Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Έλαβα αυτό το μήνυμα σχετικά με την ανωνυμία και ειδικότερα αν έχει σημασία ή όχι, το ποιος λέει κάτι:
"Αγαπητέ, διάβασα κάπου (στον Αμέθυστο), ένα εξαιρετικό δικό σας σχόλιο, περί του ότι πιο πολλή σημασία από το ΤΙ λέει κάποιος, έχει ΣΗΜΑΣΙΑ, ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΠΟΙΟΣ.
ΕΧΕΤΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΙΚΙΟ.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΦΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΓΝΩΣΤΗ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΙΘΕΙ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ.(Σαλογραία).
Το μήνυμα αυτό αναφέρεται στο εξής σχόλιο: "Βλέπετε τί κάνει η ανωνυμία; Αυτό δεν το
καταλαβαίνει ο φίλος μας Αμέθυστος, ότι με την ανωνυμία θα σωπάσουν οι ελεύθερες
φωνές.
Το ερώτημα είναι αν θεραπεύεται το κακό χρησιμοποιώντας τις μεθόδους του.
Το παράδειγμα του Ιησου δείχνει ακριβώς το αντίθετο: Ότι δεν θεραπεύεται το κακό χρησιμοιώντας τις μεθόδους του. Ο Κύριος Ιησούς αντί να χρησιμοποιήσει τη βία προτίμησε να την υποστεί.
Επίσης οι ανωνυμογράφοι αγνοούν κάτι πολύ σημαντικό. Ότι για την πειθώ πρέπει να μιλάς φανερά.
"Κρυπτώς ελάλησα ουδέν", είπαν τα πάγχρυσα χείλη του γλυκύτατου Ιησού!
Κανείς δεν πείθεται πραγματικά με την ανωνυμία.
Ο Όμηρος με την ιστορία του Οδυσσέα και του Κύκλωπα, μας λέει καθαρά, ότι
σε μια εποχή που χρησιμοποιούμε ψευδώνυμα οι άνθρωποι δεν φοβούνται
το Θεό και η ζωή ΄γίνεται βάρβαρη.
"Ου προέθεντο τον Θεόν ενώπιον αυτών"
Η ζωή με τέτοιους ανθρώπους γίνεται βάρβαρη, "κυκλώπεια".
Θηριώδεις άνθρωποι που δεν βλέπουν πέρα απ΄ το "εγώ" (μονόφθαλμοι)
περιστρέφονται αιωνίως γύρω από αυτό.
Πώς θα επικοινωνήσουν αυτά τα πελώρια "εγώ" μεταξύ τους; Διαβάστε τον Όμηρο για να το δείτε.
Όσοι είναι παλιοί και έζησαν στα χωριά θυμούνται πως ο κόσμος τότε έστηνε γέφυρες επικοινωνίας θεωρώντας την επαφή μεταξύ τους σπουδαιότερη από τα λεγόμενά τους,
δηλαδή τις γνώσεις και τις πληροφορίες, τις οποίες ο σημερινός άνθρωπος αυτονομεί επειδή τάχα αξίζουν αυτές καθ΄ εαυτές.
Έτσι αποτιμώντας τις γνώσεις και τις πληροφορίες για τα παρερχόμενα χάνει το πιο πολύτιμο, την αληθινή επικοινωνία.
Το πρώτο που ήθελαν να ξέρουν , πριν ανοίξει κάποιος το στόμα του να πει κάτι είναι ποιος είναι, ποιο είναι το όνομά του,οι γονείς του, η καταγωγή του, πώς ζει, ποιοι είναι οι γνωστοί του, με ένα λόγο πιο είναι το ήθος του και το τελευταίο που ήθελαν να ξέρουν ήταν αυτό που έχει να πει. Αυτό που έχει να πει κανείς εξαρτάται από το ποιος είναι. Όταν μιλάμε για τον κόσμο δεν περιγράφουμε τον κόσμο, αλλά τον εαυτό μας. Τα λόγια έχουν άλλη σημασία στο στόμα του Μάρτν Λούθερ Κινγκ κι άλλη στο στόμα του Στάλιν.Η πρώτη ερώτηση σ΄ αυτόν που τους μετέφερε κάτι είναι "ποιος το λέει αυτό".
Απάντηση σε σχόλιο του "Σαντορινιού":
Αναφέρεστε στους πολίτες που υποφέρουν την αδικία και τους αποκαλείτε "ανώνυμους" κατ' αντιδιαστολήν με τους "επώνυμους" όχι με την αληθινή έννοια , αλλά με την έννοια του συρμού.
