Αντικρούοντας τη θεωρία του μηδενισμού

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

1.-Γιατί γράφεις εναντίον της θεωρίας του μηδενισμού; Είναι τόσο εύκολος αντίπαλος; Ο μηδενισμός, εκτός από τον εαυτό του, αρνείται τα πάντα, την αλήθεια, τις αξίες, την Πίστη, ακόμα και την ικανότητα της θεωρητικής γνώσης του ανθρώπου.
2.- Γράφω γιατί πιστεύω πως μόνο αν δούμε τις πλάνες του μηδενισμού, θα εκτιμήσουμε πόσο πολύτιμες είναι οι αξίες τις οποίες αρνείται και πρώτη από όλες την αξία της Πίστης. Δεν είναι εύκολος αντίπαλος. Αρκεί να σκεφτείς, πως για την κάθε αξία την οποία αρνείται , έχει και διαφορετική μέθοδο.
3.- Ποιο είναι το σταθερό γνώρισμα του μηδενισμού;
4.-Δεν έχει σταθερό (ουσιαστικό) γνώρισμα. Άλλωστε αρνείται και την ίδια την ουσία και τη σταθερότητα. Σύμφωνα με τη θεωρία του, τίποτα δεν μένει και ακόμα περισσότερο, δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει να μείνει. Κατά τον μηδενισμό της καταστροφής, οτιδήποτε μπορεί να καταστραφεί, πρέπει να καταστραφεί.
5.- Δεν είναι αυτό σκέτη μανία καταστροφής. Για ποιο λόγο πρέπει όλα να καταστραφούν ;
6.- Πρέπει να καταστραφούν , κατά τον Νίτσε, χάριν ενός νέου κόσμου, που θα κτιστεί με την προοπτική της έλευσης του υπερανθρώπου. Πράγματι φαίνεται ανεξήγητη αυτή η δίψα για καταστροφή, αν δεν λάβουμε υπόψη, ποιον επιθυμεί , κατά βάθος, ο μηδενισμός να καταστρέψει μαζί με όλα τα άλλα. Ο μηδενισμός επιθυμεί να καταστρέψει καθετί που έχει σημείο αναφοράς το Θεό. Ο μηδενισμός αρνείται την ύπαρξη του Θεού. Δεν υπάρχει Θεός, διότι όλα επιτρέπονται. Αφού όλα επιτρέπονται δεν υπάρχει Θεός.
7.-Ποια είναι η μέθοδος που χρησιμοποιεί εναντίον της Πίστης;
8.- Είναι η μέθοδος του ψησίματος του βατράχου, σύμφωνα με το μύθο, κάποιος μυλωνάς έψηνε κοτόπουλο. Πηγαίνει κι ο διάολος και ψήνει δίπλα του βάτραχο. Κάθε τόσο χτυπάει με το βάτραχο το κοτόπουλο του μυλωνά, λέγοντας «εσύ κοτόπουλο, εγώ βάτραχο». Ώσπου αηδιάζει ο μυλωνάς και πετάει το κοτόπουλο.
9. –Πώς γνωρίζεται ένας μηδενιστής;
10. -Δεν γνωρίζεται ο μηδενιστής. Γνωρίζεται η μηδενιστική νοοτροπία.
11. –Υπάρχει κάτι να μας βοηθήσει στην αυτοεξέταση, αν θέλουμε να ξέρουμε, μήπως έχουμε μηδενιστική νοοτροπία;
12.- Η Εντολή της επιθυμίας και η στάση μας απέναντι σ΄ αυτήν είναι ένα σημείο, με το οποίο μπορούμε να διακρίνουμε πόσο έχουμε νοσήσει από την ασθένεια του μηδενισμού. Η Εντολή του να μην επιθυμούμε αυτό που ανήκει στον πλησίον είναι η σπουδαιότερη από όλες, αφού αν δεν τηρούμε αυτήν την Εντολή , καμία δεν τηρούμε. Αυτή είναι άλλωστε η αιτία της μαζικής βίας. Για την επιθυμία αυτή, κάποιος ψεύδεται, κλέβει, σκοτώνει.
Αυτός που μπορεί να πει ψέμματα, λέει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, μπορεί και να κλέψει κι αυτός που μπορεί να κλέψει, μπορεί και να σκοτώσει. Η παράβαση της Εντολής να μην επιθυμείς αυτό που ανήκει στον πλησίον σου είναι η αιτία κάθε μορφής βίας.
Γιατί άραγε δεν θέλει ο κόσμος το Χριστό; Γιατί τον σταύρωσαν; Ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας Τζακ Κέρουακ, είπε, πως δεν ακολουθεί το Χριστό εξαιτίας των Εντολών. Για να ακολουθήσω το Χριστό πρέπει να κόψω το πιοτό, είπε.
Ακόμα κι ο Διαφωτισμός, στον οποίο οφείλεται εν πολλοίς η σημερινή διάλυση των κοινωνιών , αναγνώριζαν πως δεν γίνεται να έχουν ισχύ οι αξίες του ανθρώπου, χωρίς την Πίστη. Ένας από αυτούς, ο Μοντεσκιέ, είπε, πως ακόμα κι αν δεν υπήρχε ο Θεός, έπρεπε να τον επινοήσουμε.

Το νόημα της φτώχειας και του θανάτου

 Λαρισινά

Δοκίμια

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

                             «Το μυστήριον της πτωχείας και του θανάτου»

               

         «Εκεί, άνθρωποι ανικανοποίητοι πασχίζουν να ζήσουν και πεθαίνουν

          χωρίς να μάθουν γιατί υπέφεραν» (Ρίλκε)

          Το νόημα της φτώχειας και του θανάτου απασχολεί , μέρα και νύχτα, το μυαλό μας , τον  δύσκολο αυτόν καιρό. Εφιαλτικά όνειρα ταράσσουν τον ύπνο μας. Ένα παρόμοιο  όνειρο με παρακινεί  να γράψω τις γραμμές που ακολουθούν:

          Βρίσκομαι σε αριστοκρατικό προάστιο μιας άγνωστης πόλης. Μπροστά μου αστραφτερές κατοικίες πλουσίων. Μα δεν υπάρχει πουθενά ψυχή. Κι εγώ δεν έχω καθόλου χρήματα,

          Δεν λυπάμαι για τα χρήματα που λείπουν. Λυπάμαι γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος, να ζητήσω από κάποιον να με βοηθήσει. Σκέφτομαι τον θάνατο από πείνα και ξυπνώ , για να μην ξανακοιμηθώ μέχρι το πρωί.

          Η φτώχεια είχε πάντοτε αρνητικό νόημα, όπως κι ο θάνατος.  «Να ζήσεις με τον ιδρώτα του προσώπου σου» είναι οι συνέπειες της αποστασίας του Αδάμ και της Εύας.

          Από την αρχή της αποστασίας του Αδάμ μέχρι την αποστασία του σύγχρονου ανθρώπου η κατάσταση δεν άλλαξε. Τη νύχτα της προδοσίας, ο Ιησούς προλέγει στους μαθητές Του το θάνατό Του. Την ίδια στιγμή η μητέρα του Ιωάννη και του Ιακώβου, ζητάει  από τον Ιησού εξουσία για τους γιους της.

          «Δεν ξέρετε τί ζητάτε ......Οι άρχοντες καταδυναστεύουν τους λαούς». Ο Ιησούς τους μιλάει για τις συνέπειες του να ζει κανείς μακριά απ΄ το Θεό:  «Ο φιλών την ψυχήν αυτού απολέσει αυτήν και ο μισών την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον φυλάξει αυτήν» (Ιωάν.12, 25).

          (Ο αγαπών την ζωή του μακριά απ΄ το Θεό, θα τη χάσει. Και ο μισών την ζωήν του μακριά απ΄ το Θεό σ΄αυτόν τον κόσμο, θα τη  φυλάξει αιώνια.)

            Ο Ιησούς έγινε άνθρωπος και μετέχει στην ανθρώπινη  φύση και στα αδιάβλητα πάθη. Ο Θεός ταπεινώνει τον εαυτό Του  και γίνεται άνθρωπος. «Επειδή τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και πνεύματος, παραπλησίως  μετέσχε .…» (Εβρ.2,14)

           (Επειδή, λοιπόν, τα παιδιά αυτά ήταν άνθρωποι, έγινε κι ο Ιησούς άνθρωπος, για να καταργήσει με το θάνατό του αυτόν που εξουσίαζε το θάνατο, δηλαδή το διάβολο. Μ΄ αυτόν τον τρόπο απελευθέρωσε όσους ο φόβος του θανάτου τους είχε καταδικάσει να είναι δούλοι σ΄ όλη τους τη ζωή.)

           Η φτώχεια είναι μια ακόμα υπέρτατη ταπείνωση του Θεού. Με τη γέννηση του Ιησού από μια φτωχή οικογένεια στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, κυνηγημένη από την εξουσία ο Θεός μετέχει στην φτώχεια της ανθρώπινης φύσης, για να μην είναι πια η φτώχεια οι συνέπειες μιας κατάρας. Ο Ιησούς καταργεί την κατάρα. Αφού κι ο ίδιος δεν είναι παρά ένας φτωχός μαραγκός.

             Ο Νίτσε και κάθε  θεωρητικός του μηδενισμού , πρεσβεύει ότι η ίδια η ζωή απαιτεί να καθαριστεί από τα θύματα., τους φτωχούς, τους ανήμπορους, τους γέρους, τους αρρώστους κ.α.  

            Για την καθαρότητα θυσιάζουν  τα αθώα θύματά τους τα ολοκληρωτικά καθεστώτα σε κάθε εποχή.  Ο  Ιησούς με τον θάνατό Του επάνω στο Σταυρό απεκάλυψε την ωμότητά της.

            Αν τα θύματα έφταιξαν, ο Ιησούς σε τί έφταιξε και τον σταυρώσατε;  Οι άρχοντες καταδυναστεύουν τους λαούς. Κανείς δεν ξέρει ,ποιοι είναι μαζί τους και ποιοι είναι με τον Νίτσε και  με τους κάθε είδους μηδενιστές .

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Μόνον η Εκκλησία προσεύχεται υπέρ των θυμάτων, υπέρ των διωκομένων, υπέρ των αδυνάτων, υπέρ αυτών που δεν έχουν κανέναν με το μέρος τους. Όλοι είναι εναντίον των θυμάτων και όλοι ζητούν από τα θύματα να συναινέσουν ότι καλώς διώκονται. Ζωντανό παράδειγμα η Ελλάδα σήμερα.
Τρεις φορές ζήτησε από τους μαθητές Του ο Ιησούς να μείνουν άγρυπνοι μαζί Του , την ώρα που έλιωνε απ΄ την αγωνία του θανάτου, τη νύχτα , στον κήπο της Γεσθημανή και τρεις φορές τους βρήκε να κοιμούνται. «Ουκ ισχύσατε μίαν ώραν γρηγορήσαι μετ΄ εμού» (ούτε μια ώρα δε μπορέσατε να μείνετε ξάγρυπνοι μαζί μου).
Για το παράδοξο της Ενσάρκωσης του Κυρίου, που Θεός υπάρχων έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός, λέγεται το εξής: «Εις τα ίδια ήρθε και οι δικοί του δεν τον αναγνώρισαν, δεν τον δέχθηκαν, Του φέρθηκαν σαν να είναι άγνωστος και ξένος. Είναι τρομερό το αίσθημα αυτό της αποξένωσης, Και αυτό βίωσε ο Κύριος, λαμβάνοντας μορφήν δούλου.
Αλίμονο αν νιώσουμε πως δεν μας χρειάζεται κανείς. Είναι τρομερό το αίσθημα ότι είμαστε βάρος της γης. Πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι κοντά μας που μας έχουν ανάγκη. Αλίμονο, αν πάψουμε να έχουμε αισθήματα. Αλίμονο αν δεχθούμε να ζήσουμε σε έναν άκαρδο κόσμο. Πολλοί κλείνονται στα σπίτια τους. «Ποιος θα χαρεί να μας δει και ποιον θα χαρούμε να δούμε;», σκέφτονται με απέραντη λύπη.
Να μιμηθούμε την Εκκλησία στην προσευχή της για τους άλλους. Να προσεύχεστε για τους άλλους για να ιαθείτε, λέει ο Απόστολος. Με την αποθάρρυνση συμβαδίζει ο Ιησούς και εγκαθιστά έγκυρες ελπίδες, που θα φαίνονταν παράλογες, χωρίς τον Ιησού. Το Ευαγγέλιο αποκαλύπτει την ωμότητα των διωκτών.
Μερικοί κατηγορούν το Ευαγγέλιο και τους Προφήτες ότι είναι μύθοι. Αγνοούν ότι οι μύθοι είναι με το μέρος των διωκτών.'Οτι οι μύθοι σκεπάζουν την ωμότητα των διωκτών. Είναι φτιαγμένοι από τους ίδιους. Το Ευαγγέλιο αποκαλύπτει την ωμότητα των διωκτών. Ο διάβολος πιάστηκε στο ίδιο του το δόκανο, σταυρώνοντας τον Ιησού. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο Κύριος θα αφήσει να Τον σταυρώσουν.
Η Εκκλησία προσεύχεται γι΄ αυτούς που δεν έχουν κανέναν να προσευχηθεί γι΄ αυτούς. Πολλοί συνάνθρωποί μας χάνουν τους δικούς τους και μένουν μόνοι. Είναι ωραίο που η Εκκλησία δεν ξεχνάει κανέναν και προσεύχεται μέρα και νύχτα, δυο χιλιάδες χρόνια !
Εμείς τώρα λιγότερο ή περισσότερο απομακρυσμένοι απ΄ την Εκκλησία, περιτριγυριζόμαστε από πράγματα που μαζεύουμε μια ζωή, για τις ανάγκες μας. Αλλά τα πράγματα δεν έχουν ψυχή και δεν μπορούν να ανταποδώσουν την αγάπη μας.
Ό Ντοστογιέφσκι έλαβε χάρη μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Το πρώτο πράγμα που ήρθε στο νου του, μόλις άκουσε τη χάρη , ήταν η απορία του, πώς δεν αγαπάει όλο τον κόσμο. Έπρεπε να δει το θάνατο να τον πλησιάζει τόσο κοντά, για να συνειδητοποιήσει την αξία της αγάπης, ως τον πιο δυνατό δεσμό με τη ζωή, Τόσο δυνατό που μπορεί να νικήσει ακόμα και το θάνατο. Μάρτυρες αυτοί που με τη χάρη του Θεού επιβίωσαν στα ναζιστικά και στα σταλινικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. «Αγάπη κραταιά ως θάνατος» , λέει το Άσμα.

"Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΜΑΣ"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ο Γάλλος συγγραφέας, στοχαστής και μαχητής Ζωρζ Μπερνανός, σε άρθρο του που δημοσιεύεται στην «Ευθύνη» του Αυγούστου, με τίτλο «Η αγωνία του καιρού μας», θέτει το ερώτημα, αν η αγωνία του καιρού μας είναι αγωνία για την επερχόμενη διαρκή τυραννία. Και μολονότι δε θέλει να απαντήσει ο ίδιος, προτιμώντας να αφήσει τον αναγνώστη να απαντήσει για τον εαυτό του, εντούτοις φαίνεται πως η απάντησή του στο αγωνιώδες ερώτημα του είναι καταφατική.
Ο Μπερνανός εξηγεί τους λόγους για τους οποίους είναι δυνατόν να καταλυθεί για πάντα η ελευθερία του ανθρώπου. «Δεν έχουμε παρόμοιο παράδειγμα», λέει «στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους, επειδή οι κατά καιρούς τύραννοι δεν ήταν σε θέση να καταλύσουν για πάντα την ελευθερία των λαών. Πράγμα που τώρα μπορεί να συμβεί (ή άρχισε ήδη να συμβαίνει), επειδή η τυραννία μπορεί να διαρκέσει για πάντα.
«Η βιομηχανική οργάνωση παρέχει σήμερα στον απολυταρχικό δικτάτορα πόρους πρακτικά ανεξάντλητους. Εάν οι τυραννίες δεν μπόρεσαν ποτέ να διαρκέσουν, τούτο οφείλεται, πολύ απλά, στο γεγονός ότι δεν υπήρξαν ποτέ ούτε αρκετά ισχυρές, ούτε αρκετά πλούσιες. Τώρα το σύστημα που επιβάλλει την τυραννία είναι διαφορετικό απ' τους διαφόρους Ναζισμούς, διότι είναι αρκετά ισχυρό και ομοιογενές.»
Οι αλλοτινοί Ναζισμοί δεν μπόρεσαν να επιβάλλουν μια διαρκή τυραννία, κατά τον Μπερνανός, διότι καταργούσαν μεν τις ελευθερίες, αλλά ήταν ανίσχυροι μπροστά στο πνεύμα της ελευθερίας. Τώρα οι μελλοντικοί Ναζισμοί δεν θα είναι ανίσχυροι απέναντι στο πνεύμα της ελευθερίας, διότι οι άνθρωποι παραιτούνται από αυτό.
«Παραιτούμενος ο άνθρωπος από το προνόμιο, το πιο ιερό, αλλά και το πιο επικίνδυνο, της παραδοσιακής Χριστιανοσύνης, αποφεύγει να χρησιμεύσει ως διαιτητής ανάμεσα στο φτωχό και στον πλούσιο και, καταργώντας και τους δύο, καθιερώνει την ισότητα στη δουλεία.»
Δεν είναι λοιπόν μόνον οι ανεξάντλητοι πόροι των μελλοντικών τυράννων η αιτία για την οποία μπορεί να επιβληθεί η παντοτινή δουλεία, αιτία είναι επίσης και η εθελοδουλία των ανθρώπων. Γιατί ο σημερινός κόσμος, αντίθετα με τους προηγούμενους, γίνεται θεληματικά δούλος; Ο συγγραφέας παρακάμπτει το εύλογο αυτό ερώτημα. Προκαλεί πράγματι φρίκη η προοπτική μιας δίχως τέλος τυραννίας.
Η πιο θλιβερή επισήμανση του συγγραφέα είναι ότι θα πάψουν οι άνθρωποι να αγαπούν την ελευθερία τους. Αυτός είναι πράγματι ένας θλιβερός, όσο και αστήρικτος ισχυρισμός. Οφείλεται μάλλον στην απόγνωση του Δυτικού Κόσμου, που για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας θέλησε ως κοινωνικό σύνολο να ζήσει χωρίς θεό και Θεώρησε την κοινωνία συμβατική, την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων τυπική (όχι ειλικρινή) και την αγάπη ανέφικτη!
Κατά τον Μπερνανός η κατάλυση της ελευθερίας και μάλιστα εις το διηνεκές, είναι αναπόφευκτη για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί ο μελλοντικός τύραννος θα διαθέτει ανεξάντλητους πόρους και δεύτερον, γιατί ο κόσμος παραιτείται από την ελευθερία του και γίνεται με τη θέληση του δούλος.
Η αντίκρουση των ισχυρισμών αυτών είναι, κατά τη γνώμη μας, η εξής: Πρώτον, η ελευθερία είναι πνευματικό αγαθό κι όπως μας βεβαιώνει το αψευδές στόμα του Κυρίου, το κακό στον πνευματικό τομέα έχει ηττηθεί: «Είδα το Σατανά, να πέφτει σαν αστραπή στη γη.» Δεύτερον, αν είναι ανεξάντλητοι οι πόροι για τον απολυταρχικό δικτάτορα, είναι επίσης ανεξάντλητοι και για τον αντίπαλό του. Ήδη γίνονται επιτυχή πειράματα για τη φτηνή και χωρίς ραδιενεργά κατάλοιπα παραγωγή πυρηνικής ενέργειας. Και τρίτον, το σπουδαιότερο, που δεν έλαβε υπόψη του ο Μπερνανός είναι ότι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η δουλεία είναι ασύμφορη για οποιονδήποτε μελλοντικό απολυταρχικό δικτάτορα.
Όπως κάνει η Αμερική σήμερα, βοηθώντας άριστους φοιτητές από όλο τον κόσμο να σπουδάσουν και να γίνουν καθηγητές στα πανεπιστήμια και στα ερευνητικά της κέντρα, έτσι θα κάνουν όλες οι μελλοντικές κυβερνήσεις, επειδή ο ελεύθερος άνθρωπος θα είναι πιο αποδοτικός από τον μη ελεύθερο. Δούλοι θα γίνονται μόνο αυτοί που από ραθυμία, από άγνοια, από ανευθυνότητα κι από ανωριμότητα επιθυμούν να ζουν ως δούλοι.
Με αυτό το σκάρτο και ψεύτικο υλικό καμιά απολυταρχική δικτατορία δεν θα πολυκαιρίσει. Οι χριστιανοί ορθόδοξοι είμαστε αισιόδοξοι. Πιστεύουμε, αντίθετα με το Δυτικό Κόσμο, ότι η κοινωνία δεν είναι συμβατική (κοινωνικό συμβόλαιο), αλλά είναι εκ φύσεως, ότι ο άνθρωπος δεν είναι άτομο, αλλά είναι πρόσωπο, που υπάρχει μόνο όσο υπάρχουν αληθινές σχέσεις και ότι η αγάπη δεν είναι ανέφικτη, αλλά είναι εφικτή.

(Απ' το βιβλίο "Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΜΟΥ". Βιβλιοπωλεία Παιδεία, Λάρισα)

"Ελάβομεν πνεύμα επουράνιον"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Αυτό που προέχει είναι το πνεύμα. Άλλαξε το πνεύμα κι ο κόσμος ακολουθεί. Σήμερα η νέα γενιά ξέχασε το σεβασμό της ηλικίας. Αυτό που προέχει είναι η υλική δύναμη. Δείτε τους γέρους πώς νεάζουν. Μέχρι και τη δεκαετία του πενήντα οι σαραντάρηδες βαστούσαν μπαστούνια, χωρίς να τα χρειάζονται, για να δείχνουν ότι έχουν πείρα και να εμπνέουν το σεβασμό.

Ο μύθος του Αισώπου «Τράγος και αλώπηξ» λέει πως μια αλεπού πέφτει μέσα σ΄ ένα πηγάδι και δεν μπορεί να βγει. Περνάει ένας τράγος και τη ρωτάει:
-Είναι καλό το νερό;
-Πολύ καλό, απαντάει η αλεπού. Κατέβα να δεις.

Ο τράγος κατεβαίνει και βλέπει πως δεν μπορεί να βγει. Η αλεπού του λέει το σχέδιό της, να βγει πρώτη και να τραβήξει κι αυτόν έξω απ΄ το πηγάδι. Ο τράγος σηκώνει τα πόδια του. .Η αλεπού πατάει επάνω τους , βγαίνει απ΄ το πηγάδι και φεύγει,.
-Στάσου, φωνάζει ο τράγος. Πού πας;
-Πού πάω; Επειδή εσύ είσαι ανόητος;

Στην εποχή μας στείρεψαν οι πηγές του πνεύματος. Προέχει η υλική δύναμη. Ο γέρος εξευτελίζεται. Δεν χρειάζεται κανείς την πείρα του και τη σοφία του. Ο γέρος νιώθει σαν να ζει κοντά σε μια ξεραμένη πηγή. Δεν λυπάται την πηγή που ξεράθηκε , αλλά τον εαυτό του. Αυτή τη λύπη εκφράζουν τα λόγια του Αμερικανού συγγραφέα Τζων Πέρελμαν: «Όσο το χέρι μου κρατάει την πένα, δεν θα πω τον εαυτό μου γέρο ταλαίπωρο».

Θυμάμαι τη μητέρα μου, πόσο λυπόταν που είχε ανάγκη μπαστουνιού. Αν ο κόσμος δεν υποτιμούσε το πνεύμα, η μητέρα μου δεν θα υπέφερε από τη λύπη της. Ο Απόστολος Παύλος λέει, όταν βρίσκομαι σε θέση αδυναμίας είμαι δυνατός (έχω το πνεύμα μου δυνατό). «Αδελφοί, πιστεύω στον Κύριο….Να έχετε παράδειγμα τους αδελφούς μας, οι οποίοι για το έργο του Χριστού, δεν φείδονται κόπου και κινδύνων. …Μέχρι θανάτου ήγγισαν.»

Ο εχθρός του ανθρώπου χτυπάει στα αδύνατα σημεία μας. Είναι πονηρός και χαιρέκακος. Να ξέρουμε πρέπει από πού αντλούμε τη δύναμή μας, για να αγωνιζόμαστε εναντίον του. Από την προσευχή, από την λατρεία, από το Ευαγγέλιο, από τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας, από τους Ψαλμούς, από τους Προφήτες , από την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας αντλούμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Στη Θεία Λειτουργία, μετά τον τρισάγιο ύμνο, ο ιερέας εκφωνεί την επίκληση της δύναμης για να ακολουθήσει η ανάγνωση του Αποστόλου και του Ευαγγελίου, ως πηγή δυνάμεως για τους πιστούς.

Στο τέλος ο λαός δια μέσου του ψάλτη, ψάλλει «Είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν πνεύμα επουράνιον. Εύρομεν πίστιν αληθή, αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες. Αύτη γαρ ημάς έσωσεν. Και η Θεία Λειτουργία τελειώνει με τον ύμνον του Ονόματος του Ιησού. «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος. Αμην.»

Ο φόβος είναι άγνοια

 Λαρισινά

Δοκίμια

Του Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

                                 « Ο φόβος είναι άγνοια »

       « Ο φόβος είναι άγνοια», είπε ο  Γιώργος,  Έλληνας  φοιτητής της ιατρικής από τη Γεωργία. Τον συναντήσαμε  χθες στο καφέ Όρμπι, ο φίλος μου Γιάννης κι εγώ.  Νιώσαμε κι οι δυο θαυμασμό για  την μόρφωσή του και για την εσωτερική του καλλιέργεια.

       Ο Γιώργος, κατάγεται από Έλληνες γονείς της Γεωργίας. Σου κάνει εντύπωση η ευγένειά του και η  μόρφωσή του. Τιμήθηκε με δυο  πρώτα βραβεία της Ακαδημίας Επιστημών της Γεωργίας. Είναι ο νεώτερος βραβευμένος στην ιστορία του Ιδρύματος. Σε ηλικία μόλις δέκα τεσσάρων ετών, πήρε το πρώτο βραβείο.   Τώρα φοιτά στην Ιατρική Σχολή Λαρίσης  και το όνειρό του είναι όταν τελειώσει τις σπουδές του στη σχολή να ασχοληθεί με την  έρευνα στον τομέα της ιατρικής επιστήμης.   

       -Άλλαξα, είπε, τέσσερα εκπαιδευτικά συστήματα, το Σοβιετικό, το Ρωσικό, το Γεωργιανό και το Ελληνικό.

       -Τι λέει η ιατρική επιστήμη για το φόβο;  ρώτησα όπως κάνω κάθε φορά που συναντώ γιατρό, πρόθυμο να μου δώσει κάποια χρήσιμη συμβουλή. Ποτέ  δεν έμαθα ποιες είναι οι αιτίες του φόβου  και πώς θεραπεύονται. Με απασχολεί από παιδί, όταν άφησε τα ανεξίτηλα στίγματά του στην ψυχή μου. 

       -Ο φόβος είναι άγνοια, είπε .

       -Τι είδους άγνοια είναι αυτή, που παραμένει μέχρι το τέλος αυτής της ζωής, και δεν ξέρουμε , αν δεν μας συνοδεύει και στην άλλη ζωή,  όπως είναι πολύ πιθανόν, αν ο  Αδέκαστος Κριτής δεν τάξει την  ψυχή μας, ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται;

         -Έχω την εντύπωση , είπε ο |Γιώργος, ότι στη ζωή σου περίμενες και περιμένεις πολλά από τους άλλους.  Η προσδοκία αυτή προκαλεί φόβο,  είτε τα γεγονότα την διαψεύδουν είτε όχι.

          Πράγματι ο Γιώργος έχει δίκιο.  Από την προσωπική μου πείρα εκείνο που θυμάμαι από το φόβο της παιδικής και της νεανικής ηλικίας είναι ότι αυτό που φοβόμουν ήταν η αχρηστία,  το να είμαι άχρηστος. Μέσα μου, χωρίς να το ξέρω, πίστευα ότι αν ήμουν άχρηστος, όπως με απειλούσε το γεγονός που με φόβιζε, δεν θα έκανε κανείς τίποτα για να με γλιτώσει

       Για τον ίδιο λόγο   αλλάζει το αίσθημα του φόβου κι  άλλοτε   μας αναγεννάει και μας ξανανιώνει  , όταν ο φόβος  είναι του Θεού κι άλλοτε  μας φθείρει και μας αρρωσταίνει, όταν είναι φόβος του κόσμου τούτου, που  μας μαθαίνει να είμαστε χρήσιμοι για να αξίζει να μας αγαπούν.

         Η  πίστη στο Θεό διώχνει το φόβο. Δεν χρειάζεται να είμαστε χρήσιμοι , για να μας αγαπάει και να μας  φυλάσσει από το κακό. Χαιρόμαστε όταν έχουμε φόβο Θεού, αντί  να νιώθουμε το ενοχλητικό αίσθημα του φόβου .

       Το ρήμα φοβούμαι  στα αρχαία χρόνια είχε τη σημερινή σημασία, αλλά  σήμαινε και τη φυγή. Φοβούμαι σήμαινε τρέπομαι εις φυγήν και φοβώ , τρέπω εις φυγήν . Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν έφευγαν ποτέ από το πεδίο της μάχης. Έμεναν και υπερασπίζονταν τον τόπο τους.

       Κάποιος απορούσε πού πηγαίνει όλος αυτός ο κόσμος. Έβλεπε  την κίνηση στους δρόμους της Αθήνας, που δεν σταματούσε ποτέ, μέρα και νύχτα και δεν μπορούσε να καταλάβει πού πηγαίνει αυτός ο κόσμος που κινείται διαρκώς από τον ένα τόπο στον άλλον. Κάποτε ρώτησε τον πνευματικό του στο μοναστήρι.  «Δεν ξέρω πού πηγαίνει αυτός ο κόσμος» του είπε ο πνευματικός, αλλά ξέρω ότι είναι φοβισμένος.  

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟ ΚΛΙΜΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟ ΚΛΙΜΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

(Απ το βιβλίο του Κ.Σ.ΛΙΟΥΙΣ , ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ, Εκδ.Π.ΠΟΥΡΝΑΡΑ)

"Μόνον οι λόγιοι μελετούν τα παλαιά βιβλία, αλλά γι΄ αυτούς έχομε λάβει τέτοια μέτρα ώστε έχουν καταντήσει, μεταξύ όλων των ανθρώπων, να είναι οι πιο ανίκανοι να αποκτήσουν κάποια φρόνηση από αυτά.

Έχομε φθάσει σ΄ αυτό το αποτέλεσμα με την εισαγωγή της επιστημονικής "Ιστορικής Απόψεως". Χάρις σ΄ αυτήν ο άνθρωπος που βρίσκεται μπροστά σ΄ ένα χωρίο παληού συγγραφέα, δεν εξετάζει καθόλου εάν αυτό είναι σύμφωνο με την αλήθεια.

Ερευνά 1) Κάτω από ποια επίδραση βρισκόταν ο παληός συγγραφέας, 2) κατά πόσον η ρήσις αυτή βρίσκεται στα άλλα βιβλία του συγγραφέως, 3)Ποια φάση της αναπτύξεως του συγγραφέως ή της γενικής ιστορίας της σκέψεως διευκρινίζει, 4)κατά πόσον έχει επηρεάσει τους μεταγενεστέρους συγγραφείς, 5)σε ποιο σημείο πρέπει να παρενοήθη (ιδίως από τους λογίους συναδέλφους του),6)ποια είναι η γενική πορεία της κριτικής τα τελευταία δέκα χρόνια και 7) ποια είναι η παρούσα κατάσταση του ζητήματος.

