30.9.18
Πονηρία και αφέλεια
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ένας μύθος του Αισώπου λέει, πως οι λαγοί κήρυξαν τον πόλεμο στα λιοντάρια και ζήτησαν τη συμμαχία των αλεπούδων. Οι αλεπούδες απάντησαν: Ευχαρίστως να συμμαχήσουμε, αλλά δεν ξέρουμε ούτε εσάς ούτε τα λιοντάρια.
Ο μύθος λέει πως είτε φιλία πιάνεις είτε έχθρα, να ξέρεις με ποιόν , πράγμα που είναι αυτονόητο. Αυτό που θέλει σκέψη είναι ότι για να ξέρεις ποιος είναι ο φίλος σου και ποιος είναι ο εχθρός σου, πρέπει να ξέρεις ποιος είσαι εσύ ο ίδιος.
ΟΙ αλεπούδες είναι επιφυλακτικές για εχθρούς και φίλους. Ο Αίσωπος σωπαίνει αφήνοντας να εννοηθεί ότι αγνοούσαν το σπουδαιότερο, τον εαυτό τους.
Ο Αίσωπος δεν θα έφτιαχνε ένα μύθο για το αυτονόητο. Άρα πρέπει να εμβαθύνουμε στη σιωπή του, αν θέλουμε να χαρούμε το χιούμορ του. Πιο πολύ είναι για γέλια η πονηρία των αλεπούδων, παρά η αφέλεια των λαγών.
Γιατί δε σταματούν τον ανταγωνισμό των εξοπλισμών;
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
-Γιατί δεν σταματούν τον ανταγωνισμό των εξοπλισμών τα κράτη που κατασκευάζουν και εμπορεύονται όπλα;
-Επειδή φοβούνται τον υπερπληθυσμό και επιδιώκουν την μείωση του πληθυσμού με τους πολέμους που προκαλούν.
-Με τους πολέμους μειώνεται ο πληθυσμός της γης μακροπροθέσμως ή αυξάνεται λόγω της αύξησης της φτώχειας των φτωχών και της αύξησης του πλούτου των πλουσίων;
Οι πλούσιοι, λέει ο Γιούνγκ, νιώθουν τον ενδόμυχο φόβο του υπερπληθυσμού επειδή είναι πλούσιοι όχι επειδή υπάρχει πράγματι φόβος του υπερπληθυσμού.
Η Γη μπορεί να θρέψει τους κατοίκους της. Η φτώχεια δεν οφείλεται στην αδυναμία της Γης αλλά στην απληστία των πλουσίων.
-Γιατί δεν σταματούν τον ανταγωνισμό των εξοπλισμών τα κράτη που κατασκευάζουν και εμπορεύονται όπλα;
-Επειδή φοβούνται τον υπερπληθυσμό και επιδιώκουν την μείωση του πληθυσμού με τους πολέμους που προκαλούν.
-Με τους πολέμους μειώνεται ο πληθυσμός της γης μακροπροθέσμως ή αυξάνεται λόγω της αύξησης της φτώχειας των φτωχών και της αύξησης του πλούτου των πλουσίων;
Οι πλούσιοι, λέει ο Γιούνγκ, νιώθουν τον ενδόμυχο φόβο του υπερπληθυσμού επειδή είναι πλούσιοι όχι επειδή υπάρχει πράγματι φόβος του υπερπληθυσμού.
Η Γη μπορεί να θρέψει τους κατοίκους της. Η φτώχεια δεν οφείλεται στην αδυναμία της Γης αλλά στην απληστία των πλουσίων.
29.9.18
Διάκριση
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια μικρή ανάλυση στο ρητό του Αγίου Σιλουανού του Αγιορείτη, «να έχεις το νου σου στην κόλαση και να μην απελπίζεσαι.»
Σε κάθε εμπόδιο, πρόκληση, δοκιμασία, πειρασμό, διακρίνουμε τρία στάδια: Στο πρώτο στάδιο , το στάδιο της συλλογής, έχουμε το νου μας στο εμπόδιο (στην κόλαση). Στο δεύτερο στάδιο, της αυτογνωσίας, έχουμε το νου μας στον εαυτό μας. Δεν ταυτίζουμε τον εαυτό μας με το εμπόδιο. Δεν είμαστε το εμπόδιο. Το εμπόδιο είναι το αντικείμενο, το υλικό, που πρέπει να επεξεργαστεί ο εαυτός μας. Και το τρίτο στάδιο, της εξαντικειμένισης ή εξιδανίκευσης, δηλαδή της ανύψωσης στο ανώτερο επίπεδο, το ειδητικό όπως λέγεται ή των καθολικών βιωμάτων. Το επίπεδο αυτό είναι σταθερά προσανατολισμένο προς το Χριστό.
Μια φορά θύμωσα πολύ με κάποιον φίλο και του είπα οργισμένος: «Έγινα θηρίο». «Δεν είσαι θηρίο. Είσαι άνθρωπος», απάντησε ο φίλος μου. Μετά κάκιζα τον εαυτό μου, που ξέχασα να διακρίνω τον εαυτό μου απ΄ το θυμό. Ο θυμός μου κι εγώ ταυτίστηκαν ώστε να μη μπορώ να τους ξεχωρίσω.
Αν ο θυμός μου ήταν διαρκής, διαρκής θα ήταν και η ταύτιση του εαυτού μου. Θα ήμουν συνεχώς ένα θηρίο, αντί άνθρωπος. Ο θυμός έσβησε, έκανε σκόνη την αίσθηση της παρουσίας του εαυτού μου, σαν να μην υπήρξε ποτέ και η αίσθηση παρουσίας που υπήρχε ήταν αυτή του θυμού.
Ο φίλος μου έκανε τη διάκριση μεταξύ εμποδίου και εαυτού, που παρέλειψα να κάνω εγώ. Αν έκανα τη διάκριση αυτή και έβλεπα το εμπόδιο σαν αντικείμενο, σαν το υλικό για να το επεξεργαστώ υπό το πνεύμα του Χριστού (εξιδανίκευση), δεν θα έχανα την ηρεμία μου. Αν ζούσα το εμπόδιο με το πνεύμα του Χριστού, θα ένιωθα την ειρήνη του Χριστού και δεν θα γινόμουν «θηρίο» απ΄ το θυμό μου. Δεν θα με νικούσε ο πειρασμός μου.
Η λύση δεν είναι η απάλειψη των πειρασμών, αλλά η σωστή επεξεργασία των πειρασμών.
