31.1.10

Γράμμα σ΄ έναν άνεργο

Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου


Ρώτησα κάποιον ιερέα της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας: «Μια ολόκληρη ζωή διαβάζεις, πάτερ, το Ευαγγέλιο. Πες μου ένα στίχο, που αγαπάς πιο πολύ». Ο καλός αυτός ιερέας, χωρίς να σκεφθεί, μου απάντησε αμέσως. «Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο».
Με την απάντηση αυτή ο ιερέας έδειξε την ουσία της Ορθοδοξίας. Έδειξε ότι στην Ορθοδοξία ο άνθρωπος και η ζωή του ανθρώπου δεν είναι ιδιωτική, ατομική υπόθεση, αλλά κοινωνική. Κανείς δεν σώζεται μόνος του , τηρώντας το Σάββατο, γιατί το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο.
Τα λόγια αυτά του Ευαγγελίου, που είναι τα λόγια του Χριστού, διαλύουν το μύθο και την ψευδαίσθηση που διατηρεί την ανεργία . Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο. Η εργασία έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για την εργασία.
Τι σημαίνει άνεργος ,όταν η ανεργία είναι διαρκής και όχι μια προσωρινή κατάσταση ,όταν υπάρχουν εργαζόμενοι, για τους οποίους δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, ούτε θα υπάρξουν ποτέ; Στις περιπτώσεις των ανέργων είναι φανερό ότι η εργασία δεν έγινε γι’ αυτούς.
Η σημερινή κοινωνία εξαπατά τους εργαζομένους, ότι δήθεν είναι οργανωμένη στη βάση της εργασίας και όχι της απουσίας της και γι΄ αυτό είναι μια κοινωνία εξαφανισμένη. Είναι μια άκαρπη συκή , που ούτε καρπούς κάνει και το έδαφος αχρηστεύει και θα κοπεί. Το τραγικό είναι ότι συμβάλλουν και οι εργαζόμενοι στη διατήρηση των μύθων της και γίνονται δυο φορές θύματα : Δεν φτάνει ότι ζουν στην αθλιότητα, επί πλέον πέφτουν στην αυτο-λύπη και χάνουν την αγωνιστικότητά τους, γιατί κρίνουν τον εαυτό τους με τα κριτήρια, μιας υποκριτικής (εξαφανισμένης) κοινωνίας.
«Από αυτό το σύστημα», γράφει στο βιβλίο της «Οικονομική φρίκη» η Βιβιάν Φορεστέρ « προκύπτει ωστόσο ένα ουσιαστικό ερώτημα: πρέπει να είναι κανείς «άξιος» για να ζήσει, για να έχει δικαίωμα να ζει;» Κατά την Βιβιάν Φορεστέρ η εργασία έχει ουσιαστικά καταργηθεί, αφού η ανεργία δεν είναι πια μια προσωρινή κατάσταση, που πλήττει μόνο ορισμένους τομείς. Η Φορεστέρ υποστηρίζει ότι η εργασία στην πραγματικότητα είναι ένας μύθος, μια καλοστημένη απάτη, μια οντότητα χωρίς ουσία και οι αγώνες των εργαζομένων για να αποκτήσουν τον έλεγχο της δήθεν «αγοράς εργασίας» είναι μάταιοι.
«Τι απάτη|! Πόσες ζωές (ανέργων) σφαγιασμένες με μοναδικό σκοπό να διατηρηθεί το ομοίωμα μιας εξαφανισμένης κοινωνίας, που βασιζόταν στην εργασία και όχι στην απουσία της. (….) Οι άνεργοι αντιμετωπίζονται και κρίνονται στη βάση των ίδιων κριτηρίων που ίσχυαν την εποχή που οι θέσεις εργασίας αφθονούσαν (…) Οι άνεργοι αυτοκατηγορούνται –όπως κατηγορούνται από τους άλλους- επειδή ζουν μία ζωή αθλιότητας ή απειλούνται από μία τέτοια ζωή. Όλα αυτά που δεν έχουν τίποτα το αθώο οδηγούν τους ανέργους στην ντροπή, στη συναίσθηση της αναξιότητάς τους και στην πλήρη υποταγή» (Βιβιάν Φορεστέρ, «Η Οικονομική φρίκη», Εκδ. «Σύνορα», μετάφραση Αγγέλα Βερυκοκάκη).
Θα με ρωτήσεις, ευγενικέ φίλε, η Εκκλησία , τι κάνει για όλα αυτά; Τι κάνει για τους ανέργους; Η Εκκλησία, δηλαδή το σύνολο των πιστών , βιώνει την οδύνη των ανθρώπων, που ο Χριστός ονόμασε «ελαχίστους» και ταύτισε την ύπαρξή Του μαζί τους. «Εάν σε έναν από αυτούς τους ελαχίστους κάνετε κάτι , σε μένα το κάνετε.» Αν δεν γνωρίζουμε τα θύματα και τους διωκομένους ανέργους και κάνουμε σαν να μην υπάρχουν , ούτε τον Κύριο Ιησού γνωρίζουμε, ούτε ο Κύριος Ιησούς μας γνωρίζει.
Κανένας δεν μπορεί να πει ότι μόνο αυτός νιώθει την οδύνη του ανέργου και κανείς άλλος. Τι μπορούμε να κάνουμε ; Τι μπορεί να κάνει η Εκκλησία, με την χάρη του Αγίου Πνεύματος και τη δύναμη του αγιασμού που κατέχει; Η Εκκλησία σήμερα υποβιβάστηκε σε υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας, αντί να ελέγχει την εξουσία και ειδικότερα τους υπουργούς παιδείας και να τους καθοδηγεί.
Οι υπουργοί παιδείας καταλαμβάνουν τη θέση τους (γνωριμίες, πολιτική ισχύς, κομματική δύναμη, εξωτερικοί παράγοντες, συμπαιγνία επιστήμης και βιομηχανίας και εμπορίου κλπ.). Ξέρουν άραγε που οδηγούν τον κόσμο; «Η σκέψη είναι το πιο διαδεδομένο πράγμα στον κόσμο, το πιο αυθόρμητο, το πιο οργανικό. Όμως είναι επίσης και το πράγμα από το οποίο μας αποτρέπουν περισσότερο. Μπορεί να ξεμάθουμε να σκεφτόμαστε. Όλα συντείνουν σ΄ αυτό»(Φορεστέρ).
Το πανεπιστήμιο μετεβλήθη σε επαγγελματικές σχολές. Κάθε νέος υπουργός παιδείας υπόσχεται ότι θα αγωνιστεί για να συνδεθεί η παιδεία με την εργασία, και ο κόσμος το δέχεται, γιατί τον εμποδίζουν να σκεφτεί ότι αυτό σημαίνει μια καλοστημένη απάτη.
Η Εκκλησία να αγωνιστεί με σθένος για την αλήθεια που είναι ο Κύριος Ιησούς. Να μετανοήσουμε και να βάλουμε ως βάση της κοινωνίας αντί την ανύπαρκτη εργασία για όλους , την υπαρκτή διδασκαλία του Κυρίου Ιησού, η οποία υπάρχει για όλους, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, γλώσσης και θρησκείας.
Ο Κύριος Ιησούς κάνει σήμερα την ερώτηση, που έκανε για τα θύματα της εποχής του. Μήπως νομίζετε ότι οι άνεργοι και όλα γενικά τα θύματα ταλαιπωρούνται επειδή είναι πιο αμαρτωλοί από σας ή είναι λιγότερο άξιοι; «Όταν δείτε τα σύννεφα να έρχονται από τη δύση, αμέσως λέτε πως έρχεται βροχή, κι έτσι γίνεται. Κι όταν φυσάει νοτιάς, λέτε πως θ’ ακολουθήσει καύσωνας, κι έτσι γίνεται. Υποκριτές! Τα σημάδια του ουρανού και της γης ξέρετε να τα διακρίνετε. Πώς δεν ξέρετε να διακρίνετε τα σημάδια των καιρών; Γιατί δεν κρίνετε κι από μόνοι σας ποιο είναι το σωστό; (…) Αν δεν μετανοήσετε, όλοι με τον ίδιο τρόπο θα χαθείτε.»
Οι αρχαίες αυτοκρατορίες εξαφανίστηκαν, γιατί ο κόσμος δεν είχε το πνευματικό επίπεδο, για να μετανοήσει και να καταργήσει τη δουλεία. Σήμερα ο κόσμος εμποδίζεται να σκεφτεί και να κατανοήσει την απάτη, τους μύθους και τις ψευδαισθήσεις εις βάρος των εργαζομένων, ώστε να αγωνιστεί και να τις καταργήσει.
Ένας διάσημος, σύγχρονος , Εβραίος συγγραφέας ,έγραψε τα εξής: «Αν ο εικοστός πρώτος αιώνας δεν γίνει χριστιανικός , δεν θα υπάρξει».
Όπως πάνε τα πράγματα, δεν έχουμε άλλη επιλογή, από την θεληματική φτώχεια των αγίων της Εκκλησίας μας. Η μόνη επιλογή μας είναι να κάνουμε το αναγκαίο, θεληματικό. Να δούμε τη φτώχεια ως ευλογία Κυρίου και έλεος και όχι ως απειλή.
Έχω κι εγώ έναν αγαπημένο στίχο του Ευαγγελίου. Αυτός μου δίνει θάρρος και δύναμη και το σπουδαιότερο μου δίνει το νόημα, να μην λυπάμαι τον εαυτό μου, αλλά να χαίρομαι: Ο στίχος είναι αυτός: « Είτε ζώμεν είτε θνήσκομεν, του Χριστού εσμέν» ( η ζωή μας κι ο θάνατός μας ανήκουν στον Κυριο Ιησού Χριστό).

"Ελευθερία"

Ειρηνικά τα τέλη

Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου


Κάθε μέρα σε όλη τη γη , ολόκληρος ο πληθυσμός μιας μεγάλης πόλης, εγκαταλείπει τα πάντα κι ανεβαίνει στον ουρανό. Εγκαταλείπει τα πάντα και κανείς δε βλέπει το τέλος κανενός πράγματος. Μόλις τελειώνει ένα πράγμα, ήδη κάτι άλλο αρχίζει κι είναι όλα μετέωρα, σαν κανένα πράγμα να μην τελείωσε ποτέ. Το ίδιο και με τα αισθήματα και με τα δυο μεγαλύτερα από αυτά, το αίσθημα της ηδονής και το αίσθημα του φόβου.

Μέσα απ΄ το φόβο και την ηδονή, τα δυο αυτά αισθήματα, που μας σκάβουν βαθειά και μας συνταράζουν απ’ την πρώτη αρχή, από τότε που καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας, μέσα απ΄ τα αισθήματα αυτά πορεύεται κάθε άνθρωπος.

Αναρωτιέμαι, αν είναι έτσι τα πράγματα , δεν είναι πολύ λίγη η προσοχή και το ενδιαφέρον που δίνεις στο νόημα της ζωής σου, σε σύγκριση με άλλα επουσιώδη πράγματα π.χ. με το ποδόσφαιρο ή την πολιτική;

Απευθύνομαι στους γέρους, γιατί ακόμα και γέροι και σοβαροί και βαθυστόχαστοι άνθρωποι ασχολούνται με τα επιφανειακά και τα συνηθισμένα πράγματα της καθημερινής ζωής; Αν δυο μεγάλες σελίδες γεμάτες με κηδείες και μνημόσυνα κάθε μέρα στην εφημερίδα, δεν είναι ικανές να συνετίσουν, τουλάχιστον εμάς τους γέρους, ώστε να αφήσουμε τη ματαιότητα και να καταθέσουμε την προσωπική μας μαρτυρία για τους νέους και γι΄ αυτούς που θάρθουν, τι θα μας συνετίσει και πότε;

Κρίμα! Οι νέοι μας στερούνται τη μαρτυρία των πατέρων τους, την οποία αποκτήσαμε με αίμα. Ξέρεις ποιο μήνυμα δίνουμε στους νέους με αυτή τη στάση μας; Ότι ήταν καλύτερο να μη γεννηθούμε. Οι Ινδιάνοι ονομάζουν την εποχή που οι άνθρωποι εύχονται να μην είχαν γεννηθεί «τα ίχνη του ανέμου» Ίχνη του ανέμου αφήνουμε ως πνευματικές υποθήκες στα παιδιά μας, αγαπητοί πατέρες και αδελφοί.

Οι Ινδιάνοι ονομάζουν κάθε εποχή με το στοιχείο που μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο! Τις ονομάζουν «εποχές της φωτιάς» αν κινδυνεύει ο κόσμος απ΄ τη φωτιά ή «εποχές του ψύχους» αν κινδυνεύει ο κόσμος απ΄το ψύχος. Εποχές σαν τη δική μας οι Ινδιάνοι τις ονομάζουν «Ίχνη του ανέμου». Κάθε μέρα σε όλη τη γη, ολόκληρος ο πληθυσμός μιας μεγάλης πόλης εγκαταλείπει τα πάντα κι ανεβαίνει στον ουρανό.

Αν οι γέροι νεάζουμε γιατί φοβούμαστε να δούμε την πραγματικότητα, ποιο είναι το παράδειγμα που αφήνουμε στους νέους; Τι να σκεφθούν για το νόημα της ζωής οι νέοι που δεν έχουν δουλειά και που δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια , γιατί οι σημερινές οικογένειες δεν μπορούν να παλαίψουν με τη φτώχεια;

« Έχασα τη δουλειά μου κι έχουμε ανάγκη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κι εγώ και η γυναίκα μου, γράφει κάποιος φτωχός άνθρωπος στην Αμερική.» Αν μόνο όταν έχεις νειάτα, υγεία ,χρήματα, ομορφιά, φήμη, κοινωνική θέση αξίζει να ζεις, τι νόημα έχει η ζωή για τις αμέτρητες χιλιάδες τους φτωχούς ανθρώπους , τους άνεργους, τους άρρωστους, τους γέρους ή αυτούς που βρίσκονται κοντά στο θάνατο;

Στο ερώτημα που βασανίζει όλους αυτούς τους ανθρώπους, ιδίως τους νέους, γιατί ζουν, ο σύγχρονος κόσμος που είναι ευχαριστημένος απ΄ τον εαυτό του, απαντάει με το ποδόσφαιρο και την πολιτική. Τι περιμένουμε λοιπόν, άλλο από βία και οργή. Πού θα ξεσπάσει η αγανάκτηση για την αδιαφορία μας προς τους άλλους;

Κι ένα ύστατο ερώτημα: Είσαι κοντά μου , Ιησού; Μια φορά εξέφρασα το παράπονο γιατί πολλοί, ακόμα και κληρικοί, οι οικουμενιστές π.χ. αποφεύγουν το όνομα του Ιησού και μιλούν για την αγάπη, για το πνεύμα, για το Χριστό, που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, ακόμα και σε κείνους που δεν ομολογούν ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός.

Μια Ελληνική παροιμία λέει: «Απ΄ την πολλή αγάπη που σ΄ είχα σε ξέχασα και τ' όνομα.». Ένας φίλος μου, ένας απλός άνθρωπος που άκουσε , μου είπε: «Ο Θεός έχει μεγάλη υπομονή»!