Να παρατηρεί τον παλαιό συγγραφέα σαν δυνατή πηγή γνώσεως- να περιμένει ότι αυτό μπορούσε ίσως να τροποποιήσει τις σκέψεις του ή την συμπεριφορά του- αυτό μπορούσε να απορριφθεί ως πάρα πού απλοϊκό."
(Κ.Σ.ΛΙΟΥΙΣ, ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ, ΕΚΔΟΣΕΙς Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ)

Σχόλιο Μ.Ε.Λ.
Δεν είναι ανεξήγητο γιατί η Δυτική Ευρώπη δεν εξετάζει καθόλου αν είναι σύμφωνο με την αλήθεια. Η Δυτική Ευρώπη δεν δέχεται ότι υπάρχει αλήθεια. Για την Δυτική Ευρώπη δεν υπάρχει αλήθεια, υπάρχουν μόνον σκέψεις για την αλήθεια.

Με αυτόν τον τρόπο π.χ. τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τις απόψεις τους ως γεγονότα, ενώ είναι μόνο σκέψεις δικές τους, κατά πώς τους συμφέρει κάθε φορά. Ο κόσμος το πήρε είδηση πια και δεν ψάχνει.

Μια φορά σε κάποια διάλεξη ευρωπαΪστή έκανα μια ερώτηση χωρίς να λάβω απάντηση. Ένας γέρος με περίμενε στην έξοδο: Τί ψάχνεις; είπε.

ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Στην Ορθοδοξία η αρετή της διάκρισης , της διάκρισης των πνευμάτων, είναι ίσως η μεγαλύτερη αρετή. Όταν κάποιοι προσκυνητές στο Άγιον Όρος ρώτησαν , τί κάνουν οι μοναχοί εκεί, ένας γέρων απάντησε.
- Δεν κάνουμε κατάχρηση του κόσμου.

Τα λόγια αυτά του καλού γέροντος σημαίνουν πως ο μοναχισμός είναι ζωή με διάκριση. Ο μοναχός έχει διάκριση. Η διάκριση των πνευμάτων είναι αναγκαία. Ο άνθρωπος μετέχει στα πνεύματα, ως πνευματικό ον που είναι και ο ίδιος. Χωρίς διάκριση μας παγιδεύουν τα πονηρά πνεύματα. Πιανόμαστε σαν τα στρουθία στις παγίδες τους. "Ως στρουθία ερρύσθημεν εκ της παγίδος του εχθρού", γράφει ο Δαβίδ.

Ο μοναχός κάνει αγώνα για να έχει σωστή διάκριση. Το πνεύμα της πονηρίας εμφανίζεται ως άγγελος φωτός. Κάποιος μοναχός, λέει το Γεροντικό, είχε αυτή τη μέθοδο για να ξέρει, αν το πνεύμα που εμφανιζόταν ήταν του Θεού. Το γνώρισμα των πνευμάτων του Θεού είναι η ταπείνωση και η πίστη, ενώ των πονηρών πνευμάτων είναι η υπερηφάνεια και η απιστία.

Όταν εμφανιζόταν κάποιο πνεύμα του πονηρού με την μορφή του αγγέλου του φωτός, του έλεγε: "Πάμε πρώτα να προσκυνήσουμε τον Δέσποτα Ιησού Χριστό...". Πριν αποσώσει το λόγο του ο γέροντας, το πονηρό πνεύμα γινόταν άφαντο.

Ένα παράδειγμα διάκρισης των πνευμάτων από τη σύγχρονη πραγματικότητα. Στην πολιτική π.χ. όταν το πνεύμα είναι ώριμο να φύγει μια κατάσταση, πληθαίνουν οι φωνές "δεν θα βρεθεί κανείς να τους διώξει αυτούς;". Αν δεν υπήρχε αυτό το πνεύμα δεν θα μιλούσε κανείς.

Τελικά βρίσκεται κάποιος που τους διώχνει. Είναι άλλο θέμα, το είδος της φυγής , αν είναι άτακτη φυγή, για να έρθουν στην εξουσία άρχοντες που πραγματικά αγαπάνε το λαό ή είναι τακτική υποχώρηση, για να επανέλθουν με άλλο προσωπείο.

ΓΙΑΤΙ ΤΙΜΩΡΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΑΘΩΑ ΘΥΜΑΤΑ ΑΝΤΙ ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ;

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

1. Ποιος πληρώνει τις αμαρτίες του σημερινού κόσμου;

2.Ποιος είναι λογικό και τίμιο να να πληρώνει τις αμαρτίες , εκτός από εκείνον που τις διέπραξε;

3. Στην πραγματικότητα ποιοι πληρώνουν συνήθως τις αμαρτίες των άλλων;

4. Τί σημαίνουν τα λόγια "αμαρτίες γονέων, παιδεύουσι τέκνα;"

5. Είναι δίκαιο να τιμωρούνται τα αθώα παιδιά για τις αμαρτίες των γονέων τους;

6. Το δέχονται αυτό οι γονείς , να πληρώνουν τις αμαρτίες τους τα αθώα παιδιά τους;

7. Το δέχονται ή δεν το δέχονται;

8. Νομίζω πως σιωπηρά το δέχονται; Αλλά κι αν δεν το δέχονταν δεν θα γινόταν το ίδιο;

4. Αυτό θα το δούμε.

5. Γιατί άλλοι τα σπάνε κι άλλοι πληρώνουν τα σπασμένα; Ποιος το θέλει αυτό;

6. Κανένας, εκτός από αυτούς που τα σπάνε.

7. Εσύ, ως γονέας, δεν το θέλεις;

8. Όχι, βέβαια.

9. Το θέλεις.

10. Δεν το θέλω.

11. Γιατί δεν τιμωρούνται οι πραγματικοί ένοχοι, δηλαδή αυτοί που διέπραξαν τις αμαρτίες τους;

12. Γιατί αυτοί που κάνουν τα σφάλματα , έχουν εξασφαλίσει και την ατιμωρησία τους.

13. Πώς γίνεται να εξασφαλίσουν την ατιμωρησία τους, όταν εκατομμύρια γονείς και παιδιά δεν το θέλουν; Ή μήπως το θέλουν; Μήπως έδωσες κιόλας τη συναίνεσή σου;

14. Σκέφτηκες, αν έδωσες τη συναίνεσή σου και με ποιο τρόπο;

15. Ξέρεις, τί είπαν στη γυναίκα του πρωτομάστορα, για να εξασφαλίσουν τη συναίνεσή της, να την κτίσουν ζωντανή στα θεμέλια του γεφυριού της Άρτας; Της είπαν πως αν δεν δεχθεί αυτή, θα κτίσουν τον αδερφό της.

16. Ξέρεις τί τους είπε η μάνα του παιδιού που το έχτισαν ζωντανό για να σταθεί το φρούριο του Σουράμ, σύμφωνα με τον ομώνυμο γεωργιανό θρύλο;

17. Τους είπε, γιατί δεν μιμείστε την αθωότητα του παιδιού μου για να στερεωθεί το φρούριο και να μην κλονίζεται κι ο Εχθρός επιτίθεται στα παιδιά μας;

18. Το ίδιο αυτό ερώτημα τίθεται σε όλους που αδικούν και τις αδικίες τους τις πληρώνουν τα αθώα θύματα.

19. Τί λέει μέσα του καθένας από μας, αντί να μην αμαρτάνει; Αφού η δική μου συμπεριφορά αποτελεί συναίνεση, η οποία με τη σειρά της κλονίζει τους θεσμούς που προστατεύουν την αθωότητα, αντί να αλλάξω εγώ και να μην δίνω τη συναίνεσή μου , ας πάει στα κομμάτια η αθωότητα.

20. "Να ζείτε σ΄ αυτόν τον κόσμο, χωρίς να είστε από τα στοιχεία αυτού του κόσμου". Μόνον έτσι δεν δίνουμε τη συναίνεση να πληρώνουν οι αθώοι για τις αμαρτίες των ενόχων. Αυτό είναι το μήνυμα του Ευαγγελίου, το μήνυμα της Ειρήνης.























































.

ΠΕΡΙ ΗΛΙΘΙΩΝ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Μερικές αλήθειες για τους ηλιθίους:

1. ΟΙ ηλίθιοι που κυκλοφορούν είναι περισσότεροι που κυκλοφορούν, είναι πολύ περισσότεροι από όσους νομίζουμε.

2.Ο Αμερικανός συγγραφέας Τζακ Κέρουακ, το λέει αυτό, στο βιβλίο του Αλήτες του Ντάρμα, κάπως διαφορετικά: Λέει: " Οι καβαλίνες είναι περισσότερες από τα άλογα."

3. Οι ηλίθιοι γεννιούνται και παραμένουν ακόμα κι αν πάρουν βραβείο Νόμπελ.

Ο ίδιος ο 'Αλμπερτ ΑΪνστάΪν παραδέχθηκε πως συχνά συλλαμβάνει τον εαυτό του , να είναι εντελώς ηλίθιος. Αυτό το γράφει στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο "Ο Νέος Κόσμος", αν δεν με απατάει η μνήμη μου.

Σχετική έρευνα απέδειξε ότι
ότι ένα τμήμα των βραβείων Νόμπελ αποτελείται από ηλιθίους.

Υπάρχουν ηλίθιοι που βλάπτοντας τους άλλους, δεν βλέπουν ότι βλάπτουν πολύ περισσότερο τον εαυτό τους. Αυτό το είδος βρίσκεται πιο πολύ σε δουλειές που πληρώνει κανείς πολύ ακριβά αυτά που κερδίζει. Ας μην ονομάσουμε αυτές τις δουλειές, τις ξέρουν καλά όσοι τις δοκίμασαν.

Θα φέρουμε μόνο ένα παράδειγμα , αυτούς που σε καταστάσεις ανελευθερίας διακινδυνεύουν αναλαμβάνοντας θέσεις εξουσίας.

Έπρεπε να τους κυνηγούν για να τους δώσουν αυτές τις θέσεις και να φεύγουν μακριά, αν δεν ήταν η ανθρώπινη ηλιθιότητα.

Τα μη ηλίθια άτομα δεν βλέπουν τη ζημιά που μπορούν να πάθουν στη συναναστροφή τους με ηλιθίους.

Σ' αυτά και σε άλλα παρόμοια συμπεράσματα καταλήγει κανείς διαβάζοντας το ενδιαφέρον βιβλίο του C.M.CIPOLLA , ALEGRO MA NON TROPO, Δοκίμιο περί ανθρώπινης βλακείας, Έκδοση ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΜΕΤΆΦΡΑΣΗ Καίτη Μάρακα

ΣΕΛΙΔΕΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

ΣΤΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ ΠΗΓΑ ΝΑ ΡΩΤΗΣΩ πόσα είναι τα ταχυδρομικά τέλη για μια κάρτ –ποστάλ. «Ενενήντα λεπτά» λέει μια πρόσχαρη νεαρή γυναίκα πίσω από το τζάμι του ταμείου. «Αυτό ήθελα μόνο». «Να σας δώσω και τα γραμματόσημα». Δεν είχα σειρά. Μου τα δίνει. Την ευχαριστώ πάρα πολύ. Με ευχαριστεί πολύ και εκείνη.

ΜΙΑ ΚΥΡΙΑ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΤΣΑΝΤΑ ΜΕ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ έρχεται στο καφέ Όρμπι. «Του άρεσε το παλτό μου» λέει για μένα και δίνει ένα πορτοκάλι σε μένα, ένα στην κυρία στο μπαρ και ένα στην αδερφή της. «Τι ωραία που σας πηγαίνει το καπέλο σας» λέει σε μένα, δίνοντάς μου το πορτοκάλι.

Προχθές τη συνάντησα στο δρόμο και της έκανα κοπλιμέντο για το καμηλό παλτό της. Το καλό έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις στην ψυχή αλλά και στον εξωτερικό κόσμο . Η μικρή ιστορία που θα σας αφηγηθώ παρακάτω είναι μια παραβολή.

Στην Κάλυμνο, όταν υπηρετούσα εκεί, δεν ήμουν παντρεμένος. Δεν είχα παιδιά κι αγαπούσα όλα τα παιδιά σαν δικά μου. Μόλις με έβλεπαν να περνώ στη γειτονιά , έτρεχαν χαρούμενα όλα μαζί κι έρχονταν κοντά μου , με γέλια και χαρές.

Το ίδιο έκαναν και στον Ρομπέρτο, αλλά σε κείνον πλησίαζαν πιο πολύ και τον έπιαναν από τα φαρδιά του παντελόνια. Ο Ρομπέρτος έτσι καθώς ήταν ψηλός και άβολος, έμοιαζε με κανέναν πελαργό που τον έπιαναν από τις φτερούγες και προχωρούσε όλος ο χορός μαζί , με βήμα θριαμβικό.

Ανάμεσα στα παιδάκια αυτά ήταν κι ένα μικρό κοριτσάκι, πολύ πιο μικρό από όλα. Αυτό δεν πλησίαζε όπως τα άλλα. Έμενε στην άκρη. Κι όταν έφευγαν όλα και μέναμε οι δυο, το χαιρετούσα «γεια σου Ελένη», αλλά δεν απαντούσε. Μόνο όταν ήταν να στρίψω στη γωνία, μου φώναζε, «Μόσχο». Αυτό. Τίποτε άλλο.

Γιατί αφηγήθηκα την ιστορία αυτή της μικρής Ελένης. Γιατί θέλοντας να της δίνω καμιά καραμέλα, σαν ευγνωμοσύνη , γέμιζα τις τσέπες μου και έδινα σε όλα τα παιδάκια.

Αν ήταν τότε πέντε χρονών νήπιο, τώρα θα είναι σαράντα πέντε χρονών ώριμη γυναίκα.

ΕΒΑΨΑΝ ΜΕ ΑΣΠΡΟ ΧΡΩΜΑ ΤΑ ΤΖΑΜΙΑ του αυτοκινήτου κι η ιδιοκτήτρια μια νεαρή, φορώντας σφιχτό κολλάν έτριβε τα τζάμια με τρόπο που δονούνταν όλο το κορμί της.
Το ίδιο έκανε δίπλα της και μια μεσόκοπη κυρία στο δικό της αυτοκίνητο. Αυτή ήταν καλά ντυμένη, με παλτό, γιατί έκανε παγωνιά.

«Δεν βγαίνει το χρώμα,» λέει λυπημένα η νεαρή κοπέλα στη μεσόκοπη. Κοιτάζω το πρόσωπο της μεσόκοπης και μου αρέσει η στωικότητα που εκφράζει.

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΛΕΝΕΙ ΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ ΤΗΣ. Της λέω ¨καλημέρα» σαν ένα ευχαριστώ που έχει πάντα τη βεράντα της τόσο καθαρή. Στο τραπέζι πάντα έχει ένα καινούριο καλοσιδερωμένο τραπεζομάντυλο και μια γλάστρα με ένα ζωηρό λουλούδι.

Περνάμε λίγα δευτερόλεπτα, ώσπου να βεβαιωθεί , αν είναι αληθινός ο χαιρετισμός ή αν είναι πείραγμα. «Καλημέρα» απαντάει και ησυχάζω κι εγώ γιατί δεν θα ήθελα να αλλάξω δρόμο και να μην περνώ από την όμορφη βεράντα της

Πιστεύω ότι αυτοί που αγαπούν την ομορφιά, είναι οι πιο κοινωνικοί ΄άνθρωποι. Θα αρρωστήσουμε όλοι με αυτήν την ασχήμια.

Ποιος θα πείσει τους χωρικούς που άφησαν τα χωριά του κάμπου κι ήρθαν στις πόλεις, χωρίς στοιχειώδη καλαισθησία;

Copyright: Μ.Λ.

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ας υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος είναι ένας δημιουργός που περνάει τρεις ηλικίες:

Πρώτη ηλικία περισπασμού, ανακαλύπτει την κλίση του και συλλέγει το υλικό,

Δεύτερη ηλικία του περισπασμού, η δημιουργία του αγαθού και

Τρίτη ηλικία του τέλους του περισπασμού, όταν δει το βδέλυγμα της ερημώσεως να "ίσταται εν τόπω αγίω", οι περισπασμοί είναι ανούσιοι και εγκαταλείπονται.

