15.11.07

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ
Του Μ. Λαγκουβάρδου

Αφού δεν μπορούμε να εμποδίσουμε κανέναν, να ονομάζει τον εαυτό του oπως θέλει, ούτε τους άλλους, να δίνουν όποιο όνομα θέλουν, σε οποίον θέλουν, το να προ¬σπαθούμε να το επιβάλουμε, σημαίνει ότι τους δίνουμε το δικαίωμα, να μας χρησιμοποιούν, σύμφωνα με τα συμφέ¬ροντα τους. Άρα ή ορθή, ξεκάθαρη, θέση μας από την αρχή θα έπρεπε να είναι, ότι δεν μας ενδιαφέρει, πώς θα ονομάζουν οι Σκοπιανοί τον εαυτό τους, ή πώς θα τους αποκαλούν οι άλλοι. Αυτό πού ενδιαφέρει εμάς είναι, πώς θα τους ονομάσουμε εμείς. Και εμείς δεν πρόκειται να ονο¬μάσουμε ποτέ κάποιον με ένα όνομα πού δεν θέλουμε. Κα¬νείς δεν μπορεί να μας υποχρεώσει νά το κάνουμε, όπως και εμείς δεν μπορούμε νά υποχρεώσουμε κανέναν.
Ξεκάθαρη, διαμαντένια θέση από την αρχή. Αν δεν τους ενδιαφέρει, πώς θα τους ονομάσουμε εμείς τους Σκο¬πιανούς, δεν θα τους ενδιαφέρει, ο,τι και να κάνουμε, είτε με το καλό είτε με το άγριο. Αν τους ενδιαφέρει, θα ξέ¬ρουν καλά, τι ακριβώς θέλουμε και μόνον τότε, θα το λά¬βουν σοβαρά υπόψη τους. Τους νοιάζει τους Γάλλους, αν εμείς τους αποκαλούμε Γάλλους και όχι Φράγκους και τη χώρα τους Γαλλία και όχι Φραγκιά; Τους ενδιαφέρει τους Σκοπιανούς, αν οι Άραβες τους αποκαλούν Μακεδόνες ή όχι; Μας ενδιαφέρει εμάς, αν άλλοι μας αποκαλούν Γκρέκους, άλλοι Γιουνάν και άλλοι Ρουμί;
Χωρίς την υπογραφή της Ελλάδος η αναγνώριση της ονομασίας των Σκοπιανών είναι δώρο άδωρο γι΄ αυτούς, γιατί οι βλέψεις τους δεν περιορίζονται στο όνομα. Ακόμα κι αν τους αναγνωρίσουν όλα τα έθνη με το όνομα που επιθυμούν οι Σκοπιανοί δεν πέτυχαν τίποτα για τους εξής λόγους:

Πρώτον , διότι μόνον η Ελλάδα (και η ιστορική αλήθεια) θίγεται από την νόσφιση του ονόματος της Μακεδονίας εκ μέρους τους και μόνον η Ελλάδα παραχωρώντας το όνομα , τους απαλλάσσει απ΄ την κατηγορία αυτή, πράγμα που δεν μπορεί καμιά άλλη χώρα στον κόσμο να το κάνει, ούτε ακόμα και τα Ηνωμένα Έθνη

Δεύτερον, γιατί μόνο απ΄ την Ελλάδα έχουν εδαφικές αξιώσεις και μόνον την Ελλάδα μπορούν να χειραγωγούν με την απειλή να προβάλλουν κάποτε τον αλυτρωτισμό τους , πράγμα που όπως δείχνει η μέχρι τώρα συμπεριφορά τους το χειρίζονται με απόλυτη επιτυχία, όπως κάθε πονηρός επιτήδειος αντίπαλος.

Και τρίτον και το σπουδαιότερο για μας , διότι μόνον η υπογραφή της Ελλάδος έχει την νομική έννοια της παραχώρησης , δηλαδή της νόμιμης πράξης, η οποία αποτελεί νόμιμη αιτία διεκδικήσεων των Σκοπιανών εις βάρος της Ελλάδος.

Αυτό λοιπόν πού εμείς οι νεοέλληνες ως άτολμοι, ανέ¬τοιμοι όπως πάντα και αναποφάσιστοι, δεν μπορούμε να καταλάβουμε, λόγω της αδράνειας μας, ή οποία οφείλεται στην εσωτερική μας διαίρεση, αυτό το ξέρει καλά ο κάθε πονηρός και επιτήδειος αντίπαλος. Αυτοί ήταν πάντα οι Έλληνες, διηρημένοι, αλίμονο και πάντα αντρίκειοι, χωρίς πονηρία και επιτηδειότητα, αν εξαιρέσουμε τον Οδυσσέα. Τώρα ή μόνη μας ελπίδα, είναι ή πίστη μας, ότι ή αλή¬θεια και το δίκαιο θα επικρατήσουν. Άραγε πιστεύουμε και σ' αυτό, ή διέπει τη σκέψη μας ο καιροσκοπισμός και ή μι¬κροπολιτική; Πώς λοιπόν να καταλάβουν οι άλλοι, τι ακριβώς θέλουμε, αν διαρκώς πειραματιζόμαστε και αυτο¬σχεδιάζουμε; Πώς νά μας πάρουν στα σοβαρά υπ' όψη τους;
Ακόμα και τώρα, έστω δώδεκα παρά πέντε, ή λύση του προβλήματος με το όνομα των Σκοπιανών, βρίσκεται στα χέρια μας. Από μας εξαρτάται. "Αν θα ξεπουλήσουμε το όνομα της Μακεδονίας μας, αντί οποιουδήποτε ανταλλάγματος, είναι άλλο θέμα. Κανείς όμως δεν θα μπορέσει να δικαιολογηθεί, ότι δεν γινόταν αλλιώς, γιατί ή άγνοια δεν αποτελεί επιχείρημα. Γι' αυτό θα πρέπει νά το συνει¬δητοποιήσουμε πρώτα εμείς, ότι το όνομα «Μακεδονία» μόνον εμείς «μπορούμε» νά το παραχωρήσουμε είτε από αγνοία, είτε από ανικανότητα. Γιατί κανείς δεν διανοείται, νά παραιτηθεί από τα απαράγραπτα δικαιώματα του, από την ιστορία του και από τον πολιτισμό του. Αυτή είναι ή απλή, ξεκάθαρη αλήθεια, ο διαμαντένιος κόφτης των αμφι¬βολιών, όπως θα έλεγαν στην Άπω 'Ανατολή.


Απ’ το βιβλίο «Ένας ήσυχος άνθρωπος» «Εκδόσεις των Φίλων»

6.11.07

Μόσχου Λαγκουβάρδου,ΕΙΔΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟ; ΕΙΔΕΣ ΤΟ ΘΕΟ ΣΟΥ!

«Είδες άνθρωπο; είδες το Θεό σου!»
Κάποτε ένας αξιωματούχος του κράτους ταξίδευε νύχτα στη θάλασσα πάνω σ΄ ένα μικρό καϊκι , στο οποίο δεν υπήρχε κανείς άλλος εκτός απ΄ τον αμίλητο τιμονιέρη και τον ίδιο. Ο αξιωματούχος ήταν ένας κούφιος άνθρωπος . Φλυαρούσε ασταμάτητα χωρίς σεβασμό στον απλό τιμονιέρη και στην υπεύθυνη κι επικίνδυνη εργασία του, της πλοήγησης μέσα στη νύχτα . Ανίκανος να νιώσει την παραμικρή συγκίνηση από το δέος της νυχτερινής θάλασσας και το μεγαλείο του έναστρου ουρανού.

Κάθε τόσο έκανε στον απλό ναυτικό, αν και δεν έπαιρνε καμιά απάντηση, ερωτήσεις του τύπου «πήγες εκεί, είδες εκείνο, γνώρισες ετούτο, ξέρεις το άλλο…» «Α, έχασες πολλά πράγματα» απαντούσε ο ίδιος. Κάποια στιγμή ο συνεχής και σταθερός ήχος της μηχανής διακόπηκε. Η μηχανή αφού ξερόβηξε μερικές φορές σταμάτησε και το μοναδικό γαλάζιο φωτάκι στην καμπίνα έσβυσε. Τότε μέσα στον τρόμο του σκοταδιού ακούστηκε η φωνή του καϊκιέρη» «Κολύμπι ξέρεις;» «Όχι» είπε κλαψουρίζοντας ο αξιωματούχος. «Έχασες τη ζωή σου»!

« Είδες άνθρωπο; Είδες το Θεό σου» δίδασκε ο άγιος Ησύχιος! Η σκέψη αυτή ότι ο κάθε άνθρωπος είναι πολύτιμος για το Θεό και για τους άλλους ανθρώπους δεν είναι απλώς μια θεωρία χωρίς πρακτικές συνέπειες. Η μεγαλύτερη από όλες τις συνέπειες στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι η θυσία του Ιησού! Ο Ιησούς πέθανε στο σταυρό για τον κάθε άνθρωπο, όπως ομολόγησαν άλλωστε οι ίδιοι εκείνοι που τον σταύρωσαν. «Συμφέρει» είπαν αιτιολογώντας την πράξη τους « να πεθάνει ένας άνθρωπος για όλους τους άλλους».