Εναντίον της ανωνυμίας

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

«Έχουμε πόλεμο γι΄ αυτό γράφουμε με ψευδώνυμο», έτσι σχολίασε κάποια άγνωστη την αντίθεσή μου στη χρήση ψευδώνυμου. Πράγματι έχουμε πόλεμο, αλλά τι πόλεμο. Δεν είναι πόλεμος της δύναμης εναντίον της άλλης δύναμης ή των γνώσεων που κατέχουμε εμείς εναντίον των γνώσεων που κατέχουν οι άλλοι. Είναι σύγκρουση πολιτισμών και ο νικητής δεν είναι αυτός που κατέχει μεγαλύτερη δύναμη στα όπλα ή στην πολιτική ή αυτός που έχει δίκιο έναντι αυτών που έχουν άδικο. Είναι σύγκρουση πολιτισμών και ο νικητής είναι αυτός που έχει αγάπη.
Ένα ζευγάρι χώρισε και δώδεκα χρόνια προσπαθούσαν να αποδείξουν ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Ο χωρισμός τους πλήγωσε τα παιδιά τους και τα δίχασε όχι γιατί τα παιδιά τους ενδιαφέρονταν να μάθουν ποιος απ΄ τους δυο έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Ο χωρισμός τους δίχασε τα παιδιά τους και τα πλήγωσε γιατί δεν είχαν αγάπη ο ένας για τον άλλον. Κι αν ποτέ αποδεικνυόταν ότι η γυναίκα ή ο άντρας είχε δίκιο, αυτός που έσφαλε θα μπορούσε να πει στον άλλον που βρήκε το δίκιο του: «Είχες δίκιο, αλλά δεν μ’ αγαπούσες». Στον πολιτισμό σύμφωνα με τη Διδασκαλία της Ορθοδοξίας η αγάπη είναι το πολυτιμότερο αγαθό! Έτσι θα πιστεύουν, είπε ο Κύριος, ότι ο Χριστός Ανέστη, όταν θα έχετε αγάπη μεταξύ σας.
Πάντα με απασχολεί το θέμα της ανωνυμίας. Σε όλα τα βιβλία δοκιμίων που έγραψα περιέχονται περισσότερα ή λιγότερα δοκίμια με το θέμα αυτό. Από το βιβλίο «Ένας ήσυχος άνθρωπος», Εκδόσεις των Φίλων, παραθέτω τα λόγια αυτά σαν μια μικρή εισαγωγή στο θέμα της ανωνυμίας: « Τα πνευματικά στοιχεία (το όνομα κλπ.) τα οποία εξατομικεύουν τον άνθρωπο είναι προϋπόθεση της ελευθερίας του. Λήθη αυτών των ουσιαστικών στοιχείων του προσώπου, είναι μνήμη ανελευθερίας. Ο Οδυσσέας, όσο ήταν στην σπηλιά του Κύκλωπα, αποκαλούσε τον εαυτό του «κανέναν». Όταν ελευθερώθηκε φώναξε: «Ο καστροπορθητής Οδυσσέας σε στράβωσε, ο γιός του Λαέρτη, που στην Ιθάκη οικίαν έχει».
Οι Κύκλωπες, γένος αγρίων, κατά τον Όμηρο, ούτε ήθη έχοντες, ούτε νόμους, δεν αδιαφορούσαν για το όνομα, την καταγωγή, το επάγγελμα, ακόμα και για το θρήσκευμα, παρόλο που οι ίδιοι ζούσαν «υπεροπτικά αμεριμνούντες περί των θεών».
(…) Αυτό που διακυβεύεται στις μέρες μας είναι η ελευθερία στο όνομα ενός γενικού ψευτοσυμφέροντος. Αυτό είναι το αγαθό που κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Ο υποβαθμισμένος, ο υποτιμημένος άνθρωπος δεν είναι αληθινά ελεύθερος.
Στο τελευταίο βιβλίο μου συλλογής δοκιμίων κινηματογράφου με τίτλο «Ο Θεός του Θερισμού» το οποίο διακινούν τα βιβλιοπωλεία «Παιδεία» (Κανάρη 11, Λάρισα 41223) αναφέρομαι επίσης στη ανωνυμία στο δοκίμιο για την κινηματογραφική ταινία του Τσάρλι Κάουφμαν «Η αιώνια λιακάδα του καθαρού μυαλού». Η ταινία τελειώνει με ένα τραγούδι, το τραγούδι «Όλοι κάποτε μαθαίνουν». Παραθέτω τα λόγια του τραγουδιού: «Όλοι μαθαίνουν κάποτε/ Ο κόσμος ξεχνάει κι ο κόσμος ξέχασε./ Αιώνια λιακάδα του Άσπιλου Πνεύματος!/ Κάθε προσευχή δεκτή/ και ευχή παραιτημένη./ Πόσο ευτυχισμένος είναι ο αθώος!».
‘Ένα άλλο απόσπασμα είναι από το ίδιο δοκίμιο είναι αυτό με τα λόγια του Τόμας Μέρτον απ΄ το βιβλίο του «Καινούριος άνθρωπος»: «Καλούμαστε να βγούμε απ΄ το σκοτάδι στο φως. Η νύχτα αυτού του κόσμου είναι η σύγχυση, η ρουτίνα, η μετριότητα και η νωθρότητα της καθημερινής ζωής και οι πειρασμοί της. Όταν ο Χριστός μας λέει, ότι η επαγρύπνηση και η ετοιμότητα είναι βασικό καθήκον του χριστιανού, μας λέει με άλλα λόγια, ότι πρέπει να διατηρούμε την ελευθερία μας σε κατάσταση επαγρύπνησης, έτοιμη να ξεπεράσει σε κάθε στιγμή την αποβλακωτική συμβατικότητα της συνηθισμένης καθημερινής ζωής, με αποφάσεις που στερεώνουν την πνευματική μας ταυτότητα παιδιών του Θεού».
Παραθέτω αυτό το απόσπασμα για δυο τα πιο σπουδαία κατ΄ εμέ στοιχεία του, την «επαγρύπνηση» και την «ελευθερία». Η επαγρύπνηση προϋποθέτει την ελευθερία και η ελευθερία προϋποθέτει την επαγρύπνηση. Δεν είναι ελεύθερος αυτός που δεν είναι άγρυπνος (πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου) και ενεργεί σε κατάσταση «ύπνου», δίχως συνείδηση των πραττομένων. Ούτε είναι άγρυπνος αυτός που ενεργεί ανελεύθερα, δηλαδή δίχως καθαρή συνείδηση και δίχως αρετή και τόλμη.
Αυτός που δεν ενεργεί με καθαρή συνείδηση έχει πέσει σε κατάσταση αναίτιας ή υπαίτιας μέθης του ύπνου, η οποία αίρει την καθαρή συνείδηση. Ο Αμερικανός ποιητής Ρόμπερτ Λαξ που ζούσε στα Δωδεκάνησα επί δικτατορίας φοβούνταν τους αστυνομικούς που τον παρακολουθούσαν γιατί τον θεωρούσαν πράκτορα της αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών. «Γιατί φοβάσαι;» του έλεγα. «Αφού ξέρουν ότι είσαι ποιητής. Έκαναν έρευνες στο σπίτι σου, είδαν τα βιβλία σου, ξέρουν πως ζεις εδώ είκοσι χρόνια, φτωχικά, παρέα με τους ξυπόλυτους ψαράδες του νησιού.» «Δεν τους φοβάμαι» είπε. «Τους ξέρω και με ξέρουν». «Φοβάμαι τον ύπνο τους».
Ο Ιησούς ζητεί από μας να είμαστε άγρυπνοι και να προσευχόμαστε. «Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε για να μην πέσετε σε πειρασμό». Η αγρύπνια χωρίς την ταπείνωση της προσευχής είναι μπορεί να είναι πανουργία. Η υπαίτιος πλήρης μέθη στην ποινική δίκη αίρει την ενοχήν του κατηγορουμένου και ο κατηγορούμενος κηρύσσεται αθώος παράλον που ετέλεσε την πράξη.
Οι σταυρωτές του Ιησού σύμφωνα με τα λόγια Του «άφες αυτοίς ουκ οιδασι τι ποιούσι» είναι αθώοι γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν όχι από δική τους υπαιτιότητα. Ενώ οι Φαρισαίοι από δική τους υπαιτιότητα δεν ξέρουν τι κάνουν γι’ αυτό είναι ένοχοι. «Αν δεν πιστεύετε τα λόγια μου, πιστέψτε στα έργα που είδατε».
Στην ποινική δίκη αυτός που μεθάει σκοπίμως (υπαίτος πλήρης μέθη) και τελεί μια άδικη πράξη κηρύσσεται ένοχος, γιατί η μη συνείδηση των πραττομένων δεν είναι αναίτια.
Όταν κρύβεται κανείς πίσω απ΄ την ανωνυμία και ενεργεί στην πραγματικότητα θέλει να ενεργεί χωρίς συνείδηση ή χωρίς ευθύνη (που είναι το ίδιο) των πραττομένων. Ενεργεί ξεγελώντας τον εαυτό του ότι αφού κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι ούτε ο ίδιος γνωρίζει τι κάνει.
Σύμφωνα με τα πορίσματα της σύγχρονης Επιστήμης, η οποία ανακαλύπτει αυτά που οι Πατέρες της Εκκλησίας κατέγραψαν από την προσωπική τους εμπειρία με την φώτιση του Αγίου Πνεύματος, ότι ο Θεός φυλάσσει το Ασυνείδητο του ανθρώπου. Με άλλα λόγια ακόμα και στην πιο πωρωμένη ψυχή μένουν ίχνη ελευθερίας. Η ελευθερία του πνεύματος δεν αίρεται παρά μόνο με την συγκατάθεσή μας. «Κανένας δεν μπορεί να αφαιρέσει την ελευθερία του πνεύματός σου » λέει ο άγιος Χρυσόστομος, «δίχως την συγκατάθεσή σου».
Οι γράφοντες με ψευδώνυμο αιτιολογούν την πράξη τους επικαλούμενοι την ακατανοησία των άλλων. Ο Ιησούς σε περιπτώσεις ακατανοησίας π.χ. στην περίπτωση της ανάκρισής Του από τον Πιλάτο τήρησε σιωπή.
Θα με ρωτήσεις ίσως, ευγενικέ αναγνώστη, εν τοιαύτη περιπτώσει πρέπει να σωπαίνουμε κι όταν οι σκέψεις μας είναι ορθές; Ίσως δεν θα έσφαλα αν έλεγα ότι ο Διάβολος είναι γεμάτος ορθές σκέψεις, τις οποίες όμως διαψεύδει η υπερηφάνειά του.
Δεν αρκεί να γράψουμε μια σωστή σκέψη δίχως αγάπη. Αν μια γυναίκα μαγειρεύει το φαγητό της σωστά, εφαρμόζοντας δηλαδή τέλεια τη συνταγή ενώ όλη την ώρα καταριέται το σύζυγό της «να φας να σκάσεις» νομίζετε ότι το φαγητό αυτό δεν θα είναι δηλητήριο για το σύζυγό της; «Μόνο τα λόγια που λέγονται με αγάπη θα ακουστούν». Πάψτε λοιπόν αυτό το αιώνιο «πιγκ πογκ» μεταξύ σας κάτω από τα ψευδώνυμά σας. «Πιγκ πόγκ» είναι το παιχνίδι να πετάει ο ένας στον άλλον το μπαλάκι για την ικανοποίηση ότι τον φέρνει σε όσο πιο δύσκολη θέση μπορεί.

Βιβλία μικρών δοκιμίων του Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
από τις Εκδόσεις των Φίλων:
--------------------------------------------
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ, Αθήνα 1998
ΕΝΑΣ ΗΣΥΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Αθήνα 2000
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗς ΣΚΟΠΙΑΣ Αθήνα 2002
ΣΤΟ ΜΕΣΟΝ ΤΗς ΣΤΙΓΜΗΣ Αθήνα 2003
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΟΥ Αθήνα 2006

Βιβλία μικρών δοκιμίων του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Διανομή Βιβλιοπωλεία "Παιδεία" Λάρισας
---------------------------------------------
DESIDERATA, Αθήνα 2005
Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΜΟΥ, Αθήνα 2ΟΟ7

29.1.10

Δυο σίγουροι τρόποι ν' αρρωστήσουμε

του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Δυο σίγουροι τρόποι ν' αρρωστήσουμε και να πέσουμε στα χέρια των γιατρών είναι η κατάκριση και η απώθηση. Και η κατάκριση και η απώθηση είναι ένδειξη ότι η καρδιά μας είναι δέσμια της υπερηφάνειας. Κι οι δυο τρόποι είναι κατ΄ ουσίαν ένας , η υπερηφάνεια. Ο δέσμιος του εωσφορικού πάθους της υπερηφάνειας και πριν ακόμα αρρωστήσει είναι ήδη άρρωστος, γιατί προσβάλλεται και υποφέρει με το παραμικρό. Η υπερήφανη καρδιά είναι διαρκώς ταραγμένη και δεν ειρηνεύει ποτέ αλλά ζει σε μια ατελεύτητη κόλαση. Ποτέ δεν θα γευτεί τον «παράδεισο της διάφανης γαλήνης».
Κατάκριση είναι η παράβαση της Εντολής "Μην κρίνετε ίνα μη κριθήτε". «Ο λύχνος του σώματος είναι ο οφθαλμός» (Ματθ.6,22). Το φως ή το σκότος του σώματος εξαρτάται από τον υπερήφανο ή τον ταπεινό οφθαλμό. Η κατάκριση και η απώθηση είναι ένδειξη ότι το «σώμα» μας είναι σκοτεινό γιατί ο υπερήφανος οφθαλμός είναι σκότος. Αντιθέτως η ταπείνωση είναι ένδειξη ότι το «σώμα» μας είναι φωτεινό γιατί ο ταπεινός οφθαλμός είναι φως.
Απώθηση είναι να μην τολμάμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας όπως είναι. Η απώθηση είναι φαρισαϊσμός και υποκρισία. Η απώθηση και η μη απώθηση φαίνεται στη στάση του Φαρισαίου και στη στάση του Τελώνη την ώρα της προσευχής στην παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου. Ο Φαρισαίος δεν τολμάει να κοιτάξει τον εαυτό του όπως είναι. Κοιτάζει μόνο ό,τι τον ευχαριστεί και τα δυσάρεστα τα αφήνει να τα σκεπάσει το σκοτάδι, για να μη φανεί η αμαρτωλότητά του και ταπεινωθεί. Ο οφθαλμός του είναι σκοτεινός. " Ο Φαρισαίος σταθείς προς εαυτόν ταύτα προσηύχετο: Ο Θεός, ευχαριστώ σοι ότι ούκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί (..) νηστεύω δις του σαββάτου, αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι.
Ο τελώνης έχει την τόλμη να κοιτάξει τον εαυτό του όπως είναι, ένας αμαρτωλός και ταπεινώνεται, αντί να υποκρίνεται. Ο οφθαλμός του τελώνη είναι φωτεινός. "Ο τελώνης μακρόθεν εστώς ουκ ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς επάραι, αλλ' έτυπτεν εις το στήθος αυτού λέγων: ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ."
Τόσο η κατάκριση όσο και η απώθηση μιλώντας με ψυχολογικούς όρους εμποδίζουν την ομαλή ροή των περιεχομένων του Ασυνειδήτου προς την συνείδηση. Όταν εμποδίζεται η ομαλή ροή των περιεχομένων των Ασυνειδήτου προς την συνείδηση τότε τα περιεχόμενα του Ασυνειδήτου αυτοεκκριζώνονται και μας πολεμούν από τη σκοτεινή περιοχή του εαυτού μας, με αποτέλεσμα να ταράσσουν τη ζωή μας και να φθείρουν την υγεία μας.
" Εάν δε ο οφθαλμός σου πονηρός ή, όλον το σώμα σου σκοτεινόν έσται. Ει ουν το φως το εν σοι σκότος εστί, το σκότος πόσον;»

28.1.10

Σχόλιο για τους "κεκοιμημένους"

του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Αν μου επιτρέπετε να κάνω μια διευκρίνηση όσον αφορά την έννοια του "κεκοιμημένου", η οποία πιστεύω ότι δεν είναι άσχετη με το θέμα της ενότητας της Εκκλησίας, γιατί είναι ένας λόγος υπέρ της ενιαίας Εκκλησίας:
Η λέξη "κεκοιμημένος" είναι μια μεταφορά η οποία χρησιμοποιείται για να παρηγορήσει και να ενδυναμώσει την πίστη των πενθούντων. Κατά τη γνώμη μου δεν επιδέχεται ερμηνεία κατά γράμμα. Οι νεκροί έχουν πλήρη διαύγεια. Δε βρίσκονται σε λήθαργο.
Ο κεκοιμημένος έχει μεν την έννοια του ζώντος,(αυτό που ενδιαφέρει άμεσα τους πενθούντες) αλλά δεν έχει και την έννοια του ευρισκομένου σε κατάσταση ύπνωσης, ο οποίος δεν έχει επαφή με το περιβάλλον.
Ο νεκρός έχει πλήρη διαύγεια.
Η αληθινή ζωή αρχίζει με το θάνατο του σώματος,κατά τον οποίο η ψυχή δεν χρησιμοποιεί πια τις αισθήσεις του σώματος (τα όργανά της, με κυριώτερο το νου), αλλά έχει άμεση αντίληψη.
Υπέρ της ερμηνείας αυτής συνηγορούν τα εξής: Το διορατικό χάρισμα, και η πίστη ότι η Θεοτόκος και οι άγιοι ακούνε τις προσευχές μας, προσεύχονται και πρεσβεύουν υπέρ ημών, πράγμα που δεν θα μπορούσε να γίνει, αν δεν είχαν επαφή με το περιβάλλον και βρίσκονταν βυθισμένοι στο λήθαργο του ύπνου.
Αφού λοιπόν οι νεκροί έχουν πλήρη διαύγεια για ποιο λόγο η Εκκλησία δεν έίναι ενιαία;

27.1.10

Προορώμην τον Κύριόν μου

Προορώμην τον Κύριόν μου ότι εκ δεξιών μου εστί, ίνα μη σαλευθώ"΄

"Κύριος ποιμαίνει με και εις ουδέν με υστερήσει. Εις κήπον χλόης εκεί με κατεσκήνωσεν".

"Μετά των μισούντων την ειρήνην ήμην ειρηνικός"

Εμβαθύνοντας το κατά δύναμιν στα λόγια αυτά νιώθω καλύτερα παρά εντρυφώντας στη φιλοσοφία.

Ο Θεός δίνει δύναμη και κατανόηση. Με λίγη καλή θέληση, ακούοντας συχνά τους ψαλμούς στις ακολουθίες στην Εκκλησία μπαίνουμε σε βαθύτερα νοήματα,χωρίς να χρειάζεται να έχουμε σπουδάσει φιλολογία και φιλοσοφία, παραμένοντες απλοί άνθρωποι χωρίς έπαρση και χωρίς απαίτηση να προσαρμοστούν τα ιερά λόγια στην ιδιορρυθμία μας.

Σήμερα αυτοί που ακούν τα ιερά λόγια στη φωνή που γράφτηκαν είναι οι απλοί άνθρωποι. Όσοι έχασαν την απλότητά τους προσηλώνονται στο νόημα και δεν ακούν τη φωνή.



"Συνήδομαι γαρ τω νόμω του Θεού κατά τον έσω άνθρωπον. βλεπω δε έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με εν τω νόμω της αμαρτίας τω όντι εν τοις μέλεσί μου. Ταλαίπωρος εγώ,τίς με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;"

(Ο νόμος του Θεού (πνευματικός), ο νόμος της αμαρτίας (σαρκικός), ο νόμος του νοός μου, πνευματικός αν δουλεύει νόμω Θεού, σαρκικός αν είναι δούλος των σαρκικών ηδονών), ο νόμος εν τοις μέλεσί μου, σαρκικός όταν αποκρυνόμαστε απ΄το Θεό, για να μη μας θεραπεύσει και πνευματικός όταν δεν εμποδίζουμε τη Χάρη να μας επισκεφθεί: "ως στρουθία ερύσθημεν εκ παγίδος θηρευτών).


Πιστεύω ότι στην αναζήτηση του Θεού από μας εξαρτάται η ορθή κατεύθυνση. Ο Κύριος είναι ο οδηγός μας. Ένα σπιρίτσιουαλ (νέγρικο θρησκευτικό τραγούδι) λέει:

"Δεν ξέρυμε το μέλλον/
όχι, οχι,όχι./
Δεν ξέρουμε το κάθε εμπόδιο./
Μα πρέπει να βαδίζουμε με πίστη./
Να προοδεύουμε συνεχώς./
Νά 'χουμε οδηγό τον Ιησού./
Αυτός θα κουβαλησει το φορτίο μας."


Με ρώτησε κάποτε ο Ρόμπερτ Λαξ (Αμερικανός ποιητής, 1915-2000, που έζησε τα πιο πολλά χρόνια της ζωής του στην Ελλάδα (Κάλυμνος, Πάτμος): Αν ερχόταν ένας άγγελος και σου έλεγε να κάνεις μια ευχή, τί θα ζητούσες;
"Θα ζητούσα να μου δώσει σοφία", είπα.
Μετά από πολλά χρόνια, γέρος πια κατάλαβα ότι έκανα λάθος. Δεν ήθελα σοφία. Ήθελα σοφό, να με πιάσει από το χέρι και να με οδηγήσει στην Οδό, στην Αλήθεια και στη Ζωή.

Η Δύση ζητεί σχολαστική σοφία. Ρωτάει σαν τον Πιλάτο, τί είναι αλήθεια;
Στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας δεν μαθαίνουμε με σχολαστική σοφία, αλλά πορευόμαστε ακολουθώντας την εμπειρία του Διδασκάλου. Δεν ρωτάμε, τί είναι η αλήθεια, αλλά
ΠΟΙΟΣ είναι η Οδός και η Αλήθεια κα η Ζωή!

Γι' αυτό εγκατέλειψα τη φιλοσοφία. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Μόνο είκοσι τέσσερις συλλαβές μου ανήκουν

του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Μόνο αυτές οι είκοσι τέσσερις συλλαβές μου ανήκουν" "Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό".

26.1.10

Πιστεύω στην Ανάσταση

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Από τα παιδικά μου χρόνια ένιωθα αγάπη και θαυμασμό για τα ωραία πράγματα γύρω μου. Τα αισθήματα αυτά έπαψα να τα νιώθω, όταν στα φοιτητικά μου χρόνια κλονίστηκε η πίστη μου στο Θεό και έπεσα στην μαύρη απελπισία και στην απόγνωση. Τα χρόνια αυτά που δεν θέλω να τα θυμάμαι φοβόμουν για τη ζωή μου γιατί αρρωστούσα τη μια αρρώστια μετά την άλλη. Την εποχή αυτή διάβαζα βιβλία που με δηλητηρίασαν με τον σκεπτικισμό και την απιστία των συγγραφέων τους. Όλα τα εφόδια της ζωής μου που μου έδωσε η οικογένεια, το σχολείο και η Εκκλησία τα έχασα. Δεν υπήρχε τίποτε να με στηρίξει. Πέρασαν πολλά χρόνια οδύνης ώσπου να επιστρέψω στην Εκκλησία και να νιώσω για τον Ιησού στον υπέρτατο βαθμό τα αισθήματα της αγάπης και του θαυμασμού που ένιωθα πριν για τα ωραία πράγματα γύρω μου . Η αγάπη του ωραίου στο πρόσωπο του Ιησού ήταν πιο δυνατή από την απελπισία και την απόγνωση. Ποτέ δεν ξανάνιωσα έτσι ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Τα αγαπημένα μου αναγνώσματα είναι ο λόγος του Θεού και τα έργα των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας. Το θρησκευτικό βίωμα ανακαλεί στη μνήμη μου το αισθητικό βίωμα και το αντίθετο. Πιστεύω στην Ανάσταση γιατί είναι ωραίο που ο Χριστός ανέστη!
Τα συναισθήματα της ψυχής για την ωραιότητα του Θεού περιγράφει ο Σολομών στο Άσμα Ασμάτων. Ποτέ δεν πέρασε απ' το μυαλό μου ούτε μια στιγμή ότι δεν υπάρχει το ωραίο. Ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά οτιδήποτε αμφισβητεί την ύπαρξη του ωραίου και της αισθητικής απόλαυσης. Μπορώ να πω ότι θα λυπόμουν τον εαυτό μου αν δεν μπορούσα να δω το ωραίο στο Θεό και στη δημιουργία και ενδιαφερόμουν περισσότερο για οτιδήποτε άλλο π.χ. για το χρήσιμο ή ακόμα και για το αληθινό. Τι είδους αληθινό ή χρήσιμο θα με ενδιέφερε, αν με άφηνε αδιάφορο το ωραίο και σε τι θα με χρησίμευε, αν δεν μπορούσα να χαρώ την ομορφιά;
Αυτός είναι ο λόγος ίσως που δυσκολεύομαι να ζω μέσα σε ένα κόσμο που το πρωταρχικό του ενδιαφέρον είναι η χρησιμότητα και η ωφελιμότητα των πραγμάτων και λιγότερο ή καθόλου η ομορφιά τους. Κάποτε δεν πρέπει να ήταν έτσι. Μου κάνει εντύπωση ότι οι Έλληνες όταν θέλουμε να πούμε ότι ένα πράγμα είναι απαράδεκτο για μας, λέμε ότι «αυτό δεν είναι ωραίο». Αυτό δείχνει ότι υπερισχύει το κριτήριο για το ωραίο από τα άλλα . κριτήρια. Δεν λέμε «αυτό δεν είναι χρήσιμο» ή «αυτό δεν είναι αληθινό». Λέμε μόνο «αυτό δεν είναι ωραίο», που σημαίνει ότι οτιδήποτε μπορούμε να το δεχθούμε εκτός από αυτό που δεν είναι ωραίο.
Ο λαός μας έχει αναπτυγμένο αισθητικό κριτήριο. Κανείς δεν έφτασε τους Έλληνες στην καλλιτεχνική δημιουργία τόσο στον λόγιο πολιτισμό τους όσο και στον λαϊκό! Οι Έλληνες συνέδεσαν την ωραιότητα με την ιερότητα. Η αγάπη για το ωραίο στηρίζει την πίστη του χριστιανού στην Ανάσταση, ως μια υπέρτατη κατανόηση.
Πιστεύω στην Ανάσταση του Ιησού. Τα πανέμορφα λόγια του με βεβαιώνουν για τη θεότητά Του. Αν δεν αναστήθηκε ο Ιησούς ούτε η διδασκαλία Του είναι αληθινή. Μα εγώ ξέρω με όλη μου την καρδιά ότι τα λόγια Του είναι αληθινά. Το αίσθημά μου που με βεβαιώνει ότι υπάρχει το ωραίο με βεβαιώνει επίσης ότι ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών.
«Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Με αυτά τα λόγια ο Κύριος ύψωσε την πίστη του Χριστιανισμού στο επίπεδο της υπέρτατης ευτυχίας! «Αν δεν ιδώ δεν πιστεύω». Τα λόγια αυτά του Θωμά επαναλαμβάνουν και σήμερα πολλοί που δεν πιστεύουν στην Ανάσταση του Χριστού ούτε ενδιαφέρονται γι' αυτήν. Ο χριστιανός όμως δεν είναι αδιάφορος για την πίστη του. «Πως θα το ξέρω, αν πιστεύω αληθινά», αναρωτιέται. Κατ' αρχήν ο χριστιανός ξέρει ότι η διδασκαλία του Χριστού είναι αληθινή. Κι αφού είναι αληθινό το φως είναι αληθινή και η πηγή του φωτός! Ο χριστιανός δεν στηρίζει τον εαυτό του στο ότι μπορεί και σκέφτεται και αισθάνεται. Σκέψεις και αισθήσεις έχουν και τα ζώα. Ο ορθόδοξος χριστιανός στηρίζει τον εαυτό του στο ότι «Ζη Κύριος». Οι χριστιανοί ξέρουμε ότι ο Κύριος ανασταινόμενος υπάρχει μέσα μας από το γεγονός ότι αγαπάμε, όπως είπε, ο ένας τον άλλον.

25.1.10

Επιλέγοντας την αισθητική χαρά

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Επιλέγοντας τη χαρά για κάτι φανερώνουμε την έμφυτη κλίση μας. Όσο για μένα, παιδί ακόμα στο χωριό του παππού μου Αγγελάκη Κοτίτσα, στη Δεσκάτη Γρεβενών,(τώρα έγινε πόλη), όπου πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, τίποτε δεν μου έδινε τόση χαρά όσο η θέα του ωραίου. Η χαρά μου ήταν ανάμικτη με θαυμασμό για όλα τα πράγματα του Θεού. Αγαπούσα τα ωραία πρόσωπα των ανθρώπων και ένιωθα χαρά να κοιτάζω τα λουλούδια , να μυρίζω το άρωμά τους, να βλέπω τα δέντρα μετά τη βροχή, να θαυμάζω τη θέα των βουνών και των ποταμών.
Από παιδιά επιλέγουμε τα πράγματα που μας αρέσουν. Λένε ότι τα θεμέλια του χαρακτήρα μπαίνουν στα πρώτα έξι χρόνια της ζωής μας. Οι χαρακτήρες των ανθρώπων ξεχωρίζουν από την παιδική ηλικία. Άλλος είναι αισθητικός και επιλέγει τη χαρά που σου δίνει η θέα του ωραίου, άλλος είναι θεωρητικός και επιλέγει τη χαρά που σου δίνει το να γνωρίζεις ολοένα καινούρια πράγματα ( η χαρά του ειδέναι) και άλλος είναι πρακτικός και επιλέγει τη χαρά που σου δίνει το να είσαι δραστήριος (η χαρά της δράσης).
Η επιλογή της αισθητικής χαράς ήταν για μένα το αντίδοτο στο πικρότατο αίσθημα του ξένου που ένιωθα από παιδί ίσως γιατί έμεινα ορφανός από πατέρα η γιατί η οικογένειά μου κάθε δυο τρία χρόνια άλλαζε τόπο κατοικίας. Πρέπει να υποφέρεις πολύ για να νιώσεις το αίσθημα του να είσαι ξένος στην ίδια σου την πατρίδα, όπως νιώθουμε σχεδόν όλοι σήμερα, σαν να είμαστε ξενιτεμένοι στην πατρίδα μας , γιατί ο κόσμος όπως έγινε δεν μας εκφράζει πια .
Από τα πολλά ποιήματα του Νερούντα επέλεξα να μεταφράσω από τα Ισπανικά, όταν ήμουν ακόμα φοιτητής το ποίημά του "Το πορτραίτο στην πέτρα", που μιλάει γι΄ αυτό το πικρό αίσθημα του ξένου. Το παραθέτω εδώ από το περιοδικό "Διαγώνιος", Θεσσαλονίκη 1974, για να το χαρείς, ευγενικέ αναγνώστη:
" Το πορτραίτο στην πέτρα Τον γνώρισα, ναι, έζησα χρόνια μαζί του/ με τη χρυσή και πέτρινη ύπαρξη του./ Ήταν ένας άνθρωπος κουρασμένος:/ Άφησε στην Παραγουάη τον πατέρα του και τη μάνα του,/ τα παιδιά του, τ' ανίψια του/ τους τελευταίους κουνιάδους του,/ την πόρτα του, τις κότες του,/ και μερικά βιβλία μισάνοιχτα./ Φώναξαν στην πόρτα/ όταν άνοιξε, τον έπιασε η αστυνομία/ και τον χτύπησαν τόσο πολύ/ που έφτυσε αίμα στη Γαλλία, στη Γερμανία,/ στην Ισπανία, στην Ιταλία, περιφερόμενος,/ κι έτσι πέθανε κι έπαψα να βλέπω το πρόσωπό του./ Έπαψα να ακούω τη βαθύτατη σιωπή του./ Ώσπου μια φορά, μια νύχτα με θύελλα,/ με χιόνι που ύφαινε/ το γνήσιο φόρεμα της Κορδιλιέρας,/ σ΄ ένα άλογο, εκεί μακριά,/ κοίταξα κι ήταν εκεί ο φίλος μου./ Το πρόσωπό του ήταν από πέτρα,/ Το προφίλ του αψηφούσε τον άγριο καιρό./ Στη μύτη του έσπαζε ο αέρας/ ένα μακρύ ουρλιαχτό κυνηγημένου ανθρώπου./ Εκεί ήρθε να σταθεί ένας εξόριστος:/ Ζει στην πατρίδα του, αλλαγμένος σε πέτρα."
Επιλέγοντας την αισθητική χαρά νιώθουμε ότι η χαρά από τη θέα του ωραίου επιβεβαιώνει μια σύνδεση ανάμεσα σε κάτι αόρατο, αλλά αληθινό - τα αισθήματά μας- με τον αξιοσημείωτο κόσμο γύρω μας. Είναι το πνεύμα του Θεού μέσα μας, η χάρη, που μας συνδέει με την αίσθηση ότι πίσω από τα ωραία πράγματα είναι η παρουσία του Δημιουργού.
Αυτό το νόημα εκφράζει ο στίχος του Δαβίδ "Δεν λάτρεψαν τη Δημιουργία αυτοί που έχουν τη χάρη του Θεού μέσα τους, αλλά τον Δημιουργό" (ουκ ελάτρευσαν την κτίση οι θεόφρονες, αλλά τον Κτίσαντα)."
Η αγάπη για το ωραίο μ’ έκανε να αγαπήσω τον ίδιο το Θεό. Μέσα από τους στίχους των ψαλμών του Δαβίδ, του Άσματος, του Εκκλησιαστή και ιδίως μέσα από τα λόγια του Ευαγγελίου είναι αδύνατο να μην νιώσεις το θείο έρωτα για το άπειρο κάλλος του προσώπου του γλυκύτατου Ιησού.
Η επιλογή της αισθητικής απόλαυσης , της χαράς από τη θέα του ωραίου είναι αυθόρμητη, επειδή είναι έμφυτη. Σπέρματα της αγάπης του ωραίου υπάρχουν μέσα σε κάθε άνθρωπο. Ο άνθρωπος γεννιέται προφήτης, καλλιτέχνης, ποιητής, εφευρέτης κ.α. εξαρτάται ποια από όλα τα χαρίσματα αυτά θα καλλιεργήσει. Μια μεγάλη αλήθεια γι' αυτόν τον κόσμο, είναι τα λόγια του Κυρίου «ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος». Που σημαίνει, ότι ο άνθρωπος έχει πνευματικές ανάγκες, και ότι χωρίς πνευματική τροφή και χωρίς ψυχική γαλήνη, δεν μπορεί να χαρεί ούτε τα υλικά αγαθά, όσο πολλά κι αν είναι αυτά κι όσο σπουδαία και μεγάλα. Δίχως πνευματική ηρεμία, με την καρδιά σφιγμένη απ' το εσώτατο, υπαρξιακό άγχος, ο άνθρωπος τίποτα δεν μπορεί να χαρεί. Οι ενοχές και οι θλίψεις υποσκάπτουν την υγεία του και τον οδηγούν πριν την ώρα του στο θάνατο.
Πολλοί δεν έχουν κάποιο όραμα ευρύτερο και υψηλότερο από τη μίζερη, συνηθισμένη, βαρετή καθημερινότητα. Δεν μπαίνουν στο νόημα της ποίησης και δεν καταλαβαίνουν τις εικόνες και τις μεταφορές της Σοφίας. Τα λόγια του Ευαγγελίου όμως είναι τόσο απλά, για να τα καταλαβαίνει και ο πιο απλός από όλους τους ανθρώπους «Ο Θεός με ξέρει», μου είπε κάποτε ο Θωμάς, κάποιος απλός λαχειοπώλης στη Λάρισα. Ο Γιώργος, ο ανάπηρος υπαίθριος στιλβωτής της Καλύμνου, με χαιρετούσε πάντα με την ίδια ευχή: «Χαίρετε κι αγαλλιάσθε, Μόσχο μου, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς».
«Να ζεις για την ψυχή σου», γράφει στο Ημερολόγιό του ο Τολστόι: «Να ζεις για την ψυχή σου, και χωρίς να προσπαθείς χωρίς καν να καταλαβαίνεις ότι το κάνεις, θα συνεισφέρεις στη βελτίωση της κοινωνίας». (Τολστόι, Ημερολόγιο της Σοφίας», εκδ. Πρίντα).

"Ελευθερία"

24.1.10

Εναντίον της ανωνυμίας

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου


"Το πνεύμα σου το αγαθόν
οδηγήσει με εν γη ευθεία.
ένεκεν του ονόματος σου,Κύριε,
ζήσεις με"
Ψαλμ. 142


Λίγα λόγια γιατί είμαι εναντίον της ανωνυμίας:Τή δύναμη του ονόματος καταφρονούμε με την ανωνυμία.Στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως των ναζί περισσότεροι πέθαιναν από έλλειψη αναγνώρισης και λιγότεροι απ΄τις κακουχίες. Σκληροτράχηλοι άντρες δεν άντεχαν την έλλειψη αναγνώρισης.
Πρέπει να εμβαθύνεις στις έννοιες της αναγνώρισης και της φήμης ή της δημοσιότητας. Είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα. Στον Ξένο του Καμύ ο μελλοθάνατος προτιμούσε
να τον υβρίσει και να τον καταραστεί το πλήθος την ώρα που θα τον πήγαιναν να τον εκτελέσουν παρά να μην τον αναγνωρίσει κανείς. Δεν μπορούσε να αντέξει την έλλειψη αναγνώρισης. Ο μελλοθάνατος που φώναζε το όνομα του Κυρίου όταν τον εκτελούσαν
ήθελε να τον αναγνωρίσουν ότι είναι ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους. Το ίδιο κι αυτός που λίγο πριν την εκπυρσοκρότηση έκανε βιαστικά το σταυρό του.
Τη δύναμη του ονόματος καταφρονούμε με την ανωνυμία. Κρίμα!
Η πνευματικη ζωή αρχίζει με το όνομα.Τό όνομα μας δίνει τη δύναμη να μην ταυτιστούμε με το περιβάλλον όπως τα ζώα.
"Εν εικόνι διαπορεύεαι πας άνθρωπος". "Θρηνώ και οδύρομαι όταν εννοήσω
τον θάνατον". Ποιανού είναι αυτά τα λόγια; Είναι λόγια του ανθρώπου΄που έχει μέσα του πνεύμα Θεού ή είναι λόγια του χοϊκού ανθρώπου, ο οποίος δεν ξεχωρίζει από τα ζώα.
Ο άνθρωπος σχηματίζει μια εικόνα για τον κόσμο , όπως το βόδι σχηματίζει μια εικόνα για το σταύλο και για το δρόμο που οδηγεί στο λιβάδι και πηγαίνει στο λιβάι και επιστρέ΄φει στο σταύλο χωρίς επίγνωση, περπατώντας μέσα στην εικόνα.
Δεν μας κάνει εντύπωση ότι η εποχή μας προβάλλει την εικόνα και απωθεί το λόγο.
Τα παιδά δεν μαθαίνουν στο σχολείο πώς να εκφράζουν τον βαθυτερο εαυτό τους με το λόγο. Τους μαθαίνουν μόνο συνθήματα για να μεταδίδουν πληροφορίες μεταξύ τους, όπως τα μυρμήγκια για το που βρίσκεται η τροφή (το ωφέλιμο και το χρήσιμο).

Η διαφορά μεταξύ των φιλολογικών ψευδωνύμων και των ψευδωνύμων της ανωνυμίας για τα οποία γίνεται ο λόγος είναι όμοια με τη διαφορά των προσωπείων των αρχαίων με τα προσωπεία της εποχής μας. Τα προσωπεία των αρχαίων δεν έκρυβαν το πρόσωπο αλλά το φανέρωναν, εντελώς το αντίθετο από τα προσωπεία της σύγχρονης εποχής που κρύβουν το πρόσωπο.
Τό ψευδώνυμο των ποιητών και των συγγραφέων είναι σε θέση ονόματος δηλαδή αποτελεί μέρος της πνευματικής του ταυτότητος. Το όνομα (και το ειδος αυτό του ψευδωνύμου) είνα το πνευματικό στοιχείο της ταυτότητας. Τα άλλα στοιχεία τα έχουμε κοινά με τα ζώα, π.χ. το ύψος,το χρώμα των ματιών κλπ.
Αναιρώντας τα πνευματικά στοχεία της ταυτότητός υποβιβάζουμε τους άλλους στο κατώτερο επίδεδο αυτού που στερείται της απουσίας της ελευθερίας και του πνεύματος.
Σε ένα τόπο όπου ο ανθρωπος δε διαφέρει στην ταυτότητά του από τα ζώα και προσδιορίζεται κατά τα υλικα του στοιχεία είναι άνευ αντικειμένου η πνευματική μας ύπαρξη. Ένα παράδειγμα από τον Όμηρο:
Όσο ο Οδυσσέας στερούνταν την ελευθερία και λογιζόταν ως τροφή του Κύκλωπα, θεωρούσε ανύπαρκτο το όνομά του. Το όνομά του για τον Οδυσέα και για κάθε ελεύθερο άνθρωπο ειναι συνδεδεμένο ΄με την πνευματική του υπόσταση και ιδιαιτέρως με την ελευθερία του. "Ούτιν με κικλήσκουσιν", είπε ο Οδυσσέας στον Κϋκλωπα όταν τν ρώτησε ποιο είναι το όνομά του. Και μόνο όταν ανέκτησε την ελευθερία του είπε: "Ο Οδυσσέας, ο γιος του Λαέρτη σε τύφλωσε, που οικία έχει στην Ιθάκη".
Η ανωνυμία αφαιρεί κι από μας που τη δέχόμαστε την ελευθερία καιτην πνευματικότητα. Αν στη χώρα μάς υπάρχουν μυστικές οργανώσεις που το Ελληνικό κράτος δεν μπορεί να τις ελέγξει δεν είναι η ελευθερία των πολιτών περιορισμένη δεν συνιστά η ανωνυμία τους προσβολή της ελευθερίας και της δημοκρατίας;
Η ανωνυμία μας συνηθίζει στην ήττα. Κι όταν αυτό συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους σε όλη τη γη, ο επόμενος στόχος είναι η μείωση του πληθυσμού του "ζαλισμένου κοπαδιού".
Οφείλουν αποζημίωση για την CAPITIS DEMITUTSIO (προσβολή της προσωπικότητος) Αυτοί που απευθύνονται σε όλους εμάς κρυμμένοι πίσω απ την ανωνυμία τους είτε είναι φυσικά πρόσωπα είτε νομικά πρόσωπα στην πραγματικότητα προκαλούν μείωση τη προσωπικότητάς μας και αν λειτουργο΄σε η δημοκρατία έπρεπε να υποχρεωθούν να άρουν την προσβολή και να αποζημιώσουν τα θύματά τους για την CAPITIS DEMINUTIO όπως λέγεται στη νομική ορολογία η πράξη τους.
Δν είναι καθολου απλό και δίχως ουσία το θέμα της ανωνυμίας και των ψευδωνύμων της.
Η τελική ζημία είναι ότι ΜΑΣ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ! Όσοι από μας έχουμε αφυπνιστεί, λέει ο Έλιοτ, πρέπει να αγωνιστούμε να σταματήσουμε την αυτοκτονία της ανθρωπότητας!
Από την άποψη αυτή χρησιμοποιώντας τις μεθόδους του Εχθρού έστω κι αν πολεμάς στο στρατόπεδο του Ιησού ενισχύεις το στρατόπεδο του Εχθρού.
"Να ζείς σ΄ αυτόν τον κόσμο χωρίς να είσαι απ΄ τα στοιχεία αυτού του κόσμου".

Η ανάγκη για αναγνώριση λέει ο Άντλερ είναι μεγαλύτερη και από τα ένστικτα της αυτοσυντηρήσεως και της αναπαραγωγής.Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα εξοντώνουν τους
αντιπάλους τους καταργώντας τα ονόματά τους και γενικά στερώντας τους την αναγνώριση.
Οι ναζί αντικαθιστούσαν τα ονόματα με αριθμούς και επέβαλαν ομοιόμορφη ενδυμασία . Το ίδιο έκανε και ο Μάο στην Κϊνα που άντρες γυναίκες φορούσαν την ίδια στολή. Το ίδιο γίνεται και στο στρατο με την όμοια ενδυμασία αντρών και γυναικών.

Τα ίδια λόγια από διαφορετικούς ανθρώπους σε διαφορετικούς ανθρώπους έχουν
διαφορετικό νόημα . Π.χ.Δεν έχουν το ίδιο νόημα οι στίχοι του Τσιτσάνη

«Μην ,απελπίζεσαι και δε θ’ αργήσει,
Κοντά σου θα ‘ρθει μια χαραυγή,
Καινούρια αγάπη να σου ζητήσει,
Κάνε λιγάκι υπομονή"

στο στόμα το δικό μου και στο στόμα ενός επισκόπου ή στ’ αυτιά τα δικά μου και στα αυτιά ενός επισκόπου. Έχει σημασία ποιος λέει κάτι.Δεν είχε το ίδιο νόημα το όνομα του Ίβυκου στο στόμα κάποιου αρχαίου θεατή στο θέατρο και στο στόμα των δολοφόνων του Ίβυκου, όταν περνούσαν ο γέρανοι.Οι δολοφόνοι του Ίβυκου πλήρωσαν με τη ζωή τους
τη χρησιμοποίηση ενός ονόματος που ειπώθηκε απο τα χείλη τους σε ένα ακατάλληλο τόπο μια ακατάλληλη στιγμή.Το ίδιο κινδυνεύουν να πάθουν οι αδαείς και πονηροί
Σκοπιανοί με τη νοσφιση του ονόματος της Μακεδονίας. Δεν έχουν το ίδιο νόημα τα λόγια του ιερέα στο τέλος της Θείας Λειτουργίας «Ευλογία Κυρίου και έλεος έλθοι επί σε» με αντίδωρο και χωρίς αντίδωρο.

__ __


Η δύναμη του ονόματος


Οι Σκοπιανοί θυμίζουν τον Ίβυκο και τους Γέρανους καθώς έχουν παντελή άγνοια της φοβερής δύναμης του ονόματος. Αντίθετα με τους Εβραίους που προσέχουν τα ονόματα (το όνομα του Θεού δεν το προφέρουν ποτέ) οι Σκοπιανοί χρησιμοποιούν με το σκοπό της οικειοποιήσεως το όνομα Μακεδονία! Ελπίζουν ότι ο αληθής κύριός του θα κουραστεί κάποτε η θα καμφθεί απ΄ τις διάφορες πιέσεις εις βάρος του και θα παραιτηθεί από αυτό υπογράφοντας συνθήκη με την οποία παραχωρεί το όνομα σ΄ αυτούς!!

"Να οι γέρανοι του Ιβύκου" είπε ένας απ΄ τους αρχαίους φονιάδες του, την ώρα που οι γέρανοι πετούσαν στον ουρανό, για να καταδικαστεί αυτός και οι λοιποί συνένοχοί του για το έγκλημα του φόνου που διέπραξαν. Ένα απλό όνομα που ειπώθηκε σε ένα ανύποπτο χρόνο, την ώρα που το πλήθος παρακολουθούσε μια παράσταση στο θέατρο, οδήγησε στο θάνατο αυτών που είχαν την ατυχία να χρησιμοποιήσουν για μια στιγμή ένα ακατάλληλο γι΄ αυτούς όνομα!

Τη δύναμη του ονόματος περιγράφει με πολύ παραστατικό τρόπο ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στο βιβλίο του "Περί Θείων Ονομάτων". "Όπως ο φυσικός ήλιος " γράφει στο τέταρτο κεφάλαιο " χωρίς σκέψη και προαίρεση αλλά με το ίδιο το είναι του φωτίζει όλα όσα μπορούν να κοινωνούν στο φως που τους αναλογεί, όμοια και το όνομα σκορπά σε όλα τα όντα τη θετική ( ή αρνητική γι' αυτούς που κακώς το χρησιμοποιούν) επιρροή του. Κι όπως η παρουσία του νοητού φωτός είναι δύναμη που συνάγει και ενώνει όσους φωτίζονται, όμοια και η άγνοια προκαλεί τη διαίρεση όσων βρίσκονται στην πλάνη ή χρησιμοποιούν το δόλο και το ψεύδος.

Δεν είναι ωραίο λοιπόν αυτό που κάνουν οι Σκοπιανοί, αλλά δεν το καταλαβαίνουν. Το ωραίο, συνεχίζει στο ίδιο βιβλίο ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης έχει μέσα του κατά υπεροχή την ωραιότητα κάθε ωραίου και την προβάλλει. Χάρη στο ωραίο υπάρχουν οι συνάψεις όλων και οι φιλίες και οι σχέσεις. Το ωραίο ένωσε τα πάντα. Αυτό είναι το τελικό αίτιο, γιατί όλα γίνονται για χάρη του. "Όλοι αγαπούν το αγαθό" ( Διοτίμα). Εκτός απ΄ τους πονηρούς, επιτήδειους και αχαρίστους , όπως καλή ώρα οι Σκοπιανοί, οι οποίοι ενώ την δωρεάν χρηματική βοήθεια της Ελλάδος και τις άλλες διευκολύνσεις τις θέλουν και τις επιζητούν, την αλήθεια την προδίδουν και τολμούν να χρησιμοποιούν με το σκοπό της ιδιοποιήσεως το όνομα της Μακεδονίας!

Αλλά όπως φαίνεται δεν γνωρίζουν τους Έλληνες, ούτε τη Χριστιανική Ορθόδοξη Παράδοση και τον ομαδικό ενοχικό αρχέτυπο του Ιούδα! Διαφορετικά δεν θα τολμούσαν να το κάνουν. Θα γνώριζαν οπωσδήποτε τις φοβερές συνέπειες της προδοσίας που συνδέεται χωρίς άλλο με την ονομασία της Μακεδονίας είτε ως νόσφιση από μέρους τους είτε ως ακατανόητη, απίστευτη ,εγκληματική ( αν γινόταν ποτέ) παραχώρηση (!) από μέρους των Ελλήνων.

Όπως κανένας Έλληνας δε θα δεχόταν ποτέ να ονομαστεί ο γιος του Ιούδας, για να τον στιγματίζει σε όλη του τη ζωή το βάρος της ομαδικής ενοχής του Ιούδα , όμοια δεν θα δεχόταν κανένας Έλληνας πολιτικός να συνδεθεί το όνομά του με παρόμοια ενοχή υπογράφοντας τη συνθήκη της παραχώρησης, γιατί περί αυτής πρόκειται, της ονομασίας της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς. Πολύ περισσότερο όταν αυτοί, όπως είναι γνωστόν τοις πάσι, επιφυλάσσουν δικαίωμα εδαφικών διεκδικήσεων εις βάρος της Ελλάδος!

Τελικά ίσως το όνομα της αγαπημένης μας Μακεδονίας να συμβάλει στο να προσέξουν επί τέλους οι Έλληνες πολιτικοί την ανανέωση των ονομάτων, ώστε αρχίζοντας από το δικό τους όνομα οι πολιτικοί να είναι πολιτικοί!

"Δημοκρατική Αναγέννηση"

22.1.10

Το εμπόριο του φόβου και η δικαστική προστασία του κοινού

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Το έναυσμα για να γράψω αυτές τις γραμμές μου έδωσε η παρακάτω είδηση και τα σχόλια που διάβασα στην ιστοσελίδα «Amethystos”: « Μια έκθεση από την Αμερικανική Εθνική Βάση Πληροφοριών Χιονιού και Πάγου (US National Snow and Ice Data Center) στο Κολοράντο διαπιστώνει ότι ο πάγος της Αρκτικής θάλασσας τους καλοκαιρινούς μήνες έχει αυξηθεί κατά 409.000 τετραγωνικά μίλια, ή 26 τοις εκατό από το 2007!
Δεν μας αξίζει μία συγνώμη από τους φανατικούς της υπερθέρμανσης του πλανήτη (global warming) που θέλουν να διαμορφώσουν την γνώμη του κόσμου στα μέτρα τους και αποκαλούν όλους όσους αντιτίθενται στην υστερική θεωρία τους αμαθείς αρνητές. Ήταν τόσο πεπεισμένοι ότι ο κόσμος τελειώνει και μόνο αυτοί θα μπορούσαν να τον σώσουν, όμως τώρα έχουν εκτεθεί, στην καλύτερη περίπτωση, ως υπερβολικά ιδεαλιστές και στη χειρότερη περίπτωση, απατεώνες.
Στην είδηση αυτή έκανα το εξής σχόλιο και έλαβα την απάντηση από κάποιον άλλο αναγνώστη της ίδιας ιστοσελίδας: «Σκεφθείτε αν χιλιάδες πολίτες μεταξύ των οποίων πολλοί ασθενείς, γέροι, ανήμποροι, άντρες και γυναίκες που γίνονται κάθε φορά θύματα της ανησυχίας και του πανικού που προκαλούν οι τηλεοπτικοί σταθμοί. οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, σκεφθείτε τί θα γίνει άν χιλιάδες ζητήσουν δικαστική προστασία για την βλάβη της ψυχικής και σωματικής τους υγείας εξαιτίας του δημόσιου πανικού!
Η βλάβη της δημόσιας υγείας εξαιτίας του πανικού είναι πραγματική και κανείς δεν μπορεί να την αρνηθεί εμπίπτει δε στις «σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», για τις οποίες δεν απαιτείται απόδειξη, κατά την νομολογία του Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Υπάρχουν γνωματεύσεις επιστημόνων από όλο τον κόσμο ως προς αυτό το θέμα. Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το σκεπτικό μιας ad hoc αποφάσεως του Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων: «ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ μείζονος συνθέσεως ΑΙΤΗΣΗ. 22978 ... τον έκανε να αισθάνεται τον πανικό και το φόβο για τη ζωή του. Όλα αυτά είναι μια μορφή βασανιστηρίων .... στη ζωή, την υγεία και τη σωματική ή ψυχική ευεξία των προσώπων, ..... δεν απαιτείται η απόδειξη σε περιπτώσεις σοβαρών παραβιάσεων, όπως το άρθρο 3, ...» .
Ο αναγνώστης που διάβασε το σχόλιό μου είπε: «Ποιά ανθρώπινα δικαιώματα κ. Μόσχο; Θα ενδιαφερθούν για τον πανικό που ενσπείρουν παγκόσμια; Δεν είμαστε καλά. Εδώ είδαν κι έπαθαν να μας πείσουν για την αόρατη απειλή της τρομοκρατίας και θα ενδιαφερθούν για τους πάγους που ξαναπάγωσαν;
Το να κερδίζει το εμπόριο από την σεξουαλική μας πείνα νιώθεται. Καλά κάνει το εμπόριο αφού δεν μπορούμε να κάνουμε εγκράτεια. Προκαλεί με το γυμνό και με οτιδήποτε άλλο υπόσχεται την ηδονή κι εμείς ανταποκρινόμαστε. Αλλά να κερδίζει το εμπόριο από το φόβο μας αυτό διαφέρει. Να μας προκαλεί το εμπόριο φόβο κι ανησυχία για να κερδίζει κανείς δεν το θέλει. Στην ηδονή μπορείς να πεις ότι πολλοί συνευδοκούν. Το να βλάπτεις όμως την υγεία και τη ζωή του άλλου προκαλώντας φόβο και ανησυχία αυτό είναι ένα από τα βασανιστήρια που προσβάλλουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Άρα μπορούμε οι πολίτες να ζητήσουμε δικαστική προστασία από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Πρέπει να υπάρχει σχετική νομολογία.
Μπήκα στο διαδίκτυο με το ερώτημα αυτό: Μπορούμε να ζητήσουμε χρηματική ικανοποίηση από αυτούς που προκαλούν το δημόσιο πανικό (εφημερίδες, τηλεοπτικοί σταθμοί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί κ.α.) για να προσπορίζονται κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά ή άλλα οφέλη από το φόβο και την ανησυχία του κοινού; Η πρώτη απάντηση είναι ότι η πρόκληση πανικού είναι ένα από τα βασανιστήρια και προστατεύεται από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Για τα πολιτικά οφέλη από το φόβο μας (οικολόγοι, πράσινες επαναστάσεις κ.α.) δεν μπορούμε δυστυχώς να καταφύγουμε στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Θα μπορούσαμε να προστατέψουμε την ψυχική και την σωματική υγεία μας από την πολιτική εκμετάλλευση του φόβου, αν λειτουργούσε η δημοκρατία μας και γίνονταν δημοψηφίσματα επάνω σε βασικά θέματα που απασχολούν όλους τους πολίτες, όπως είναι η υγεία. Δεν λειτουργεί όμως η δημοκρατία. Στην πραγματικότητα ισχύει μια ιδιόμορφη δικτατορία είτε της βουλής είτε του πρωθυπουργού. Πληρώνουμε οι πολίτες τα κόμματα για την πολιτική τους προπαγάνδα εις βάρος μας. Αυτή είναι όλη η εξουσία του λαού απ’ τον οποίο πηγάζουν κατά το Σύνταγμα όλες οι εξουσίες.
Μπορούμε να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας , τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας από αυτούς που εκμεταλλεύονται το φόβο μας, για κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά κ.α. οφέλη ζητώντας δικαστική προστασία; Γιατί να μην μπορούμε; Η δικαστική προστασία υπάρχει. Υπάρχουν τα αρμόδια όργανα. Εκτός αν εμείς τα θύματα έχουμε συνηθίσει στην ήττα και στον εφησυχασμό. Η πολιτική ανυπακοή και η αντίσταση στην αδικία δεν γίνεται με τις μεθόδους της βίας. Η βία ενισχύει και επεκτείνει τη βία. Πολλαπλασιάζει το φόβο και την εκμετάλλευση του φόβου. Θυμηθείτε πόση προσπάθεια κατέβαλαν μεγάλες δυνάμεις να πείσουν τον κόσμο για το φόβο της τρομοκρατίας. Για το φόβο της τρομοκρατίας αυξήθηκαν οι εξοπλισμοί και έγιναν πόλεμοι για να χρησιμοποιηθούν τα καινούρια όπλα.

"Ρεθεμνιώτικα Νέα"

21.1.10

Γράμμα

Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου


Αγαπητή κυρία,
Κι εγώ θέλω να σας ευχαριστήσω για
το χαρούμενο μήνυμά σας.
Είναι ωραίο με λίγες γραμμές να
δίνεις χαρά στον άλλον.
Η αγάπη συνδέεται με την ελευθερία
και με την αιωνιότητα, αλλιώς δεν
είναι αληθινή αγάπη.
Παραθέτω τις σκέψεις αυτές απ΄ το
βιβλίο του Νικ. Μπερντιάγιεφ "Το πνεύμα
του Ντοστογιέφσκι" εκδόσεις Πουρναρά Θεσσαλονίκη 1990:
"Η εικόνα του Θεού βρίσκεται σε κάθε άνθρωπο
κι αυτήν οφείλουμε να αγαπάμε στον άνθρωπο.
Οφείλουμε να αγαπάμε το συνάναθρωπό μας
γιατί υπάρχει Θεός που είναι πατέρας όλων.
Η αντιχριστιανική αγάπη προς τον άνθρωπο
είναι μια ψεύτικη και απατηλή αγάπη.
Αν δεν υπάρχει Θεός και συνάμα αγαπάμε
τον άνθρωπο, τότε τον θεωρούμε Θεό.
Τότε θεοποιοείται ο άνθρωπος και μπορεί
η πράξη αυτή να οδηγήσει στην εξόντωση του ίδιου
του ανθρώπου.
Κάθε άνθρωπος καθίσταται όργανο του συνανθρώπου του.
Γι' αυτό η αγάπη προς τον άνθρωπο είναι αδύνατη
χωρίς την αγάπη προς το Θεό.

Από μικρός, προτού ακόμα διαβάσω βιβλία ήθελα αυτός που μ' αγαπάει να με πονάει.
Αλλιώς η αγάπη του ένιωθα ότι μου στερεί την ελευθερία μου και δεν είναι παντοτινή.
Έλεγα στον εαυτό μου: Τώρα μ' αγαπάει. Αν μου κόψουν και τα δυο πόδια θα εξακολουθεί
να μ' αγαπάει; Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΚΠΙΠΤΕΙ.
Τώρα χαίρομαι γιατί αυτούς που αγαπώ είναι για πάντα.

Η μητέρα μου είναι ενενήντα χρονών κατάκοιτη ένα χρόνο.
Δε φοβάται το θάνατο ούτε εμείς της κρύβουμε την αλήθεια ότι
είναι πολύ κοντά για όλους και για κείνη ακόμα περισσότερο.
Μιλάμε ελεύθερα για την άλλη ζωή. Την παρηγορούμε με την ενθύμηση
της άλλης ζωής της μόνης αληθινής ζωής. "Μόνον όταν σταματήσει
αυτό το πιγκ πόγκ αρχίζει η πραγματική ζωή" έλεγε ο μακαρίτης
Ρομπέρτος:
"Μανούλα, θα είμαστε μαζί αιώνια." της λέω. "Θα συναντήσουμε
τους αγαπημένους μας και θα τα λέμε με χαρά."
"Είναι νωρίς ακόμα για σένα",λέει.
Η μητέρα μου έχει 12 μηνες σ' αυτήν την κατάσταση.
Ο φίλος μου ο Α. πριν έξι μήνες ήταν γερός. Τώρα
τα άφησε όλα εδώ και πήγε στον ουρανό!

Μια πολύ όμορφη ταινία είναι η ταινία "Μπίλυ ο ψεύτης".
Λυπάσαι που στο τέλος όλοι τους χάνονται στο στρατόπεδο
συγκεντρώσεως των ναζί. Και μέσα στη ΄λύπη σου ένα απροσδόκητο
τέλος, ο σκοπός και τα λόγια ενός τραγουδιού σε κάνουν
να πλημμυρίζεις δάκρια χαράς. Να τι λένε τα λόγια του
τραγουδιού:

Ο αφηγητής λέει: Τους πήγαν όλους στα στρατόπεδα και
κανείς δεν τους ξαναείδε. Μα όχι. Δεν είναι έτσι.
Ρωσικά άρματα μάχης τους ελευθέρωσαν. Άκουσαν τα
τραγούδια των Ρώσων στρατιωτών.
Είδαν τον ακορντεονίστα και τον άντρα με τη φυσαρμόνικα
να παίζουν.
Τρεις χαρούμενες κοπέλες τραγουδούσαν.

"Βγάλτο έξω.
Βγάλτο έξω.
Πες ένα εύθυμο τραγούδι

Γιατί όλη η παρέα
είναι δω"

__ __


Σε χαιρετώ
Και να μην ξεχνάς
να είσαι εύθυμη!

Μόσχος

20.1.10

Αόρατος πόλεμος

Του Μόσχου Εμμ.Λαγκουβάρδου


Ο ορθόδοξος χριστιανός είναι ένας στρατιώτης που πάντοτε πολεμάει με εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Εσωτερικοί εχθροί είναι τα πάθη και εξωτερικοί οι αιρέσεις.

19.1.10

«Άκουσε να χαρείς»

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Σήμερα όπως κάθε μέρα προβάλλει η ίδια ερώτηση , πώς θα χαρώ. Θυμάμαι τη μακαρίτισσα τη γιαγιά μου τη Βασιλική, που το βράδυ, όταν γυρνούσα στο σπίτι με ρωτούσε «πώς χάρηκες σήμερα;» αντί το συνηθισμένο «πως πέρασες σήμερα». Ήταν βέβαιη ότι ολόκληρη μέρα έχει πάντα κάτι για να χαρείς. Ξέρω πως και τώρα απ΄ τον ουρανό την ίδια ερώτηση μου κάνει. Κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει την πίστη, ότι η ζωή μας δόθηκε για να τη χαρούμε. Είναι τόσο σύντομη η ζωή μας που δεν αξίζει τις θλιβερές μας σκέψεις. Άλλωστε η ίδια η ομιλία και η επαφή μας δίνει χαρά. Είναι χαρά να θυμάμαι τους δικούς μου και να τους μιλώ. Το ίδιο πιστεύω νιώθουν κι εκείνοι. Αφού αυτό ισχύει σ΄ αυτή τη ζωή γιατί να μην ισχύει και στην άλλη, την πιο αληθινή; Ο γέρων Πορφύριος όταν πλησίασε η ώρα να φύγει παρηγορούσε τα πνευματικά του παιδιά λέγοντας ότι τώρα θα είναι πιο κοντά τους. Θα είναι μέσα τους.

Είναι μια καλή συνήθεια να αρχίζεις να μιλάς σαν να έχεις κάτι χαρούμενο να πεις, έστω κι αν δεν υπάρχει τίποτε χαρούμενο. Ιδίως όταν δεν υπάρχει τίποτα χαρούμενο πρέπει να αντλούμε από μέσα μας τη χαρά από τα αποθέματα που έχουμε στη διάθεσή μας. Για πολλούς τα αποθέματα αυτά είναι η ευτυχία των παιδικών τους χρόνων. Μια ανεξάντλητη δεξαμενή χαράς. Για άλλους πάλι, όπως για το φίλο μου τον κυρ Άγγελο, τον πταισματοδίκη, τα αποθέματα της χαράς του ήταν η καλή του η καρδιά. Όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά ο κύρ Άγγελος έλεγε: «Η καρδιά μας είν’ καλή» κι ύστερα σφύριζε ένα χαρούμενο σκοπό. Από τότε που γνώρισα τον κυρ Άγγελο κάθε φορά που είμαι λυπημένος σφυρίζω.

Η ίδια η ομιλία και η επαφή μεταξύ μας σου δίνει χαρά. Παράδειγμα ο γάμος. Στα πρώτα χρόνια του γάμου οι σύζυγοι όσοι είχαν παραδοσιακούς γονείς και πήραν τους τρόπους τους χρησιμοποιούσαν παραπλήσιες εκφράσεις που έδειχναν την διάθεση να κάνουν τον άλλον να χαρεί. «Άκουσε να χαρείς» «θα σου πω κάτι να γελάς» κ.α. Περνώντας τα χρόνια για τους περισσότερους αραιώνει η μνεία της χαράς ώσπου παραλείπεται εντελώς απ΄ τις κουβέντες τους. Τέλος παύουν και οι κουβέντες μεταξύ τους. Αυτό είναι το τελευταίο στάδιο πριν από τη νέκρωση του γάμου. Μιλάει καθένας μοναχός του και ο Διάβολος ή η τηλεόραση μιλάει και στους δυο.


Οι παλιοί χρησιμοποιούσαν τους τρόπους αυτούς γιατί πίστευαν ότι η επικοινωνία είναι ειλικρινής και σου δίνει χαρά η ομιλία και η επαφή με τους αγαπημένους σου και με όλους τους καλοπροαίρετους ανθρώπους. Η συνήθεια να μιλάς συμβατικά για να τηρείς τους τύπους είναι φράγκικη. Στην αρχή φαινόταν παράξενη, ώσπου και οι Έλληνες ασπάστηκαν την τυπική ευγένεια και δεν χαίρονται πια να μιλάνε με τους άλλους και να βρίσκονται σε επαφή μαζί τους. Μιλάνε μόνο για να μεταδώσουν πληροφορίες, όπως κάνουν τα ζώα και τα έντομα. Τα μυρμήγκια π.χ. όταν συναντιούνται δίνουν με σήματα πληροφορίες για το που υπάρχει τροφή για να την κουβαλήσουν στη φωλιά τους.

Τη φτώχεια αυτή σε συναισθήματα και σκέψεις δείχνει και η διψώσα έρημος της λεκτικής επικοινωνίας των ανθρώπων. Ο λόγος του σημερινού ανθρώπου στερείται εντελώς από εικόνες, μεταφορές και λοιπά καλολογικά στοιχεία. Τα τελευταία χρόνια που οι τεχνοκράτες κατέλαβαν την εξουσία και ελέγχουν την Εκπαίδευση ο νέος άνθρωπος πάσχει από την πνευματική του γυμνότητα λόγω της λεξιπενίας. Δεν έχει πια τη δυνατότητα να εκφράσει τον εαυτό του. Αργότερα δεν θα μπορεί ούτε να σκεφτεί. Αντί να σκέφτεται θα επαναλαμβάνει συνθήματα της τηλεόρασης, του εμπορίου ή των πολιτικών κομμάτων.

Τώρα η επαφή μεταξύ μας συνήθως δεν έχει άλλο σκοπό από την εργασία. Κρίμα που η διεστραμμένη αυτή νοοτροπία ήρθε και στη χώρα μας από την Ευρώπη. Το κινητό τηλέφωνο επεξέτεινε το χώρο της εργασίας παντού, ακόμα και στο δρόμο ή στην ώρα του φαγητού. Το κινητό έσπασε το ρεκόρ που κατείχαν τα λεγόμενα «γεύματα εργασίας» που οι μετέχοντες σ΄ αυτά αντί να χαρούν την παρέα και το φαγητό δουλεύουν ακόμα κι αυτήν την ώρα που θα έπρεπε να ανήκει στον εαυτό τους. Οι παλιοί σκλάβοι που τους πουλούσαν μαζί με τα χτήματα ζούσαν και πέθαιναν στο χώρο της εργασίας με το όνειρο της ελευθερίας. Ο σημερινός άνθρωπος δεν ξέρει τί είναι σκλαβιά. Βλέπει τη σκλαβιά του σαν κοινωνική κατάκτηση! Αλλά μη λυπάσαι. Η πιο σκοτεινή ώρα της νύχτας είναι λίγο πριν την αυγή. «Εκεί όπου πλεόνασε η αμαρτία περίσσευσε η χάρις!»

15.1.10

«Καλλικράτης»

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Το όνομα Καλλικράτης το φέρουν τέσσερα ιστορικά πρόσωπα μεταξύ των οποίων ο ένας εκ των δύο αρχιτεκτόνων του Παρθενώνα και ο Αχαιός που πρόδωσε την πατρίδα του και παρέδωσε 1000 εκ των επισήμων συμπολιτών του στους Ρωμαίους.
Τι σημαίνει ότι το όνομα αυτό δόθηκε στο σχέδιο της διαίρεσης της Ελλάδας σε δέκα τρεις περιφέρειες με αυξημένες αρμοδιότητες: Σημαίνει ότι η Ελλάδα διαιρεμένη θα είναι όμορφη σαν τον Παρθενώνα ή ότι η Ελλάδα διαιρεμένη και αποδυναμωμένη θα παραδοθεί ως εύκολη λεία στους σύγχρονους Ρωμαίους, την Παγκοσμιοποίηση;
Με το σχέδιο «Καλλικράτης» όπως το λέει και το όνομα θα είμαστε καλύτερο κράτος ή μήπως θα είμαστε πολλά κράτη; Μήπως ο Καλλικράτης είναι μόνο η αρχή που θα οδηγήσει στο διαμελισμό όπως στη Γιουγκοσλαβία μόνο που εκεί έγινε με βομβαρδισμούς;
Αν ο χωρισμός μας ενισχυθεί με ολοένα αυξανόμενες αρμοδιότητες στις περιφέρειες κι αν διαρκέσει θα χάσουμε τα κοινά στοιχεία που μας ενώνουν π.χ. τη γλώσσα, τη θρησκεία κ.α αν όχι παντού τουλάχιστον σε μερικές από αυτές τις περιφέρειες. Τα παιδιά μας έχοντας δασκάλους που δεν θέλουν να είναι Έλληνες , που δεν τους διδάσκουν την ιστορία του έθνους τους δεν θα χάσουν μόνο την κρατική τους οντότητα , αλλά και την εθνική τους ταυτότητα.
Κατά τη θεωρία του πλουραλισμού που ακολουθούν τα πολιτικά κόμματα και οι κυβερνήσεις θα έχεις πολλά και δεν θα έχεις τίποτα. Πώς γίνεται αυτό; Παράδειγμα θα έχεις στον τόπο σου πολλά έθνη, πολλές φυλές, πολλές γλώσσες , πολλές θρησκείες αλλά θα χάσεις το έθνος σου, τη φυλή σου, τη γλώσσα σου και τη θρησκεία σου.
Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα λαών που έχουν πολλά και δεν έχουν τίποτα.. Στην Αμερική ο φτωχός λαός που ζει μέσα στην αφθονία των αγαθών στερείται τα πιο απαραίτητα για την επιβίωση.; Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τριάμισι (3.500.000) εκατομμύρια άνθρωποι κάθε ηλικίας , φύλου, κατάστασης της υγείας μένουν κυριολεκτικά στο δρόμο! 90.000 άνθρωποι μένουν μόνο στους δρόμους του Λος Άντζελες. Το 1% του πληθυσμού των ΗΠΑ μένει στους δρόμους . Ένας στους εκατό Αμερικανούς είναι άστεγος.
Στην Αγγλία το ποσοστό του πληθυσμού που μένει στους δρόμους προκαλεί σοκ: Ανέρχεται σε ένα εκατομμύριο απ΄ τους οποίους 4.000 με 5.000 πεθαίνουν αβοήθητοι στο δρόμο απ΄ το κρύο και τις αρρώστιες. Οι Άγγλοι έχουν καταγράψει και τον αριθμό αυτών που τους βρίσκουν παγωμένους στο δρόμο.
Η Δύση και οι ξετρελαμένοι μαζί της πολιτικοί μας ας δουν πρώτα τα εκατομμύρια των αστέγων που ζουν και πεθαίνουν στους δρόμους και κατόπιν να κοιτάζουν υποτιμητικά την πατρίδα τους. Ο εξευτελισμός της πατρίδας, της οικογένειας, της θρησκείας για τον οποίο εργάστηκαν εργολαβία χρόνια και χρόνια αριστεροί και δεξιοί υλιστές θα φέρει και στον τόπο μας τους καρπούς του που είναι η διάλυση παντού και φυσικά και της κατοικίας. Διαλυμένο κράτος, διαλυμένη οικογένεια, διαλυμένη κατοικία.
Σκέφτομαι με θλίψη όλους αυτούς τους συμβούλους, τους ειδικούς, τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους του Δυτικού Κόσμου που αναφέρονται στους Έλληνες σαν να είμαστε ιθαγενείς που πρέπει να μας εκπολιτίσουν. Περνάει καθόλου απ΄ το μυαλό τους η εικόνα των εκατομμυρίων αστέγων που μένουν στους δρόμους και των χιλιάδων από αυτούς που άρρωστοι και αβοήθητοι πεθαίνουν από το κρύο και τις αρρώστιες; Ή δεν τους ενδιαφέρει η τραγική κατάσταση αυτών των δύστυχων συμπολιτών τους; Τους ενδιαφέρει πώς θα κερδίσουν περισσότερα χρήματα εκμεταλλευόμενοι την κρίση που ο ίδιος αυτός κόσμος προκάλεσε; Δεν θα είχαν την τόλμη να βλέπουν τους άλλους αφ’ υψηλού, αν τους ενδιέφερε η αθλιότητα στις χώρες τους. Το «γνώθι σ΄ αυτόν» δεν θα τους έβλαπτε. Αντιθέτως θα ήταν πιο ταπεινοί και θα έδειχναν μεγαλύτερη κατανόηση έχοντας στο νου τους την τραγική κατάσταση που επικρατεί για εκατομμύρια πολίτες στις χώρες τους.

14.1.10

Ο Σταυρός του Χριστού

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Ένα βράδυ στον περίβολο του μοναστηριού του Αγίου Δημητρίου Κισσάβου υπήρξα μάρτυρας σ' ένα τραγικό περιστατικό. Ένας νέος πεσμένος κάτω στο πλακόστρωτο χτυπούσε το κεφάλι του στις πέτρες. Ο πατέρας δίπλα του έστεκε ανήμπορος να βοηθήσει το γιο του. "Σκότωσέ με, σκότωσέ με" έλεγε ο νέος με πνιχτή φωνή; Η θέα του τραγικού πατέρα σου ράγιζε την καρδιά.
Οι γονείς εύχονται το κακό να 'ρθει σ΄ αυτούς αντί στ παιδιά τους. Οι άγιοι προσεύχονται ο Θεός να τους δώσει τις αρρώστιες που βασανίζουν τον κόσμο.
Με τη λογική δεν μπορεί κανείς να καταλάβει πως ο πατέρας ή η μητέρα ή αυτός που αγαπάει κάποιον , γίνεται αυτός θεληματικά το αθώο θύμα, για να μην πληρώσει ο αγαπημένος του που έσφαλε.
Με τη λογική δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τη θεληματική θυσία του ανθρώπου γι' αυτό που αγαπάει. Πρέπει να ' μαστε γονείς για να καταλάβουμε τη θυσία των γονιών για τα παιδιά τους.
Το νόημα του σταυρού του Χριστού και τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, ότι καυχώμαι στο Χριστό εσταυρωμένο, ενώ τα καταλαβαίνουν οι απλοί άνθρωποι, δυσκολεύονται ‘η αδυνατούν εντελώς να τα καταλάβουν οι μορφωμένοι και οι διανοούμενοι. Ο λόγος είναι ότι οι απλοί άνθρωποι στηρίζονται στην πραγματικότητα και προσεγγίζουν το σταυρό όχι με τη σοφία του νου , με τις νοητικές επινοήσεις και με τα λογικά επιχειρήματα, αλλά με τη σοφία της καρδιάς. Οι απλοί έχουν βιώματα, ενώ οι μορφωμένοι έχουν πεποιθήσεις και ιδεολογίες.
Από τα βιώματά τους γνωρίζουν ότι η πραγματικότητα είναι ότι ο Ιησούς Χριστός , Αυτός που σταύρωσαν οι Εβραίοι δυο χιλιάδες χρόνια πριν από σήμερα, είναι ο Θεός, ότι ο Θεός είναι αγάπη και ότι όλοι οι άνθρωποι που αγαπούν κουβαλούν το σταυρό τους. Οι απλοί άνθρωποι, όσοι πιστεύουν και όσοι αγαπούν βιώνουν την αγάπη σαν ένα μεγάλο σταυρό. Έτσι συλλαμβάνουν το νόημα του Σταυρού του Χριστού με την καρδιά τους, ενώ η λογική με τους συλλογισμούς και τα συμπεράσματα δεν μπορεί να το συλλάβει.
Καυχιέμαι στον Ιησού Χριστό, τον Κύριο και Θεό μου, εσταυρωμένο, λέει ο Απόστολος Παύλος, . Αν ο Χριστός δεν σταυρώθηκε είναι ψεύτικο το κήρυγμά μου.
Η χριστιανική πίστη στηρίζεται στην ιστορική πραγματικότητα, στο ιστορικό πρόσωπο του Ιησού Χριστού και σ΄αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα, ότι "η αγάπη είναι βαρύς σταυρός" (Μπόρις Παστερνάκ).

"Ελευθερία"

m_lagouvardos@hotmail.com

13.1.10

" Η τηλεόραση σκοτώνει"

Του Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

«Οι τηλεθεατές που παραμένουν μπροστά στη μικρή οθόνη περισσότερες από τέσσερις ώρες την ημέρα μειώνουν το προσδόκιμο της ζωής τους, σύμφωνα με μελέτη Αυστραλών επιστημόνων. "Σε σχέση με κείνους που παρακολουθούν τηλεόραση λιγότερο από δύο ώρες την ημέρα, αυτοί που μένουν μπροστά στην οθόνη τουλάχιστον τέσσερις ώρες έχουν 46% περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από παθογόνες αιτίες" τόνισε ο Ντέϊβιντ Ντάσταν, ερευνητής στο Ινστιτούτο Διαβήτη και Καρδιακών Παθήσεων της Μελβούρνης.Ο ίδιος υπογραμμίζει πως "οι άνθρωποι αυτοί διατρέχουν κατά 80% μεγαλύτερο κίνδυνο από τους άλλους να εμφανίσουν καρδιοαγγειακές παθήσεις."

Δεν είναι τα τηλεοπτικά προγράμματα βλαβερά για την υγεία (ο ερευνητής εννοεί ότι δεν είναι το αντικείμενο της μελέτης του αυτό), αλλά το γεγονός ότι οι τηλεθεατές
Παραμένουν καθισμένοι για πολλή ώρα χωρίς να κινούν τους μύες τους, με αποτέλεσμα ο οργανισμός να μην μπορεί να αφομοιώσει σωστά τα λίπη και τα σάκχαρα» επισημαίνει ο επιστήμονας.. Η έρευνα διήρκησε έξι χρόνια σε δείγμα 8.800 Αυστραλούς φανατικών και μη τηλεθεατών και τα αποτελέσματά της δημοσιεύονται στην επιθεώρηση τς Αμερικανικής Καρδιολογικής Ένωσης.» ( "Ελευθερία" Λαρίσης)

Αυτοί που κάθονται οχτώ ώρες την ημέρα στα γραφεία κι όλοι οι άλλοι που κάνουν καθιστική ζωή δεν διατρέχουν τον ίδιο κίνδυνο;
Ας όψονται οι υπαίτιοι για το ότι χάθηκε το αίσθημα της ασφάλειας στην Ελληνική Φύση και δεν μπορούμε να καταφύγουμε σ΄ αυτήν χωρίς να διατρέχουμε κίνδυνο. Έχουμε άδικο να νιώθουμε ότι ζούμε σαν εξόριστοι στην ίδια μας την πατρίδα;

Η Ορθόδοξη μοναχική ζωή είναι το πρότυπο για τον σημερινό άνθρωπο όχι μόνο για τον αναχωρητισμό και την μη κατάχρηση του κόσμου, αλλά και γιατί συνδυάζει την προσευχή με την σωματική εργασία (εργόχειρο) χωρίς αυτό-λύπη. Είναι ξένη στην Ορθοδοξία η υποτίμηση της χειρωνακτικής εργασίας. Η πνευματικότητα δεν βρίσκεται στο αντικείμενο της απασχόλησης, αλλά στον πνευματικό τρόπο που γίνεται. Δεν πρέπει να νιώθουν οι νέοι μας αυτό-λύπη γιατί δεν μπόρεσαν να βρουν δουλειά σε κάποιο γραφείο για να δουλεύουν καθισμένοι οχτώ ώρες την ημέρα και κάνουν κάποια χειρωνακτική εργασία. Ποιος θα τους διδάξει το σημείο αναφοράς, τη μνήμη του Ονόματος του Κυρίου Ιησού; Η Εκπαίδευση ετοιμάζει τους νέους να γίνουν πρόβατα χωρίς ποιμένα!

12.1.10

Ευχαριστώ!

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου


Η σημερινή μέρα άρχισε με ένα ευχαριστήριο γράμμα που έστειλα
στην Εφημερίδα "Ελευθερία" Λαρίσης για τη φιλοξενία της και με ένα ευχαριστήριο γράμμα θα τελειώσει. Το γράμμα αυτό το απευθύνω στους φίλους αναγνώστες που μου έκαναν την τιμή να δηλώσουν ότι διαβάζουν τα άρθρα μου στην ιστοσελίδα ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ.
Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί τους, για να τους ευχαριστήσω αλλά δεν τα κατάφερα, γιατί οι γνώσεις μου είναι περιορισμένες. Τους ευχαριστώ όλους εκ βάθους καρδίας.
Το γράψιμο είναι ένας διάλογος κι αυτός που γράφει θέλει να ξέρει ποια ανταπόκριση έχουν τα κείμενά του. Η ανταπόκριση του αναγνώστη δεν ικανοποιεί τήν ανάγκη για προβολή και για δημοσιότητα. Αυτή η ανάγκη είναι επιφανειακή και δεν ενδιαφέρει όσους δε γράφουν για να κερδίσουν χρήματα ή φήμη. Η ευγενική ανταπόκριση ικανοποιεί τη βαθιά ανάγκη για αναγνώριση. Η αναγνώριση διαφέρει από τη δημοσιότητα. Στη δημοσιότητα προβάλλει κανείς την εικόνα του αυτή που νομίζει ότι αρέσει στον ίδιο και στους άλλους. Αυτός που γράφει για την αναγνώριση διψάει για ειλικρινή επικοινωνία κα επαφή. Γι' αυτό και διακινδυνεύει το ενδεχόμενο να τον απορρίψουν.
Η δύναμη του λόγου του είναι ακριβώς αυτή, ότι έκφράζει τον εαυτό του όπως είναι.
Όσο πιο προσωπικός είναι τόσο περισσότερο εκφράζει τους άλλους, γιατί η ανθρώπινη φύση είναι μία.
Για την δημοσιότητα ο Δαβίδ είναι αυστηρός. Δεν θέλει τα "εύγε". Την ίδια γνώμη διατυπώνει και ο λαός μας, με την αξιοθαύμαστη αισθητική του καλλιέργεια,όταν λέγεί ότι "ο ποιητής δοξάζεται μετά το θάνατό του".

Σας ευχαριστώ και σας εύχομαι καλές εμπνεύσεις για το Νέον Έτος. Πιστεύω ότι αυτοί που διαβάζουν είναι αυτοί που γράφουν. Αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο. Στην αρχαία Κίνα π.χ. όλοι όσοι ήξεραν γραφή έγραφαν. Και στην αρχαία Ελλάδα επίσης όλοι όσοι ήξεραν την γραπτή γλώσσα έγραφαν ή επιδίδονταν σε συζητήσεις και διαλόγους.

Με φιλικά αισθήματα
Μόσχος Λαγκουβάρδος

11.1.10

Mην απελπίζεσαι

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

«Μην απελπίζεσαι και δεν θ’ αργήσει/ κοντά σου θά ’ρθει μια χαραυγήί/ Καινούρια αγάπη να σου ζητήσει/ Κάνε λιγάκι υπομονή». Όμορφο τραγούδι με λόγια σοφά και ενθαρρυντικά. Δεν ξέρω αν ο Βασίλης Τσιτσάνης διάβαζε τον Ηράκλειτο που του άρεσε να ελπίζει στα ανέλπιστα. Ο Ηράκλειτος πίστευε ότι η ίδια η ελπίδα αξίζει και πως χωρίς αυτήν δεν είναι ωραία η ζωή. Σήμερα στην εποχή μας το να γυρίσει κάτι προς το καλύτερο μάλλον θα αργήσει , αν είναι να γυρίσει ποτέ. Το ερώτημα λοιπόν είναι πώς να μην απελπίζεσαι και να ζεις ωραία σ΄ αυτόν τον κόσμο που δεν μπορείς πια να τρέφεις αυταπάτες, ότι γρήγορα τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο.
Μια φορά κάποιος θανατοποινίτης που τον πήγαιναν να τον εκτελέσουν καθόταν επάνω σ΄ ένα καρφί και πονούσε. Ζήτησε από τους φρουρούς του να τον αφήσουν να αλλάξει θέση πράγμα που έγινε κι ο άνθρωπος ένιωσε καλύτερα. Κάπου υπάρχει κάτι όμορφο!
Είναι γνωστή η ηρεμία του Σωκράτη μπροστά στο θάνατο. Ο Λουκιανός που βάζει τον Μένιππο να διηγείται πως ο Σωκράτης μόλις ένιωσε ότι πλησιάζει ο θάνατος ξέχασε τη φιλοσοφία του και έβαλε τις φωνές σαν τις γυναικούλες, δεν το κάνει για να μειώσει το Σωκράτη, που τον είχε διδάσκαλο και τον αγαπούσε και τον σεβόταν, αλλά για να δείξει πόσο αχρείος ήταν ο Μένιππος. Ο Σωκράτης λοιπόν λίγο πριν πάρει το κώνειο μάθαινε ένα καινούριο σκοπό στη φλογέρα. Βέβαια εκείνοι που δεν στοχάζονταν πόσο άσχημο είναι να ζεις χωρίς να ελπίζεις, του έλεγαν: «Σωκράτη, γιατί πασχίζεις να μάθεις τώρα φλογέρα λίγα λεπτά πριν το θάνατό σου».
Ο Σωκράτης δεν καταδεχόταν να απαντήσει σε ανθρώπους που δεν εμβαθύνουν στη σκέψη τους. Είναι γνωστό ότι ο Σωκράτης πίστευε ότι η αληθινή ζωή αρχίζει μετά το σωματικό θάνατο. Την πίστη του αυτή επικαλέσθηκε στους δικαστές του που τον καταδίκασαν άδικα για να τους δείξει ότι τους λυπάται που θα γυρίσουν στα σπίτια τους, ενώ αυτός πηγαίνει κοντά στο Θεό!
Οποιαδήποτε πράξη όσο μικρή κι αν είναι μπορεί να σε διδάξει το καθετί γράφει ο Αμερικανός συγγραφέας, ποιητής και μοναχός Τόμας Μέρτον (1915-1968) στο βιβλίο του «Love and Living” (Αγάπη και Ζωή). «Κάθε πράξη, όσο μικρή κι αν είναι μπορεί να σε διδάξει το καθετί – υπό τον όρο ότι βλέπεις τι είναι αυτό που ενεργεί.». Εγώ θα έλεγα «υπό τον όρο ότι βλέπεις ποιος είναι αυτός που ενεργεί».
Δεν ελπίζουμε σε ανθρώπους ούτε χάνουμε το θάρρος μας όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Το τιμόνι βρίσκεται στα χέρια του Κυρίου.
Ο κόσμος βρίσκεται σε σύγχυση. Παντού επικρατεί η ίδια κατάσταση αν και τον τελευταίο καιρό οι πολιτικοί εστιάζουν περισσότερο στην οικονομία το ενδιαφέρον τους για να αποπροσανατολίζουν τον κόσμο από τα άλλα θέματα. Οπωσδήποτε δεν είναι μόνο η οικονομία που πάσχει. Οι πολιτικοί δεν έχουν το θάρρος και την εντιμότητα να ομολογήσουν την αποτυχία τους να κυβερνήσουν σωστά τον τόπο; Ο κόσμος όμως χρειάζεται τολμηρούς και ενάρετους ανθρώπους , για να αναλάβουν τα δημόσια αξιώματα. Αυτό που βλέπουμε σήμερα στους πολιτικούς μας είναι η τάση να προβάλουν την ενοχή τους στους άλλους. Αυτό δείχνει ότι αγαπούν πιο πολύ τον εαυτό τους απ΄ το λαό που κυβερνούν. Όταν οι άρχοντες δεν αγαπούν τους λαούς οι λαοί δυστυχούν.
Όταν περιγράφουμε πως είναι ο κόσμος στην πραγματικότητα περιγράφουμε πως είμαστε εμείς. Τα δυσάρεστα που απωθούμε στη σκιά δεν μας αφήνουν ήσυχους αλλά γίνονται η αιτία για την ταραγμένη ζωή μας. Δεν θα βρούμε ίσως ποτέ την τόλμη να κοιτάξουμε τη σκιά μας , αν κάποιος δεν μας αγαπήσει όπως είμαστε. Πιστεύουμε ότι ο Θεός μας αγαπάει. Ο Θεός όπως μας αποκάλυψε ο Θεάνθρωπος Ιησούς είναι ο Ουράνιος Πατέρας μας. Αυτό το είδος της αγάπης είναι ο Λόγος του Θεού που θεραπεύει. «Δεν σας θεράπευσαν τα βότανα» λέει η Αγία Γραφή. «Ο Λόγος του Θεού σας θεράπευσε».
Κάποτε κάθε Έλληνας μετά τα 50 ήταν κι ένας φιλόσοφος όχι στη θεωρία αλλά στην πράξη. Όταν έρχεται η ωριμότητα βλέπει κανείς τις αμαρτίες του και χαμηλώνει τους τόνους, «παίζει το βιολί του με σουρντίνα». Σουρντίνα είναι ένα εξάρτημα που το βάζεις στις χορδές για να «πνίγει» τον ήχο τους και να μη τσιρίζουν. Ο άνθρωπος όταν πάψει να είναι ένα μεγάλο παιδί περιορίζει τις απαιτήσεις του απ΄ τη ζωή και επιδιώκει άλλες ανώτερες χαρές εκτός από το φαγητό και την αναπαραγωγή. Παραιτείται από το ένα μετά το άλλο από πολλά πράγματα του κόσμου τούτου.
Πώς λοιπόν να ζεις δίχως αυταπάτες και να μην απελπίζεσαι; Πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος είναι αυτός: «Να παίζεις το βιολί σου με σουρντίνα», ιδίως τις εποχές των ισχνών αγελάδων.
Κάποτε ο Διογένης ζητούσε ελεημοσύνη από ένα άγαλμα. Όταν τον ρωτούσαν τι τον ωθούσε να συμπεριφέρεται έτσι, είπε: «Εξασκούμαι να υπομένω τις αποτυχίες» (Είναι Τρελοί αυτοί οι σοφοί; Ροζέ-Πωλ Ντρουά , Ζαν Φιλίπ ντε Ντονάκ, Εκδόσεις «Ψυχογιός», σελ 202, Αθήνα 2007).

«Ελευθερία»

Ακίρα Κουροσάβα, "Ο καταδικασμένος"

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Η κινηματογραφική ταινία του Κουροσάβα «Ο Καταδικασμένος >αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου, που μαθαίνει ότι πάσχει από σοβαρή ασθένεια, η οποία σε έξι μήνες θα τον οδηγήσει στο θάνατο. Ο ήρωας της ταινίας, ο Βατανάντε, ένας μεσόκοπος ανώτερος δημοτικός υπάλληλος, που ετοιμάζεται να πάρει τη σύνταξη του, ύστερα από τριάντα ετών ανούσια δημοσιοϋπαλληλική ζωή, μαθαίνει ότι σε λίγους μήνες θα πεθάνει. «Ένιωσα πανικό», λέει« όπως ένιωσα όταν, παιδί, θα πνιγόμουν μέσα σε μια χαβούζα. Που δεν είχα από πού να πιαστώ και που όλοι ήταν μακριά μου».
Ίσως όλοι θέτουν αυτό το ερώτημα στον εαυτό τους, τι θα έκαναν αν τους έμεναν μόνο πέντε μήνες ζωής. Και όλοι ίσως να απαντούν ότι θα έκαναν αυτό που δεν έκαναν μέχρι τότε, ώστε να μοιάζει η ζωή τους, σαν να ξοδεύτηκε στα χαμένα. Αυτό προσπάθησε να κάνει κι ο Βατανάντε ακούγοντας τη συμβουλή ενός καλού ανθρώπου, ενός νεαρού συγγραφέα, που γνώρισε στο μπαρ. «Ξέρετε ... έχω εδώ επάνω μου 50.000 γιεν τα οποία θέλω να ξοδέψω μια κι έξω. Και το λυπηρό είναι, ότι δεν ξέρω πώς να το κάνω.»
Ο Βατανάντε, μαζί με το νεαρό συγγραφέα το ρίχνουν για λίγες μέρες στις διασκεδάσεις με γυναίκες στα ξενυχτάδικα και στις χαρτοπαιχτικές λέσχες, ώσπου να συνειδητοποιήσει, ότι δεν ήταν αυτό που του έλειπε στη ζωή του. Αυτό που του έλειπε ήταν η δημιουργικότητα. Είχε καταδικάσει τον εαυτό του στο να μην κάνει τίποτα και τριάντα χρόνια να είναι ένα γρανάζι στη μηχανή μιας απέραντης γραφειοκρατίας. Γι' αυτό όσο του έμενε ακόμα καιρός δόθηκε με ενθουσιασμό στην πραγματοποίηση ενός έργου, συγκεκριμένα στην μετατροπή μιας χαβούζας σε πάρκο, έργο που του γέμισε τη ζωή και δεν τον άφησε να νιώσει την αγωνία του θανάτου.
Το μήνυμα του έργου είναι ότι μπορεί ο άνθρωπος να ξεπεράσει την αγωνία του θανάτου με την πληρότητα της ζωής. Η ολοκληρωμένη ζωή είναι πιο δυνατή κι από το θάνατο, φαίνεται να πιστεύει ο Κουροσάβα, εννοώντας πληρότητα ζωής την ανιδιοτελή αγάπη. Ο ίδιος βάζει στο στόμα του νεαρού συγγραφέα τα παρακάτω λόγια προς τον ήρωα του έργου: «Είναι αλήθεια αυτό που λένε για την ευγένεια της δυστυχίας. Η δυστυχία διδάσκει. Ο καρκίνος σας άνοιξε τα μάτια για να δείτε τη ζωή σας. Ανέμελοι όλοι μας.. Μόνο όταν πλησιάζει ο θάνατος βλέπουμε την ομορφιά της ζωής. Αλλά λίγοι από μας ξέρουν πως θα αντιμετωπίσουν το θάνατο. Είστε υπέροχος. Στην ηλικία σας επαναστατείτε κατά της ζωής σας . Είσαστε σκλάβος της ζωής σας. Τώρα γίνεστε αφέντης της. Καθήκον μας είναι να χαιρόμαστε τη ζωή. Είναι δώρο απ' το Θεό. Να είμαστε άπληστοι για τη ζωή. Δεν είναι αμαρτία αυτό. Αυτή η απληστία είναι αρετή. Πάμε να διεκδικήσετε τη ζωή που χάσατε.»
Βέβαια ο νεαρός συγγραφέας εννοούσε απληστία για τη ζωή τις διασκεδάσεις, ενώ ο ήρωας του έργου κατάλαβε πως αυτό που μας σώζει δεν είναι οι διασκεδάσεις, αλλά η έμπρακτη και ανιδιοτελής αγάπη γι' αυτούς που την έχουν ανάγκη. Είναι ενδεικτική η στιχομυθία που ακολουθεί για την ανούσια ζωή που έκανε ο ήρωας πριν αρρωστήσει. Μιλάει με μια κοπέλα που παραιτήθηκε απ' την υπηρεσία. «Γιατί παραιτείσαι:» «Βαρέθηκα. Κάθε μέρα είναι ακριβώς ίδια με την προηγούμενη. Δεν συμβαίνει τίποτα καινούριο. Ενάμισι χρόνο άντεξα στην Υπηρεσία. Το μόνο καινούριο που συνέβη, ήταν η δική σας απουσία. (Αναφέρεται στη δική του υπηρεσία): «Τριάντα χρόνια σ' αυτό το φοβερό μέρος. Πεθαίνω που το σκέφτομαι.»