 Η παρουσία του Υιού του Ανθρώπου είναι ως η αστραπή!

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Αξίζει να ζητάμε το ανθρώπινο. .Το ανθρώπινο χάνεται παντού.

Αν ζητάς π.χ. καφενείο όπου σέβονται τον διπλανό τους και δεν καπνίζουν, όπου  οι καπνιστές βγαίνουν έξω, υπάρχει ένα, ίσως το μοναδικό. Είναι το "ΘΡΑΚΙΚΟΝ" του Ανέστη Λαζαρίδη, στην Κομοτηνή.

Θα μου πείτε, θα πάμε στην Κομοτηνή για να βρούμε ένα καθαρό καφενείο; Ναι , θα πάμε, κι ακόμα μακρύτερα. Μόνο έτσι θα αισθανθούμε πόσο πολύτιμο είναι το ανθρώπινο και θα το πονέσουμε.

Στη Λάρισα, με την αλαζονεία του αρχοντοχωριάτη που δεν καταλαβαίνει, αν υπάρχει και άλλος κόσμος, εκτός από αυτόν , δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ το ανθρώπινο.

ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΑΙΤΗΜΑ

 Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Όταν γράφεις, να γράφεις προς τον ιδανικό αναγνώστη" μου είπε κάποτε ο ποιητής Ρόμπερτ Λαξ, στους ατέλειωτους περιπάτους μας στην προκυμαία της Καλύμνου, στα ευλογημένα χρόνια 1968 με 1971.

Τώρα, σαράντα τόσα χρόνια μετά, καταλαβαίνω το νόημα που κρύβουν τα λόγια του αυτά. Για να γράψεις προς τον ιδανικό αναγνώστη, πρέπει να είσαι ο ίδιος ιδανικός αναγνώστης. Δεν μπορώ να είμαι μίζερος και να μιλώ στον ιδανικό αναγνώστη.

Όταν γράφω για ένα πράγμα, να μην έχω στο νου μου ένα κάποιο πράγμα, αλλά το τέλειο, το πολυτιμότερο από όλα. Για να γράφω πρέπει να αφήσω το μίζερο εαυτό μου. Αυτό που που λένε οι Πατέρες, ότι οι μίζεροι κι οι αρρωστημένοι να μην γράφουν , γιατί η αρρώστια είναι κολλητική. Με το μέτρο που μετράμε, θα μετρηθούμε.

Ο Ρόμπερτ Λαξ, υπήρξε ο δάσκαλός μου σε πολλά και όχι μόνο στη λογοτεχνία. Πάνω από όλα του χρωστώ ότι με το παράδειγμά του , με βοήθησε να ξαναβρώ την πίστη μου στο Χριστό και να με βγάλει από το πηγάδι της απόγνωσης και της απελπισίας , όπου με έριξε η επίδραση συγγραφέων, που οι ίδιοι δεν μπόρεσαν ή δεν ζήτησαν να πιστέψουν πουθενά.

Δεν ζουν πια οι συγγραφείς αυτοί, αλλά τα βιβλία τους έχουν μεγάλη κυκλοφορία κι οι νέοι πρέπει να φυλάγονται από αυτά, όπως είναι ο Καζαντζάκης π.χ. , ο οποίος γνώρισε πολλές παραδόσεις, όχι όμως και την Ορθόδοξη Παράδοση. Αν την γνώριζε θα πίστευε και θα ομολογούσε ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός.

Οι λόγοι του Ιησού είναι το πρότυπο για κάθε συγγραφέα, γιατί ο Κύριος μιλάει για το τέλειο. Όταν λέει τη λέξει "αίτημα", εννοεί το τέλειο "αίτημα". Όταν λέει δεν ζητήσατε τίποτα, εννοεί δεν ζητήσατε τίποτα τέλειο. Είναι σαν να πηγαίνουμε στο Θεό που έχει ετοιμάσει για μας τα πολυτιμότερα πράγματα και εμείς με τη μιζέρια μας, του ζητάμε να ενισχύσει τη μιζέρια μας και να μας κάνει ακόμα περισσότερο μίζερους.

Τί εννοούν, λοιπόν , τα λόγια του Ιησού προς τους μαθητές Του , "έως άρτι ουκ ητήσατε ουδέν εν τω ονόματί μου. αιτείτε και ληψεσθε, ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη" (μέχρι τώρα δεν ζητήσατε τίποτα από τον Πατέρα μου. Ζητείτε και θα λάβετε, για να είναι η χαρά σας ολοκληρωμένη."

Ως απάντηση θα μεταφέρω εδώ τα λόγια τα λόγια του βιβλίου "ΙΗΣΟΥΣ, Ατενίζοντας τον Σωτήρα" , γραμμένο από ένα μοναχό της Εκκλησίας της Ανατολής: "Θέλομεν τον Ιησούν ιδείν", είπαν μερικοί Έλληνες στον απόστολο Φίλιππο. Την ίδια φράση απευθύνω και τώρα σαν προσευχή στο Άγιο Πνεύμα: Βασιλεύε Ουράνιε, Πνεύμα Άγιο, κάνε με να δω τον Ιησού. "
(ΙΗΣΟΥΣ, Ατενίζοντας τον Σωτήρα, Εκδόσεις Δόμος, Αθήνα 1988)

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΟΡΜΑΕΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

 Του Μόσχου Εμμανουήλ Λακουβάρδου

«Μη φοβηθείτε αυτούς που σκοτώνουν το σώμα
αλλά δεν μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή»
Ματθ.10,28

Ο εχθρός ορμάει στα παιδιά, αλλά για τις κυβερνήσεις, τα πολιτικά κόμματα, την κοινωνία ολόκληρη «πέρα βρέχει». Ακόμα κι οι ίδιοι οι γονείς εφησυχάζουν αφού το αγαθό που κινδυνεύει ,η ψυχή , δεν είναι γι’ αυτούς το πολυτιμότερο από όλα , πιο πολύτιμο κι απ΄ την ίδια τη ζωή. «Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν κερδίσει όλο τον κόσμο και στερηθεί την ψυχήν αυτού;» λέει το Ευαγγέλιο. Η ελληνική κοινωνία (και η ελληνική οικογένεια ) δεν ανησυχεί για τις ψυχές των παιδιών της αν και γνωρίζει τους κινδύνους που τις απειλούν!
Τα αρχαία χρόνια επιτρέπονταν οι ανθρωποθυσίες και κανείς δεν διαμαρτυρόταν γι’ αυτήν την βαρβαρότητα. Τα θύματα ήταν κυρίως νέοι. Παράδειγμα τα θύματα του βασιλιά των Αθηνών Αιγαία , που για να διατηρήσει το καθεστώς του θυσίαζε μερικές δεκάδες νέων κάθε χρόνο. Απορεί κανείς πώς οι Αθηναίοι γονείς των παιδιών αυτών αποδέχονταν παθητικά τη θυσία τους;
Μήπως όμως αποδεχόμαστε κι εμείς τώρα παθητικά τη νέα βαρβαρότητα, που τείνει να επιβληθεί σε όλο τον κόσμο και δεν το πήραμε είδηση; Μήπως χρησιμοποιούνται μέθοδοι που η ανθρωπότητα υπό το φως της Χριστιανικής Διδασκαλίας έχει καταδικάσει; Δυο παραδείγματα απ΄ την εποχή μας, το παράδειγμα των αυτοκινήτων και το παράδειγμα της τηλεόρασης είναι ενδεικτικά:
Στην εποχή μας κάθε δέκα χρόνια περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους στα αυτοκινητιστικά ατυχήματα.( Οι αιτίες είναι γνωστές, η μεγάλη ταχύτητα, η μη τήρηση των κανόνων οδήγησης κ.α.). Τέσσερις χιλιάδες από αυτούς είναι παιδιά. Ποιοι από τους πατέρες και ποιες από τις μητέρες των παιδιών αυτών εγκατέλειψαν τα αυτοκίνητά τους ; Όσον αφορά την τηλεόραση: Κανείς δεν αμφιβάλλει για τη βλάβη που προκαλεί σε όλους , ιδιαιτέρως όμως στις ψυχές των παιδιών. Ποια ελληνική οικογένεια έβαλε το δέκτη της τηλεόρασης στην αποθήκη;
Ένας Γεωργιανός θρύλος λέει πως υπήρξε ένας σοφός βασιλιάς στη Γεωργία που για να προστατεύει το πιο πολύτιμο θησαυρό της χώρας του την αγνότητα και την αθωότητα των παιδιών έχτισε έναν πύργο, τον Πύργο του Σουράμ. Ο πύργος όμως αυτός ολοένα χτιζόταν και ολοένα έπεφτε κι οι Γεωργιανοί της εποχής του σοφού βασιλιά δεν ησύχαζαν ποτέ γιατί ήξεραν ότι δίχως τον πύργο ο εχθρός θα ορμήσει στα παιδιά. Το κύριο μέλημά τους ήταν αυτό, να φυλάξουν την αγνότητα και την αθωότητα των παιδιών τους απ΄ τη διαφθορά.
Όταν ακούς αυτόν τον θρύλο ο νους σου πάει στη σύγχρονη εποχή και στην αδιαφορία του κόσμου για τα παιδιά. Δεν είναι για τον σύγχρονο άνθρωπο υπέρτατο αγαθό η ψυχή του παιδιού και δεν αξίζει να ενδιαφερθεί να τη φυλάξει;
Όλα τα έμβια όντα που έχουν αναπτυγμένη την έλλογη ή την ενστικτώδη νοημοσύνη τους φροντίζουν για τα παιδιά τους. Δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους ανθρώπους της εποχής μας. Οι άνθρωποι της σύγχρονης εποχής αδιαφορούν για ό,τι πολυτιμότερο έχουν τα παιδιά τους, την ψυχή. Μακάρι να πρόσεχε και η κοινωνία των ανθρώπων τα παιδιά της και να φρόντιζε για την ψυχή τους, όπως φροντίζει για την οικονομία και για τα περιουσιακά ζητήματα..
Έγινα μάρτυρας ενός γεγονότος, που μοιάζει με θαύμα. Είδα μπροστά μου χιλιάδες μυρμήγκια να μετακινούν τις νύμφες τους για να τις φυλάξουν από τον άμεσο κίνδυνο στον οποίο εντελώς ξαφνικά και ανεπάντεχα βρέθηκε η φωλιά τους. Τα μυρμήγκια μετακίνησαν με τέτοια εκπληκτική ταχύτητα τις νύμφες τους σε ειδικές κρύπτες, χωρίς το παραμικρό λάθος, την παραμικρή άστοχη κίνηση! Η μετακίνηση ήταν τόσο γρήγορη που δεν προλάβαινε το μάτι να τη δει. Το μόνο που μπορούσες να δεις ήταν το αποτέλεσμα που ήταν καμία νύφη ξεχασμένη, εγκαταλειμμένη, εκτεθειμένη σε κίνδυνο! Μόνο αν είχαν εξασκηθεί χιλιάδες χιλιάδων φορές θα μπορούσαν να κατορθώσουν ένα τέτοιο επίτευγμα αν δεν είχε προνοήσει γι΄ αυτά η σοφία του παντοδύναμου και πάνσοφου Δημιουργού!
Ο Δαβίδ περιγράφει στον 120ό ψαλμό του τα συναισθήματα του πιστού που έχει στήριγμά του το Θεό. Γράφει: «Η βοήθειά μου παρά Kυρίου,/ του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην./ Μη δως εις σάλον τον πόδα σου,/ μηδέ νυστάξει ο φυλάσσων σε./ Ιδού ου νυστάξει ουδέ υπνώσει/ ο φυλάσων τον Ισραήλ./ Κύριος φυλάξει σε,/ Κύριος σκέπη σου επί χείρα δεξιάν σου. Ημέρας ο ήλιος ου συγκαύσει σε. ουδέ η σελήνη την νύκτα/ Κύριος φυλάξει σε από παντός κακού, / φυλάξει την ψυχήν σου ο Κύριος./ Κύριος φυλάξει την είσοδόν σου και την έξοδόν σου/ από του νυν και έως του αιώνος».
Θα κάνουμε πολύ δρόμο να συναντήσουμε έναν αληθινό άνθρωπο. Θα σηκώνουμε τα μάτια μας στα ψηλά βουνά, από όπου θα περιμένουμε να έρθει η βοήθειά μας. Τα ψηλά βουνά είναι οι άγιοι και οι όσιοι της εκκλησίας μας οι οποίοι προσεύχονται διαρκώς για όσους τους επικαλούνται και για όλους τους ανθρώπους.
Αργά ή γρήγορα οι άνθρωποι θα δουν τη ματαιότητα της ζωής χωρίς πίστη στο Θεό κι ανιδιοτελή αγάπη μεταξύ τους. Θα νιώσουν το μεγάλο κενό μέσα τους και την έλλειψη νοήματος , που χωρίς αυτό κανείς δεν μπορεί να ζήσει μακρά και ευτυχισμένη ζωή.

(«Ο Θεός του θερισμού», Βιβλιοπωλεία «Παιδεία» Λάρισας)

ΑΣΦΑΛΗΣ ΕΞΟΔΟΣ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Οι πολιτικοί που νιώθουν ενοχή φοβούνται να αφήσουν την εξουσία και να φύγουν. Ούτε να μείνουν μπορούν, ούτε να φύγουν. Εκτός αν νιώσουν ασφαλείς φεύγοντας. Ας μην περιμένουμε την ολοκληρωτική καταστροφή. Ας τους εγγυηθούμε μια ασφαλή έξοδο.

Αυτά γράφει ο Ξενοφών, χιλιάδες χρόνια πριν. Ας εμβαθύνουμε στα λόγια αυτά κι ας δουλέψουμε για να ανανεώσουμε την κοινωνία μας. Οι κοινωνίες ανανεώνονται, όταν εμβαθύνουν στη σοφία του παρελθόντος.

Διαβάστε με προσοχή τον Ιέρωνα ή Τυραννικόν του Ξενοφώντος:

ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ ΙΕΡΩΝ Ή ΤΥΡΑΝΝΙΚΟΣ
(Περί τιμών)

"Εγώ βέβαια καλοτυχίζω έναν άνθρωπο που τιμάται με τέτοιο τρόπο. διότι νιώθω ότι αυτός δεν αντιμετωπίζει επιβουλές, αλλ΄ ότι νοιάζονται να μην πάθει κάτι και ότι ζει χωρίς φόβο, χωρίς φθόνο, χωρίς κίνδυνο και ευτυχισμένα.

ενώ ο τύραννος, σαν να είναι καταδικασμένος από όλους τους ανθρώπους να θανατωθεί εξαιτίας των αδικιών , έτσι, Σιμωνίδη, ξέρε το καλά, ζει και νύκτα και μέρα."

Όταν ο Σιμωνίδης άκουσε προσεκτικά όλα αυτά, είπε: "Και πώς, Ιέρωνα, αν η εξουσία αυτή είναι τόσο επικίνδυνη και εσύ το έχεις καταλάβει, δεν απομακρύνεσαι από ένα τόσο μεγάλο κακό, αλλ' ούτε συ ούτε κανένας άλλος ποτέ ως τώρα δεν εγκατέλειψε με τη θέλησή του αυτή την εξουσία, αφού μια φορά την κατέκτησε;"

"Επειδή, Σιμωνίδη ", είπε, " και από την άποψη αυτή η "τυραννίδα" είναι κάτι πολύ κακό. δηλαδή δεν είναι δυνατό ούτε να φύγει κάποιος από αυτή. Διότι ποιος ποτέ τύραννος θα μπορούσε να επαρκέσει ή πληρώνοντας χρήματα σ΄ εκείνους από τους οποίους άρπαξε χρήματα ή ανταποδίδοντας με δική του φυλάκιση όσους φυλάκισε ή πώς θα μπορούσε να προσφέρει αρκετές ζωές, για να θανατωθούν, για όσους σκότωσε;"

Αλλά Σιμωμνίδη, αν σε οποιονδήποτε άλλον συμφέρει να κρεμαστεί, ξέρε ότι εγώ τουλάχιστον διαπιστώνω ότι αυτό κυρίως συμφέρει σ΄ έναν τύραννο να το κάνει. Διότι μόνο σ΄ αυτόν δεν συμφέρει ούτε να έχει ούτε να εγκαταλείψει τα κακά."