Στη Χριστιανική Διδασκαλία η ανθρώπινη μορφή ως εικόνα του ίδιου του Θεού είναι πάντοτε σεβαστή ως απόλυτη αξία ! Ουδέποτε ξεπέφτει ο σεβασμός της ανθρώπινης μορφής όσο οι πολίτες ζουν σε καθεστώς ελευθερίας και δημοκρατίας.. Ο σεβασμός του ανθρώπου είναι η ίδια η ουσία της ελευθερίας και της δημοκρατίας και η βάση για την αναγνώριση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το αντίθετο συμβαίνει στα ολοκληρωτικά καθεστώτα , όπου με διάφορες προφάσεις παραβιάζονται κάθε φορά τα ανθρώπινα δικαιώματα , σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Σήμερα νιώθει κανείς ότι ζη σε καθεστώς ελευθερίας και δημοκρατίας ή νιώθει ότι ζη σε καθεστώς απόλυτης εξουσίας της κάθε κυβέρνησης , με την πρόφαση της εκλογικής διαδικασίας; Το παράδοξο είναι ότι ενώ δεν υπάρχει κανείς από εμάς που να μην θεωρεί τον εαυτό του πολύτιμο , εντούτοις δεν θεωρούμε το ίδιο πολύτιμους και τους άλλους! Ποιος λογικός άνθρωπος θα περίμενε να τον πάρουν στα σοβαρά, αν υποτιμούσε οποιονδήποτε θεωρώντας τον εαυτό του ανώτερο από τους άλλους;

Καθένας που παίρνει τη θέση απ΄ το διπλανό του αντί να του παραχωρήσει τη θέση του , δείχνει ότι θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από αυτόν , αγνοώντας ότι για τον καθένα ο εαυτός του είναι πολύτιμος. Αν και για τίποτε στον κόσμο δεν είμαστε τόσο βέβαιοι , όσο είμαστε βέβαιοι ότι ο εαυτός μας είναι πολύτιμος. Πόσο ανόητος θα ήταν αυτός που θα αγνοούσε μια τόσο απόλυτη βεβαιότητα;

Κι όμως αυτό γίνεται στις μέρες μας , ιδιαίτερα με τους πολιτικούς, αλλά και με τον κάθε πολίτη , όταν ο ένας πάει να πάρει τη θέση απ΄ τον διπλανό του, αντί να του παραχωρήσει τη δική του θέση. Σε άλλους καιρούς που οι ανθρώπινες αξίες δεν γνώριζαν αυτόν τον ευτελισμό οι άνθρωποι είχαν φιλότιμο. Οι αληθινοί άνδρες σέβονταν τους άλλους ακόμα και τους αντιπάλους τους και τους εχθρούς τους. Θυμηθείτε τη στάση του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα μέλη της αιχμάλωτης οικογένειας του Δαρείου!

Οι αληθινοί άντρες αναγνώριζαν τη μοναδική αξία του κάθε ανθρώπου! Ο Θουκυδίδης έλεγε, ότι κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν αισθάνεται χαρά, όταν κάποιος προβάλλει ο ίδιος τον εαυτό του. Είναι τόσο φυσικό αυτό, ώστε όλοι μας νιώθουμε άβολα, όταν κάποιος έχει τόσο μεγάλη έλλειψη φιλότιμου και ευαισθησίας, ώστε να μιλάει και να προβάλλει τον εαυτό του, αντί να αφήνει τους άλλους να μιλήσουν γι΄ αυτόν.

5.11.07

Μ.Λαγκουβάρδου, Ο κόσμος της εποπτείας και ο κόσμος της ανάμνησης

Ο κόσμος της εποπτείας και ο κόσμος της ανάμνησης

“ Homo mortalis deus”,( Κικέρων) (Θνητός Θεός ο άνθρωπος)

Κάθε φορά που μιλάμε για την Πίστη με το Λουκιανό, πάντοτε προβάλλει την ίδια αντίρρηση: «Δεν δέχομαι ότι ο Θεός ασχολείται με εμένα, το σκουλήκι. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι κρατάει μπακαλο-τέφτερο και καταγράφει τις αμαρτίες μου.» Ώσπου μια φορά του είπα: «κι αν αυτό γίνεται από σένα τον ίδιο; Αν ο άνθρωπος είναι ένα βιβλίο που γράφεται μόνο του; Βιβλία θ’ ανοίξουν, λέει η Γραφή στην τελική κρίση». Έκτοτε δε ξανακάναμε συζήτηση με το Λουκιανό περί Θεού.

Σύμφωνα με τη Χριστιανική Διδασκαλία ο Θεός έπλασε τον κόσμο τέλειο! Η Δημιουργία του Θεού είναι ανοιχτό βιβλίο που περιέχει τα πάντα! Η ψυχή του ανθρώπου μπορεί να γνωρίσει τα πάντα , το Σύμπαν ολόκληρο, ως ανάμνηση χωρίς τη μεσολάβηση των αισθήσεων (εποπτεία). (Δεν είναι ανάγκη να σκοτώσει κανείς για να μάθει ότι ο φόνος είναι κακός.)

Μια φορά σημείωσα σ΄ ένα λογοτεχνικό βιβλίο τον αριθμό τηλεφώνου ενός γραφείο τουρισμού.(Συνηθίζω να φέρω μαζί μου κάποιο λογοτεχνικό βιβλίο που το χρησιμοποιώ συχνά και σαν σημειωματάριο). Όταν χρειάστηκα τον αριθμό είχα ξεχάσει σε ποιο βιβλίο τον σημείωσα. Είχα διαβάσει κάπου ότι μπορείς να θυμηθείς παλιά ξεχασμένα πράγματα με την αυτοσυγκέντρωση. Σύμφωνα με το βιβλίο περί αυτοσυγκέντρωσης έπρεπε να χαλαρώσω για να θυμηθώ. Πράγματι χαλάρωσα με κάποια τεχνική με σκοπό να θυμηθώ ποιο ήταν το βιβλίο που είχε τον αριθμό τηλεφώνου του γραφείου τουρισμού της Νομαρχίας Λαρίσης. Σχεδόν με είχε μισο- πάρει ο ύπνος κι όταν ξύπνησα αντί να θυμηθώ το βιβλίο θυμήθηκα τον αριθμό! Πήρα χαρτί και μολύβι και τον έγραψα!

Αναφέρω το παράδειγμα αυτό γιατί δείχνει ότι καταγράφονται στη μνήμη μας πολλά πράγματα, για τα οποία δεν έχουμε ιδέα. Αμέτρητες πληροφορίες περνούν από κάθε μάτι το δευτερόλεπτο και η μνήμη τις καταγράφει. Υπάρχει ολόκληρος κόσμος της ανάμνησης. Ίσως ολόκληρο το σύμπαν. Φαίνεται ότι κάθε άνθρωπος είναι ολόκληρο το σύμπαν.

Ας υποθέσουμε ότι ολόκληρο το σύμπαν καταστράφηκε κι απόμεινε ένας μόνον άνθρωπος. Στην περίπτωση αυτή ο Θεός μπορεί να ξαναφτιάξει το Σύμπαν αυτή τη φορά όχι εκ του μηδενός, αλλά από τα στοιχεία του ενός αυτού ανθρώπου! Η σκέψη αυτή , αν και διατυπώνεται ως υπόθεση είναι βέβαιη και αληθινή ,γιατί είναι η πραγματικότητα. Το ίδιο φαίνεται ότι συμβαίνει και στον κόσμο της ανάμνησης!

Ο λόγος για τον οποίο κάνουμε την υπόθεση αυτή είναι ο εξής: σε περίπτωση που η ζωή στον άλλο κόσμο είναι ζωή στον κόσμο της ανάμνησης, ο κόσμος της ανάμνησης θα ήταν μια στενή φυλακή για κάποιον που ζη και κινείται με τη σκέψη, αν ο κόσμος αυτός δεν είχε τίποτα άλλο παρά μόνο τις αναμνήσεις καθενός από εμάς. Σε καμία περίπτωση η φυλακή αυτή δεν θα μπορούσε να είναι παράδεισος για καμιά ανθρώπινη ψυχή. Άρα ο κόσμος της ανάμνησης είναι απέραντος τουλάχιστον όσο απέραντος είναι και ο κόσμος της εποπτείας, δηλαδή το Σύμπαν ολόκληρο μέσα στο οποίο ζούμε τώρα. Αν ο κόσμος της ανάμνησης ήταν μόνο οι αναμνήσεις που θυμούμαστε και τίποτε άλλο, θα ζούσαμε αιωνίως μέσα σε μια αφόρητη κόλαση..

Αυτή είναι η φοβερή κόλαση για κείνους που είναι προσκολλημένοι στα πάθη τους και δεν μπορούν αιωνίως να θεραπεύσουν τις αναμνήσεις τους (μετάνοια) και να απελευθερωθούν από αυτές. Με αυτήν την έννοια πολλοί εύχονται να μην ξανα-υπάρξουν, μάταια γιατί δεν έχουμε επιλογή ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, αλλά ανάμεσα στην ευτυχισμένη ύπαρξη και στην μη ευτυχισμένη, όπως φαίνεται κι από αυτή εδώ τη ζωή.