"Ο Θεός του Θερισμού", Διανομή, Βιβλιοπωλεία "Παιδεία", Λάρισα

9.1.10

Σχόλιο για τη λειτουργική γλώσσα

Της Πηνελόπης
Θα ηθελα και εγω να πω δυο λογια,σαν ποιμνιο...η λειτουργικη γλωσσα πρεπει να ειναι αυτη που ειναι δηλ.στην αρχαια ελληνικη διαλεκτο διοτι εχει σαν γλωσσα την λαμπροτητα,την τελειοτητα,στοχαστικοτητα και την σοφια.πως θα μου φαινοταν η λειτουργια στην νεα ελληνικη γλωσσα? θα μου φαινοταν σαν να ημουν στην καθολικη ελληνικη εκκλησια.Το ζητημα ειναι να μπαινω στην εκκλησια και τα ματια μου να τρεχουν απο συγκινηση...να προσευχομαι και να ειμαι μεσα στο πνευμα της λειτουργιας....πολλοι νεοι λεν πως δεν καταλαβαινουν τα λογια του παπα αλλα στην πραγματικοτητα δεν ελκυσαν την χαρη του Αγιου πνευματος.Υπαρχουν γεροντακια στο Αγιον ορος που ουτε την αλφαβητο δεν ξερουν και ομως και ταπεινωση εχουν και την λειτουργια την ξερουν πολυ καλα.οποιος θελει και αγαπαει τον κυριο σιγα σιγα πηγαινοντας καθε κυριακη στην εκκλησια θα μαθει και να προσευχεται και να ψελνει.Φτανει να το ζητησει στην προσευχη του και ο κυριος θα του το δωσει.παρακολουθησα τις προαλες μια ομιλια του μητροπολητη πειραιως Κ.Κ Σεραφειμ και μου εκανε εντυπωση που ενω η ομιλια του δεν διεφερε απο αλλες ομιλιες ιερομενων...ομως ηταν διαφορετικη γιατι χρησιμοποιησε αρχαια ελληνικη διαλεκτο.Και αυτο εκανε την διαφορα...η ομιλια του ειχε μια εξαιρετικη λαμπροτητα ,θαρεις πως μιλαγε ο χρυσορημων χρυσοστομος.προσπαθουσα να καταλαβω τι ηταν αυτο που εκανε την ομιλια ρητωρικη,λαμπρη,αρχοντικη,απλη,κατανοητη....και βρηκα πως η αρχαια ελληνικη διαλεκτος εκανε την διαφορα.Αλλα εγω μιλω απο την μερια του ποιμνιου.ο κυριος μας πως θα ηθελε να ειναι η λειτουργικη γλωσσα?Η νηστεια και η προσευχη για ενα θεμα που μας απασχολει θα δωσει και την λυση...καλη εν κυριω χρονια....

January 5, 2010 3:10 PM

Πολυπολιτισμικότητα- διαπολιτισμικότητα Ένας ακόμη Δούρειος Ίππος μέσα στο «κάστρο» της ιδέας του Ελληνισμού

του Β. Δ. Μακρυπούλια

Όταν ως φοιτητής διάβασα την περίφημη φράση του Whitehead η οποία αναφερόταν στο ότι η σύγχρονη δυτική φιλοσοφία είναι απλή υποσημείωση στη φιλοσοφία του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους, σε καμμία περίπτωση δεν μπορούσα να φαντασθώ πόσο αληθινός πράγματι ήταν ο Άγγλος Βρεττανός φιλόσοφος και μαθηματικός. Επίσης σε καμμία περίπτωση δεν μπορούσα να φαντασθώ πόσο επιλήσμονες αυτής της τόσο σημαντικής για τον Ελληνισμό αληθείας θα ήμασταν εμείς οι ίδιοι οι Έλληνες(μία ματιά και μόνο στα σχολικά βιβλία θα αποδείξει πολλά, αλλά με αυτό το θέμα θα ασχοληθούμε άλλη φορά).


Επί του παρόντος οι σύγχρονοι σφετεριστές της Ελληνικής εκπαίδευσης ανακάλυψαν ,διαστρέβλωσαν και παρέδωσαν προς σύγχρονη κατανάλωση έναν πράγματι ύπουλο, μετά από αυτήν την επεξεργασία, Δούρειο Ίππο, στην προσπάθειά τους να αδυνατίσουν τον Ελληνικό φιλοσοφικό και διαχρονικό Ιστορικό ιστό .Αυτός ο δούρειος ίππος είναι η πολυπολιτισμικότητα και διαπολιτισμικότητα. Φρίττουν βέβαια οι Στωϊκοί οι οποίοι είναι αυτοί που επίσημα εισήγαγαν αυτόν τον όρο στα θεωρητικά αλλά και αξιολογικά χρονικά(βλ. Κλεάνθου, Ύμνος προς το Δία «σοι δη πάς όδε κόσμος ελισσόμενος περί γαίαν»).Συζητάμε βέβαια ότι σε ποιητικό επίπεδο ο όρος εισήχθη από τον Όμηρο(στα ηρωϊκά έπη άνθρωποι από όλον τον κόσμο συνανστρέφονται κάτω από την ιδέα και τα σύμβολα του Δία, της αιωνίας δύναμης του Λόγου),αλλά και σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο ο όρος εισήχθη μέσα από την επαγωγική και οριστική φιλοσοφία του Σωκράτη(μέσα από την καθολικότητα της αγωγής του «εν οίδα ότι ουδέν οίδα»).


Σε μία πρώτη εκτίμηση θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε την άποψη ότι οι εισηγητές αυτών των όρων στηρίζονται στον εντυπωσιασμό διότι εφευρίσκουν επαγωγικά νέους όρους. Πρώτα έρχονται ανεξέλεγκτα τα στίφη των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα και έπειτα πρέπει οπωσδήποτε να κρύψουμε τις πραγματικές αιτίες του εθνοδιαλυτικού αυτού φαινομένου εισάγοντας ψευδοαξιολογικούς όρους που θα μπορούσαν ηθικά να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Πρέπει όλοι να πεισθούμε ότι όλοι οι πολιτισμοί επιβάλλεται να γίνουν γνωστοί στους Ελληνοπαίδες. Το λογικό λάθος ,καλύτερα η λογική έλλειψη, είναι εμφανής. Αντίθετα με τη λογική Πλατωνική πορεία που έδωσε το φώς του λόγου στην Οικουμένη –μία πορεία από τις ιδέες προς τα πράγματα-τώρα οδεύουμε λογικά αντίθετα διότι προχωρούμε από τα γεγονότα προς τις ιδέες. Επαναλαμβάνω: Πρώτα έρχονται οι λαθρομετανάστες και έπειτα εισάγω νεοεκπαιδευτικές έννοιες. Δεν έχω συλλάβει την ιδέα της πολυπολιτισμικότητας ως τρόπο του λόγου από πρίν .Όχι. αντίθετα αφήνομαι στις εμπειρικές επιρροές των γεγονότων χωρίς κριτικά να σκεφθώ εάν οι όροι που εισάγονται ήδη υπάρχουν με άλλον τρόπο, και εάν συνάδουν με την εν γένει Ελληνική παράδοση και υπέρβαση. Η Καντιανή κριτική βιάζεται και ο ύπνος του Χιούμ επιστρέφει.


Με απλά Ελληνικά μη Έλληνες υποδεικνύουν την εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι σε μία Κοπερνίκεια παραφορά η Ελλάδα δεν είναι το κέντρο για αυτούς που επιλέγονται με την ψήφο μας. Ας προσέξουμε .Το αγαθό ήταν το κέντρο του Πλάτωνα και στιγμή δεν ξέφυγε από αυτό. Η Ελλάδα πλέον δεν είναι το κέντρο του όλου για τους κυβερνώντες οι οποίοι πιστεύουν σε έναν ήλιο κάλπικου και ανύπαρκτου διεθνισμού. Η λογική και οι νόμοι του Αριστοτέλη και του Εγέλου ξεχάσθηκαν και ανόμοια πράγματα μπρδεύονται μεταξύ τους. Αυτό ονομάζεται παιδεία των Ελλήνων εν έτει 2009.


Το επόμενο όμως λογικό λάθος που διαπράττεται είναι ανώτερο του πρώτου. Ως γνωστόν ο Ελληνικός πολιτισμός παρήγαγε τις ιδέες εκέινες οι οποίες κίνησαν το μυαλό και το ήθος ανθρώπων και δημιουργιών μετέπειτα. Θα ήθελα να σταθώ στις αφαιρετικές αρχές του λόγου, της κατηγορίας και της ενδελέχειας. Στις ψυχικές δυνάμεις της συνείδησης, του συν-αισθήματος και αντίληψης. Αλλά και στις βιωματικές αξίες των αρετών, του προσώπου και της κοινωνίας. Βέβαια δεν έχω κανένα πρόβλημα να δεχθώ ότι προϋπήρξαν σπερματικοί πολιτισμοί αλλά και θα μεταϋπάρξουν. Όμως η ταξινομητική δουλειά του Ελληνικού πολιτισμού είναι αυτή που κίνησε την μετέπειτα πολιτισμική δύναμη συλλήβδην της ανθρωπότητας. Σε τέτοιο σημείο ώστε οι πολιτισμικοί σταθμοί να είναι ελληνικοί. Ποιός αμφιβάλλει ότι πίσω από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ευρίσκεται η Ελληνική στωϊκή άποψη του αρμονικού κόσμου;(ο μακαρίτης ο Λιαντίνης έχει γράψει σχετικά).Πίσω από το Βυζάντιο δεν ευρίσκεται ο Πλατωνισμός και το Έν του Νεοπλατωνισμού ;Πίσω από την Αναγέννηση και το Διαφωτισμό δεν «κρύβεται» η κοινωνική ζωή σύμφωνα με τη Δημοκρίτεια φύση που «μεταρρυθμεί»τα πάντα; Άρα μόνη η γνώση του Ελληνικού πολιτισμού σε βάθος ολοκληρώνει σύνολη την ανθρωπότητα. Βέβαια θα μπορούσαμε να συζητήσουμε το πώς ο κάθε πολιτισμός αφομοίωσε τα δεδομένα που έλαβε μέσα από την έπαφή του με τους φωτισμένους Έλληνες(ας δούμε με αυτόν τον τρόπο τον Αραβικό πολιτισμό).Με τη σωστή σειρά όμως ,χωρίς να ισοπεδώνουμε τα πάντα κάτω από την αχάριστη για την Ελλάδα ετικέτα ενός ανύπαρκτου όρου «πολυπολιτισμικότητα».


Είναι φανερό ότι ο σωστός όρος είναι «επιπολιτισμικότητα». Η δύναμη της πρόθεσης «επί» μας βοηθεί, κάτι που έχει κάνει και στη λέξη «επίγονος». Επί του πολιτισμού των Ελλήνων λοιπόν ερευνώ τα συμβεβηκότας του σημερινού ανθρώπινου πολιτισμού.


Η τελευταία μου ένσταση, είναι καθαρά αξιολογικής υφής και φύσεως. Μένω ενεός όταν οι λεγόμενοι «αριστεροί-προοδευτικοί» του Ελληνικού χώρου υποστηρίζουν αλλόθρησκους και αλλόδοξους –μουσουλμάνους κ.α-αυτοί που θεωρούν μίασμα τη θρησκεία και την ηθική που από αυτή απορρέει, αυτοί που έχουν συνεχώς καθυβρίσει παντοιοτρόπως τον Ιησού και τα σύμβολά του. Νομίζω ότι υπάρχει ένα ηθικό και αισθητικό χάσμα εδώ που καλύπτεται μόνον εάν σκεφθούμε τα τελικά σχέδια αυτών που κυβερνούν το σημερινό κόσμο-ευτυχώς μόνο οικονομικά.


Δηλαδή οι Έλληνες αριστεροί, τέλος πάντων οι Έλληνες θιασώτες της πολυπολιτισμικότητας-όπως αυτοί την εννοούν-δεν θα είχαν πρόβλημα να φορέσουν μαντήλα, να έχουν τέσσαρες συζύγους, να προσεύχονται πεντάκις την ημέρα, να κρατούν το ραμαζάνι κ.λ.π. Πάμε στα Ανατολικά θρησκεύματα. Αυτοί λοιπόν που έχουν κάνει τη θρησκευτική και εθνική απροσδιοριστία σημαία ,θα μπορούσαν να είναι ινδουϊστές και να επιθυμούν την ένωση με τον αιώνιο Νόμο(Ντάρμα) ή να ακούν τα παιδιά τους να τους λένε ότι ξέρετε εμείς ανήκουμε στην τάδε κάστα, και τώρα θα πρέπει να πάμε όλοι μαζί για διαλογισμό. Ή τουλάχιστον δεν θα είχαν πρόβλημα τα παιδιά τους να διδάσκονται ποιος είναι άπιστος σύμφωνα με το Μωάμεθ-αυτοί οι επαγγελματίες αντιρατσιστές –και βέβαια δεν θα είχαν πρόβλημα να διδάσκονται τα παιδιά τους ποια είναι η ποινή που περιμένει τους ομοφυλοφίλους στο Ιράν-ειδικά με το τελευταίο δεν θα είχαν πρόβλημα οι θιασώτες της πολυπολιτισμικότητας που τυγχάνουν φανατικοί υποστηρικτές του κιναιδισμού;


Το φοβερό όμως είναι το παρακάτω. Κανείς από όλους αυτούς τους ψευδοπροοδευτικούς δεν αναφέρει τίποτε για τα απίστευτα βασανιστήρια που υπομένουν οι χριστιανοί στις μωαμεθανικές χώρες. Στην ινδονησία οι χριστιανοί είναι σκουπίδια, στο Ιράν όντα κατωτέρου θεού, και στην Ινδία είσαι η Ινδουϊστής ή τίποτε Άραγε οι θιασώτες της πολυπολιτισμικότητας θα έκαναν σκοπό της ζωής τους να μεταδώσουν τα «ιδανικά» τους και σε αυτές τις χώρες; Οψόμεθα. Περιμένω να τους δώ-όπως τους «γιατρούς χωρίς σύνορα»-στη Σαουδική Αραβία να διδάσκουν την πολυπολιτισμικότητα, εκεί όπου η ποινή εναντίον των χριστιανών είναι ακόμη ο αποκεφαλισμός.


Επιβάλλεται τώρα να ανοίξουμε το Δούρειο Ίππο του δήθεν πολυπολιτισμού και να αποτάξουμε το περιεχόμενό του. στην πραγματικότητα είναι όλο αυτό μία κίνηση ενάντια σε ό,τι το Ελληνικό και ορθόδοξο. Μέσα από την μίξη όλων με όλα έρχεται η αποβλάκωση ώστε η εξουσία αυτού του κόσμου πάνω σε γέφυρα από μαζοποιημένες συνειδήσεις να προχωρεί προς τον τελικό σκοπό της, την πρόσκαιρη κυβέρνησή της.


Όλα είναι θέμα παιδείας. Οι γονείς ας λέμε στα παιδιά μας όσα το σχολείο των προοδευτικών τους κρύβει. Εν κατακλείδι ας αγοράσουμε τα παλαιά αναγνωστικά και ας τα διδάξουμε εμείς στα παιδιά μας. Όλοι ας διαβάσουμε αρχαίους και κλασσικούς Έλληνες συγγραφείς. Ας συνδέσουμε την ιστορική μας αλυσίδα και ας αναλάβει ο καθείς το ρόλο του. Το καλό πάντα νικά.


Ως Έλληνες πιστεύουμε στον ένα κόσμο. Σε αυτόν που κάτω από το φώς του Αγαθού και του Ωραίου αποπνέει καλωσύνη και δικαιοσύνη. Δεν πιστεύουμε ότι το θέμα είναι ποσοτικό και ορίζεται από το επίθετο πολύς. Η Ελληνική φιλοσοφία είναι η νίκη της ποιότητας πάνω στην ποσότητα. Άρα πιστεύουμε στον ένα πολιτισμό των πραγματικά φωτισμένων οικιστών φιλοσόφων βασιλέων.


Β. Δ. Μακρυπούλιας


Καθ. φιλόλογος Πειραματικού Γυμνασίου Μυτιλήνης.


Ιστοσελίδα: http://users.sch.gr/makripulias.

Mην απελπίζεσαι

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

«Μην απελπίζεσαι και δεν θ’ αργήσει/ κοντά σου θά ’ρθει μια χαραυγήί/ Καινούρια αγάπη να σου ζητήσει/ Κάνε λιγάκι υπομονή». Όμορφο τραγούδι με λόγια σοφά και ενθαρρυντικά. Δεν ξέρω αν ο Βασίλης Τσιτσάνης διάβαζε τον Ηράκλειτο που του άρεσε να ελπίζει στα ανέλπιστα. Ο Ηράκλειτος πίστευε ότι η ίδια η ελπίδα αξίζει και πως χωρίς αυτήν δεν είναι ωραία η ζωή. Σήμερα στην εποχή μας το να γυρίσει κάτι προς το καλύτερο μάλλον θα αργήσει , αν είναι να γυρίσει ποτέ. Το ερώτημα λοιπόν είναι πώς να μην απελπίζεσαι και να ζεις ωραία σ΄ αυτόν τον κόσμο που δεν μπορείς πια να τρέφεις αυταπάτες, ότι γρήγορα τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο.
Μια φορά κάποιος θανατοποινίτης που τον πήγαιναν να τον εκτελέσουν καθόταν επάνω σ΄ ένα καρφί και πονούσε. Ζήτησε από τους φρουρούς του να τον αφήσουν να αλλάξει θέση πράγμα που έγινε κι ο άνθρωπος ένιωσε καλύτερα. Κάπου υπάρχει κάτι όμορφο!
Είναι γνωστή η ηρεμία του Σωκράτη μπροστά στο θάνατο. Ο Λουκιανός που βάζει τον Μένιππο να διηγείται πως ο Σωκράτης μόλις ένιωσε ότι πλησιάζει ο θάνατος ξέχασε τη φιλοσοφία του και έβαλε τις φωνές σαν τις γυναικούλες, δεν το κάνει για να μειώσει το Σωκράτη, που τον είχε διδάσκαλο και τον αγαπούσε και τον σεβόταν, αλλά για να δείξει πόσο αχρείος ήταν ο Μένιππος. Ο Σωκράτης λοιπόν λίγο πριν πάρει το κώνειο μάθαινε ένα καινούριο σκοπό στη φλογέρα. Βέβαια εκείνοι που δεν στοχάζονταν πόσο άσχημο είναι να ζεις χωρίς να ελπίζεις, του έλεγαν: «Σωκράτη, γιατί πασχίζεις να μάθεις τώρα φλογέρα λίγα λεπτά πριν το θάνατό σου».
Ο Σωκράτης δεν καταδεχόταν να απαντήσει σε ανθρώπους που δεν εμβαθύνουν στη σκέψη τους. Είναι γνωστό ότι ο Σωκράτης πίστευε ότι η αληθινή ζωή αρχίζει μετά το σωματικό θάνατο. Την πίστη του αυτή επικαλέσθηκε στους δικαστές του που τον καταδίκασαν άδικα για να τους δείξει ότι τους λυπάται που θα γυρίσουν στα σπίτια τους, ενώ αυτός πηγαίνει κοντά στο Θεό!
Οποιαδήποτε πράξη όσο μικρή κι αν είναι μπορεί να σε διδάξει το καθετί γράφει ο Αμερικανός συγγραφέας, ποιητής και μοναχός Τόμας Μέρτον (1915-1968) στο βιβλίο του «Love and Living” (Αγάπη και Ζωή). «Κάθε πράξη, όσο μικρή κι αν είναι μπορεί να σε διδάξει το καθετί – υπό τον όρο ότι βλέπεις τι είναι αυτό που ενεργεί.». Εγώ θα έλεγα «υπό τον όρο ότι βλέπεις ποιος είναι αυτός που ενεργεί».
Δεν ελπίζουμε σε ανθρώπους ούτε χάνουμε το θάρρος μας όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Το τιμόνι βρίσκεται στα χέρια του Κυρίου.
Ο κόσμος βρίσκεται σε σύγχυση. Παντού επικρατεί η ίδια κατάσταση αν και τον τελευταίο καιρό οι πολιτικοί εστιάζουν περισσότερο στην οικονομία το ενδιαφέρον τους για να αποπροσανατολίζουν τον κόσμο από τα άλλα θέματα. Οπωσδήποτε δεν είναι μόνο η οικονομία που πάσχει. Οι πολιτικοί δεν έχουν το θάρρος και την εντιμότητα να ομολογήσουν την αποτυχία τους να κυβερνήσουν σωστά τον τόπο; Ο κόσμος όμως χρειάζεται τολμηρούς και ενάρετους ανθρώπους , για να αναλάβουν τα δημόσια αξιώματα. Αυτό που βλέπουμε σήμερα στους πολιτικούς μας είναι η τάση να προβάλουν την ενοχή τους στους άλλους. Αυτό δείχνει ότι αγαπούν πιο πολύ τον εαυτό τους απ΄ το λαό που κυβερνούν. Όταν οι άρχοντες δεν αγαπούν τους λαούς οι λαοί δυστυχούν.
Όταν περιγράφουμε πως είναι ο κόσμος στην πραγματικότητα περιγράφουμε πως είμαστε εμείς. Τα δυσάρεστα που απωθούμε στη σκιά δεν μας αφήνουν ήσυχους αλλά γίνονται η αιτία για την ταραγμένη ζωή μας. Δεν θα βρούμε ίσως ποτέ την τόλμη να κοιτάξουμε τη σκιά μας , αν κάποιος δεν μας αγαπήσει όπως είμαστε. Πιστεύουμε ότι ο Θεός μας αγαπάει. Ο Θεός όπως μας αποκάλυψε ο Θεάνθρωπος Ιησούς είναι ο Ουράνιος Πατέρας μας. Αυτό το είδος της αγάπης είναι ο Λόγος του Θεού που θεραπεύει. «Δεν σας θεράπευσαν τα βότανα» λέει η Αγία Γραφή. «Ο Λόγος του Θεού σας θεράπευσε».
Κάποτε κάθε Έλληνας μετά τα 50 ήταν κι ένας φιλόσοφος όχι στη θεωρία αλλά στην πράξη. Όταν έρχεται η ωριμότητα βλέπει κανείς τις αμαρτίες του και χαμηλώνει τους τόνους, «παίζει το βιολί του με σουρντίνα». Σουρντίνα είναι ένα εξάρτημα που το βάζεις στις χορδές για να «πνίγει» τον ήχο τους και να μη τσιρίζουν. Ο άνθρωπος όταν πάψει να είναι ένα μεγάλο παιδί περιορίζει τις απαιτήσεις του απ΄ τη ζωή και επιδιώκει άλλες ανώτερες χαρές εκτός από το φαγητό και την αναπαραγωγή. Παραιτείται από το ένα μετά το άλλο από πολλά πράγματα του κόσμου τούτου.
Πώς λοιπόν να ζεις δίχως αυταπάτες και να μην απελπίζεσαι; Πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος είναι αυτός: «Να παίζεις το βιολί σου με σουρντίνα», ιδίως τις εποχές των ισχνών αγελάδων.
Κάποτε ο Διογένης ζητούσε ελεημοσύνη από ένα άγαλμα. Όταν τον ρωτούσαν τι τον ωθούσε να συμπεριφέρεται έτσι, είπε: «Εξασκούμαι να υπομένω τις αποτυχίες» (Είναι Τρελοί αυτοί οι σοφοί; Ροζέ-Πωλ Ντρουά , Ζαν Φιλίπ ντε Ντονάκ, Εκδόσεις «Ψυχογιός», σελ 202, Αθήνα 2007).

«Ελευθερία»

5.1.10

Προβληματισμοί για την λειτουργική γλώσσα

iereasanatolikisekklisias.blogspot.com

1. Το πρόβλημα με την μεταφραστική απόδοση των λειτουργικών κειμένων δεν ξεκινά με την απόφαση και πρακτική των πατέρων της Πρέβεζας. Ίσως το φαινόμενο της Πρέβεζας μάλιστα να είναι καθαρά τοπικό και σαν τέτοιο-στερούμενο μάλιστα και γνησίων θεολογικών και παραδοσιακών προϋποθέσεων να ατονήσει. Προβλέπω μάλιστα ο ζήλος των ιδίων των εισηγητών να ψυγεί μοιραία εν καιρώ και να έρθει η επίγνωση, όπως συμβαίνει όταν λείπει το έρεισμα της αυθεντικότητας.Ας μην δαιμονοποιούμαι λοιπόν κάποιους ανθρώπους όταν η ρίζα του κακού βρίσκεται βαθύτερα( αυτό δεν σημαίνει ότι έπαψα να διαφωνώ με την πρακτική τους).

Το πρόβλημα είναι άλλο και λέγεται εκούσια αποκοπή από κάθε τι γνήσιο και παραδοσιακό. Είναι το πνεύμα της καινοτομίας,της προσωπικής πινελιάς που υπαγόρευαν πριν από 50,100,150 χρόνια διάφορες θεολογίζουσες και ξένες με την ρωμέικη πραγματικότητα νοοτροπίες και θεολογίες στον εκκλησιαστικό χώρο.Είναι το πνεύμα της προσωπικής θεώρησης, της επινόησης των κύκλων και του θελήματος της παρέας, το θεολογικό εφεύρημα του πουριτανού και του ορθοδοξιστή που θέλει να κόψει και να ράψει μια νέα παράδοση στα μέτρα του, ίδια με το ήθος,την οπτική, τον κόσμο του ίσως. Προσπαθώντας να αποφύγουν την παγίδα της εκκοσμίκευσης,της απρέπειας,της αταξίας,της προκατάληψης (εντελώς όμως πραξικοπηματικά και αυθαίρετα) τινές εκκλησιαστικοί κύκλοι, αποτελούμενοι από ανθρώπους βαρυσπουδαγμένους,ορθολογιστές, ιδανικά αποστειρωμένους και από θέση ξένους της παραδοσιακής πραγματικότητας αποφάσισαν πώς κάθε τι ελληνικό,λαϊκό, γνήσιο είχε ένα δυσάρεστο χρώμα βαρβαρότητας,μπασκλασαρίας,βλαχουριάς. Έτσι εντελώς ξαφνικά το βυζαντινό μέλος ήταν καθαρά ανατολικόφερτο και αμανέδικο,οι αγιογραφίες απαρχαιωμένες και σκιαχτερές, οι ιερατικοί βόστρυχοι δείγμα θηλυπρέπειας, οι αμόρφωτοι ακαδημαϊκά ιερείς πηγές αιρέσεων και διαστροφής και τα ζωστικά χωρίς τα άσπρα μανικέτια δείγμα απλυσιάς και χωριατιάς. Έτσι έψαλαν "μελιρύτους και δακρύβρεχτους ύμνους στον Κύριο", ανέγνωθαν τις μυστικές λειτουργικές ευχές εις επήκοον όλων, ζωγραφίζοντας αξιοπρεπείς και μαντονοειδείς εικόνες και παίρνοντας πόζες σοβαρής σοβαροπρέπειας. Όλα αυτά για να παιδαγωγηθεί ο λαός στο "γνήσιο", το "αυστηρό", το χριστιανίζον ήθος και φυσικά να τους ανταποδώσει τον ... θαυμασμό,την ευγνωμοσύνη, την παραδοχή πώς απέθεσε την διαποίμανση και την τύχη του σε μορφωμένους και άξιους ηγέτες,ηθικούς,κληρικούς και μη. ¨Ομοια και τώρα η μεταγλώττιση αυτών των ... "βαρβάρων" και "ακατανόητων" τροπαρίων , που ειρήσθω εν παρόδω τα ονομάζουν "ακαταλαβίστικα ξόρκια"', έχει ως σκοπό όχι τη θεραπεία και τη διακονία των λειτουργικών αναγκών του λαού, αλλά την θεραπεία του νοησιαρχικού και προοδευτικοφανούς εγωισμού τους.

2. Σε προηγούμενη ανάρτηση μου τόνισα πώς " η εκκλησία δεν είναι μαγαζί[θέατρο,καφωδείο] για να μετέρχεται διαφημιστικών τρυκ προκειμένου να προσελκύσει κόσμο". Αν δεν νιώθει κανείς τον έρωτα του Χριστού, αν δεν νιώθει επιτακτική,βασική του ανάγκη, να εκκλησιαστεί,να λειτουργηθεί,να κοινωνήσει όσων επικοινωνιακών τρυκ και να μετέλθουμε, ακόμα και όταν τον κερδήσουμε σαν "τακτικό θαμώνα" και μάλιστα "θαυμαστή"(!) και ακροατή μας ουσιαστικά δεν τον έχουμε κερδήσει για τον Χριστό. Θεραπεύουμε πάλι μια ανάγκη καθαρά ανθρώπινη και εγωιστική: πώς να θηρεύσουμε ακροατές,θαυμαστες της πολυπραγμοσύνης και της επιδεξιότητας μας. Ακόμα και γι'αυτούς που είναι πραγματικά ξένοι με την εκκλησία, κατά την ταπεινή μου άποψη ισχύει ότι έγραψα στο άλλο post:o κόσμος ζητά την αυθεντικότητα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο από ποιμένες και ιερείς , δεν έχουμε το δικαίωμα να δείχνουμε κάτι άλλο. Δείχνουμε αυτά που έχουμε και κρινόμαστε. Καλώς αν κερδήσουμε, ατυχώς αν χάσουμε. Ο Κριτής έχει άλλα κριτήρια: επαινεί την γνησιότητα και την πρόθεση, αποστρέφεται(πιστεύω) την επιτήδευση και τον τυχοδιωκτισμό.

3.Η Εκκλησία κάνοντας χρήση ενός κόσμου διανόησης και σκέψης, δεν ειδωλοποιεί όμως την διανόηση και την σκέψη. Αντίθετα, τα συναξάρια και τα γεροντικά είναι γεμάτα από χαρισματικούς ανθρώπους,αγίους του βιώματος , που αποστόμωναν και προβλημάτιζαν με την σοφία τους τους υψηλούς διανοητές και τους σοφούς του κόσμου. Ακόμα και αυτοί οι λόγιοι της Εκκλησίας μας, αναστήματα μπροστά στα οποία πολλοί λόγιοι του κόσμου μοιάζουν με μαθητές μπροστά στον άβακα, παραδέχονταν πώς στην κατά Χριστόν σοφία βρήκαν ανάπαυση και αλήθεια και δεν την άλλαζαν με όλη την γνώση του κόσμου. Το ίδιο και στην ιστορία των συνόδων και των αιρέσεων:Η Εκκλησία κοντά στους Αθανασίους και τους Κυρίλλους γεννούσε Σπυρίδωνες αγράμματους μα σοφούς εν Χριστώ. Αντίθετα, η αίρεση είχε ως καύχημα της πάντα την διανοητική δεινότητα , χωρίς να εξασφαλίζει και πάλι όμως την υπεροχή και σ'αυτό το πεδίο. Γιατί ποιός θα παραδεχτεί πώς ο Άρειος ήταν λογιότερος του Αθανασίου και ο Βαρλαάμ του Γρηγορίου Παλαμά; Τελικά, δεν ετίθετο ούτε θέμα διανοητικής υπεροχής. Για την ορθοδοξία μετρούσε η χαρισματική θεολογία και η παράδοση. Αντίθετα στις μέρες μας η ορθοδοξία μετριέται με ακαδημαϊκούς τίτλους( αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, ουχ ήττον όμως σχετικό).

4. Σχετικά με το ζήτημα νέοι και γλώσσα, θεωρητικά πιστεύω από τη θέση πλεόν του τριαντάρη πώς ισχύει ότι και παραπάνω. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της νεανικής αγανάχτησης και πραγματικά αυτό που ξεσηκώνει και εγείρει την αντίδραση του νέου είναι μόνο το ψέμα. Καλά βολευτήκαμε εμείς στον καθωσπρεπισμό και στο οχυρό των στεγανών και της μεγαλειότητας μας. Όμως οι νέοι ακόμα ψάχνονται,επιλέγουν,αμφισβητούν, εξεγείρονται. Κάθε φορά που ένας νέος προβάλει το επιχείρημα πώς δεν πάει στην εκκλησία λόγω της γλώσσας απλά επιστρατεύει ένα εύκολο πρόσχημα. Οι αιτίες είναι άλλες και πρέπει να τις δούμε κατάματα,αντρίκεια,πατερικά,ανθρώπινα. Είναι τα κακά που εμφιλοχωρούν στην εκκλησία,όχι μόνο στα ανώτερα αρχιερατικά, αλλά και στα μέσα ιερατικά στρώματα: η διαφθορά, ο εξουσιασμός,η υποκρισία, η συσσώρευση πλούτου, η μη ανάληψη ευθυνών για πολλά στραβά και κακοχώνευτα, γενικά ότι μας αφήνει εκτιθεμένους ενώπιον του κόσμου και της χλεύης του. Δεν ηθικολογώ γράφοντας όλα τούτα. Στην εκκλησία πνέουν και αύρες παραδείσου. Αλλά αυτό το ξέρω καλύτερα εγώ,εσύ και ο κάθε υποψιασμένος, όχι ο μέσος νέος. Ο νέος λοιπον πρώτιστα θα αναζητήσει την πνευματικότητα,την καταφυγή, την λύση στο αδιέξοδο του προσώπου στην εκκλησία.Όταν βρει την γνησιότητα και την ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ, ειλικρινά θα αδιαφορήσει για τη γλώσσα , τα άμφια και τις "αρχαίες" μας τελετές. Πολλές φορές μάλιστα όλα αυτά όπως αποδεικνύεται θα τα αγαπήσει μανικώς. Για να κλείσω την ενότητα σας υπενθυμίζω και την παιδαγωγική αξία και σημασία της αρχαίας γλώσσας μέσα στην λατρεία. Όχι λοιπόν μόνο στείρα εθνοκεντρικά μηνύματα περί γλώσσης αλλα και αληθινή συναίσθηση και ευθύνη για την κληρονομιά μας.

5. Τέλος, θα ήθελα να απευθυνθώ έτσι ενώπιος ενωπίω προς τους πατέρες και αδελφούς, μόνο σαν αδελφός και ελάχιστος στο ύψος και την ηλικία αδελφός τους: Στην Εκκλησία δεν είναι ελεύθερος ο ιερέας να κάνει ότι θέλει. Να θέτει προσθήκες ή να κόβει κατά το δοκούν ό,τι δεν του αρέσει. Ο ιερέας είναι δεμένος με μία σχέση μυστική με το λοιπό μυστικό σώμα του Χριστού, είναι ορισμένος από την παράδοση,εξαρτάται απ'αυτήν. Όταν η παράδοση προάγεται δεν προάγεται από το ίδιο θέλημα αλλά από την κοινή συνείδηση και πρακτική. Ούτε πάλι τίθεται θέμα τοπικής παράδοσης και πρακτικής στα λειτουργικά(τουλάχιστον τόσο σοβαρής όσο η επιλογή της γλώσσας και μάλιστα σε μία χώρα που η γλώσσα είναι προκαθορισμένη και κοινή). Ποτέ σας δεν εκφωνήσατε στη λειτουργία "εν ενί στόματι και μιά καρδία"; Που είναι η ενιαία και καθολική αναπομπή και προσφορά της λατρείας; Τι σας συνδέει λατρευτικά με τις άλλες εκκλησίες; Δεν είναι μόνο το πνευματικό αλλά και το γλωσσικό μέρος που είναι ουσιαστικό , γιατί κύρια είναι θεολογική και πνευματική υπόθεση η γλώσσα. Οι εκκλησίες της αλλοδαπής και οι ομόδοξοι έχουν κάποιο ελαφρυντικό όταν τελούν την λειτουργία στην τοπική διάλεκτο. Δεν είναι θέμα πάλι κατανόησης αλλά σεβασμού στον ιδιαίτερο πολιτισμό της χώρας, ώστε να μην υπερέχουν ούτε γλωσσικά οι έλληνες των ομοδόξων άλλων χωρών. Εσείς όμως παραφράζεται και μάλιστα με γλωσσικές και θεολογικές αστοχίες την ίδια την γλώσσα της μητέρας, γλώσσα με την οποία εκφράζονται τελειότερα και άρτια όλα τα θεολογικά και πνευματικά μηνύματα και νοήματα.

Αληθινά έχετε συνειδητοποιήσει πώς στην εκκλησία και ειδικότερα στην ιερωσύνη δεν προσχωρήσαμε επειδή ξυπνήσαμε μια ωραία πρωΐα με θετική διάθεση αλλά επειδή ΚΛΗΘΗΚΑΜΕ από τον Αρχιποίμενα Χριστό;Ήρθαμε στην ιερωσύνη να διακονήσουμε το θεοπαράδοτο και να μεταδώσουμε από την παρακαταθήκη την ιερά στο λαό και όχι να τον κάνουμε όχημα και άκμονα συμφερόντων και απόψεων. Δεν καθορίζουν οι ποιμένες το ορθόδοξο και ορθόπραχτο αλλά ή ίδια η παράδοση που είναι θεανθρώπινη δηλ δοσμένη από τον Χριστό και από τον ΛΑΟ και εκ του λαού προβάλλονται οι άξιοι ποιμένες για τον ΛΑΟ. Αλήθεια το χριστεπώνυμο πλήρωμα ερωτάται ποτέ για τις αποφάσεις μας; Όταν τις απορρίπτει καθολικά , σκύβουμε ταπεινά το κεφάλι ψάχνοντας για ατοπήματα ή συνεχίζουμε ακάθεκτοι και άτεγχτοι τον καρδινιλιακό μας ρόλο; Από την άλλη πρέπει να αγόμαστε και να φερόμαστε από ομάδες; Γιατί στο κάτω κάτω γιατί γίναμε ιερείς: για να εισπράττουμε ηθικά και υλικά κέρδη; Για να υπακούουμε σε συμφέροντα τρίτων; Για να συμβολευόμαστε με ότι βολεύει τους πολλούς; Δεν έχουμε παράδοση,ποιμαντική ευθύνη,φιλότιμο πατρικό; Και πάλι όχι ότι βολευόμαστε με το θέλημα των πολλών αλλά δυστυχώς όπως βλέπουμε γύρω μας με το θέλημα αυτών από τους οποίους έχουμε να αποκομίσουμε κέρδη και πάλι κέρδη. Το ράσο του παπά στέκεται πολύ ψηλά για να το σουρομαδάνε οι απαιτήσεις των αιωνίως και πανταχού ευρισκομένων νευρωτικών και υστερικών λαϊκών ψευδοχριστιανών , οι οποίοι παίρνουν στο λαιμό τους με τις απαιτήσεις και τους υπόλοιπους.



Σκεφθείτε το λοπόν . αδελφοί, έστω για μια στιγμή για ποιόν σκοπό και υπό ποιές προϋποθέσεις γίνατε ιερείς. Αν βρείτε έστω και ένα ίχνος πιθανότητας αριβισμού,τυχοδιωκτισμού κλπ συναισθανθειτε που ακριβώς βρίσκεται η ρίζα και η πηγή του κακού και μην απορείτε γιατί φτάσατε σ'αυτό το σημείο της προσωπικής απαίτησης και προπέτειας. Αν πάλι δεν βρείτε τίποτα και είστε αγνοί και όχι σαν εμένα το κνώδαλο και τον ισχυρογνωμονα τότε λέω με το φτωχό και απαίδευτο μυαλό μου, πώς δεν ανησυχώ. Ο Θεός θα σας φωτίσει και θα καταλάβετε την πλάνη σας.

Πηγή:

http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2010/01/blog-post_8004.html
"amethystos"