Θα σου πω, Σιμωνίδη, και ένα άλλο δυσάρεστο πάθημα των τυράννων. Ξέρουν δηλαδή όχι λιγότερο από τους απλούς πολίτες τους δυνατούς, τους σοφούς και τους δικαίους.

Αυτούς όμως, αντί να τους εκτιμούν, τους φοβούνται. τους ανδρείους μήπως αποτολμήσουν κάτι για χάρη της ελευθερίας. τους σοφούς, μήπως επινοήσουν κάτι. τους δικαίους , μήπως επιθυμήσει ο κόσμος να κυβερνηθεί από αυτούς.

Όταν όμως από φόβο παραμερίζουν τέτοιους ανθρώπους, ποιοί άλλοι τους μένουν, για να τους χρησιμοποιήσουν, παρά οι άδικοι, όσοι δεν μπορούν να αυτοσυγκρατηθούν και οι δουλοπρεπείς;

ΕΝΤΥΠΑ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Δεν μπορούμε να επιλέξουμε να διαβάζουμε ή να μην διαβάζουμε καθόλου έντυπα.

Μπορούμε να επιλέξουμε να διαβάζουμε καλά έντυπα ή άθλια. Και το καλό έντυπο κανένας δεν το προβάλλει στους νέους.

"Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
  

  

Ως προς τη βούληση της πίστης υπάρχουν δύο επιλογές. Η επιλογή να πιστέψει κανείς και η επιλογή να μην πιστέψει. Κι οι δυο επιλογές γίνονται με δικό μας ρίσκο. 

Ο Αμερικανός φιλόσοφος Ουίλιαμ Τζέϊμς, στο βιβλίο του «Η Βούληση της Πίστης», Έκδοση Πρίντα, γράφει: «θέλω να είμαι με το μέρος των νικητών.»

Ποια από τις δυο προαναφερόμενες επιλογές είναι η επιλογή των νικητών , την οποία προτιμάει ο διάσημος Αμερικανός φιλόσοφος; Ποιοι είναι οι νικητές αυτοί που επιλέγουν να πιστεύουν ή αυτοί που επιλέγουν να μην πιστεύουν;

Για να κάνει αισθητή τη σκέψη του ο Ουίλιαμ Τζέϊμς , χρησιμοποιεί την εικόνα των χαμένων στη χιονοθύελλα: Χαμένοι στη χιονοθύελλα , στο βουνό, αν προχωρήσουν για το καταφύγιο κινδυνεύουν να σκοτωθούν πέφτοντας σε κάποια χαράδρα, γιατί δεν έχουν καθόλου ορατότητα . Έχουν όμως την ελπίδα του καταφυγίου. Αν δεν προχωρήσουν δεν έχουν καμιά ελπίδα. Θα πεθάνουν από το κρύο.

Εσύ τί θα διάλεγες; Την ελπίδα ή το φόβο;

«Τι μας αποδεικνύει « , λέει ο ΤζέΪμς , « ότι η εξαπάτηση δια της ελπίδας είναι χειρότερη από την εξαπάτηση διά του φόβου; Εγώ, τουλάχιστον , δεν βλέπω καμία τέτοια απόδειξη, και απλώς αρνούμαι να συμμορφωθώ με την προσταγή του επιστήμονα να μιμηθώ τη δική του επιλογή, όταν το διακύβευμα είναι για μένα αρκετά σημαντικό, ώστε να μου δίνει το δικαίωμα να επιλέξω μόνος μου τον τρόπο με τον οποίο θα διακινδυνεύσω. «

«Εάν η θρησκεία είναι αληθής και οι υπέρ αυτής αποδείξεις παραμένουν ανεπαρκείς, δεν επιθυμώ, καταπιέζοντας με τις απόψεις σας τη φύση μου (η οποία αισθάνομαι ότι έχει τελικά κάποιο ρόλο να παίξει σε αυτή την υπόθεση), να εγκαταλείψω τη μοναδική μου ευκαιρία στη ζωή, να βρεθώ στην πλευρά των νικητών.

Μια ευκαιρία που φυσικά εξαρτάται από την προθυμία μου να διακινδυνεύσω να ενεργήσω, σαν να ήταν προφητική και ορθή η παθιασμένη ανάγκη μου να δω τον κόσμο υπό το πρίσμα μιας θρησκείας.»

(William JAMES, Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, Μετάφραση Γεώργιος Καρανικόλας, Εκδοση ΠΡΙΝΤΑ, Στις πηγές της Γνώσης, σ.74, Αθήνα 2002).

Ο φίλος μου ,ο μάστορας του ξύλου

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

        Ο φίλος μου, ο μάστορας του ξύλου, ο μακαρίτης ο Κώστας Γαζής, ήταν γόνος οικογενείας μαραγκών. Μεγάλωσε με τη μυρουδιά του ξύλου και τα πρώτα παιχνίδια του ήταν τα ξύλα και τα πριονίδια, στο πατρικό του σπίτι , στη Δεσκάτη, αντίκρυ στον Άγιο Αθανάσιο.
       Λένε ότι οι κλίσεις των παιδιών δημιουργούνται πιο πολύ με την αίσθηση της όσφρησης παρά με οποιαδήποτε άλλη αίσθηση. Ούτε η όραση γεννά την κλίση, ούτε η ακοή, ούτε καμιά άλλη αίσθηση , όσο η αίσθηση της όσφρησης.
       Αν θέλεις ο γιος σου πχ. να αγαπήσει το βιβλίο, όπως ήθελα εγώ, να του βάζεις ,από μικρό, βιβλία κοντά του, για να μυρίζει το τυπωμένο χαρτί. Να είσαι σίγουρος ότι το παιδί σου με τον απλό αυτό τρόπο , θα αγαπήσει το βιβλίο πάνω από όλα.
       Να μην απορούν αυτοί που δεν έχουν κανένα βιβλίο, εκτός από τον τηλεφωνικό κατάλογο, στο σπίτι τους, που τα παιδιά τους δεν αγαπούν το βιβλίο. Όταν ήταν μικρά δεν μύριζαν βιβλία και γι΄ αυτό δεν έπεσε, όταν έπρεπε, μέσα στην ψυχή τους ο σπόρος της αγάπης του βιβλίου.
       Έτσι ο φίλος μου, ο μακαρίτης ο Κώστας, αγάπησε από μικρό παιδί την τέχνη του μαραγκού , όπως ήταν επόμενο, να την αγαπήσει , αφού μεγάλωσε μέσα στην τέχνη αυτή και ιδίως γιατί τα πρώτα του μυρίσματα ήταν το άρωμα του ξύλου των Καμβουνίων , δηλαδή του αρωματικού ρόμπολου.
        Λέω «όπως ήταν επόμενο» και για έναν άλλο λόγο, γιατί αν δεν την αγαπούσε πάνω από όλα ,δεν θα γινόταν άριστος τεχνίτης, όπως ήταν αυτός. Μάστορας δε γίνεται κανείς με το στανιό.
Μάστορας σημαίνει μέγιστος, μεγίστορας, μαέστρος, όπως λέγεται σήμερα ο πρώτος μουσικός. Είναι η ελληνική λέξη «μεγίστορας» που προέρχεται από την σύνθεση των λέξεων «μέγας» και «ίστορας» που σημαίνει πρώτος, οδηγός, αυτός που ανοίγει «τορό», δρόμο, αυτός που γράφει «ιστορία».
        Ότι ήταν άριστος στη δουλειά του, ο Κώστας, φαινόταν κι από τον κόσμο που τον αγαπούσε και τον εμπιστευόταν, όταν ήθελε να κάνει κάτι καλό, που να μείνει. Αυτή ήταν η αντίληψη των αστών, ότι ήθελαν αυτό που έκαναν , να μείνει. Και πώς κερδίζεται αυτή η εμπιστοσύνη, αν όχι με την αγάπη.
       Όταν πήγαινα στο ξυλουργείο του Κώστα,στη Δεσκάτη, μου μετέδιδε την αγάπη του για τα ξύλα, για τα εργαλεία, για τη μυρουδιά απ΄ το πριονίδι, ιδίως γιατί το πιο πολύ τα ξύλα του ήταν από τα Καμβούνια, το ρόμπολο, που έχει ωραίο άρωμα.
         Ένιωθα τόση χαρά, να τον βλέπω με πόση ευθύνη και σοβαρότητα αφοσιωνόταν στη δουλειά του. Πώς συγκρατούσε τα φιλικά του αισθήματα και περίμενε να τελειώσει τη δουλειά του, για να τα πούμε.
         Αυτό είναι ο μάστορας, ο «μέγιστος» ο «πρώτος», ο «οδηγός», αυτός που γράφει ιστορία. Τέτοιοι άντρες, «σαγλάμικοι», όπως τους λεμε στη Δεσκάτη, γράφουν ιστορία. Και σ΄ αυτούς ανήκει αυτή εδώ η γη, γιατί, καθώς λένε οι σοφοί Πατέρες, η γη ανήκει σ΄ αυτούς που έγραψαν και γράφουν την ιστορία του τόπου.
         Μια φορά, γέμισα το σκαραβαίο μου με ξύλα ρόμπολου, ως άρωμα εσωτερικού χώρου και μύριζε το γέρικο αμάξι , που διήνυε την τρίτη δεκαετία της ζωής του, άρωμα ρόμπολου.

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ; ΟΧΙ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

1. Είμαι εναντίον της τηλεόρασης. Τη θεωρώ ένα δυνατό εργαλείο στα χέρια του Εχθρού.

2. Ο άνθρωπος είναι αυτό που σκέφτεται.

3. Όπως λέει η Αγία Γραφή «εν εικόνι διαπορεύεται πας άνθρωπος», δηλαδή κάθε άνθρωπος σχηματίζει μια εικόνα για τον κόσμο και μέσα σ΄ αυτήν πορεύεται.

4. Σκεφτόμαστε ελεύθερα ή μπαίνουν σκέψεις στο μυαλό μας, που δεν ξέρουμε από πού έρχονται και τι θέλουν;

5. Η χειραγώγηση του ανθρώπου στην εποχή μας είναι επιστήμη. Οι καθοδηγητές  διαμορφώνουν και το χαρακτήρα των θυμάτων.

6. Σχεδόν κανείς από μας δεν προσέχει τις σκέψεις που μπαίνουν στο μυαλό του. Προσέχουμε το σώμα μας, το διαμέρισμά μας , το αυτοκίνητό μας , την εργασία μας , αλλά δεν προσέχουμε  τις σκέψεις που ρυπαίνουν τον εσωτερικό μας άνθρωπο.

7.Να προσέχεις τι σκέφτεσαι.. Αυτό που σκέφτεσαι θα γίνει. Ιδίως αυτό που εύχεσαι ή αυτό που καταριέσαι. Κάποιος φοβόταν ότι θα πέσει στο πηγάδι. Πάλεψε χρόνια για να νικήσει τη σκέψη αυτή, αλλά η σκέψη τον νίκησε κι έπεσε στο πηγάδι.

8. Όπως γίνεται με τα άτομα έτσι γίνεται και με τους λαούς. Όταν ήταν ο Εχθρός να επιβάλει στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα, όλοι ενθαρρύνονταν να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο: «Δεν θα βρεθεί ένας λοχίας;» Ώσπου ο λοχίας βρέθηκε.


9. Γιατί όχι τηλεόραση; Κυρίως γιατί αναιρεί όλη την Ορθόδοξη Ησυχαστική Παράδοση, αυτό που στην εκκλησιαστική γλώσσα λέγεται «Νηπτική Ζωή» της διαρκούς μνήμης του Θεού και της Καρδιακής Προσευχής του Ιησού.

10. Η τηλεόραση δεν αντιμάχεται το πνεύμα. Μακάρι να το έκανε. Η τηλεόραση κάνει κάτι πολύ χειρότερο: Υποκαθιστά το πνεύμα. Παίρνει τη θέση που ανήκει στο πνεύμα. Είναι οι τραπεζίτες και οι έμποροι που έδιωξε ο Ιησούς απ΄ το ναό του Θεού. Μετατρέπει τον ναό του Θεού εις οίκον εμπορίου.

ΣΗΜΕΙΑ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ψες το βράδυ βλέπω στον ύπνο μου αυτό το όνειρο: Βρίσκομα μπροστά σ΄ ένα κτήριο νεοκλασικό που μ΄ αρέσει να το κοιτάζω. Δίπλα μου είναι ένας κήπος, από όπου ακούγονται γυναικείες φωνές. Λένε ότι δεν προσέχω την εμφάνισή μου. Ένας δικηγόρος, ένας συμπαθητικός νέος, μου δείχνει το φθαρμένο μου σακκάκι. Θέλω να το βγάλω και βλέπω μπροστά μου ωραία λευκά πουκάμισα. Το συναίσθημα που νιώθω είναι η δυσαρέσκεια. Δεν μ’ αρέσει να μιλώ παρά μόνο για το Θεό.

ΣΧΟΛΙΟ:
Οι Πατέρες λένε να μην προσέχουμε τα όνειρα. Πράγματι το μόνο που μπορούμε να δούμε σ΄ αυτά είναι τα συναισθήματα που νιώθουμε εξαιτίας τους,. Το πιο πιθανόν είναι ότι αποτελούνται από κομμάτια σκέψεων που κάνουμε την προηγούμενη μέρα.
Με απασχολεί η εδομαδιαία εκπομπή μου στο τοπικό ραδιόφωνο. Μου φαίνεται ότι μιλώ για θέματα που ούτε τα κατέχω, ούτε με ενδιαφέρουν. Δεν μ΄ αρέσει να μιλώ παρά μόνο για το Θεό και για ό,τι έχει σημείον αναφοράς το Θεό.

Στο κομοδίνο είναι ανοιχτό το βιβλίο που διάβαζα χθες. Είναι του οσίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ «Προσευχή και Πλάνη». Ξναδιαβάζω αυτό που είχα υπογραμμίσει χθες το βράδυ:

«Όταν ο λόγος του Θεού αναζωογονεί την ψυχή, έχει σαν αποτέλεσμα να γεννηθεί μια ζωντανή πίστη στο Χριστό. Κι η ζωντανή πίστη κατά κάποιον τρόπο βλέπει το Χριστό. Ο χριστιανισμός αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια της, ενώ εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο. Παραμένει άγνωστος, αλλά είναι σαφής και κατανοητός. Δεν καλύπτεται πια από αχλύ, από αδιαπέραστο καταπέτασμα, όπως γίνεται όταν η πίστη είναι νεκρή. Η ζωντανή πίστη είναι λόγος πνευματικός. Δεν έχει ανάγκη από σημεία του Χριστού. Και το μέγιστο από τα σημεία Του, η κορωνίδα των σημείων, είναι ο λόγος Του.» (Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Προσευχή και Πλάνη, Έκδοση, Μετάφραση, Επιμέλεια Πέτρου Μπότση, Αθήνα 2007)

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΤΥΠΙΚΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΩΝ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Στις γραμμές αυτές κάνουμε μια νύξη για το αρχαίο τυπικό των ανθρωποθυσιών , στο οποίο θα επανέλθουμε για να πούμε περισσότερα.

Τώρα θα πούμε μόνο πως το θύμα, που επιλέγεται για να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος, παρακινείται από τους ίδιους τους διώκτες του, να διαπράξει αυτά για τα οποία θα το καταδικάσουν και θα το σφαγιάσουν.

Οι διώκτες επιλέγουν το θύμα τους γι΄ αυτόν ακριβώς το σκοπό: για να τραβήξει από αυτούς την εχθρότητα όλων και να τη συγκεντρώσει επάνω του. Έτσι και οι διώκτες ηρεμούν και η κοινότητα ησυχάζει.

Ο Γάλλος φιλόσοφος Ρενέ Ζιράρ στο βιβλίο του "Η αρχαία οδός των ασεβών" αναλύει το τυπικό του "αποδιοπομπαίου τράγου" με τέτοιο τρόπο, ώστε να βλέπει κανείς, όπως μέσα σε καθρέφτη, πώς εφαρμόζεται το αρχαίο αυτό τυπικό και από σύγχρονους λαούς, που δεν είναι ανάγκη βέβαια, να τους κατονομάσει. Το ότι όμως το τυπικό αντισταθμίζει την ενοχή κάποιων λαών δείχνει τους λαούς, που τους βαρύνει η ενοχή απέναντι στους άλλους λαούς.

Ο Ζιράρ φέρνει ένα παράδειγμα από τα χρόνια του κανιβαλισμού στα βορειοανατολικά της Βραζιλίας: " Αν και προοριζόμενοι για θυσία και για ανθρωποφαγικό τσιμπούσι οι αιχμάλωτοι των τελετουργικών πολέμων απολάμβαναν στην αρχή μεγάλου σεβασμού από τους απαγωγείς τους. (Απέβλεπαν στο να αποσπάσουν τη συναίνεσή τους* ) Τους έδιναν γυναίκες και γενικά τους παραχωρούσαν ορισμένα προνόμια. Η κατάσταση αυτή διαρκούσε μερικές φορές χρόνια ολόκληρα, έως την καθορισμένη μέρα που σφαγιάζονταν και καταβροχθίζονταν. Πρόκειται πάντα για το σχήμα της αρχαίας οδού, τέλεια προγραμματισμένο, με την προσθήκη του κανιβσλισμού, που δεν αλλάζει τίποτε ουσιαστικό στην υπόθεση" (ενέ Ζιράρ, Η Οδός των Ασεβών, Εκδόσεις Εξάντας, σελ.134)
____________________
*Σημείωση δική μου

Η ΕΥΘΥΝΗ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΛΟΓΟ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

 "Ότι ο Θεός ο ειπών εκ σκότους φως λάμψαι, ος έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού εν προσώπω Ιησού Χριστού. Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εν οστρακίνοις σκεύεσιν, ίνα η υπερβολή της δυνάμεως ή του Θεού και μη εξ ημών..." (Β' Κορ., Δ΄, 1-12)

Εδώ που φθάσαμε τώρα είτε από την άγνοιά μας είτε από την πονηρία μας , για να βγούμε από τη σύγχυση και για να βοηθήσουμε κι αυτούς που έρχονται, για να μην στερηθούμε το γραπτό μας λόγο, πρέπει καθένας από εμάς να παίρνει μια λέξη και να εμβαθύνει σ΄ αυτήν, που σημαίνει να την μελετάει για πολύ καιρό.

Με την ταχύτητα που χρησιμοποιούμε τις λέξεις και το λόγο αδικούμε και τον εαυτό μας, και τους άλλους.

Πώς μελετάμε και πώς εμβαθύνουμε στη λέξη; Κατ΄ αρχήν κατανοούμε την ανάγκη της ανανέωσης της κοινωνίας μας. Η συνειδητοποίηση της ανάγκης της ανανέωσης , μας αποκαλύπτει ότι ο μόνος τρόπος για να ανανεωθεί, με τη χάρη του Θεού, η κοινωνία μας και να βγει από τη σύγχυση είναι ο Λόγος.

Οι δυο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί με τον Ιησού, ζήτησαν από τον Κύριο, ενώ βρίσκονταν επάνω στο σταυρό να τους σώσει. Κι οι δυο τους ζήτησαν το ίδιο , ο ένας όμως μιλούσε με επίγνωση, ενώ ο άλλος δεν ήξερε ούτε τί έλεγε, ούτε σε Ποιον μιλούσε, ούτε ποιος ήταν ο ίδιος.

Η εμβάθυνση στη λέξη είναι επίγνωση. Δεν είναι απλή γνώση. Είναι γνώση ότι γνωρίζουμε. Δεν είμαστε ερμηνευτικά λεξικά. Είμαστε άνθρωποι, που γνωρίζουμε τον εαυτό μας και γνωρίζουμε αυτά που γνωρίζουμε κι αυτά που αγνοούμε.

Ο Πόντιος Πιλάτος, στην υποκρισία του, ρώτησε τον Ιησού, τί είναι αλήθεια, γιατί ήθελε να μάθει την ερμηνεία της λέξης, ενώ περιφρονούσε την ουσία. Γιατί αν δεν περιφρονούσε την ουσία της Αλήθειας, δεν θα σταύρωνε Αυτόν που είναι η Αλήθεια.

ΑΘΕΙΣΜΟΣ, ΕΝΑΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Σε κάποιο σχολείο ο διευθυντής ζήτησε από τους γονείς να φέρουν γραπτές δηλώσεις ότι επιτρέπουν στα παιδιά τους τον εκκλησιασμό τους.

Με αυτόν τον τρόπο δίδεται η εντύπωση στους γονείς και σα παιδιά τους , ότι ο εκκλησιασμός δεν είναι μέλημα του σχολείου, αλλά των γονέων. Ότι είναι με άλλα λόγια ιδιωτική υπόθεση. Το σχολείο ενδιαφέρεται μάλλον, να απεκδυθεί την ευθύνη για τον εκκλησιασμό των παιδών.

Το μέτρο αυτό του σχολείου για τον εκκλησιασμό των μαθητών εκφράζει τουλάχιστον επιφύλαξη ως προς την καταλληλότητα του εκκλησιασμού για τους μαθητές του σχολείου.

Ένα τέτοιο μέτρο θα ήταν κατανοητό , αν επρόκειτο για την παρακαλούθηση της προβολής κάποιας κινηματογραφικής ταινίας, δια την οποία υπάρχουν βάσιμες αμφιβολίες ως προς το αν είναι κατάλληλη για μαθητές ή όχι.

Ας μην κρυβόμαστε όμως πίσω απ΄ το δάχτυλό μας. Το μέτρο αυτό εκφράζει προς τους γονείς και προς τα παιδιά τους την απαρέσκεια του σχολείου για τον εκκλησιασμό των μαθητών.

Με τέτοια μέτρα οι αθεϊστές νομίζουν ότι θέτουν προσκόμματα στην Εκκλησία και την δυσκολεύουν στην αποστολή της. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Προσφέρουν πολύτιμη υπηρεσία στην Εκκλησία, γιατί καυτηριάζουν τα νεκρά μέλη της και την καθαρίζουν από τους ρύπους της. Η Εκκλησία ευγνωμονεί τον αθεϊσμο και τους αθεϊστές.

Από την άλλη μεριά, αισθάντεται οδύνη γι΄ αυτούς, διότι αλίμονο η στάση τους ενδέχεται να προκαλέσει τον σκανδαλισμό των γονέων και των παιδιών τους.

Και για τον σκανδαλισμό των γονέων, είναι μικρό το κακό. Έχουν άραγε επίγνωση οι δάσκαλοι των συνεπειών από τον σκανδαλισμό των παιδιών ; Συμφέρει, είπε ο Ιησούς, αυτόν που σκανδαλίζει τα παιδιά, να βάλει καλύτερα μια μεγάλη πέτρα γύρω στο λαιμό του , από αυτές που χρησιμοποιούν στους νερομύλους, και να πέσει στο νερό να πνιγεί, παρά να σκανδαλίζει παιδιά.

Ο ΜΠέρτραντ Ράσσελ, και όχι οι ουτοπιστές γράφει: « Καμιά θέρμη, κανένας ηρωισμός, καμιά ένταση σκέψης και αίσθηση δεν μπορούν να διατηρήσουν έναν άνθρωπο πέραν του τάφου.

Όλοι οι αγώνες όλων των εποχών, κάθε αφιέρωση, κάθε έμπνευση, ολόκληρη η λαμπρότητα της ανθρώπινης διάνοιας προορίζονται να εξαφανιστούν με το τέλος του ηλιακού συστήματος και ολοκληρος ο ναός των επιτευγμάτων του ανθρώπου θα ταφεί αναπόφευκτα κάτω από τα χαλάσματα των ερειπίων του σύμπαντος.

Όλα αυτά, αν δεν είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση, είναι σχεδόν βέβαια, ώστε καμιά φιλοσοφία που τα αμφισβητεί δεν έχει ελπίδα να σταθεί. Μόνο μέσα από τις αλήθειες αυτές μπορεί στο εξής να χτιστεί ασφαλώς η διαμονή της ψυχής». (Mysticism an Logic). (΄Μιχαήλ Αζκουλ, αντι-χριστιανισμός, ο Νέος Αθεϊσμός, μετάφραση-επιμέλεια Πέτρου Αθ. Μπότση, Αθήνα 1985).

ΤΟ ΑΙΜΑ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Πάντοτε ένιωθα μεγάλο θαυμασμό για το αίμα! Για το πως ξεκινάει από το Θεό και φθάνει μέχρι τον κάθε άνθρωπο χωρίς ποτέ να διακοπεί η ροή του!

Το αίμα είναι η καλύτερη μεταφορά για το Άγιο Πνεύμα. Όπως το Άγιο Πνεύμα είναι η ζωή των ανθρώπων, έτσι και το αίμα είναι η ζωή των ανθρώπων και κάθε αισθανόμενου όντος.

Όπως το Άγιο Πνεύμα ζωογονεί και θεραπεύει το ίδιο και το αίμα ζωογονεί και θεραπεύει. Τα μέρη του οργανισμού μας, όπως π.χ. οι κλειδώσεις , λένε ότι αργούν να θεραπευτούν , για το λόγο, ότι δεν πάει εκεί πολύ αίμα για να τις θεραπεύσει.

Όπως το Άγιο Πνεύμα είναι πάντοτε αγνό και καθαρό από κάθε σπίλο ή ρυτίδα, έτσι και το αίμα είναι από τη φύση του καθαρό και πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διατηρείται καθαρό, για να μας ζωογονεί και να μας θεραπεύει. Η τροφή μας να έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία και η αναπνοή μας να είναι καθαρή.

Αυτοί που δεν προσέχουν την αναπνοή τους, π.χ. οι καπνιστές, δεν ξέρουν τί είναι το αίμα για να το αγαπήσουν και να το σεβαστούν.

Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ο Ηράκλειτος είχε απογοητευτεί από τους μεγάλους και του άρεσε να παίζει με τα παιδιά ή να φέρεται σαν παιδί. Συχνά έκλαιγε σαν παιδί. Δεν κρυβόταν όταν έκλαιγε. Αν δεν κάνω λάθος, τον έλεγαν "ο φιλόσοφος, που κλαίει". Αντίθετα με τον Δημόκριτο, που γελούσε με το παραμικρό, που τον έλεγαν "ο φιλόσοφος που γελάς". Ο Ηράκλειτος είχε τραγικό τέλος.

'Ισως γιατί τα παιδιά είναι πιο κοντά στις αληθινές ανάγκες παρά οι ενήλικοι. Τα παιδιά έχουν τη ν έμφυτη σοφία να παίζουν με το καθετί. Κάθε πράγμα στα χέρια ενός παιδιού είναι και ένα παιχνίδι.

Τη μέθοδο να μετατρέπεις το καθετί σε παιχνίδι, ακόμα και το ξύλο, το έκανε τέχνη ο ιδιοφυής συγγραφέας, σκηνοθέτης, παραγωγός, μουσικός, ηθοποιός κ.α. Τσάρλυ Τσάπλιν.

Αν ο γέρος δε χρειάζεται παρά μόνο λίγη τροφή με ποιον θα μιλήσει για να τον καταλάβει, εκτός από τα παιδιά. Οι μεγάλοι είναι μπλεγμένοι με χίλια δυο άχρηστα πράγματα, που έχουν στο μυαλό τους, επίτηδες για να μην σκέφτονται τα ουσιαστικά πράγματα και για να αποφασίζουν άλλοι γι΄ αυτούς. Ιδίως οι γυναίκες που νομίζουν πως όλα χρειάζονται, ακόμα και τα πιο άχρηστα πράγματα.

"Αιών παις έστι παίζων, πεσσεύων: παιδός η βασιληίη" έλεγε ο Ηράκλειτος, δηλαδή ο χρόνος είναι παιδί που παίζει με πεσσούς.
και το παιδί είναι βασιλιάς.

ΜΗΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η Αγία Γραφή επισημαίνει τον κίνδυνο να παραδίνεται η δύναμη στη γυναίκα. "Μη δως γυναικί την ψυχήν σου επιβήναι επί την ισχύν σου". Η Αγία Γραφή εννοεί να μην παραδίδουμε την εξουσία μας στο πάθος για τη γυναίκα. Ο Θεός χάρισε στον άνθρωπο το αξίωμα του βασιλέως, για να βασιλεύει στα πάθη του.

Ποτέ οι άνθρωποι δεν παρέδιδαν την εξουσία στο παιδί. Στην εποχή μας που οοι άνθρωποι με τις ευκολίες των υλικών αγαθών , εγκατέλειψαν την ψυχή και παραδόθηκαν σε όλα τα πάθη.

Ανέτρεψαν ακόμα και την τάξη της φύσεως. Ηρωισμός δεν είναι πια να είσαι κύριος των αλόγων δυνάμεων της ψυχής. Ηρωισμός είναι για τους ψεύτικους ανθρώπους της εποχής αυτής της παρακμής, να αφήνεσαι στο να σε κατακυριεύουν οι άλογες δυνάμεις της ψυχής. Αυτό που ο Κρητικός μαντιναδόρος λέει με τους στίχους του

"Ετσά μας εκατάντησαν οι βουρλισμένοι χρόνοι
οι καπετάνιοι στο κουπί κι οι μούτσοι στο τιμόνι."

Να ένας στίχος του Καβάφη πώς περιγράφει την παρακμή της εποχής;

"Αφέθηκα και πήγα...
... σαν τους ανδρείους της ηδονής."

Είναι ανδρεία να αφεθείς στην ηδονή και δεν είναι παραλυσία. Θέλει δύναμη για να αφεθεί κανείς στα ενστικτά του, τα γενετήσια, της αυτοσυντήρησης κ.α.;

Μην παραδίδεις την εξουσία στα παιδιά. Τα παιδιά στην εξουσία σε γεμίζουν ψεύτικες ανάγκες κι αγνοούν τις πραγματικές. Ασχολούνται με αυτό που φαίνεται και δε βλέπουν αυτό που δε φαίνεται, με την επιφάνεια και όχι με το βάθος των πραγμάτων. Τα παιδιά έλκονται από αυτό που γιαλίζει, από τη συσκευασία, ενώ το περιεχόμενο δεν τους ενδιαφέρει. Ξοδεύουν υπέρογκα ποσά για την δήθεν διακόσμηση και σου προσφέρουν θόρυβο αντί μουσική, δηλητήρια αντί για εδέσματα και ροφήματα στις καφετέριες με τον ψευδορομαντισμό τους.

Τα παιδιά να τα ελέγχεις. Να μάθουν να ξεχωρίζουν το αληθινό από το ψεύτικο, το ουσιαστικό από το επιφανειακό, το πολύτιμο από το ευτελέστερο, την πραγματική ανάγκη από την ψευδοανάγκη. Μην στρέφεις την οργή σου εναντίον σου. Το εμπόριο θέλει να σε ρίξει στην αυτολύπη, για να μην έχεις δύναμη να ελέγχεις τα παιδιά. Βοήθησε τους παγιδευμένους να σπάσουν τις παγίδες τους.

Δείτε τί κάνουν στην πολιτική. Διώκουν την πίστη. Αγνοούν την Ορθόδοξη Παράδοση. Εξευτελίζουν το γάμο και την οικογένεια. Περιφρονούν το γέρο. Αδιαφορούν για την ελάττωση του πληθυσμού. Δεν νοιάζονται για την ανεργία.

Μην παραδίδεις την εξουσία στα παιδιά.

ΟΙ ΒΛΑΒΕΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Μαρξισμό έχουμε τώρα στην Ελλάδα. Η προπαγάνδα έστρεψε την προσοχή του κόσμου σε μία και μοναδική αξία: την οικονομική, με την λογιστική της έννοια.

