Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος, Πάροικοι

«Ουκ έχουμε ώδε μένουσαν πόλιν»

Δεν ξέρω πότε και πως απέκτησα την αίσθηση του πάροικου. Πάροικος είναι αυτός που ζει ως ξένος , αυτός που διαμένει για λίγο, αυτός που είναι περαστικός . Με την αίσθηση αυτή δεν έδειξα ποτέ κανένα ενδιαφέρον για την περιουσία , ούτε απέκτησα ποτέ, με εξαίρεση τα βιβλία. Κάθε φορά που μαζεύονταν πράγματα ένιωθα στην ψυχή μου ένα ασήκωτο βάρος . Όταν ήμουν ελεύθερος ξαλάφρωνα από το βάρος τους, με ευγνωμοσύνη γι΄ αυτούς που με βοηθούσαν να ελευθερωθώ από αυτά.
Ζηλεύω ακόμα τους ασκητές και τους φιλοσόφους που επιδιώκουν να μην έχουν τίποτε περισσότερο από αυτά που έχουν ανάγκη. Το αγαπημένο μου ρητό ήταν «πάντα τα εμά μεθ’ εαυτού φέρω» Ή αυτό του Αποστόλου Παύλου «αν έχουμε διατροφές και σκεπάσματα να αρκούμαστε σ΄ αυτά». Μ’ αρέσει αυτός ο στίχος: «Το πουλί πετάει κουβαλώντας τα φτερά του».
Ο Διογένης είχε μόνο στη μέση του κρεμασμένο ένα κύπελλο για να πίνει νερό. Όταν είδε ένα παιδί να πίνει με το χέρι, είπε στον εαυτό του. «Με ξεπέρασε σε απλότητα» και τσάκισε το κύπελλό του.
Δεν ξέρω αν όλοι γεννιούνται έτσι , με την αίσθηση της προσωρινότητας, αδιαφορώντας για τα πράγματα και προσέχοντας τα αισθήματα. Όταν ο φίλος μου ο Ρομπέρτος μοίρασε τα πράγματά του στους γείτονες ένιωσε μεγάλη ανακούφιση: «Μπορώ να ζω και χωρίς αυτά», είπε.
Πόλη δεν είναι μόνο τα σπίτια, οι δρόμοι κι οι πλατείες. Πόλη είναι κι ο πολιτισμός δηλαδή το ήθος, τα αισθήματα, η καλλιέργεια της ψυχής. Αυτά ανεβάζουν και κρατούν ψηλά το επίπεδο της κοινότητας των ανθρώπων που κατοικούν σε ένα τόπο, που ονομάζεται «πόλις» απ΄ τον πολιτισμό τους. Μόνο η συγκέντρωση πλήθους κατοικιών και το μέγεθός της δεν κάνουν μια πραγματική πόλη. Το μέγεθος δεν έχει σημασία. Ακόμα κι ένα χωριό, αν έχει επίπεδο πνευματικό, στην πραγματικότητα είναι μια μικρή πόλη.
Το αγαπημένο τραγούδι του παππού μου Αγγελάκι ήταν το «πραματευτής εδιάβαινε ’πο μέσα απ΄ την Αυλώνα..». Το τραγούδι αυτό του άρεσε, γιατί μιλάει για ταξίδι κι ο παππούς μου ταξίδεψε πολύ στη ζωή του. Δυο φορές πήγε στην Αμερική εκείνα τα χρόνια, που το πλοίο έκανε μήνες για να φτάσει στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Αν ο παππούς μου ζούσε στα αρχαία χρόνια ίσως ήταν ένας νομάδας. Αγαπούσε το κυνήγι του άγριου μελιού, σαν τους νομάδες των Ιμαλαϊων που ζούσαν με το κυνήγι αυτό.
Απ΄ τον παππού μου τον Αγγελάκη πήρα τις πρώτες γνώσεις και τις πρώτες βασικές κατευθύνσεις , που με καθοδήγησαν σε όλη μου τη ζωή. Να αγαπώ τα ζωντανά πλάσματα του Θεού και να τα λυπάμαι για να μην κάνω κακό σε κανένα . Έμαθα επίσης ότι ο κόσμος και η ζωή μας στον κόσμο είναι χάρισμα. Ίσως έτσι απέκτησα την αίσθηση αυτή του προσωρινού και την αναζήτηση της εσωτερικής ειρήνης σαν το πιο πολύτιμο από όλα τα πράγματα Είχα ζήσει τη φρίκη του πολέμου και πίστευα και πιστεύω ότι είναι το πιο σπουδαίο από όλα να έχεις μόνιμη κι αδιατάρακτη ψυχική γαλήνη.
Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ λέει πως αν αποκτήσεις την εσωτερική σου ειρήνη χιλιάδες άνθρωποι γύρω σου θα σωθούν. Αυτό σημαίνει ότι δυστυχώς κανείς από μας δεν έχει αποκτήσει ακόμα την εσωτερική του ειρήνη και μάταια πασχίζουμε με τα πράγματα του κόσμου, που παρέρχονται κι αυτά και η επιθυμία τους.

"Ρεθεμνιώτικα Νέα"