Ο Άγιος Αντώνιος είδε ανοιγμένες τις παγίδες των πειρασμών και αναφώνησε, ποιος θα σωθεί με τόσες παγίδες μπροστά του; Μια φωνή μέσα του, είπε, «Αντώνιε, αφαίρεσε τις παγίδες και κανένας δεν σώζεται».
Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια μικρή ανάλυση στο ρητό του Αγίου Σιλουανού του Αγιορείτη, «να έχεις το νου σου στην κόλαση και να μην απελπίζεσαι.»
Σε κάθε εμπόδιο, πρόκληση, δοκιμασία, πειρασμό, διακρίνουμε τρία στάδια: Στο πρώτο στάδιο , το στάδιο της συλλογής, έχουμε το νου μας στο εμπόδιο (στην κόλαση). Στο δεύτερο στάδιο, της αυτογνωσίας, έχουμε το νου μας στον εαυτό μας. Δεν ταυτίζουμε τον εαυτό μας με το εμπόδιο. Δεν είμαστε το εμπόδιο. Το εμπόδιο είναι το αντικείμενο, το υλικό, που πρέπει να επεξεργαστεί ο εαυτός μας. Και το τρίτο στάδιο, της εξαντικειμένισης ή εξιδανίκευσης, δηλαδή της ανύψωσης στο ανώτερο επίπεδο, το ειδητικό όπως λέγεται ή των καθολικών βιωμάτων. Το επίπεδο αυτό είναι σταθερά προσανατολισμένο προς το Χριστό.
Μια φορά θύμωσα πολύ με κάποιον φίλο και του είπα οργισμένος: «Έγινα θηρίο». «Δεν είσαι θηρίο. Είσαι άνθρωπος», απάντησε ο φίλος μου. Μετά κάκιζα τον εαυτό μου, που ξέχασα να διακρίνω τον εαυτό μου απ΄ το θυμό. Ο θυμός μου κι εγώ ταυτίστηκαν ώστε να μη μπορώ να τους ξεχωρίσω.
Αν ο θυμός μου ήταν διαρκής, διαρκής θα ήταν και η ταύτιση του εαυτού μου. Θα ήμουν συνεχώς ένα θηρίο, αντί άνθρωπος. Ο θυμός έσβησε, έκανε σκόνη την αίσθηση της παρουσίας του εαυτού μου, σαν να μην υπήρξε ποτέ και η αίσθηση παρουσίας που υπήρχε ήταν αυτή του θυμού.
Ο φίλος μου έκανε τη διάκριση μεταξύ εμποδίου και εαυτού, που παρέλειψα να κάνω εγώ. Αν έκανα τη διάκριση αυτή και έβλεπα το εμπόδιο σαν αντικείμενο, σαν το υλικό για να το επεξεργαστώ υπό το πνεύμα του Χριστού (εξιδανίκευση), δεν θα έχανα την ηρεμία μου. Αν ζούσα το εμπόδιο με το πνεύμα του Χριστού, θα ένιωθα την ειρήνη του Χριστού και δεν θα γινόμουν «θηρίο» απ΄ το θυμό μου. Δεν θα με νικούσε ο πειρασμός μου.
Η λύση δεν είναι η απάλειψη των πειρασμών, αλλά η σωστή επεξεργασία των πειρασμών.
Ο Άγιος Αντώνιος είδε ανοιγμένες τις παγίδες των πειρασμών και αναφώνησε, ποιος θα σωθεί με τόσες παγίδες μπροστά του; Μια φωνή μέσα του, είπε, «Αντώνιε, αφαίρεσε τις παγίδες και κανένας δεν σώζεται».
28.9.18
Ο κόσμος του δήθεν
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Σιγά σιγά, ανεπαισθήτως έχτισαν γύρω μου τον κόσμο του δήθεν. Δηθεν είναι έτσι, δήθεν είναι αλλιώς. Για να μη με ενδιαφέρει το πραγματικό σε κάθε τομέα της ζωής, αλλά το φαινομενικό.
Δεν είναι πραγματικό το ένα, δεν είναι πραγματικό το άλλο, τελικά ούτε εγώ ο ίδιος είμαι πραγματικός, αλλά δεν πειράζει αρκεί που φαίνομαι.
Όταν πεθάνω κανένας από τους φαινομενικούς γνωστούς μου, δε θα νιώσει πραγματικά ότι του λείπω, αφού ποτέ δεν υπήρξα πραγματικά. Απλώς φαινόμουν ότι υπήρχα. Το ίδιο και με τον εαυτό μου. Δεν θα του λείψω ούτε κι αυτός θα μου λείψει, αφού ποτέ δεν είμαστε πραγματικοί.
Σιγά σιγά, ανεπαισθήτως έχτισαν γύρω μου τον κόσμο του δήθεν. Δηθεν είναι έτσι, δήθεν είναι αλλιώς. Για να μη με ενδιαφέρει το πραγματικό σε κάθε τομέα της ζωής, αλλά το φαινομενικό.
Δεν είναι πραγματικό το ένα, δεν είναι πραγματικό το άλλο, τελικά ούτε εγώ ο ίδιος είμαι πραγματικός, αλλά δεν πειράζει αρκεί που φαίνομαι.
Όταν πεθάνω κανένας από τους φαινομενικούς γνωστούς μου, δε θα νιώσει πραγματικά ότι του λείπω, αφού ποτέ δεν υπήρξα πραγματικά. Απλώς φαινόμουν ότι υπήρχα. Το ίδιο και με τον εαυτό μου. Δεν θα του λείψω ούτε κι αυτός θα μου λείψει, αφού ποτέ δεν είμαστε πραγματικοί.
27.9.18
Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ενώ η υπεροχή του πνεύματος είναι υπέρ της υπάρξεως του Θεού, ο Χώκινγκ δεν πίστευε ότι υπάρχει Θεός εξαιτίας της υπεροχής του πνεύματος. Μπορώ να δεχθώ, έλεγε, ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο για τον άνθρωπο, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ την υπεροχή αυτή του πνεύματος, ενώ ο άνθρωπος θα μπορούσε να ζήσει και χωρίς αυτήν.
Στον Αβραάμ η πίστη λογίστηκε ως δικαιοσύνη. Αν κάποιος πιστεύει αληθινά στο Θεό, πρέπει να είναι δίκαιος. Ο Αβραάμ όμως πίστευε τόσο πολύ που η πίστη του λογίστηκε ως δικαιοσύνη.
Στο ερώτημα, γιατί πιστεύει ότι οι νεκροί ζουν, ο Κάντ απάντησε: Γιατί θα ένιωθα τόσο μεγάλο καθήκον να προσεύχομαι γι΄ αυτούς, αν δεν ζούσαν;
Η φιλοσοφία μπορεί ίσως να δείχνει προς τα πού είναι η πίστη, αλλά δεν μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις.
Ενώ η υπεροχή του πνεύματος είναι υπέρ της υπάρξεως του Θεού, ο Χώκινγκ δεν πίστευε ότι υπάρχει Θεός εξαιτίας της υπεροχής του πνεύματος. Μπορώ να δεχθώ, έλεγε, ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο για τον άνθρωπο, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ την υπεροχή αυτή του πνεύματος, ενώ ο άνθρωπος θα μπορούσε να ζήσει και χωρίς αυτήν.
Στον Αβραάμ η πίστη λογίστηκε ως δικαιοσύνη. Αν κάποιος πιστεύει αληθινά στο Θεό, πρέπει να είναι δίκαιος. Ο Αβραάμ όμως πίστευε τόσο πολύ που η πίστη του λογίστηκε ως δικαιοσύνη.
Στο ερώτημα, γιατί πιστεύει ότι οι νεκροί ζουν, ο Κάντ απάντησε: Γιατί θα ένιωθα τόσο μεγάλο καθήκον να προσεύχομαι γι΄ αυτούς, αν δεν ζούσαν;
Η φιλοσοφία μπορεί ίσως να δείχνει προς τα πού είναι η πίστη, αλλά δεν μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις.
26.9.18
Γκορμπέτες
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Στην κωμόπολη της Δεσκάτης, "γκορμπέτες"λέγαμε αυτούς που όταν έρχονταν έμεναν σε σκηνές σε απόσταση από τα σπίτια και συνήθως ζητιάνευαν.
Δεν έμεναν χωριστά, επειδή δεν τους θέλαμε και τους ξεχωρίζαμε από εμάς , αλλά γιατί αυτοί ήθελαν να ξεχωρίζουν από εμάς. Ίσως η ζητιανιά τους έκανε να μη θέλουν να τους βλέπει ο κόσμος σε τί κατάσταση ζουν. Πολλοί από αυτούς αποθησαύριζαν . Όταν δεν έκρυβαν το χρυσάφι, το έκαναν δόντια. Πολλοί από αυτούς άντρες και γυναίκες είχαν ολόχρυσες οδοντοστοιχίες!
Οι κάτοικοι της Δεσκάτης διακρίνονται για τον ήπιο χαρακτήρα τους και για την φιλοξενία. Ακόμα και η μελίχροη επιδερμίδα τους αποπνέει εσωτερική γαλήνη και ησυχία .
Ο ξένος στη Δεσκάτη ανήκει σε μια κατηγορία ανώτερη από τους άλλους. Ίσως αυτό είναι το μυστικό ότι πολλοί νέοι πήραν γυναίκες από τη Δεσκάτη.
ΟΙ γκορμπέτες έμεναν χωριστά από εμάς, γιατί αυτοί το ήθελαν να ξεχωρίζουν. Αλλά τί σημαίνει η λέξη "γκορμπέτης". Είναι λέξη περσική και προέρχεται από τη λέξη "γκόρμπο", που σημαίνει "κόσμος". Άρα γκορμπέτης είναι ο "κοσμικός", δηλαδή ο αβάπτιστος, αυτός που δεν είναι μέλος της Εκκλησίας, ο μη χριστιανός.
Στην κωμόπολη της Δεσκάτης, "γκορμπέτες"λέγαμε αυτούς που όταν έρχονταν έμεναν σε σκηνές σε απόσταση από τα σπίτια και συνήθως ζητιάνευαν.
Δεν έμεναν χωριστά, επειδή δεν τους θέλαμε και τους ξεχωρίζαμε από εμάς , αλλά γιατί αυτοί ήθελαν να ξεχωρίζουν από εμάς. Ίσως η ζητιανιά τους έκανε να μη θέλουν να τους βλέπει ο κόσμος σε τί κατάσταση ζουν. Πολλοί από αυτούς αποθησαύριζαν . Όταν δεν έκρυβαν το χρυσάφι, το έκαναν δόντια. Πολλοί από αυτούς άντρες και γυναίκες είχαν ολόχρυσες οδοντοστοιχίες!
Οι κάτοικοι της Δεσκάτης διακρίνονται για τον ήπιο χαρακτήρα τους και για την φιλοξενία. Ακόμα και η μελίχροη επιδερμίδα τους αποπνέει εσωτερική γαλήνη και ησυχία .
Ο ξένος στη Δεσκάτη ανήκει σε μια κατηγορία ανώτερη από τους άλλους. Ίσως αυτό είναι το μυστικό ότι πολλοί νέοι πήραν γυναίκες από τη Δεσκάτη.
ΟΙ γκορμπέτες έμεναν χωριστά από εμάς, γιατί αυτοί το ήθελαν να ξεχωρίζουν. Αλλά τί σημαίνει η λέξη "γκορμπέτης". Είναι λέξη περσική και προέρχεται από τη λέξη "γκόρμπο", που σημαίνει "κόσμος". Άρα γκορμπέτης είναι ο "κοσμικός", δηλαδή ο αβάπτιστος, αυτός που δεν είναι μέλος της Εκκλησίας, ο μη χριστιανός.
22.9.18
Διάλογος μ' έναν υλιστή
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Μιλούσα μ' έναν υλιστή, αλλά δεν το ήξερα.
-Ώστε έφτασες να θεωρείς την προσφορά σου ότι είναι προς το Θεό;
-Όχι προς το Θεό. Θεωρώ την προσφορά μου ότι είναι προς το κοινωνικό σύνολο.
- Κρίμα! Προς το κοινωνικό σύνολο μπορεί να την προσφέρει ο καθένας. Την προσφορά σου προς το Θεό, μόνο εσύ μπορείς να την προσφέρεις. Κι αυτό σου δίνει χαρά.
Μιλούσα μ' έναν υλιστή, αλλά δεν το ήξερα.
-Ώστε έφτασες να θεωρείς την προσφορά σου ότι είναι προς το Θεό;
-Όχι προς το Θεό. Θεωρώ την προσφορά μου ότι είναι προς το κοινωνικό σύνολο.
- Κρίμα! Προς το κοινωνικό σύνολο μπορεί να την προσφέρει ο καθένας. Την προσφορά σου προς το Θεό, μόνο εσύ μπορείς να την προσφέρεις. Κι αυτό σου δίνει χαρά.
21.9.18
Η πίστη στη Βασιλεία του Θεού
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Αν πριν χτιστεί ο Παρθενώνας ,είχαν βρεθεί τα σχέδιά του, αλλά ο κόσμος δεν ήταν ακόμα σε θέση να εκτιμήσει την αξία του, εκείνοι που τα βρήκαν δεν θα είχαν κάθε δικαίωμα να πιστεύουν ότι κάποτε, υπό τις συνθήκες ενός καλύτερου κόσμου, ο Παρθενώνας θα χτιστεί; Οπωσδήποτε ναι. Το ίδιο ισχύει και για την Βασιλεία του Θεού και για την μετά θάνατον ζωή. Οι χριστιανοί έχουμε το Λόγο του Χριστού για τη Βασιλεία του Θεού. Συνεπώς έχουμε κάθε δικαίωμα να πιστεύουμε στη Βασιλεία του Θεού και στην μετά θάνατον ζωή.
Η αναξιότητα των κυβερνήσεων να εφαρμόσουν τη δημοκρατία δεν αναιρεί τη δημοκρατία ως το καλύτερο πολίτευμα. Επειδή είναι ανάξιες οι κυβερνήσεις, διότι δεν αγαπούν τους λαούς και δεν αγωνίζονται για την ειρήνη και την ελευθερία τους, αυτό δε σημαίνει ότι η δημοκρατία είναι ανεφάρμοστη ούτε ότι δεν υπάρχουν κυβερνήσεις καλύτερες, που και τους λαούς αγαπούν και για την ειρήνη και την ελευθερία τους αγωνίζονται.
Αν πριν χτιστεί ο Παρθενώνας ,είχαν βρεθεί τα σχέδιά του, αλλά ο κόσμος δεν ήταν ακόμα σε θέση να εκτιμήσει την αξία του, εκείνοι που τα βρήκαν δεν θα είχαν κάθε δικαίωμα να πιστεύουν ότι κάποτε, υπό τις συνθήκες ενός καλύτερου κόσμου, ο Παρθενώνας θα χτιστεί; Οπωσδήποτε ναι. Το ίδιο ισχύει και για την Βασιλεία του Θεού και για την μετά θάνατον ζωή. Οι χριστιανοί έχουμε το Λόγο του Χριστού για τη Βασιλεία του Θεού. Συνεπώς έχουμε κάθε δικαίωμα να πιστεύουμε στη Βασιλεία του Θεού και στην μετά θάνατον ζωή.
Η αναξιότητα των κυβερνήσεων να εφαρμόσουν τη δημοκρατία δεν αναιρεί τη δημοκρατία ως το καλύτερο πολίτευμα. Επειδή είναι ανάξιες οι κυβερνήσεις, διότι δεν αγαπούν τους λαούς και δεν αγωνίζονται για την ειρήνη και την ελευθερία τους, αυτό δε σημαίνει ότι η δημοκρατία είναι ανεφάρμοστη ούτε ότι δεν υπάρχουν κυβερνήσεις καλύτερες, που και τους λαούς αγαπούν και για την ειρήνη και την ελευθερία τους αγωνίζονται.
20.9.18
ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Κατηγορώ τον Οικουμενισμό διότι ενώ η Πίστη της Εκκλησίας είναι ότι ο Ιησούς είναι ο μοναδικός Σωτήρ του κόσμου και ότι εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ο Οικουμενισμός , μεσα στα σπλάχνα της Εκκλησίας ,διαστρέφει την αλήθεια και κηρύσσει ψευδώς, εν γνώσει του ψεύδους , ότι σε όλες τις θρησκείες υπάρχει η σωτηρία.
Η συνέπεια της διαστροφής αυτής του Οικουμενισμού είναι να υποστούν ανυπολόγιστη ζημία αμέτρητες ψυχές ,όχι μόνο στον πνευματικό και στον ψυχικό τομέα ,αλλά και στον υλικό.
Η συμπεριφορά αυτή των οικουμενιστών στοιχειοθετεί το έγκλημα της απάτης είς βάρος του κοινωνικού συνόλου, αλλά και καθενός από τα θύματά του που θα παρασυρθούν και θα πιστέψουν στα ψεύδη τους.
Αν υπήρχαν γιατροί στους κόλπους της ιατρικής επιστήμης, που διέστρεφαν την αλήθεια της ιατρικής επιστήμης και προκαλούσαν παρόμοια ζημία στο κοινωνικό σύνολο στον τομέα της ψυχικής και σωματικής υγείας, θα αφήνονταν οι γιατροί αυτοί να συνεχίζουν το βλαπτικό τους έργο; Δεν θα επενέβαινε το σώμα των ιατρών, οι ιατρικοί σύλλογοι να τους εμποδίσουν και να τους εγκαλέσουν στα αρμόδια όργανα για αφαιρεθούν οι άδειες εξασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος από τους επίορκους ιατρούς; Οπωσδήποτε θα τους εμπόδιζαν.
Για την ίδια και πολύ μεγαλύτερη βλάβη σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, από την διαστροφή της αλήθειας από μέρους των οικουμενιστών, γιατί δεν επεμβαίνει η Διοίκηση της Εκκλησίας, όπως έχει καθήκον να υπερασπιστεί την ελευθερία και την υγεία των πιστών;
Κατηγορώ τον Οικουμενισμό διότι ενώ η Πίστη της Εκκλησίας είναι ότι ο Ιησούς είναι ο μοναδικός Σωτήρ του κόσμου και ότι εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ο Οικουμενισμός , μεσα στα σπλάχνα της Εκκλησίας ,διαστρέφει την αλήθεια και κηρύσσει ψευδώς, εν γνώσει του ψεύδους , ότι σε όλες τις θρησκείες υπάρχει η σωτηρία.
Η συνέπεια της διαστροφής αυτής του Οικουμενισμού είναι να υποστούν ανυπολόγιστη ζημία αμέτρητες ψυχές ,όχι μόνο στον πνευματικό και στον ψυχικό τομέα ,αλλά και στον υλικό.
Η συμπεριφορά αυτή των οικουμενιστών στοιχειοθετεί το έγκλημα της απάτης είς βάρος του κοινωνικού συνόλου, αλλά και καθενός από τα θύματά του που θα παρασυρθούν και θα πιστέψουν στα ψεύδη τους.
Αν υπήρχαν γιατροί στους κόλπους της ιατρικής επιστήμης, που διέστρεφαν την αλήθεια της ιατρικής επιστήμης και προκαλούσαν παρόμοια ζημία στο κοινωνικό σύνολο στον τομέα της ψυχικής και σωματικής υγείας, θα αφήνονταν οι γιατροί αυτοί να συνεχίζουν το βλαπτικό τους έργο; Δεν θα επενέβαινε το σώμα των ιατρών, οι ιατρικοί σύλλογοι να τους εμποδίσουν και να τους εγκαλέσουν στα αρμόδια όργανα για αφαιρεθούν οι άδειες εξασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος από τους επίορκους ιατρούς; Οπωσδήποτε θα τους εμπόδιζαν.
Για την ίδια και πολύ μεγαλύτερη βλάβη σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, από την διαστροφή της αλήθειας από μέρους των οικουμενιστών, γιατί δεν επεμβαίνει η Διοίκηση της Εκκλησίας, όπως έχει καθήκον να υπερασπιστεί την ελευθερία και την υγεία των πιστών;
19.9.18
Τα άγρια θηρία-οι άνθρωποι
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται όταν προκαλούν λύπη και πόνο στους άλλους. Μια φορά είπα σε κάποιον φίλο μου ότι κάποιος έκανε το γύρο της γης με τα πόδια. Πώς δε φοβήθηκε τα άγρια θηρία; Γιατί τον θαυμάζεις αυτόν; είπε ο φίλος μου. Εμάς εδώ να θαυμάσεις στις πόλεις, με τα άγρια θηρία- τους ανθρώπους. Για τα πάθη του Ιησού έλεγε: «Τί τον σταύρωσαν; Δεν τον πάντρευαν;»
Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν όταν εξαιτίας τους κάποιος υποφέρει. Ένας μαθητευόμενος σε κάποιο επάγγελμα λυπόταν κάθε φορά που ο δάσκαλός του εξαπατούσε κάποιον. Ώσπου δεν άντεξε και άλλαξε επάγγελμα.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται όταν προκαλούν λύπη και πόνο στους άλλους. Μια φορά είπα σε κάποιον φίλο μου ότι κάποιος έκανε το γύρο της γης με τα πόδια. Πώς δε φοβήθηκε τα άγρια θηρία; Γιατί τον θαυμάζεις αυτόν; είπε ο φίλος μου. Εμάς εδώ να θαυμάσεις στις πόλεις, με τα άγρια θηρία- τους ανθρώπους. Για τα πάθη του Ιησού έλεγε: «Τί τον σταύρωσαν; Δεν τον πάντρευαν;»
Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν όταν εξαιτίας τους κάποιος υποφέρει. Ένας μαθητευόμενος σε κάποιο επάγγελμα λυπόταν κάθε φορά που ο δάσκαλός του εξαπατούσε κάποιον. Ώσπου δεν άντεξε και άλλαξε επάγγελμα.
Η πίστη στη μετά θάνατον ζωή
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η πίστη στη μετά θάνατο ζωή, για εμάς τους χριστιανούς στηρίζεται στο λόγο του Θεού και στην αποκάλυψη του Ιησού Χριστού ότι ο Θεός είναι ο πατέρας μας. Η αίσθηση ότι «εγώ είμαι» δεν είναι καμιά αίσθηση του σώματος ούτε απαιτεί καμιά διανοητική προσπάθεια, η οποία να στηρίζεται σε λογικά επιχειρήματα και σε λογικές αποδείξεις που να με πείθουν ότι εγώ είμαι ο εαυτός μου. Το πνεύμα ( η χάρη του Θεού μέσα μου) γνωρίζει τον εαυτό του. Στην ικανότητα αυτή του πνεύματος να γνωρίζει τον εαυτό του στηρίζεται η πίστη στην μετά θάνατον ζωή.
Αν ξυπνούσα ένα πρωί σε μια καινούρια πόλη, δε θα χρειαζόταν να κοιτάξω στον καθρέφτη για να ξέρω ότι είμαι εγώ σε μια καινούρια πόλη. Αλλά πώς το ξέρω ότι είμαι εγώ; Μήπως χρησιμοποίησα λογικά επιχειρήματα ή μήπως κάποιο αισθητήριο όργανο του σώματός μου με βεβαίωσε ότι είμαι εγώ σε μια άγνωστη σε μένα πόλη; Μήπως έχω αναμνήσεις παλιές από αυτήν την πόλη, για να ξέρω ότι είμαι εγώ ο ίδιος που ήρθα κι άλλη φορά στην ίδια πόλη; Όχι. Τίποτε από όλα αυτά. Απλώς είμαι εγώ σε μια καινούρια πόλη, πρωτοειδωμένη και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι είμαι εγώ. Ούτε διανοητική προσπάθεια χρειάστηκε για να πεισθώ ούτε αισθήσεις και αναμνήσεις επικαλέστηκα.
Στην μετά θάνατο ζωή το πνεύμα γνωρίζει τον εαυτό του χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσει τον εγκέφαλο και τις σωματικές αισθήσεις. Πιστεύουμε στη μετά θάνατο ζωή, γιατί πιστεύουμε στο λόγο του Θεού και γιατί το πνεύμα μας έχει την ικανότητα να γνωρίζει τον εαυτό του!
Η πίστη στη μετά θάνατο ζωή, για εμάς τους χριστιανούς στηρίζεται στο λόγο του Θεού και στην αποκάλυψη του Ιησού Χριστού ότι ο Θεός είναι ο πατέρας μας. Η αίσθηση ότι «εγώ είμαι» δεν είναι καμιά αίσθηση του σώματος ούτε απαιτεί καμιά διανοητική προσπάθεια, η οποία να στηρίζεται σε λογικά επιχειρήματα και σε λογικές αποδείξεις που να με πείθουν ότι εγώ είμαι ο εαυτός μου. Το πνεύμα ( η χάρη του Θεού μέσα μου) γνωρίζει τον εαυτό του. Στην ικανότητα αυτή του πνεύματος να γνωρίζει τον εαυτό του στηρίζεται η πίστη στην μετά θάνατον ζωή.
Αν ξυπνούσα ένα πρωί σε μια καινούρια πόλη, δε θα χρειαζόταν να κοιτάξω στον καθρέφτη για να ξέρω ότι είμαι εγώ σε μια καινούρια πόλη. Αλλά πώς το ξέρω ότι είμαι εγώ; Μήπως χρησιμοποίησα λογικά επιχειρήματα ή μήπως κάποιο αισθητήριο όργανο του σώματός μου με βεβαίωσε ότι είμαι εγώ σε μια άγνωστη σε μένα πόλη; Μήπως έχω αναμνήσεις παλιές από αυτήν την πόλη, για να ξέρω ότι είμαι εγώ ο ίδιος που ήρθα κι άλλη φορά στην ίδια πόλη; Όχι. Τίποτε από όλα αυτά. Απλώς είμαι εγώ σε μια καινούρια πόλη, πρωτοειδωμένη και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι είμαι εγώ. Ούτε διανοητική προσπάθεια χρειάστηκε για να πεισθώ ούτε αισθήσεις και αναμνήσεις επικαλέστηκα.
Στην μετά θάνατο ζωή το πνεύμα γνωρίζει τον εαυτό του χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσει τον εγκέφαλο και τις σωματικές αισθήσεις. Πιστεύουμε στη μετά θάνατο ζωή, γιατί πιστεύουμε στο λόγο του Θεού και γιατί το πνεύμα μας έχει την ικανότητα να γνωρίζει τον εαυτό του!
18.9.18
ΠΕΡΙ ΥΨΟΥΣ !
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Στο χωριό μου όταν κάποιος ήταν άμυαλος, έλεγαν "δεν τον κόβει". Πράγματι υπήρχαν πολλοί άντρες και γυναίκες που δεν ειχαν μυαλό, που δεν τους έκοβε.
Τώρα στις νεκρουπόλεις και στα χωριά δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στο μυαλό και δε νοιάζονται, αν τους κόβει ή δεν τους κόβει.
Ένας λεωφορειούχος στη Βέροια είχε κοντή θυγατέρα. Η θυγατέρα σου είναι κοντή, του έλεγαν οι φίλοι του. Δεν είναι κοντή, απαντούσε ο λεωφορειούχος. Θα της βάλω από κάτω ένα λεωφορείο και θα ψηλώσει.
Στο χωριό μου όταν κάποιος ήταν άμυαλος, έλεγαν "δεν τον κόβει". Πράγματι υπήρχαν πολλοί άντρες και γυναίκες που δεν ειχαν μυαλό, που δεν τους έκοβε.
Τώρα στις νεκρουπόλεις και στα χωριά δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στο μυαλό και δε νοιάζονται, αν τους κόβει ή δεν τους κόβει.
Ένας λεωφορειούχος στη Βέροια είχε κοντή θυγατέρα. Η θυγατέρα σου είναι κοντή, του έλεγαν οι φίλοι του. Δεν είναι κοντή, απαντούσε ο λεωφορειούχος. Θα της βάλω από κάτω ένα λεωφορείο και θα ψηλώσει.
17.9.18
ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ
Όσο περισσότερα
περιμένεις
από τον κόσμο, τόσο
λιγότερα
περιμένεις απ΄το Θεό!
ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ
Όσο περισσότερα
περιμένεις
από τον κόσμο, τόσο
λιγότερα
περιμένεις απ΄το Θεό!
Δοκίμιον αυτογνωσίας
του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ποιοί είμαστε; Το ερώτημα αυτό περιμένει υπομονετικά να τεθεί από εμάς, ακόμα και σε όλη μας τη ζωή , χωρίς να τίθεται. Στο τέλος ,βέβαια, το ερώτημα προβληματίζει τους άλλους, που μας συνοδεύουν στην τελευταία κατοικία. Εμείς όμως οι ίδιοι σπανίως αναρωτηθήκαμε ποιοί είμαστε. Ο Άγιος Γρηγόριος στο βιβλίο του για τον Μωϋσή, γράφει πως ο Μωϋσής αναζητούσε τόσο πολύ τον εαυτό του, που δεν είχε πλέον ανάγκη να του πει κάποιος άλλος, ποιος είναι. «Ο ίδιος ανέβρυε μέσα του το θείο ποτό». Ονόμαζε τον εαυτό «θεϊκό ποτό». Μερικοί παραβάλλουν τη γνώση του εαυτού με τη γνώση του Θεού: «Είδες άνθρωπο; Είδες το Θεό σου». Η αυτογνωσία είναι θεογνωσία. Είναι παράξενο να μη γνωρίζουμε ούτε εμείς οι ίδιοι, ποιοι είμαστε! Από πού ήρθαμε; Πού πηγαίνουμε;
Ποιοί είμαστε; Το ερώτημα αυτό περιμένει υπομονετικά να τεθεί από εμάς, ακόμα και σε όλη μας τη ζωή , χωρίς να τίθεται. Στο τέλος ,βέβαια, το ερώτημα προβληματίζει τους άλλους, που μας συνοδεύουν στην τελευταία κατοικία. Εμείς όμως οι ίδιοι σπανίως αναρωτηθήκαμε ποιοί είμαστε. Ο Άγιος Γρηγόριος στο βιβλίο του για τον Μωϋσή, γράφει πως ο Μωϋσής αναζητούσε τόσο πολύ τον εαυτό του, που δεν είχε πλέον ανάγκη να του πει κάποιος άλλος, ποιος είναι. «Ο ίδιος ανέβρυε μέσα του το θείο ποτό». Ονόμαζε τον εαυτό «θεϊκό ποτό». Μερικοί παραβάλλουν τη γνώση του εαυτού με τη γνώση του Θεού: «Είδες άνθρωπο; Είδες το Θεό σου». Η αυτογνωσία είναι θεογνωσία. Είναι παράξενο να μη γνωρίζουμε ούτε εμείς οι ίδιοι, ποιοι είμαστε! Από πού ήρθαμε; Πού πηγαίνουμε;
Αυτόν τον καιρό ο κόσμος γέμισε σκυθρωπά πρόσωπα. Χάθηκε το
χαμόγελο στην πατρίδα μας. Ακόμα και νέοι άνθρωποι εκφράζουν τη λύπη τους ή την
οργή τους με τα σκυθρωπά τους πρόσωπα. Διαβάζοντας ένα ιαπωνικό βιβλίο είδα ότι
στην Ιαπωνία το χαμόγελο είναι τύπος ευγένειας. Έτσι ήταν τουλάχιστον στην
παράδοση του λαού. Δεν είναι ευγενικό να μιλάς σε κάποιον και να μην χαμογελάς,
ακόμα κι αν του λες τα πιο δυσάρεστα πράγματα. Σε μας το χαμόγελο είναι φυσική
αντίδραση, που δείχνει ότι έχουμε τη χάρη μέσα μας, που κάνει το πρόσωπό μας
φωτεινό και χαμογελαστό.
Και μια που μιλάμε για τη χάρη, πράγματι η χάρη είναι
μεταδοτική, τρέχει από τον έναν στον άλλον. Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τη χάρη
να μεταδοθεί στους άλλους, γιατί τότε μπλοκάρει και βραχυκυκλώνεται. Χάρη
βραχυκυκλωμένη δεν υπάρχει γι’ αυτό κι όταν εμποδίζουμε τη χάρη, για να την
έχουμε αποκλειστικά εμείς, τη χάνουμε. Εμείς ως Έλληνες είμαστε κοινωνικοί εκ
φύσεως. Γι΄ αυτό και μας αρέσει να μιλάμε διαρκώς και ν’ ακούμε ωραίους λόγους.
Καμιά φορά δεν μας ενδιαφέρει ούτε το περιεχόμενο των λόγων, φτάνει να τα είπε
κανείς καλά. Δεν καταλαβαίνουμε τι είπε κάποιος, αλλά φτάνει που τα είπε καλά.
Οι Ιταλοί το πάνε μακρύτερα. Αδιαφορούν, ακόμα κι αν είναι αληθινά αυτά που
τους λένε, αρκεί να τα λένε καλά. Να δούμε τώρα θα εφαρμόσουν τα όσα σωστά αποφάσισαν με τους
λαθρομετανάστες. Δεν θέλουμε άλλους δούλους, είπε ο πρωθυπουργός τους στην
«ενωμένη» Ευρώπη.
Αλλά ας επιστρέψουμε στην Άπω Ανατολή. Εκεί υπάρχουν
άνθρωποι που αφιερώνουν όλη τη ζωή τους σ’ ένα μικρό έργο. Ένα πραγματάκι τόσο
δα, ένα γλυπτό ή μια ζωγραφιά. Κάποιος ζωγράφος π.χ. μπορεί να ζωγραφίζει σε
όλη του τη ζωή ένα τριαντάφυλλο. Ή ένας συγγραφέας μπορεί να γράψει δοκίμια επί
δοκιμίων, επάνω στο πώς να πίνεται το τσάϊ. Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ με τα
δοκίμια. Σαν να γράφω χιλιάδες δοκίμια επάνω στο ίδιο θέμα, στο θέμα του
Πνεύματος. Θυμάμαι κάποτε, πριν χρόνια, κάποιος Λαρισαίος στην κριτική του, με
απεκάλεσε «λαϊκό προπαγανδιστή του πνεύματος». Δεν είναι και άσχημος ο τίτλος,
με τη διαφορά ότι δεν γράφω επίτηδες, για προπαγάνδα. Γράφω απλώς αυτό που
μπλοκάρει το μυαλό μου, για να το ξεμπλοκάρω με το γράψιμο. Κι αυτό απαιτεί
πνεύμα για να το ξεμπλοκάρει κανείς. Σ’ αυτό τα είδος δε γράφουμε αυτό που
ξέρουμε, αλλά αυτό που δεν ξέρουμε και προσπαθούμε να το μάθουμε. Το γράψιμο
αυτό είναι δοκιμή.
Η αναζήτηση του εαυτού μοιάζει με την
αναζήτηση του Θεού. Είδες άνθρωπο; Είδες το Θεό σου. Μερικοί πιστεύουν ότι είμαστε
εδώ στην τύχη. Δεν υπάρχει σχέδιο του Θεού. Είμαστε σαν οικοδομές χωρίς θεμέλια
και χωρίς σχέδιο. Αν πιστεύουμε στην τύχη, πώς εξηγείται η πίκρα που νιώθουμε
όταν απομακρυνόμαστε από το σχέδιο; Πώς νιώθουμε την ανάγκη να αναζητήσουμε τις καθαρές μορφές; Στις καθαρές μορφές δεν
υπάρχει το γήϊνο άγχος. Δεν ανησυχούμε για την επιβίωση. "Δεύτε πάντες οι
κοπιώντες και πεφορτισμένοι καθώ αναπαύσω υμάς." «Κάθε θέληση αληθινά
προσανατολισμένη προς τον Ιησού, δεν θα προσκρούσει στο παραμικρό εμπόδιο».
Στην Ορθόδοξη Παράδοση πιστεύουμε πως η μόνη πραγματική έλλειψη είναι όταν
λείπει από μέσα μας ο Χριστός.
Ρώτησα μια φορά ,μια ηλικιωμένη γυναίκα του λαού, στο ναό του παλαιού νεκροταφείου, πώς θεραπεύονται οι αναμνήσεις , και μου απάντησε: «να τις ξαναζήσουμε με το πνεύμα του Ιησού Χριστού»!
Ρώτησα μια φορά ,μια ηλικιωμένη γυναίκα του λαού, στο ναό του παλαιού νεκροταφείου, πώς θεραπεύονται οι αναμνήσεις , και μου απάντησε: «να τις ξαναζήσουμε με το πνεύμα του Ιησού Χριστού»!
14.9.18
"Ο αγαπών τον Θεόν εν αυτώ εστί" (Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος)
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
¨Ο αγαπών τον Θεόν
εν αυτώ εστί"
( Άγιος Μακάριος
ο Αιγύπτιος)
"Ούτος ήλπισεν επι-
καλείσθαι το Όνομα
Κυρίου του Θεού" *.
"Όταν ο άνθρωπος ανα-
ζητά το Θεό,
ανακαλύπτεται ο
ίδιος από το Θεό.
Όταν ακολουθεί
τη θεία αλήθεια,
αυτή η ίδια
τον συλλαμβάνει και τον
ανεβάζει στο επίπεδό της."
(Πώλ Ευδοκίμωφ,
Το Άγιο Πνεύμα στην
Ορθόδοξη Παράδοση)
* Γέν. 4,26
¨Ο αγαπών τον Θεόν
εν αυτώ εστί"
( Άγιος Μακάριος
ο Αιγύπτιος)
"Ούτος ήλπισεν επι-
καλείσθαι το Όνομα
Κυρίου του Θεού" *.
"Όταν ο άνθρωπος ανα-
ζητά το Θεό,
ανακαλύπτεται ο
ίδιος από το Θεό.
Όταν ακολουθεί
τη θεία αλήθεια,
αυτή η ίδια
τον συλλαμβάνει και τον
ανεβάζει στο επίπεδό της."