Νομίζω ότι τους υποτιμάτε τους πολίτες. Δε νομίζω ότι θα τολμούσε κανείς να αποκαλέσει κάποιον "ανώνυμο" με την έννοια αυτή χωρίς να προσβάλει το φιλότιμό του και χωρίς να αμφισβητήσει την ευθύνη, την ανδρεία,το θάρρος, την αυτοκτίμηση και τον αυτοσεβασμό του. Κανείς δεν θεωρεί τον εαυτό του ουτιδανό, ώστε να μην απολαμβάνει της τιμής να φέρει ένα και μοναδικό όνομα, με εξαίρεση τους κακοποιούς.
Θα ήθελα να ρωτήσω, τί έννοια έχει η υπογραφή μας, αν είμαστε ¨ανώνυμοι"; Αξία, κατά την άποψη αυτή, έχουν μόνο οι υπογραφές των"επωνύμων". Το όνομα είναι συνδεδεμένο με το πρόσωπο. Όχι όνομα , όχι πρόσωπο. Οι παλιοί έλεγαν, "με τί πρόσωπο θα αντικρύσω τον κόσμο". Όχι όνομα, όχι πρόσωπο, όχι συμμετοχή στα κοινά και αγώνες, παρά μόνον "ιδιωτεία". Πως θα κρυβόταν ο Σωκράτης μετά την καταδίκη του σε θάνατο από τους Αθηναίους συμπατριώτες του; Σε όλη του τη ζωή δίδασκε τον αυτοσεβασμό και τώρα που έπρεπε να το αποδείξει στην πράξη, θα κρυβόταν, όπως του πρότειναν οι μαθητές του να τον φυγαδεύσουν;
Στο Διάλογο του Λουκιανού "Μένιππος και Κέρβερος",ο Λουκιανός υπαινίσσεται κάτι τέτοιο, αλλά όχι για να μειώσει το Σωκράτη, που τον αγαπούσε και που τον είχε δάσκαλό του, αλλά για να δείξει την αχρειότητα του Μένιππου. Ο Μένιππος διέδιδε για το Σωκράτη, ότι του είπε ο Κέρβερος, (ένας σκύλος του Άδη) πως ο Σωκράτης φοβήθηκε όταν αντίκρυσε το ζοφερό σκοτάδι του θανάτου και τσίριζε σαν μωρό παιδί και θρηνούσε. Πως όλη η δήθεν αταραξία του Σωκράτη ήταν ψεύτικη για το θεαθήναι. Ακούστε τα λόγια τους:
"Μένιππος: - Ε, λοιπόν ο άνθρωπος ήταν σκέτος ψευτοφιλόσοφος και δεν αψηφούσε πραγματικά το θάνατο.
Κέρβερος:- Μπα, μα επειδή έβλεπε πως ήταν αδύνατο να τη γλιτώσει, παραπήρε ύφος, πως τάχα με τη θέλησή του δέχτηκε αυτό που χωρίς άλλο θα πάθαινε, για να τον θαυμάσουν οι θεατές. Κι αν γινόταν να μιλήσω γενικά για απαξάπαντες τους όμοιούς του, μέχρι στο στόμα του άδη κάνουν τους καμπόσους και τους αντρείους, μα η πραγματική δοκιμασία τους αρχίζει μόλις μπουν μέσα".
(Ο Μενιππος ενώ με τα λόγια ενός σκύλου του Κέρβερου αμφισβητεί την ανδρεία, δείτε παρακάτω πως την επικαλείται για τον εαυτό του. Με αυτόν τον τρόπο ο Λουκιανός εξουθενώνει τον Μένιππο και τον θεωρεί ένα μηδενικό):
"Μένιππος: Κι ελόγου μου πώς σου φάνηκα όταν κατέβηκα;
Κέρβερος: Μόνο εσύ στάθηκες άξιος της ράτσας σου, Μένιππε, και πριν από σένα ο Διογένης, γιατί δεν μπήκατε με το ζόρι, ούτε σπρώχνοντας, αλλά με τη θέλησή σας, γελώντας και λέγοντας σε όλους να πάνε κατά διαβόλου." (Λουκιανού Διάλογοι, Εισαγωγή,Μετάφραση, Σχόλια Αικατερίνης Τσοτάκου-Καρβέλη, Εκδόσεις Σοκόλη,Αθήνα 1995).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου