) απαιτούσε η νύφη να έχει μια ορισμένη προίκα, για να μπορεί να γίνει ο γάμος. Έτσι κινδύνευε να μη γίνει ο γάμος, αν δεν υπήρχαν τα χρήματα του εφάπαξ του παππού μου, που τότε έτυχε να πάρει τη σύνταξή του.
Ο παππούς μου έμεινε φτωχός, αν και πήγε τρεις φορές στην Αμερική, εκείνη την εποχή. Όταν όμως άφησε το χωριό του για να έρθει στη Λάρισα, άρρωστος από εγκεφαλικό, όλο το χωριό βγήκε στο μισοχώρι, να τον χαιρετήσει και μερικοί έκλαιγαν. Ήταν αγαπητός όχι τόσο για τις αγαθοεργίες του, όσο γιατί ήταν πονετικός πράος και ταπεινός και το σπουδαιότερο, γιατί του άρεσε να ζει και να εργάζεται για τους άλλους.
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου