31.10.15

Οι αρετές και τα πάθη

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου


Γιατί η αρρώστια κολλάει, ενώ η υγεία δεν κολλάει;
Γιατί τα πάθη κολλάνε; ενώ οι αρετές δεν κολλάνε;

Αν κάνεις παρέα με χαρτοπαίχτες, με τζογαδόρους, με πότες θα γίνεις κι εσύ όπως αυτοί.

ΟΙ αρετές δεν κολλάνε γιατί δεν γίνεται αρετή με το ζόρι. Συστατικό στοιχεί της αρετής είναι η ελευθερία.

 'Οστις θέλει οπίσω μου ελθείν.

Τις αρετές αν θέλεις τις ασκείς. Ενώ τα πάθη τα υπηρετείς παρά την θέλησή σου, όπως οι δούλοι τα αφεντικά τους.

Το σημάδι αν κάτι είναι εκ Θεού είναι ο σεβασμός της ελευθερίας.

30.10.15

ΔΥΟ ΕΥΧΕΣ


Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Στο χωριό μου υπήρχαν δύο διαφορετικές ευχές. Άλλη ευχή των μικροαστών και άλλη του λαού.

Οι μικροαστοί στα κεράσματα όταν αντάλλασσαν επισκέψεις στα σπίτια τους εύχονταν συνήθως υπέρ υγείας: Εις υγείαν, στην υγειά σας, υγιαίνετε, με γειά σας κ.ά.

Ο λαός δεν ευχόταν υπέρ υγείας, αλλά υπέρ της ζωής. Στα καφενεία συνήθως έλεγαν "βίβα" και στα σπίτια έλεγαν την ευχή "να ζήσεις".

Η διαφορά στις ευχές δείχνει ποιό αγαθό ήταν πολυτιμότερο για τις δύο τάξεις. Για την αστική τάξη που είχε σίγουρο το ψωμί και τα ξύλα για το χειμώνα, το πολυτιμότερο αγαθό ήταν η υγεία. Δεν ανησυχούσαν για τη ζωή γιατί η θνησιμότητα στους αστούς ήταν μικρότερη σε σύγκριση με την θνησιμότητα στο λαό.

Για το λαό, στον οποίο ήταν αβέβαιο το ψωμί και τα ξύλα το χειμώνα, το πολυτιμότερο αγαθό ήταν η ζωή, γιατί δεν ήταν εξασφαλισμένη όπως στους αστούς. Ο λαός κέρδιζε τη ζωή του πολεμώντας με τα στοιχεία της Φύσης.
Οι αστοί δεν ένιωθαν ότι κινδύνευε η ζωή τους όσο κινδύνευε η υγεία τους.

Τώρα που είμαστε όλοι λιγότερο ή περισσότερο άρρωστοι και κανένας δεν πρόκειται να είναι στο μέλλον εντελώς υγιής , η ευχή "εις υγείαν" είναι άνευ αντικειμένου.

Αποδεικνύεται πως ο λαός είναι πάντοτε κοντά στο πραγματικό! Μήπως πρέπει να αλλάξει νοοτροπία και ο ιατρικός κόσμος, να μην δίνει τόσο μεγάλη σημασία στην ασθένεια, μια που δε κανείς δίχως ασθένεια και να δίνει σημασία στη ζωή; Έτσι δεν θα δαιμονοποιούνται κάποιες ασθένειες οι οποίες βασανίζουν και σκοτώνουν περισσότερο με την  "ψυχολογία",  παρά αυτές οι ίδιες.

Ετικέτες: Ευχές, μικροαστοί, λαός, υγεία, ζωή 

28.10.15

ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΓΙ΄ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΑΚΟΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ !

Του Μόσχου Λαγκουβάδου

Τί κρίμα γι΄ αυτούς που δεν έγιναν ακόμα ορθόδοξοι κι ακόμα μεγαλύτερο κρίμα γι΄ αυτούς που είναι κατ΄ όνομα ορθόδοξοι και βιάζονται να εγκαταλείψουν και τυπικά την Ορθοδοξία!

Τώρα είμαστε όλοι ασθενείς. Είναι ζήτημα αν ένας υγιής αντέχει να ζη με αυτές τις συνθήκες.
Αν πονάς, είσαι τυχερός γιατί ζης. Ο υγιής κινδυνεύει να αρρωστήσει. Ο άρρωστος δεν κινδυνεύει από την αρρώστια.

Ο καλύτερος τρόπος, ο πιο ασφαλής , ο πιο αποτελεσματικός για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο είναι να τον φέρεις στο κέντρο μιας σύγχρονης πόλης και να τον αφήσεις να ζη εκεί, λέει ο Αμερικανός ποιητής της μαύρης ποίησης Μπλοκ.

Ο επίσης Αμερικανός ποιητής και ερημίτης της Καλύμνου και της Πάτμου Ρόμπερτ Λαξ πίστευε πως το σπουδαίο δεν είναι η υγεία. Το σπουδαίο είναι η ζωή.

Εμείς οι ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι η ζωή είναι η χάρη του Αγίου Πνεύματος. Τί κρίμα σ΄ αυτούς που δεν πιστέυουν στην Ορθοδοξία. Δεν ξέρουν πώς να φυλάξουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος! Ακολουθούν αυτοκαταστροφικούς δρόμους στην άγνοιά τους.

20.10.15

Η εγκατάλειψη του Ιησού

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

    Και μόνο το ότι ο Ιησούς μισήθηκε από την εξουσία της εποχής του και εγκαταλείφθηκε από όλους είναι αδιάψευστη μαρτυρία ότι τους ευεργέτησε όλους. Αλλά δεν είναι ο λόγος αυτός που ο Ιησούς εγκαταλείφθηκε από όλους.
    Μου κάνει εντύπωση,πώς ο Χριστός δεν ζητάει τη βοήθεια κανενός. Δεν ζητάει τη μαρτυρία κάποιου όταν δικάζεται άδικα ή την συμπαράσταση όταν οδηγείται στο Γολγοθά.
   Μου κάνει επίσης εντύπωση πως δεν είναι κανείς με το μέρος Του. Δεν ακούγεται ούτε μια φωνή συμπάθειας από τον όχλο.
   Οι δικοί Του επίσης δεν βρίσκονται κοντά Του. Γιατί ο Ιησούς έχει εγκαταλειφθεί από όλους; Με εξαίρεση τις στιγμές της μεγάλης αγωνίας Του στον κήπο της Γεσθημανή, όπου μπορούμε να πούμε ότι ζήτησε ένα είδος βοήθειας όταν είπε στους μαθητές να μείνουν ξυπνητοί.
    Αντί να θεωρητικολογώ θα περιγράψω μια σκηνή, απ΄ την οποία θα φανεί γιατί να μη χτυπάμε μια πόρτα που δεν ανοίγει. Ο Ιησούς αυτό έκανε. Δεν χτύπησε πόρτες που δεν ανοίγουν.Η σκηνή επαναλαμβάνει την πρακτική του αποδιοπομπαίου τράγου. Μην μπαίνεις ποτέ στη θέση του αποδιοπομπαίου τράγου και γενικά του θύματος. Κανείς δεν θα συμμεριστεί ένα θύμα. Ο λόγος είναι ότι δεν θέλει να γίνει το επόμενο θύμα.Ο Ο Ιησούς τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους ημών εβάστασε. Πληγώθηκε αντί για εμάς.
    Πήγα να δω το πρώτο δείγμα του καινούριου βιβλίου. Η γραμματοσειρά ήταν χάλια. Όποιος το διαβάσει θα του έρθει ζάλη και θα πέσει κάτω, λέω στον μάστορα.Δεν συμφωνεί μαζί μου. Δίπλα μου είναι ένας νεαρός που περιμένει να εξυπηρετηθεί. Του δείχνω το δείγμα. Γυρίζει απ΄ την άλλη μεριά. Θεέ μου,λέω μέσα μου. Κανείς δεν θέλει οποιαδήποτε μετοχή σε κάποιον που είναι θύμα, έστω και για το παραμικρό.

Πάτησαν οι κλέφτες το μαντρί

  Του Μόσχου Λαγκουβάρδου  

      Αξίζει να διαβάσεις τους στίχους του δημοτικού τραγουδιού "Πάτησαν κλέφτες το μαντρί", της περιοχής Γρεβενών, για να δεις με πόση καλαισθησία ο λαός μας στηλιτεύει το άδικο, χωρίς να κατεβαίνει σε χαμηλό επίπεδο, όπως συμβαίνει με τα αντίστοιχα τραγούδια άλλων παραδόσεων, ξένων προς την Ορθόδοξη Παράδοση του ελληνικού λαού!
      "Πάτησαν κλέφτες το μαντρί./ Μας πήρανε το λάγι' αρνί, /πόχει το χρυσό μαλλί, /τ΄ ασημένια κέρατα."
     Ο άγνωστος συνθέτης του εν λόγω τραγουδιού που αποδίδει θαυμάσια ο Νίκος Γκιουλέκας, δε θα καταδεχόταν να γράψει ένα τόσο όμορφο τραγούδι για να μιλήσει για κοινούς κλέφτες. Ούτε ο λαός μας με το αναπτυγμένο αισθητικό του κριτήριο θα αγαπούσε ένα τραγούδι που μιλάει για κοινούς κλέφτες.
     Αν δεις τους στίχους του με αυτό το πνεύμα θα καταλάβεις ποιους κλέφτες υπονοεί το τραγούδι, όχι τους κατσικοκλέφτες που κλέβουν γιατί πεινάνε, αλλά εκείνους τους κλέφτες που σου αρπάζουν την ψυχή.
       Η αρπαγή της ψυχής είναι προαιώνια ιστορία, από την εποχή του Αδάμ και της Εύας, όταν ο Κάϊν σκότωσε τον αθώο Άβελ κι όταν επί Νώε είχαν εξαχρειωθεί όλοι οι άνθρωποι,πλην του Νώε.
Δείτε τους αρχαίους στίχους του Ιώβ, που εκφράζουν τον πόνο κάθε αδικημένου ανθρώπου: Πώς θά ΄θελα, λέει ο δυστυχισμένος Ιώβ, τα λόγια μου να γίνουν βιβλίο ή να σκαλιστούν στο βράχο και να χυθεί μέσα τους μολύβι! Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα, στο πρωτότυπο, γιατί με λίγη προσοχή γίνεται εύκολα κατανοητό:
     " Ω και να εγράφοντο οι λόγοι μου!/ Να εντυπούντο εν βιβλίω./ Να ενεχαράττοντο επί βράχου / δια σιδηράς γραφίδος/ και μολύβδου δια παντός!/ Διότι εξεύρω ότι ζη ο λυτρωτής μου/ και θέλει εγερθεί εν τοις εσχάτοις καιροίς/ επί της γης./ Και αφού μετά το δέρμα μου/ το σώμα τούτο φθαρή/ πάλιν με τη σάρκα μου θέλω ιδεί τον Θεόν./ Τον οποίον αυτός εγώ θέλω ιδεί/ και θέλουσι θεωρήσει οι οφθαλμοί μου,/ και ουχί άλλος./ Οι νεφροί μου κατατήκονται εν τω κόλπω μου./(Ιώβ,κεφ.ιθ΄,23-27).
       Αναρωτιέται κανείς, γιατί δεν μπορούσε ο Ιώβ να γράψει σε βιβλίο τα λόγια του; Ή εμείς σήμερα γιατί δεν μπορούμε να γράψουμε τα λόγια μας σε βιβλίο; Μπορούσε, αλλά μόνο για τις μέλλουσες γενεές. Το ίδιο όπως κι εμείς σήμερα, που το καλό βιβλίο βρίσκει χίλια δυο προσκόμματα για να φτάσει στον αναγνώστη ή δε διαβάζεται από κανέναν. Στο σχολείο δεν μαθαίνουν το μαθητή να αγαπήσει το καλό βιβλίο, αλλά να το μισήσει.
      Τρεις φίλοι του Ιώβ και η γυναίκα του προσπαθούν να τον κάνουν να παραδεχθεί ότι ο ίδιος φταίει για ό,τι έπαθε.Σου θυμίζει κάτι αυτό;Μήπως ο ελληνικός λαός σήμερα έχει την τύχη του δυστυχισμένου Ιώβ; "Ο Θεός με αδίκησε" απαντάει ο Ιώβ στους "φίλους του" και στη γυναίκα του που τον παροτρύνει να βρίσει το Θεό και να πεθάνει.
      Γιατί ο ποιητής του Ιώβ βάζει στο στόμα του αυτούς τους λόγους; Πώς μπορεί να το πει αυτό ο Ιώβ που πιστεύει στο Θεό ως λυτρωτή του; Μήπως αν ο ποιητής δεν έκανε την υποχώρηση αυτή, δεν θα γινόταν η ιστορία του Ιώβ βιβλίο και δεν θα τη μάθαινε κανείς; Μήπως είναι μια υποχώρησε στους άρχοντες; Ενώ ο Δαβίδ, που ήταν βασιλιάς τολμάει και γράφει στον ψαλμό του, "άρχοντες κατεδίωξάν με δωρεάν",(άρχοντες με κατεδίωξαν άδικα). Τα λόγια αυτά περιλαμβάνονται στη νεκρώσιμη ακολουθία και είναι τα τελευταία λόγια που απευθύνει ο νεκρός στους ζώντες, σαν το μάθημα που αποκόμισε στο σύντομο ταξίδι του σ΄ αυτή τη ζωή.
       Διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο για την προδοσία του Ιούδα. Ο Ιησούς που μας δίδει την εντολή να αγαπάμε τους εχθρούς του μας δίδει ο ίδιος το παράδειγμα. Προσεύχεται πάνω στο σταυρό για τους σταυρωτές Του. Αποκαλεί με τρυφερότητα τον Ιούδα,φίλο, τη στιγμή που τον προδίδει φιλώντας Τον.
Ο Απόστολος Παύλος γράφει σε μια επιστολή του, να μη ζητάμε απ΄ το Θεό να μας γλιτώσει από τα βάσανα, αλλά να μας δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να τα υπομένουμε, χωρίς να χάσουμε την πίστη μας και το ηθικό μας. Αυτός που έχει ακμαίο το ηθικό του δε φοβάται γιατί έχει το Θεό μέσα του.
       Η οικονομική τρομοκρατία σε βάρος του λαού μας έχει αυτό το στόχο, να κάμψει το ηθικό του. Η άμυνα του καθενός από εμάς είναι η άμυνα του Λόγου του Θεού. Με την προσευχή και την ταπείνωση θα διατηρήσουμε δυνατό το πνεύμα μας και μαζί με το πνεύμα μας και το ανοσοποιητικό μας σύστημα, για να μην γίνουμε ευάλωτοι στις ασθένειες, που μας απειλούν.
Τίποτε δεν μας πάει πιο κοντά στο Θεό από την προσευχή και την ταπείνωση. Ας θυμούμαστε τα τελευταία λόγια που μας απευθύνουν οι νεκροί μας" Άρχοντες κατεδίωξάν με δωρεάν."

ΠΛΗΓΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΙ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ένας φίλος μου διηγήθηκε αυτό το μύθο. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου μύθους. Ένας τρόπος να γνωρίζουμε τον εαυτό μας, μεταξύ των άλλων, είναι και η επιλογή που κάνουμε όσον αφορά τα ποθητά πράγματα (ντεζιντεράτα).

Ένας ξυλοκόπος μπαίνει σε μια σπηλιά στο δάσος, για να φυλαχτεί απ΄ τη βροχή. Δίπλα του είναι ένα λιοντάρι. Το στόμα του μυρίζει.

-Μυρίζει το στόμα σου, λέει ο ξυλοκόπος
-Χτύπα με στην πλάτη με το τσεκούρι σου, λέει το λιοντάρι.
Ο ξυλοκόπος ανοίγει μια πληγή στην πλάτη του λιονταριού.

Ύστερα από χρόνια συναντιούνται πάλι ο ξυλοκόπος με το λιοντάρι.
-Έκλεισε η πληγή στην πλάτη σου ; ρωτάει ο ξυλοκόπος.
-Η πληγή στην πλάτη μου έκλεισε, η πληγή στην ψυχή μου δεν έκλεισε, λέει το λιοντάρι.

18.10.15

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ


Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ένα μήλο κι άλλο μήλο
Βράδιασα και πού θα μείνω
Δημοτικό τραγούδι
(γύρισμα)

Το γνήσιο αίσθημά του απλού ανθρώπου του λαού τον προσανατολίζει προς τις πραγματικές ανάγκες του οι οποίες γίνονται το εργαλείο που τον συγκροτεί σε ενότητα με τον εαυτό του και με τους άλλους.

Δεν είναι το ίδιο με την αλλοτρίωση του ανθρώπου σήμερα. Έχοντες διατροφάς και σκεπάσματα τούτοις αρκεσθησόμεθα, γράφει ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη επιστολή του προς τον Τιμόθεο.

Παραθέτουμε ολόκληρο το σχετικό χωρίο της Επιστολής:

«Ταύτα δίδασκε και παρακάλει. Ει τις ετεροδιδασκαλεί και μη προσέρχεται υγιαίνουσι λόγοις τοις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και τη κατ΄ ευσέβειαν διδασκαλία, τετύφωται, μηδέν επιστάμενος, αλλά νοσών περί ζητήσεις και λογομαχίας, εξ ών γίνεται φθόνος, έρις, βλασφημίαι, υπόνοιαι πονηραί, παραδιατριβαί διεφθαρμένων ανθρώπων τον νουν και απεστερημένων της αληθείας, νομιζόντν πορισμόν είναι την ευσέβειαν. Αφίστασο από των τοιούτων.

Έστι δε πορισμός μέγας η ευσέβεια μετά αυταρκείας. Ουδέν γαρ εισηνέγκαμεν εις τον κόσμον, δήλον ότι ουδέ εξενεγκείν τι δυνάμεθα. Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα , τούτοις αρκεσθησόμεθα. Οι δε βουλόμενοι πλουτείν εμπίμπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Ρίζα γαρ πάντων των κακών η φιλαργυρία, ής τινες ορεγόμενοι απεπλανήθσαν από της πίστεως και εαυτούς περιέπειραν οδύναις πολλαίς.

Σύ δε , ως άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε. Δίωκε δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα. Αγωνίζου τον αγώνα τον καλόν της πίστεως. Επιλαβού της αιωνίου ζωής, εις ην και εκλήθης. (Α΄Τιμ. Κεφ. Στ’ 9-12)

Ετικέτες: Ανάγκες, κατοικίες, σκηνές, βασιλεία του Θεού,

17.10.15

ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η συζήτηση ξεκίνησε από το ψωμί ζέα και κατέληξε στους αρχαίους φιλοσόφους., στον Επίκουρο και στην φιλότητα που είναι η έννοια της αγάπης για τους αρχαίους.

Αν το να κοκκινίζω και να θυμώνω, ενώ μου μιλάνε ι ήρεμα και γλυκά, αυτό είναι ήττα,  πρέπει να δεχθώ την ήττα μου σήμερα το μεσημέρι στο καφενείο. Πρέπει να προσθέσω ακόμα μια ήττα στην λίγη πραότητα και ταπείνωση που διαθέτω ή δεν διαθέτω..

Το ερώτημα που με απασχολούσε απ΄ το πρωί ήταν, πώς αποκτάμε τις αρετές. Με χτυπήματα, είπα στον εαυτό μου Τις αποκτάμε με χτυπήματα.. «Όπως ο ταύρος μεγαλώνω με χτυπήματα» , γράφει ο Ισπανός ποιητής Μιγκέλ Ερνάντεθ, στο ποίημά του «Όπως ο ταύρος γεννήθηκα για τη λύπη και το πένθος».

Βέβαια οι ήττες δεν μετρούν ως αρετές. Οι ήττες προστίθενται ως ήττες. Κάποια στιγμή όμως παύει η γκαντεμιά και νικάς με τη βοήθεια του Θεού. Έτσι νίκη στη νίκη, αποκτάς την αρετή της πραότητας και της ταπείνωσης.

Με κόκκινα μάγουλα και αυτιά διάβασα τους στίχους αυτούς απ΄το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο « ου βλέπετε πάντα ταύτα; Αμήν λέγω υμίν, ου μη αφεθή λιθος επί λίθον, ος μη καταλυθήσεται.» και από την Πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του Παύλου: «ου γαρ εν λόγω η βασιλεία του Θεού, αλλ’ εν δυνάμει.»

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ερμηνεύει ως εξής τα λόγια του Αποστόλου: Επειδή οι εν ΚΟρίνθω ψευδαπόστολοι και ψευδοδιδάσκαλοι ελπίζοντες εις την ευγλωττίαν και σοφίαν τους κατεφρόνουν τον Παύλον ως ιδιώτην και άσοφον, διά τούτο λέγει ότι όταν έλθω τότε θέλω ιδώ, όχι την σοφίαν και ευγλωττίαν αυτών, επειδή αυτή είναι άχρηστος και ανωφελής, αλλά θέλω ιδώ την θεϊκήν δύναμιν όπού έχουν εις το να κάνουν θαύματα. Διότι η βασιλεία του Θεού δεν εκηρύχθη ούτε εβεβαιώθη με λόγους ευγλώττους και ρητορικούς, αλλά με σημεία και θαύματα, τα γινόμενα με την υπερφυσικήν δύναμιν του Αγίου Πνεύματος.» Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου ερμηνεία εις τας ΙΔ΄ Επιστολάς του Αποστόλου Παύλου, Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη,.

Ετικέτες
Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης,
Η βασιλεία του Θεού
Οι φιλόσοφοι
Ψευδαπόστολοι και ψευδοδιδάσκαλοι

13.10.15

Ο ΒΛΕΠΩΝ (Ε)

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος
Ματθ.23:38

Όταν έγραφα τον τίτλο στο άρθρο αυτό, σκεφτόμουν πως μερικοί φίλοι, θα πουν, «μπα, ο Μόσχος κατέχει και τα ιατρικά θέματα;» Αλλά δεν είναι «ο βλέπων», αυτός που βλέπει τα πράγματα που είναι μπροστά στα μάτια του.

Αξίζει να ξέρεις, ποιος είναι «ο βλέπων», και τί είναι αυτό που βλέπει. Ποια είναι η πνευματική όραση με την οποία βλέπουμε τον εαυτό μας. Στην πνευματική όραση αναφέρεται το Ευαγγέλιο όταν λέει «το πνεύμα του Θεού εξετάζει καρδίας και νεφρούς», βλέπει δηλαδή αυτά που ο άνθρωπος κρύβει στην καρδιά του απ΄ τους άλλους κι απ΄ τον ίδιο τον εαυτό του

Η ορθόδοξη Παράδοση, στην πράξη , είναι ακριβώς αυτό: η δυνατότητα να βλέπουμε συνεχώς την αμαρτία μας. Δεν προβάλουμε την σκιερή εικόνα της αμαρτίας μας στους άλλους για να τους κατακρίνουμε. Πράγματι απαιτεί να έχουμε θάρρος για να βλέπουμε συνεχώς την αμαρτία. Ως προς αυτό έχουμε ανάγκη από κάποιον να μας ενθαρρύνει με την αγάπη του και με την αποδοχή του όπως είμαστε. Δυστυχώς, δεν βρίσκεται εύκολα αυτός που θα μας αγαπήσει με αυτόν τον τρόπο. Ο χριστιανός όμως έχει το Χριστό και σ΄ αυτόν βλέπει το πρόσωπο που τον αγαπάει και τον δέχεται όπως είναι. Ακόμα και στο πιο αδυσώπητο πεπρωμένο, ο Χριστός βρίσκεται εκεί για μας, και μας δίνει θάρρος και έγκυρες ελπίδες.

Όταν ,νεαρός φοιτητής, νοσηλευόμουν στο ΑΧΕΠΑ και ανησυχούσα υπερβολικά , λόγω της υπερευαισθησίας μου, ένας στίχος του Δαβίδ με παρηγορούσε και μου αποκάλυπτε το νόημα να ζεις. Ο στίχος λέει, «οι φίλοι μου και οι πλησίον μακρόθεν έστησαν». Όταν ο άρρωστος νιώθει ότι κανείς , ούτε οι δικοί του, δεν μπορούν να τον βοηθήσουν, τότε νιώθει την παρουσία του Ιησού, να τον ενθαρρύνει. Δεν είναι μόνος κι αβοήθητος, αν έχει πίστη.

Η πνευματική όραση είναι η ουσία του Ορθόδοξου δρόμου. Μαθαίνουμε να προσέχουμε κάθε στιγμή να μην γεννιούνται στην καρδιά μας μάταιες επιθυμίες. Η αυτογνωσία είναι η προϋπόθεση για να διακρίνουμε το αληθινό νόημα των πραγμάτων . Γνωρίζουμε ποιος είναι ο σκοπός που ζούμε και ποια είναι τα μέσα για να πραγματοποιήσουμε το σκοπό μας. Αυτή είναι η νηπτική Παράδοση του ελληνικού λαού. Και ενώ ακόμα κι ο αγράμματος γνωρίζει τα μύχια της καρδιάς, η επιστήμη αγνοεί την καρδιά, ως ψυχο-πνευματικό κέντρο του ανθρώπου!


Η νηπτική παράδοση διεκόπη βίαια υπό την επίδραση του δυτικού Διαφωτισμού και αξίζει να δούμε για ποιο σκοπό διεκόπη. Ο κόσμος παραδόθηκε στον στείρο ωφελιμισμό και την χρησιμοθηρία. Πρέπει να πούμε όμως εδώ, ότι στο δυτικό κόσμο, φωτεινά πνεύματα , εξακολουθούν να τηρούν την ορθόδοξη Παράδοση. Όλος αυτός ο κόσμος, πριν το σχίσμα ήταν ορθόδοξος. Παραθέτουμε μια σκέψη από το βιβλίο του Γάλλου Ζ.Π.Βουαγιέ με τίτλο «Αναφορά για την κατάσταση των ψευδαισθήσεων σχετικά με την αρχή του κόσμου». (Βουαγιέ στα γαλλικά θα πει αυτός που βλέπει συνέχεια ή κάτι τέτοιο):

«Σε κάθε κοινωνία, η κύρια ασχολία των ανθρώπων είναι να επικοινωνούν (...) Η συγκεκριμένη βάση που πάνω της υψώνονται όλα όσα υπάρχουν στην κοινωνία είναι η επικοινωνία....» Ως επικοινωνία ο Βουαγιέ εννοεί την σύμπνοια των ανθρώπων, η οποία υπάρχει όταν τα πράγματα δεν έχουν αποξενωθεί από το αληθινό τους νόημα. Ο εχθρός της επικοινωνίας είναι η αλλοτρίωση και την αλλοτρίωση χρησιμοποιούν αυτοί που επιδιώκουν να διαιρούν τον κόσμο, σύμφωνα με την αρχή του «διαίρει και βασίλευε».

«Οι άνθρωποι για να είναι ικανοί να ζήσουν ως άνθρωποι και όχι απλά σαν ζώα, πρέπει ακριβώς να είναι ικανοί – και αυτή η ικανότητα αμφισβητείται στους μισθωτούς σκλάβους, στους υποταγμένους, στους φτωχούς όλων των εποχών – να χρησιμοποιήσουν τις ζωτικές ανάγκες τους, την ικανοποίηση των αναγκών τροφής, δίψας, κατοικίας, ενδυμασίας για σκοπούς επικοινωνίας, σαν υλικό για επικοινωνία.»

Οι κυβερνήσεις ,τώρα, αμφισβητούν την ικανότητα να ζούμε ως άνθρωποι και όχι απλά σαν ζώα . Αυτό κάνουν στην πραγματικότητα όταν βάζουν εμπόδια στην παράδοση του ελληνικού λαού , με αποτέλεσμα ο σημερινός άνθρωπος να μένει αβοήθητος , στις αναπόφευκτες συγκρούσεις του με τη συνείδησή του που τον αρρωσταίνουν. Οι κυβερνήσεις όταν αγνοούν ή περιφρονούν ή και εμποδίζουν την ορθόδοξη παράδοση , αγνοούν , περιφρονούν και παραβιάζουν το ανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας. Δεν είναι βέβαια η καθαρή καρδιά ή η προσευχή ή οι σχέσεις μεταξύ μας ,ο σκοπός της ζωής. Όλα αυτά είναι μέσα για την πραγματοποίηση του σκοπού , που είναι η ελευθερία την οποία μας χαρίζει η κοινωνία με το Θεό, το μόνο Ον που είναι ελεύθερο από την καταπίεση των αναγκών. Ενωμένος με το Θεό βιώνει και ο άνθρωπος την ελευθερία από την καταπίεση. Αυτός που έχει σύμπνοια με το Θεό, γίνεται ένα πνεύμα με το πνεύμα του Θεού. Αντιθέτως αυτός που δεν αναζητεί την ελευθερία του στην ένωσή του με το Θεό, θα πει, ότι ελευθερία, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν υπάρχει.

Πράγματι κανείς δεν είναι ελεύθερος με τις δικές του δυνάμεις. Ελεύθερος είναι μόνον αυτός που έχει κοινωνία με το Θεό, που είναι ενωμένος με το Θεό, ως μέλος της Εκκλησίας Του. Ο σκοπός που ζούμε είναι η κοινωνία του Θεού, δηλαδή το να είμαστε ένα πνεύμα με το πνεύμα του Θεού. Η θεία κοινωνία είναι πράγματι η αρχή του κόσμου.

Η εποχή μας έχει ανάγκη από ανθρώπους που έχουν το θάρρος να βλέπουν συνεχώς την αμαρτία και την ανομία τους. Βλέποντας τον εαυτό μας όπως είναι , δεν προβάλλουμε την αμαρτία και την ανομία μας στους άλλους και δεν τους κατακρίνουμε. Αν όμως απωθούμε και κατακρίνουμε , δεν θα αποφύγουμε την ασθένεια.

Ο Δαβίδ, στον 50ό ψαλμό, τον λεγόμενο ψαλμό της μετανοίας, περιγράφει τον τύπο του ανθρώπου ο οποίος βλέπει την αμαρτία του και πιστεύει ότι ο Θεός τον αγαπάει όπως είναι. Ελέησόν με, ικετεύει ο Δαβίδ, διότι γνωρίζω την ανομία μου και η αμαρτία μου είναι μπροστά μου και την βλέπω διαρκώς.


12.10.15

Ο κόσμος και η ψυχή

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Δεόμεθα υπέρ Χριστού, καταλλάγητε τω Θεώ
Β' Κορ. ε', 20

Σε όλα τα συστήματα οι φτωχοί υποφέρουν. Κρίση, παγκοσμιοποίηση , πενήντα χρόνια αποκλεισμός στην Κούβα, οι φτωχοί υποφέρουν. Τα συστήματα του κόσμου εχθρεύονται την ψυχή. Οι φτωχοί, οι πληγωμένοι, οι ανήμποροι υποφέρουν σ΄ έναν κόσμο που αντί να συμφιλιωθεί με το Θεό απομακρύνεται απ’ το Θεό. Ο κόσμος και η ψυχή είναι σαν το χιόνι με τη φωτιά. Αδύνατο να υπάρξουν μαζί. Ποιος θα συμφιλιώσει τον κόσμο με την ψυχή;

Ποιος θα ελευθερώσει έναν εσωτερικά ανελεύθερο άνθρωπο; Μόνον ο ίδιος μπορεί. Ο άνθρωπος του λαού αντιστέκεται έχοντας επίγνωση ότι αυτό που προέχει είναι η ψυχή. Χρήματα θα πάρουν, ψυχή δεν θα πάρουν απαντάει ο απλός άνθρωπος του λαού στην οικονομική τρομοκρατία.

Είναι η Ευρώπη μια άλλη σκλαβιά και μάλιστα θεληματική; Χάνει η Ελλάδα, τα πάντα ως επαρχία της Ευρώπης; Χάνει την κρατική της υπόσταση, την ελευθερία της , τη δύναμη να διατηρήσει την ενότητά της ως έθνος και το σπουδαιότερο ως Ορθοδοξία, την ίδια την επιβίωση; Είναι η γήρανση του πληθυσμού, η φυγή των νέων, η μη ανανέωση του πληθυσμού, τα πρώτα σημάδια του θανάτου;

Με την σκλαβιά της Ελλάδας χάνει και η Ευρώπη, ας μην θέλει η κυρίαρχη οικονομική ολιγαρχία της να το αναγνωρίσει. Η Ευρώπη έχει ανάγκη την Ορθόδοξη Ελλάδα. Η αλλοτρίωση αρρωσταίνει όχι μόνο τους λαούς, αλλά και την ίδια την οικονομική ολιγαρχία. Ο πλούσιος θα πάει στον Άγιο. Η Ελλάδα υπήρξε η πνευματική μητέρα των ευρωπαϊκών λαών κατά την Αναγέννηση. Πολύ περισσότερο η ορθόδοξη Ελλάδα θα μπορούσε να είναι η πνευματική μητέρα της Ευρώπης στη σύγχρονη εποχή.

Οι ευρωπαϊκοί λαοί διακρίνονται για την βουλησιαρχία τους. Ο Νίτσε εκφράζει στο έργο του το χαρακτήρα των ευρωπαϊκών λαών, με πρωταρχικό στοιχείο του τη θέληση για δύναμη. Στη θέληση αυτή οφείλεται κι η αρνητική της πλευρά του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας.

Η αλλοτρίωση αρρωσταίνει τους ανθρώπους. «Αλλοτρίωση είναι η διάσταση της ψυχής από τον κόσμο της εμπειρίας. Ο άνθρωπος χάνει την οντότητά του, είναι ξένος στον εαυτό του. Ο εργαζόμενος αποξενώνεται από το προϊόν που παράγει. «όποιοι κι αν είναι το προϊόν της εργασίας του, ο εργάτης δεν υπάρχει σ΄ αυτό. (Μαρξ) Στην επικοινωνιακή αλλοτρίωση, ο αλλοτριωμένος άνθρωπος χάνει την επαφή του με τον συνάνθρωπό του ο οποίος καθίσταται ξένος, αδιάφορος και συχνά εχθρικός.»*

Θα μου πείτε, γιατί όλο μιλώ για τον απλό λαό, για τους φτωχούς, γι’ αυτούς που η ψυχή είναι το πιο πολύτιμο. Η ολιγαρχία του πλούτου δεν έχει ψυχή, δεν έχει πατρίδα; Η οικονομική ολιγαρχία είναι αλλοτριωμένη. Αποξενώθηκε ακόμα κι απ΄ τον ίδιο τον εαυτό της, τους δικούς της, τον τόπο της. Ποθεί να γίνει στάχτη, να μην μείνει τίποτε από αυτήν!

Ο φτωχός προστατεύεται από την αλλοτρίωση , φθάνει να έχει επίγνωση ότι αυτό που προέχει είναι η ψυχή. Για τους φτωχούς με επίγνωση, ό,τι είναι πραγματικό, είναι πλούσιο. Ό,τι είναι πλούσιο, είναι πραγματικό, όχι αλλοτριωμένο. Η αλλοτρίωση είναι η μιζέρια του πλούτου.

Η αρρώστια, σύμφωνα με τον καθηγητή της ιατρικής Άρθουρ Γιόρες, έχει πάντοτε ιδιαίτερο νόημα, αν και είναι δύσκολο, να διακρίνεις ακριβώς το μήνυμά της. Στις περισσότερες περιπτώσεις σημαίνει ότι ο πάσχων βρίσκεται σε σύγκρουση με την συνείδησή του και επομένως σε αμαρτία.

Την πεποίθηση αυτή εξέφρασε ένας φτωχός πατέρας στην Αφρική, κρατώντας τρυφερά στην αγκαλιά του το άρρωστο παιδί του και μην μπορώντας να κάνει κάτι για να απαλύνει τον πόνο του. «Εσείς» είπε απευθυνόμενος στους κατοίκους των πλούσιων χωρών, « δεν θα υποφέρετε που δεν έχουμε φάρμακα για τα παιδιά μας;» Είναι αδύνατο να αποφύγουμε την αντίθεση με την συνείδησή μας και τις συνέπειες, που είναι η αρρώστια.

Ποιός θα συμφιλιώσει τον κόσμο με την ψυχή; Ο Άγιος ευλογεί ακόμα και την αρρώστια: «Πολλαί εισίν οδοί σωτηρίας. Την ασθένειαν ηρετισάμην». (υπάρχουν πολλοί δρόμοι σωτηρίας. Επέλεξα την ασθένεια).

"Ελευθερία Λαρίσης" 

6.10.15

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΧΟΥΣ



Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η διαδικασία του άγχους μοιάζει με θερμοστάτη που κόλλησε στο "'άναψε" και στο "σβήσε". Αντικατάστησε το "άναψε" με το "τρέξε να σωθείς" και το ¨σβήσε" με το ακινητοποιήσου να σωθείς και θα έχεις την διαδικασία του άγχους.

Με φοβερό άγχος βομβαρδίζουν οι μισητές κυβερνήσεις τους λαούς και τους κάνουν ψυχολογικό πόλεμο για να εξοντώσουν τις ευπαθείς κατηγορίες ,τους φτωχούς, τους γέρους, τους ανήμπορους. Σωστή γενοκτονία που εφαρμόζουν οι δυνάμεις του σκότους για την οποία δεν λογοδοτεί κανείς γιατί τους καλύπτει το σκοτάδι.

Ένας υπουργός ανακοινώνει τη μια βδομάδα ,ότι θα απολυθούν εκατό χιλιάδες εργαζόμενοι και την άλλη εβδομάδα ένας άλλος ανακοινώνει ότι δεν θα απολυθούν,

Άλλος υπουργός βεβαιώνει ότι δεν θα περικοπούν άλλο οι συντάξεις κι άλλος υπουργός ανακοινώνει ότι οι δανειστές απαιτούν να περικοπούν. Ο κόσμος αναρωτιέται, έχει καθόλου ισχύ η κυβέρνηση να υπερασπιστεί το λαό ή δεν έχει; Ή μπορεί να έχει και να μην έχει. Η μπορεί ούτε να έχει ούτε να μην έχει.

Είναι αυτό αιτία να αγχωθεί ο κόσμος, παρόλο που οι γιατροί βεβαιώνουν ότι το άγχος ευθύνεται για πολλές φοβερές αρρώστιες. Δεν φτάνει ότι απειλούμαστε με πείνα, μας απειλούν κι οι αρρώστιες.

Είναι καιρός να πετάξουμε σαβούρα. Να βάλουμε όση διάκριση διαθέτει ο καθένας μας, για να δει ποιά είναι η πραγματικότητα και ποιά η αλλοτρίωση, και να χαρίσει την αλλοτρίωση στην εποχή που τη δημιούργησε.

Αδέλφια, δεν έχουμε άλλο όπλο, από τη διάκριση. Η Ορθοδοξία είναι θεραπεία γιατί έχει τη διάκριση, που χάθηκε από τον κόσμο. Εμείς έχουμε την ευθύνη να την ενεργοποιήσουμε,τώρα, χωρίς άλλη αναβολή!

Είναι μεγάλη η ευθύνη της Εκκλησίας! Δεν μπορεί να σωπαίνει άλλο. Αν υπάρχει ένας λόγος που η Εκκλησία πρέπει να είναι ανεξάρτητη απ΄ το Κράτος είναι να μη δεσμεύεται απ΄ το γεγονός ότι την πληρώνει το κράτος, δηλαδή κι ο μη πιστός φορολογούμενος. Βέβαια ο μη πιστός φορολογούμενος έχει καθήκον να υποστεί αυτό το βάρος, όπως κι ο πιστός λαός υφίσταται το βάρος του να ζει με τους απίστους.

ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ο φιλόλογος της τάξης μου ζητούσε να γράφουμε το μάθημα της ημέρας στο τετράδιο Αντιγραφής. Αν και το γράψιμο στο τετράδιο της Αντιγραφής ήταν υποχρεωτικό , σπανίως έγραφα την αντιγραφή μου.

    Όταν εξήταζε ο καθηγητής, αν δεν είχες γράψει στο τετράδιο, δεν σου επέτρεπε να απαντήσεις και ρωτούσε κάποιον άλλο μαθητή. Έτσι δεν λάβαινα μέρος στο μάθημα εκτός από τις μία δύο φορές το χρόνο που ερχόταν ο επιθεωρητής. Ο καθηγητής μου από κακό ζόρι μ΄ άφηνε να μιλήσω.Ίσως θεωρούσε υπερβολική τιμωρία να μου στερεί το λόγο, ιδίως όταν δεν σήκωνε κανένας χέρι να μιλήσει, μπροστά στον επιθεωρητή.

     Αυτή την κακή συνήθεια τη συνέχισα και στο πανεπιστήμιο. Ήθελα να εξετάζομαι όχι για τη μνήμη μου με ερωτήσεις μνήμης π.χ. "τί είναι έγκλημα" ή τί είναι "μαντσιπάτσιο".
Το βιβλίο του Ρωμαϊκού δικαίου του καθηγητή Νίκου Πανταζόπουλου ήταν ογκωδέστατο και κανείς δεν θα μπορούσε να το αποστηθίσει, εκτός από αυτούς που είναι "τέρατα μνήμης". Έτσι ο μακαρίτης καθηγητής, είχε περιορίσει σε μερικά ευνοούμενα μέρη του βιβλίου, μεταξύ των οποίων ήταν η Μαντσιπάτσιο και η Τραντίτσιο, που έγώ ούτε αυτά τα αποστήθισα με αποτέλεσμα να το δίνω κάμποσες φορές στο πτυχίο και να κόβομαι.

      Την πέμπτη ή έκτη φορά είχα μάθει όχι το μάθημα, αλλά την ψυχολογία του καθηγητή. Κάποια στιγμή, βρήκα την ευκαιρία, να πω, έτσι στον αέρα, mea culpa, κύριε καθηγητά. Ο Πανταζόπουλος με κοίταξε περιμένοντας τη συνέχεια.

-Ο "Φίχτε Φούχτεν" στην Ιστορία του Πολιτισμού....
-Διαβάζετε Φίχτε Φουχτεν;
-Είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας για τη δυναστεία των Ισαύρων.
(Οι Ίσαυροι ήταν η αδυναμία του Πανταζόπουλου, γιατί κατήργησαν το γραπτό ΡωμαΪκό δίκαιο και εφάρμοσαν το ελληνικό εθιμικό δίκαιο).
Λέει πως όταν το δίκαιο το καταργεί η άρχουσα τάξη, αλλάζει εντελώς το δίκαιο και αφήνει την επιγραφή την ίδια. Ενώ όταν καταργείται υπό την πίεση του λαού, αλλάζει η επιγραφή και το δίκαιο παραμένει το ίδιο.

     Στους Ίσαυρους έγινε το πρώτο. Κατάργησαν το δίκαιο και άφησαν την επιγραφή την ίδια, με μια μικρή προσθήκη. Έγραψαν "Ιουστιάνειος Νομοθεσία επί το φιλανθρωπέστερον μεταρρυθμισθείσα". Ενώ δεν ήταν καθόλου Ιουστιάνειος η νομοθεσία.

    Όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ με την ΕΣΑ, υπό την πίεση της κοινής γνωμης. Άλλαξε την επιγραφή και άφησε την ουσία όπως ήταν.

5.10.15






Μόσχος Λαγκουβάρδος
    Κύριε, 
  τί επληθύνθησαν
  οι θλίβοντές με;
  δοκίμια

    Λάρισα
    2015