Η οικονομία στην Ορθόδοξη Παράδοση του λαού μας δεν έχει καμία σχέση με τα λογιστικά του μαρξισμού. Οικονομία στην Ορθόδοξη Παράδοση είναι η πρόνοια για τους φτωχούς, τους γέρους, τους ανήμπορους, τις γυναίκες, τα παιδιά...

Τί είδους οικονομία είναι αυτή με την ανεργία των νέων να αυξάνεται ολοένα και περισσότερο, τους νέους να ξενιτεύονται, τον πληθυσμό της Ελλάδος να μειώνεται συνεχώς, τους φτωχούς να γίνονται φτωχότεροι και τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι;

Το λάθος του Μαρξ και του μαρξισμού είναι στήριξε τη θεωρία του στην ποσότητα. Ο άνθρωπος στα πειράματα των μαρξιστών δεν λογίζεται ως πνευματική υπόσταση, αλλά ως αντικείμενο, όπως είναι τα άλατα και τα οξέα.

Ο μαρξισμός δεν διακρίνει τα κοινωνικά φαινόμενα από τα φυσικά φαινόμενα. Θεωρεί τη φυσική αιτιοκρατία ότι διέπει και τους ανθρώπους, όπως και τα φυσικά αντικείμενα.

Παραθέτουμε μερικά παραδείγματα από την ιστορία μας, που δείχνουν πως το πνεύμα του ανθρώπου είναι αυτό που προέχει και όχι η ποσότητα και ο ωφελισμός.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν υπέρτερος των αντιπάλων του στο πνεύμα. Από το στρατηγικό του σχέδιο που εφάρμοσε στη μάχη με το Δαρείο φαίνεται η μεγάλη σημασία που έδινε στο ηθικό .

Ο Αλέξανδρος αντιμετώπιζε μαζί με το στρατό του τις κακουχίες της μεγάλης εκστρατείας του, αντίθετα με το Δαρείο, που έστεκε μακριά και παρακολουθούσε το στρατό του εκ του ασφαλούς. Χαρακτηριστική της πνευματικής ανωτερότητας του Αλεξάνδρου είναι και η συμπεριφορά του προς την οικογένεια του νικημένου Δαρείου.

Ο Δαρείος , αντίθετα, σαν τους σημερινούς πολιτικούς, αγνοεί την σπουδαιότητα του ηθικού και στηρίζεται στην αριθμητική υπεροχή του στρατού, στην ποσότητα.

Στην ποσότητα στηρίζεται ο δυτικός κι ο δυτικοποιημένος κόσμος. Δείτε τί γράφει σχετικά ένας διάσημος Γερμανός ποιητής του 18ου αιώνα, ο Νοβάλις (φιλολογικό ψευδώνυμο του Φρειδερίκου φον Χαρντενμπεργκ): "Η γνώμη μου είναι πως η ανθρώπινη κοινωνία βασίζεται, ως φαίνεται, στον ωφελιμισμό και την αυτοσυντήρηση".

ΜΕΘΕΞΗ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ένα πρωί, στην Αθήνα, μπήκα σ΄ ένα άδειο ζαχαροπλαστείο, στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Κάθισα σε μια άκρη
για να μπορώ να βλέπω το μόνο άτομο που υπήρχε εκείνη την ώρα εκεί, τον σερβιτόρο, που ήταν
απασχολημένος με κάτι, πίσω από τον πάγκο. Ήμουν βέβαιος ότι αυτή η θέση ήταν η καλύτερη,
χωρίς να σκεφτώ για ποιο λόγο ήταν η καλύτερη.

Πιστεύω ότι το ίδιο θα έκανε κάθε άλλος που θα έμπαινε σε ένα άδειο μαγαζί. Θα καθόταν
στην άκρη και με τέτοια κατεύθυνση, ώστε να έχει οπτική επαφή με τους άλλους ή τουλάχιστον, να μην έχει
γυρισμένη την πλάτη, που σημαίνει για μας τους Έλληνες, διακοπή της επικοινωνίας, περιφρόνηση του άλλου.
Αυτό σημαίνει σε μας η έκφραση "μου γύρισε τις πλάτες".

Καθώς περίμενα το σερβιτόρο ήρθε κάποιος ξένος, που μου έδωσε την εντύπωση ότι προέρχεται από κάποια
χώρα του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού ή του πρώην σιδηρού παραπετάσματος και κάθισε μπροστά μου με τις
πλάτες του γυρισμένες προς εμένα. Ευτυχώς ο σερβιτόρος παρόλο που συνέχιζε τη δουλειά του διατηρούσε
συνάμα την οπτική επαφή μαζί μου, γιατί θα ένιωθα εντελώς μόνος.

Στο βιβλίο του Μπερντιάεφ "Πέντε στοχασμοί περί υπάρξεως" γράφει τα εξής για τη μοναξιά:
"Απέναντι σ΄ ένα αντικείμενο παραμένω πάντα
μόνος και χωρίς τη δυνατότητα εξόδου από το "εγώ".
Αντίθετα όταν παρευρίσκεται ένα άλλο "εγώ" που για μένα είναι ένα "εσύ",
βγαίνω από
τη μοναξιά και έρχομαι σε μέθεξη. Η διά της ενόρασης σύλληψη της πνευματικής
ζωής ενός άλλου "εγώ" είναι μέθεξη σε αυτό το εγώ."

Στο ίδιο θέμα, ο Μπερντιάεφ κάνει την εξής παρατήρηση: " Όταν θέλουμε να μετατρέψουμε
το "εγώ" σε αντικείμενο γνώσης, αυτό σπεύδει να
κρυφτεί βαθιά μέσα του."

Αυτό είναι λογικό. Γι΄ αυτό δεν μπορεί να βοηθήσει η ψυχολογία κι η ψυχανάλυση.
Δεν ανοίγεις την καρδιά σου σε κάποιον που τον πληρώνεις
για να σε ακούσει. Δεν είναι η ψυχή αντικείμενο για επιστημονικά πειράματα.

" Αντίθετα" , λέει ο Μπερντιάεφ ," υπάρχει ένας άμεσος τρόπος να συλλάβουμε την ψυχή του άλλου.
αλλά ο τρόπος αυτός είναι το συναίσθημα,
με τη συμπάθεια, με τον έρωτα, δηλαδή ανήκει στην τάξη της αγάπης. Το γεγονός ότι με τον τρόπο
αυτό δεν διαπερνάμε το μυστήριο του "εγώ"
του άλλου που είναι αδιαπέραστο, δεν πρέπει να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα, όπως πολλές φορές
κάνουμε άδικα, όσον αφορά την
πραγματικότητα αυτού του μυστηρίου, ότι είναι εντελώς αδύνατο να γνωρίσουμε κάτι από την ψυχή του άλλου."

ΜΟΝΟ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Ου γαρ δυνάμεθα τι κατά της αληθείας, αλλ' υπέρ της αληθείας. .... κατά την εξουσίαν ην έδωκέ μοι ο Κύριος εις οικοδομήν και ουκ εις καθαίρεσιν. , Λοιπόν, αδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλείσθε, το αυτό φρονείτε, ειρηνεύετε , και ο Θεός της αγάπης και ειρήνης έσται μεθ΄υμών." (Προς Κορινθίους Β΄επιστολή κεφ. ΙΓ΄, 3-13)

Μόνο υπέρ της αλήθειας μπορούμε να είμαστε. Εκείνοι που νομίζουν ότι θα βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής τους εναντίον της αλήθειας, ματαιοπονούν και το καταλαβαίνουν αργά ή γρήγορα. Δεν τους δόθηκε η δύναμη από το μηδέν, ούτε έχει αξία η δύναμή τους, χωρίς τους άλλους. Η δύναμη (εξουσία) είναι εκ Θεού, που σημαίνει ότι μόνο καλή χρήση μπορούμε να κάνουμε , όχι κατάχρηση. Αυτό είπε ο Κύριός μας, στον μεγάλο υποκριτή Πόντιο Πιλάτο: "Δεν θα είχες καμιά εξουσία, αν δεν σου είχε δοθεί άνωθεν."

Κανείς δεν μπορεί να κάνει κατάχρηση της εξουσίας του, γιατί η εξουσία του δόθηκε πρωτίστως για την υπηρεσία των άλλων. Ήρθα ως διάκονος, είπε ο Ιησούς, για να μας δώσει το παράδειγμα.

Στην τρικυμία στο πλοίο, οι μαθητές Του φοβήθηκαν: "Δεν σε μέλλει που χανόμαστε", είπαν.

Αξίζει να δούμε ξανά την γεμάτη θεϊκό μεγαλείο σκηνή, όπου ο Κύριος και Θεός επιτιμά τον άνεμο και μιλάει με τη θάλασσα: "Και γίνεται λαίλαψ ανέμου μεγάλη. τα δε κύματα επέβαλλεν εις το πλοίον, ώστε αυτό γεμίζεσθαι. Και ην αυτός επί τη πρύμνη, επί το προσκεφάλαιον καθεύδων. και διεγείρουσιν αυτόν, και λέγουσιν αυτώ. Διδάσκαλε, ου μέλει σε ότι απολλύμεθα. Και διεγερθείς επετίμησε τω ανέμω, και είπε τη θαλάσση. Σιώπα, πεφίμωσο. Και εκόπασεν ο άνεμος, και εγένετο γαλήνη μεγάλη. Και είπεν αυτοίς. Τί δειλοί έστε ούτω; πώς ουκ έχετε πίστιν; Και εφοβήθησαν φόβον μέγαν, και έλεγον προς αλλήλους. Τίς άρα ούτος εστιν, ότι και ο άνεμος και η θάλασσα υπακούουσιν αυτώ;" (Μάρκ.Δ', 35-41).

ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ

Του Μόσχου .Εμμανουήλ .Λαγκουβάρδου

       Εκείνο που θυμάμαι από την ορεινή κωμόπολη, όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια, είναι ο αέρας επάνω στα βουνά, στα Καμβούνια. Τον καιρό της διάλυσης ο αέρας φυσάει χαμηλά στη σάπια βλάστηση. Ο άνθρωπος εργάζεται πάνω στο σάπιο.
       Ο ζωογόνος αέρας που έκανε να κυλούν δάκρυα χαράς στα μάγουλά μου. Ό,τι φύτρωνε στον ευλογημένο τόπο μας ήταν ξερικό, πεντανόστιμο. Τα σταφύλια, οι καρποί, τα λουλούδια, που μοσχομύριζαν, τα χειμωνιάτικα αγριολούλουδα που άνθιζαν στα χιόνια. Ο άνεμος διορθώνει κάθε παρέκκλιση απ΄ το κανονικό στον τόπο μας.
        Αν νιώθεις κι εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, την διάλυση που νιώθω, διάβασε αυτά που γράφω εδώ. Πιστεύω δεν θα παραξενευτείς, να δεις ότι για να διορθωθεί το κακό που γίνεται στον τόπο μας, πρέπει να αναζητήσουμε την ουσιαστική αιτία στο μακρινό παρελθόν, εκεί όπου άρχισε η παρέκκλιση απ΄ το κανονικό, η οποία οδήγησε στην παρούσα τραγική κατάσταση. Δεν θα παραξενευτείς , αν γυρίσουμε πίσω , στις πηγές, , να βρούμε το μίτο της Αριάδνης, που θα μας βγάλει από τον λαβύρινθό μας.
       Τον καιρό της διάλυσης, όπως αυτός που επικρατεί στη χώρα μας, οι άνθρωποι βρίσκονται σε σύγχυση και δεν παρακινούνται να διακρίνουν μεταξύ του ουσιαστικού και του μη ουσιαστικού.Η παιδεία δεν μαθαίνει στους νέους τη διάκριση αυτή. Η σύγχρονη επιστήμη, αρνείται την ουσία που μένει. Η επικρατούσα θεωρία του υλισμού  αρνείται την ουσία. Ακόμα και η ιατρική συχνά δεν αναζητά την ουσιαστική αιτία που προκάλεσε την αρρώστια και αρκείται  στο να καταστείλει τα συμπτώματα.
         Στη διάκριση αυτή ανάμεσα στο ουσιώδες και στο επουσιώδες πρέπει να σταθούμε. Αν θέλουμε να μην είμαστε σε διάλυση και σε αποσύνθεση,ως άτομα και ως κοινωνία, πρέπει να μην κάνουμε σύγχυση ως προς την ουσία των πραγμάτων.
         Τα προβλήματα γενικά (πρόβλημα είναι και η διάλυση που νιώθουμε ως άτομα και ως κοινωνία) διακρίνονται σ΄ αυτά που λύνονται, τα λεγόμενα συγκλίνοντα προβλήματα και σ΄ αυτά που δεν λύνονται, τα λεγόμενα αποκλίνοντα προβλήματα. 

        Τα αποκλίνοντα προβλήματα λύνονται μόνον αν είναι εφικτή η διόρθωση της παρέκκλισης απ΄ το κανονικό, η οποία δημιούργησε το αποκλίνον πρόβλημα. Η ανίατη αρρώστια π.χ., αν δεν είναι εφικτή η διόρθωση της παρέκκλισης απ΄ το κανονικό είναι ένα αποκλίνον πρόβλημα, Αν μπορούσε η ιατρική να βρει το σημείο όπου έγινε η παρέκκλιση απ΄ το κανονικό και να το διορθώσει, η ανίατη αρρώστια δεν θα ήταν αποκλίνον (άλυτο) πρόβλημα.
         Το ερώτημα που μας καίει τους Έλληνες τώρα είναι, αν η διάλυση ως άτομα και ως κοινωνία είναι πρόβλημα άλυτο (αποκλίνον) ή είναι πρόβλημα που συγκλίνει προς τη λύση του. Με άλλα λόγια είναι εφικτό να βρεθεί σε ποιο σημείον έγινε η παρέκκλιση απ΄ το κανονικό κι αν είναι εφικτό, μπορούμε να διορθώσουμε την παρέκκλιση αυτή και πώς;
         Το αντίδοτο της διάλυσης  είναι το Άγιο Πνεύμα, που σαν τον αέρα που φυσάει στα βουνά και καθαρίζει τη σάπια βλάστηση, αναζωογονεί το σάπιο στον άνθρωπο και στην κοινωνία.
          Πότε θα βρούμε την ενότητά μας; Τίς ενώσεις τις δημιουργεί το ωραίο. Αγαπάμε το ωραίο, πιο πολύ από όλους τους λαούς του κόσμου. Διακρινόμαστε για την ψυχική μας καλλιέργεια.
" Κάθε έργον, επιτελούμενον έστω από ένα ή δύο ευσεβείς ανθρώπους, γράφει ο Μέγας Βασίλειος,  είμεθα βέβαιοι ότι γίνεται με την συνεργίαν του Πνεύματος. Διότι, όταν δεν υπάρχει προ οφθαλμών κανένας ανθρώπινος υπολογισμός και οι όσιοι αναλαβάνουν τας ενεργείας όχι με σκοπόν την ιδικήν των απόλαυσιν, αλλά με πρόθεσιν να πράξουν ό,τι είναι ευάρεστον εις τον Θεόν, είναι φανερόν ότι εκείνος που κατευθύνει τας καρδίας των είναι ο Κύριος. "
(Απόσπασμα επιστολής Μεγάλου Βασιλείου προς Κληρικούς Νικοπόλεως)

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΜΗΧΑΝΕΣ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ολοένα και περισσότερο οι άνθρωποι εμπιστεύονται τις μηχανές, σε σημείο να πιστεύουν ότι οι μηχανές μπορούν να ελέγχουν οι ίδιες τον εαυτό τους. Αυτό σημαίνει ότι οι μηχανές γίνονται ολοένα και πιο αυτόνομες κι ο άνθρωπος παραιτείται σταδιακά από τον έλεγχό τους και από κύριος των μηχανών γίνεται δούλος τους.

Οι μηχανές μπορούν ίσως να κάνουν τα πάντα, όσον αφορά τα εξωτερικά πράγματα. Δεν μπορούν μόνο να έχουν συνείδηση και να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Οι μηχανές δεν έχουν ήθος, ούτε θα θελήσουν ποτέ να έχουν καθαρή συνείδηση και πνεύμα. Το ίδιο κι οι άνθρωποι που μιμούνται τις μηχανές και θέλουν να ζούν σαν μηχανές.

Μόνον οι άνθρωποι γνωρίζουν τον εαυτό τους . Μόνο για τους ανθρώπους υπάρχουν "δεύτερες σκέψεις κρείσσονες", υπάρχει μετάνοια και αναθεώρηση της ζωής.

Φαντάζεστε την εποχή που οι μηχανές θα είναι εντελώς ανεξέλεγκτες; Ήδη οι μηχανές ξέφυγαν από τον έλεγχο του ανθρώπου και πλησιάζουν στην καταστροφή.

Κανείς δεν μπορεί να τις σταματήσει. Μπορούμε όμως όσο βλέπουμε την καταστροφή, να εμποδίσουμε το μηχανιστικό πνεύμα της εποχής, και να ενημερώσουμε τους καλοπροαίρετους, που ίσως δεν έχουν σκεφτεί ακόμα, που οδηγεί η παραίτηση του ανθρώπου από τον έλεγχο των μηχανών.

Οι πολιτισμοί παρακμάζουν και καταστρέφονται όταν παρεκκλίνουν από την πορεία τους, όπως συμβαίνει τώρα με το δικό μας πολιτισμό που παρεκκλίνει διότι ο άνθρωπος χάνει τον έλεγχο των μηχανών.

Επιβάλλεται για τον καθένα από εμάς να γνωρίζει και να ενεργεί έτσι ώστε να συμβάλλει στο να κατανοήσουμε όλοι ότι η απώλεια του ελέγχουν των μηχανών θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στην ολοκληρωτική καταστροφή.

Εκείνοι που ενθουσιάζονται με την ιδέα της αέναης ανάπτυξης πρέπει να εμβαθύνουν στο νόημα της ανάπτυξης και της προόδου.

ΖΕΙΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΣ

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Σύμφωνα με τον αρχαίο ελληνικό μύθο της Σφίγγας, όταν συναντούσες στο δρόμο σου τη Σφίγγα, έπρεπε, με δική σου ευθύνη να απαντήσεις σωστά στο αίνιγμά της. Αν έκανες λάθος, έχανες τη ζωή σου. Αν την απέφευγες, δεν κινδύνευες τη ζωή σου, αλλά δεν άξιζε να ζεις. Έχανες δηλαδή αυτό που έκανε τη ζωή σου να αξίζει να τη ζεις. Αν επέλεγες να λύσεις το αίνιγμα, έπρεπε να κάνεις αυτό που έκρινες ότι είναι το καλύτερο. Έπρεπε δηλαδή να πεις τη σωστή απάντηση. Αν έκανες λάθος, τόσο το χειρότερο για σένα.
Κατά τον μύθο της Σφίγγας, οι άνθρωποι διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, σ' αυτούς που ενδιαφέρονται για τις ανθρώπινες αξίες και σ΄ αυτούς που αδιαφορούν και σαν τον Πόντιο Πιλάτο "νίπτουν τας χείρας τους" Οι πρώτοι όταν συναντούν στο δρόμο τους την Σφίγγα δεν αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο, να απαντήσουν στα αίνιγμα που τους θέτει, ενώ οι άλλοι το αντιπαρέρχονται.
Αν επέλεγες να λύσεις το αίνιγμα, έπρεπε να κάνεις αυτό που έκρινες ότι είναι το καλύτερο. Έπρεπε δηλαδή να πεις τη σωστή απάντηση. Αν έκανες λάθος, τόσο το χειρότερο για σένα.
Ο πατέρας του Βούδα επέλεξε ο ίδιος, ήταν μαχαραγιάς, να μεγαλώσει το γιο του, μέσα σε ένα τεχνητό περιβάλλον, για να μη δει τη δυστυχία του κόσμου και λυπηθή. Τον έκλεισε μέσα σε ένα παλάτι και δεν του επέτρεπε να δει τίποτε άσχημο, θλιβερό, άρρωστο, αδύναμο, νεκρό. Τον άφηνε να ζει μέσα σε ένα κόσμο όχι όπως είναι, αλλά όπως ήθελε να είναι.
Το αποτέλεσμα; Όταν ο Βούδας είδε τον κόσμο όπως είναι, δεν μπορούσε πια να ζει σ΄ αυτόν και έφυγε μακριά, για να υποφέρει σε όλη τη ζωή από τον αγιάτρευτο οίκτο για τον κόσμο και για τη ζωή στο κόσμο.
Έτσι έγινε ο ιδρυτής μιας θρησκείας, η οποία στηρίζεται στις τεχνικές της αυτοβελτίωσης, η οποία συνίσταται στη νέκρωση της ζωής, ώστε να μην νιώθεις τον οίκτο για τον εαυτό σου και για τον κόσμο.
Οι πιστοί προσεύχονται να μην ζήσουν ούτε σ΄ αυτή τη ζωή , ούτε σε άλλη ζωή, την οποία δεν πιστεύουν. Προσπαθούν να συναντήσουν το κενό. Προτιμούν ακόμα και να μεταβούν σε άλλες μορφές υπάρξεως, αρκεί να μη ζήσουν αυτή τη ζωή.
Η θρησκεία του Βούδα είναι η θρησκεία της απελπισίας. Οι πιστοί δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού, αλλά στην ανυπαρξία, δηλαδή στο "Μηδέν". στο οποίο επιδιώκουν να φτάσουν με τις διάφορες τεχνικές της αυτοβελτίωσης και της αυτοσωτηρίας. Η προσευχή τους είναι να μην υπάρξουν.
Ένα είδος θρησκείας της απελπισίας είναι και ο σύγχρονος τεχνικός πολιτισμός. Οι θεωρητικοί και οι ιδεολόγοι της απελπισίας δεν στηρίζονται σ΄ αυτό που είναι, αλλά στα οράματά τους, σ΄ αυτά που έχουν στο μυαλό τους. Προβάλουν τον πλούσιο, το νέο, τον ωραίο, τον δυνατό και περιφρονούν το φτωχό, τον γέρο, τον άσχημο, τον αδύνατο. Νομίζουν ότι ξέρουν πώς να ζουν ως πλούσιοι, νέοι, δυνατοί κι ωραίοι, αλλά δεν ξέρουν πώς να ζουν ως φτωχοί, γέροι, άσχημοι, ανήμποροι.
Πού οδηγεί τον κόσμο το πνεύμα αυτό της θρησκείας της απελπισίας, δεν είναι δύσκολο να το δούμε. Δύσκολο είναι να μην μετέχουμε σ΄ αυτό, ώστε να ζούμε με τις αυταπάτες και τις προκαταλήψεις μα

Η Ορθοδοξία και η Ελληνική Γλώσσα είναι η ζωντανή παράδοση των Ελλήνων

a
ΠΗΓΗ: ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ
Τρίτη, 13 Μαρτίου 2012

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Η ελληνική γλώσσα δεν περιλαμβάνεται στις γλώσσες που "φτιάχνουν οι λαοί πριν πάνε ακόμα στο σχολείο", όπως ισχυρίζονται οι ανθρωπολόγοι της "βέβηλης επιστήμης". Η ελληνική γλώσσα είναι δημιούργημα των Ελλήνων λογίων, όπως αποδεικνύεται από την δομή της κι από τις έννοιες, που δεν υπήρξαν ποτέ αντικείμενο των αγραμμάτων. Οι γλώσσες που φτιάχνουν οι λαοί πριν πάνε στο σχολείο" εξυπηρετούν τις πρακτικές ανάγκες των ανθρώπων και είναι δημιουργήματα του αγύμναστου νου." Δυστυχία μας! Με τέτοιες πλάνες οι νεοέλληνες υποκατέστησαν την γραπτή γλώσσα με την προφορική, αφού την τραυμάτισαν καταργώντας την συντακτική της δομή.

Η Ορθοδοξία και η Ελληνική Γλώσσα είναι η ζωντανή παράδοση των Ελλήνων. Ούτε η Ορθοδοξία ούτε η Ελληνική Γλώσσα, ως ζωντανή παράδοση, έχουν χάσματα ή κάνουν άλματα. Η ζωή δεν κάνει άλματα. Λόγος αναιρεί άλλον λόγο. Τη ζωή δεν μπορεί να την αναιρέσει κανείς.

Οι σκεπτικιστές και οι άγευστοι της Ελληνικής Παράδοσης, οι οποίοι ζητούν μαρτυρίες για την Ορθοδοξία και για την Ελληνική Γλώσσα ως ζωντανής παράδοσης των Ελλήνων, θα μπορούσαν να τις βρουν μετέχοντας στην ζωντανή παράδοση. Η μόνη απάντηση προς αυτούς, είναι τα λόγια του Κυρίου: "Έρχου και ίδε". Ξέρει καλύτερα τί είναι ζάχαρη αυτός που έβαλε στη γλώσσα του ένα κομματάκι ζάχαρη από αυτόν που διάβασε όλα τα συγγράμματα που γράφτηκαν για τη ζάχαρη, αλλά δεν τη γεύτηκε ποτέ.

Σ’ αυτούς που αμφισβητούν την Ορθοδοξία και την Ελληνική Γλώσσα, ως ζωντανή παράδοση του Γένους των Ελλήνων, θα έλεγα, πείτε μου, πού η Ορθοδοξία και η Ελληνική Γλώσσα, ως ζωντανή παράδοση των Ελλήνων, έχουν χάσματα ή κάνουν άλματα, για να σας πω κι εγώ ποιες είναι οι μαρτυρίες στις οποίες στηρίζω τη γνώμη μου για την Ορθοδοξία και την Ελληνική Γλώσσα ,ως ζωντανή παράδοση του Γένους των Ελλήνων.

Η Ορθοδοξία είναι ο ζωντανός Ελληνισμός των τελευταίων είκοσι αιώνων. Αυτό είναι το βίωμα κάθε πιστού μέλους της Εκκλησίας, είτε διαβάζει το Ευαγγέλιο όπως βιώνεται από τους Προφήτες, τους Αποστόλους, τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας είτε διαβάζει τον Όμηρο.

Οι ξένοι επιστήμονες αδυνατούν να κατανοήσουν πλήρως την Ορθοδοξία και την Ελληνική Γλώσσα ως ζωντανή παράδοση των Ελλήνων, διότι ούτε έχουν μητρική τους γλώσσα την Ελληνική, ούτε ορθόδοξοι είναι.

Αυτός είναι ο λόγος που στη Δύση η θεία λειτουργία γινόταν στην Ελληνική. Με το σχίσμα ο δυτικός κόσμος αποκόπηκε από τον κορμό της Ελληνικής Γλώσσας και της Ορθοδοξίας και αλλοίωσε την πίστη σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε σήμερα ο καθολικισμός π.χ. έχει μεγαλύτερη σχέση με τον ισλαμισμό παρά με το χριστιανισμό.

Από τους σημερινούς Έλληνες λίγοι διαβάζουν το Ευαγγέλιο στο πρωτότυπο και σχεδόν κανείς τον Όμηρο. Δυστυχώς ο μόνος λαός που έχει μητρική γλώσσα την Ελληνική, δεν έχει ελληνική επιστήμη της φιλολογίας. Οι Έλληνες φιλόλογοι σπουδάζουν την φιλολογία της Ελληνικής γλώσσας στη Δύση, που ούτε ορθόδοξη είναι ούτε την ελληνική έχει ως μητρική της γλώσσα.

Αν υπήρχε ελληνική επιστήμη της φιλολογίας οι Έλληνες φιλόλογοι μελετώντας τον Όμηρο παράλληλα με την ορθόδοξη λατρεία θα κατανοούσαν γιατί η Ορθοδοξία είναι ο ζωντανός Ελληνισμός των τελευταίων είκοσι αιώνων.

http://moschoblog.blogspot.com/2012/03/blog-post_13.html

"ΒΕΒΗΛΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ"

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

O Ο Αριστοτέλης διέκρινε τις ουσιαστικές ιδιότητες από τις συμπτωματικές ιδιότητες των πραγμάτων. Σαν παράδειγμα συμπτωματικής ιδιότητας έφερνε το χρώμα των μαλλιών των γυναικών. Και βέβαια κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν καταδεχόταν να ασχοληθεί με το χρώμα των μαλλιών και με τις συμπτωματικές ιδιότητες των πραγμάτων.

Ιδιαιτέρως εκείνοι που θεωρούσαν ότι δεν αξίζει να ασχολείσαι με τις συμπτωματικές ιδιότητες, αλλά αξίζει να αναζητάς τις αρχικές αιτίες των πραγμάτων όπως εκδηλώνονται στις ουσιαστικές ιδιότητες ήταν οι αρχαίοι φιλόσοφοι.

Οι αρχαίοι φιλόσοφοι, αν ζούσαν σήμερα και έβλεπαν τη σύγχρονη φιλοσοφία και επιστήμη να ασχολείται με τα συμπτώματα και να μην αναζητά τις αρχικές αιτίες των πραγμάτων και με μια λέξη την ουσία τους, δεν θα πίστευαν στα μάτια τους, επειδή όπως είπαμε θεωρούσαν ότι δεν αξίζει να ασχολείσαι με τα επουσιώδη.

Θα μου πείτε και γιατί η σύγχρονη επιστήμη ασχολείται με τα επουσιώδη και όχι με τα ουσιώδη. Ασχολείται με τα επουσιώδη κυρίως για λόγους οικονομικούς και χρησιμοθηρικούς. Έτσι εξηγείται άλλωστε και η συνεργασία επιστήμης, τεχνολογίας και εμπορίου, η οποία οδήγησε στο βιασμό του ανθρώπου και της Φύσης.

Η σύγχρονη επιστήμη δεν ερευνά την ουσία, δηλαδή αυτό διαρκεί, διότι αρνείται την ουσία. Θεωρεί ότι η άρνηση της ουσίας είναι μοντέρνα ιδέα, ενώ είναι ιδέα παμπάλαιη, ανατολικής προέλευσης, από εκεί όπου ευδοκιμούν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και η ασιατική απολυταρχία, ξεπερασμένη από τα αρχαία χρόνια, από τους Έλληνες.

Οι αρχαίοι Έλληνες έβαλαν φραγμό στην εξάπλωση των ολοκληρωτικών ιδεών , οι οποίες στη σύγχρονη εποχή αποτελούν την θεωρητική βάση των ολοκληρωτικών καθεστώτων και των απολογητών τους.

Ο Γάλλος φιλόσοφος Ρενέ Γκενόν *, επάνω στο θέμα αυτό,γράφει στο βιβλίο του "Η Κρίση του Σύγχρονου Κόσμου': Η σύγχρονη επιστήμη οικοδομήθηκε με τη βοήθεια των συντριμμιών των αρχαίων επιστημών, με τα υλικά τα απορριγμένα από αυτές και εγκαταλειμένα στους αγνοούντες και στους "βέβηλους". (...) και γι΄ αυτό έχουμε κάθε δικαίωμα να βεβαιώσουμε ότι οι "παραδοσιακές επιστήμες" της Δύσης έχουν για τους συγχρονους αληθινά χαθεί.

Αλλά δεν μπορούμε να διεξέλθουμε όλες τις επιστήμες τη μια μετά την άλλη, πράγμα που θα ήταν μάλλον ενοχλητικό. πιστεύουμε ότι είπαμε αρκετά, ώστε να κάνουμε κατανοητή τη φύση της αλλαγής στην οποία οφείλουν την προέλευσή τους οι σύγχρονες επιστήμες και που είναι το ακριβώς αντίθετο μιας προόδου, είναι μια αληθινή οπισθοχώρηση της διάνοιας."

____________________
* Μόσχος Λαγκουβάρδος Ο καθολικός Ρενέ Γκενόν περιπλανήθηκε σε διάφορες αναζητήσεις (αποκρυφισμός, θεοσοφία, τεκτονισμός κ.α.) τις οποίες αποκήρυξε για να καταλήξει σεϊχης στην Αίγυπτο. Από τις συναναστροφές του αυτές πολλά χνάρια βρίσκονται σκόρπια μέσα στο έργο του. Είναι ένα δείγμα του ότι ο καθολικισμός είναι πιο κοντά στο Ισλάμ παρά στην Ορθοδοξία.