--------------------------------------------------------------------------------
‘Ένα βιβλίο ποιημάτων, σταλμένο από την Κρήτη, με το άρωμα της Κρήτης , το βιβλίο της κ. Ζαβιανέλη-Διαμαντάκη, «Τα Κύματα» , πως μπορεί να μην είναι ευπρόσδεκτο; Στην Κρήτη όλοι μιλούν σε δεκαπεντασύλλαβο. Είναι φυσικό τα λόγια τους «λόγια που δεν άλλαξαν στο πέρασμα των χρόνων» να μεταφέρουν ακούσματα από στίχους, αν δεν είναι στίχοι ή θραύσματα στίχων. Τι πιο απλό για έναν Κρητικό ή μια Κρητικοπούλα απ΄ το να γράφει στίχους και ποιήματα;
Η Εντολή «αινείτε τον Κύριον άσμα καινόν» (κάνετε ένα καινούριο τραγούδι στον Κύριο) , ίσως πουθενά αλλού δεν θα μπορούσε να ταιριάσει τόσο πολύ όσο στην Κρήτη. Αν και οι Κρητικοί όπως όλοι οι Έλληνες έχουν ενώπιόν τους δια παντός την αίσθηση του τραγικού.
«Γεννηθήκαμε για να τραγουδάμε τη χαρμολύπη./ Από τη Θράκη ως την Κρήτη πρόσωπα σμιλευμένα,/ γλυκά γέλια, λόγια που δεν άλλαξαν στο πέρασμα/των χρόνων./ Ανθίζει η ελιά, κάτω από το φεγγάρι λάμπουν ασημιά/τα χρόνια./ Εδώ πάνω από το καντήλι με το λάδι, ψιθυρίζουμε/προσευχές»/
Όμορφοι, ουσιαστικοί στίχοι, ωραία ποιήματα, αν και άνισα. Με μια πιο αυστηρή επιλογή των ποιημάτων κι ένα καλύτερο σχήμα, που να ανταποκρίνεται στην σύγχρονη αισθητική, το ποιητικό βιβλίο της κ. Ζαβιανέλη-Διαμαντάκη, θα ήταν πιο δυνατό και επαξίως θα έπαιρνε μια καλύτερη θέση ανάμεσα στα άλλα ποιητικά βιβλία, που εκδίδονται στις μέρες μας.
Δεν εννοώ τα βραβεία, τις τιμές και τις διακρίσεις που ολοφάνερα αδικούν το βιβλίο, έτσι όπως παρατίθενται και μάλιστα μπροστά απ΄ τα ποιήματα, σαν να είναι τα λόγια και τα βραβεία πιο σπουδαία από αυτά. Σε μια επόμενη έκδοση το βιβλίο θα κέρδιζε τον αναγνώστη χωρίς αυτά γιατί το αξίζει.
Αυτά παθαίνουμε όταν δεν έχουμε οδηγό, στην προκειμένη περίπτωση έναν έμπειρο και δοκιμασμένο για το αισθητικό κριτήριο επιμελητή της έκδοσης. Θυμάμαι το Χριστιανόπουλο, όταν διάλεγε ποιήματα για το περιοδικό του, τη «Διαγώνιο», πόσο προσεκτικός ήταν στην επιλογή . Με πόση αυστηρότητα μελετούσε τον κάθε στίχο. Ακόμα και ένας στίχος ελαττωματικός , αν βρίσκεται στην αρχή, στη μέση και ιδιαιτέρως στο τέλος, χαλάει όλο το ποίημα.
Με αυτό το πνεύμα επιλέγω αυτά που είναι τα ωραιότερα για μένα ποιήματα του βιβλίου, τα εξής, χωρίς να υποτιμώ κανένα: «Σε τούτη τη γη» από όπου είναι παρμένοι οι στίχοι που παραθέτουμε πιο πάνω, «Δίχως όρια» ( …κυκλάμινο άνθισε, ο Θεός σου χαμογελά,/ αμυγδαλιά, η ομορφιά σου θα σώσει τον / κόσμο) «Στη Μεσόγειο» (Πόσο μακριά το Αιάκειο από την Πάφο;/ Το Κάλιαρι από το Ρέθυμνο, αλήθεια;/ Ναι, σε είδα ένα τριαντάφυλλο κλεφτά/ να το μυρίζεις…/ Όμορφος και περήφανος όπως σου ταιριάζει,/ μέσα σε κήπους ξωτικούς, της Μεσογείου/ αγέρα…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου