Μόσχος Ε.Λαγκουβάρδος, Η έννοια της ευλογίας

Η έννοια της ευλογίας

Να κάνεις όλα τα πράγματα στην καθημερινή σου ζωή με τρόπο που να μπορείς να τα υπερβείς (Κομφούκιος). Τι είναι άραγε υπέρβαση; Με ποιο τρόπο μπορείς να υπερβείς τα εμπόδια, που κάνουν δύσκολη τη ζωή σου;
Ξέρεις πώς ξεπερνάς τη μικρή ή μεγάλη λύπη, που σου προκάλεσε κάποιος με οποιοδήποτε τρόπο, με τη θέλησή του ή χωρίς να το θέλει; Ξεπερνάς τη λύπη με την τήρηση της Εντολής του Κυρίου «ευλογείτε αυτούς που σας κακολογούν, σας κατακρίνουν, σας δυσφημούν ή λένε ψέματα εις βάρος σας ». Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, για να μην μένει η λύπη μέσα στην καρδιά σου και σε πονάει κάνε αυτήν την προσευχή: «Κύριε, εσύ που συγχώρησες αυτούς που σε σταύρωσαν, σε παρακαλώ, όση λύπη προκάλεσε σε μένα αυτός ο άνθρωπος, τόση χαρά να του δώσεις, Αμήν». Ύστερα από αυτήν την προσευχή, αν είναι ειλικρινής, δεν μένει ίχνος λύπης μέσα σου. Ξεχνάς αμέσως όχι μόνον αυτόν που σε λύπησε , αλλά και το ίδιο το λυπηρό γεγονός.
Μπορείς να γράφεις ημερολόγιο συγχωρήσεως , στο οποίο να καταγράφεις το ιστορικό της κάθε περίπτωσης.. Θα καταλάβεις ότι δε γίνεται αλλιώς, αν νιώσεις στο πετσί σου αυτό που λέει η δημώδης παροιμία «χωρίς αγάπη δε γίνεται». Χωρίς τη συγχώρηση αυτού που σε λύπησε δεν μπορείς ούτε να φάς, ούτε να κοιμηθείς. Σκέφτεσαι αυτόν που σε αδίκησε και φαντάζεσαι διάφορους τρόπους, που θα μπορούσες να του ανταποδώσεις το κακό. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι ικανοί να ανταποδώσουν το κακό. Όταν κάνουν κακό σε κάποιον υποφέρουν οι ίδιοι περισσότερο από εκείνον. Είναι ανίκανοι να βλάψουν κάποιον χωρίς να βλάψουν πολύ περισσότερο τον εαυτό τους.
Η «οδός» της συγχώρησης σου αποκαλύπτεται μετά τα πενήντα σου χρόνια. Μετά τα πενήντα , γράφει στο μυθιστόρημά του «Ένας αλήτης παίζει με σουρντίνα» ο Νορβηγός συγγραφέας Κνουτ Χάμσουν, ο άνθρωπος σκύβει το κεφάλι του μπροστά σε κείνο που δε γίνεται αλλιώς. Πονάει το αίμα σου, αλλά αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος.
Ο Βούδας λέει πως κάθε φορά που πιάνει τον εαυτό του να λέει «με έκλεψαν, με αδίκησαν, με συκοφάντησαν» ξέρει πως είναι σε λάθος δρόμο. Για τον ίδιο λόγο, όταν εκμυστηρεύτηκα στον ποιητή Ρόμπερτ Λαξ την πρόθεσή μου να γράψω για όλα τα δεινά που τράβηξα στη ζωή μου εκείνος με απέτρεψε. «Να μην κάνεις συλλογή απ΄ τις δυστυχίες σου, αλλά απ΄ τις τις ευτυχίες σου», είπε.
Η ευλογία ως συγχώρηση δεν είναι κάτι που γίνεται με τη διάνοια, χωρίς να γίνεται απ΄ την καρδιά. Όταν δίνεις κάτι χάρισμα, πρέπει να το δίνεις με την καρδιά σου. Ό,τι δε δίνεται με την καρδιά,, δεν έχει καλό αποτέλεσμα. «Δεν το ‘δωσες με την καρδιά σου» λέμε όταν κάτι δεν πάει καλά . Φαίνεται σαν τυχαίο, ενώ έχει βαθύτερα αίτια., όπως τουλάχιστον διατείνονται οι ψυχολόγοι.
Αυτό είναι το θέμα που διαπραγματεύεται στο ογκώδες βιβλίο του «Ψυχοπαθολογία της καθημερινής ζωής» ο Φρόϊντ. Ένας άλλος επίσης διάσημος γιατρός έγραψε ένα βιβλίο με το ίδιο θέμα, και με τον τίτλο «Εκείνο». Δεν θυμάμαι τώρα το όνομά του παρόλο που γράφω γι΄ αυτόν στο τελευταίο βιβλίο μου δοκιμίων «Ο Θεός του Θερισμού».

"Ρεθεμνιώτικα Νέα"