(Πώλ Ευδοκίμωφ,
Το Άγιο Πνεύμα στην
Ορθόδοξη Παράδοση)
* Γέν. 4,26
Ο διωγμός της ωριμότητας
του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ένα γέρικο ζευγάρι επισκέπτεται τα παιδιά του στο Τόκιο, αλλά κανένας δεν βρίσκει καιρό να ασχοληθεί μαζί του. Αυτό είναι το θέμα της αριστουργηματικής ταινίας Tokio story». Σε ποια χώρα συμβαίνει αυτό; Στην Ιαπωνία, τη χώρα, όπου οι κάτοικοι αγαπούν το παλιό, το φθαρμένο. Να σκεφτείτε ότι ένας από τους τέσσερις παραδοσιακούς τρόπους της γιαπωνέζικης ποίησης, το τρόπος «γιούγκεν», όπως τον ονομάζουν, ήταν πάντα η ηρεμία. Σύμφωνα με την Ιαπωνική ποιητική Παράδοση «Ο φυσικός τρόπος υπάρξεως όλων των πραγμάτων είναι η ηρεμία. Η αληθινή βάση του σύμπαντος είναι η ηρεμία (γαλήνη), η πραγματική του κατάσταση από όπου πηγάζει κάθε δραστηριότητα. Κάθε δραστηριότητα «γιούγκεν» είναι η αίσθηση της μυστικής γαλήνης στα πράγματα, η οποία είναι πάντα εκεί. Το γιούγκεν συνδυάζεται επίσης με μια αίσθηση δυνατής κοινωνίας με τη φύση.»
Ο πόλεμος κατά της ωριμότητας στην εποχή μας ξεκινάει απ΄ την Εκπαίδευση. Παραγκωνίζεται η μόρφωση των νέων για να πληγεί η ωριμότητα, η υπευθυνότητα και η ελευθερία της σκέψης. Ο ώριμος, ο ενήλικος, αυτός που έχει το πνεύμα του ελεύθερο δεν χειραγωγείται και δε γίνεται υπάκουος καταναλωτής. Δίχως την αληθινή μόρφωση ο άνθρωπος γεράζει και δε γίνεται ώριμος και ενήλικος, αλλά παραμένει "μεγάλο παιδί". Τα χρόνια δε δίνουν σοφία αλλά γεράματα. Παραμελώντας τη μόρφωση καταδιώκουμε την ωριμότητα, την υπευθυνότητα και την ελευθερία του ανθρώπου. Πράγματι η ωριμότητα σπανίζει στις μέρες μας! Γέροι μαλώνουν για το ποδόσφαιρο και την πολιτική.Όποιος θέλει να αγωνιστεί για την ωριμότητα, την υπευθυνότητα και την ελευθερία του πολίτη, πρέπει να αγωνιστεί για να υπερασπιστεί το δικαίωμα των νέων στη μόρφωση. Πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου οι άρχοντες ωμά και απροκάλυπτα δηλώνουν ότι η Εκπαίδευση δεν έχει στόχο να μορφώσει τους νέους όπως ορίζει το Σύνταγμα για να γίνουν ώριμοι και ελεύθερα σκεπτόμενοι πολίτες.
Η Εκπαίδευση παρέχει στους νέους μόνο γνώσεις απαραίτητες για την επαγγελματική τους κατάρτιση, αν και ξεχνάει να αναλάβει και την ευθύνη να τους αποκαταστήσει επαγγελματικώς. Άρα η τόση φροντίδα της για το επάγγελμα χωρίς τη μόρφωση και την υπευθυνότητα ,στην πραγματικότητα είναι πρόφαση για να πληγεί και εξαφανιστεί ο ώριμος πολίτης, πράγμα που συμβαίνει ήδη στις μέρες μας με τους ανώριμους πολίτες με άσπρα μαλλιά.
Ο αγώνας του σκεπτόμενου πολίτη για την ωριμότητα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον με στόχο να εισέλθη κάποτε στην πολιτική η σύνεση, η πείρα και η σοφία, ώστε να αναλάβουν την πολιτική εξουσία ώριμοι πολίτες, που θα σταματήσουν την αυτοκτονία της Γης!
Θα μου ζητούσες ίσως, ευγενικέ αναγνώστη, να σου δείξω έναν ώριμο και έναν ανώριμο πολίτη για να φανεί με ποιο κριτήριο αποτιμούμε την ωριμότητα και με ποιο την ανωριμότητα. Πράγματι υπάρχει ασφαλές κριτήριο για τη διάκριση του ωρίμου απ΄ τον ανώριμο πολίτη. Πρόκειται για το ίδιο κριτήριο, που ισχύει απ’ τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα για τη διάκριση του ενηλίκου και του ανηλίκου. Φυσικά δεν είναι ασφαλές κριτήριο η ηλικία, γιατί καθένας γνωρίζει ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας «μεγάλα παιδιά», ανώριμοι πολίτες, απ΄ τους οποίους κινδυνεύει όχι μόνο ο πολιτισμός αλλά και η ζωή στη Γη!
Ένα απλό ουσιαστικό κριτήριο ενηλικότητας είναι η συγχώρηση με την έννοια ότι δεν προβάλλουμε τα λάθη μας στους άλλους και αναλαμβάνουμε την ευθύνη οι ίδιοι για τις πράξεις μας. Τα πιο πολλά <<μεγάλα παιδιά>> αν και έφτασαν στην ηλικία του ώριμου ανθρώπου δεν απέκτησαν την ωριμότητα να κατανοήσουν και να συγχωρήσουν τους γονείς τους, ιδίως τον πατέρα, το σύμβολο της ωριμότητας.
Αξίζει να δείτε την κινηματογραφική ταινία Tokyo story του Γιοσουσίρο Όζο (1953) . Θεωρείται η καλύτερη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ. Αν μπορέσετε βέβαια κάπου να τη βρείτε. Στο Γιου Τιούμπ, υπάρχει με αγγλικούς υποτίτλους.
Ένα γέρικο ζευγάρι επισκέπτεται τα παιδιά του στο Τόκιο, αλλά κανένας δεν βρίσκει καιρό να ασχοληθεί μαζί του. Αυτό είναι το θέμα της αριστουργηματικής ταινίας Tokio story». Σε ποια χώρα συμβαίνει αυτό; Στην Ιαπωνία, τη χώρα, όπου οι κάτοικοι αγαπούν το παλιό, το φθαρμένο. Να σκεφτείτε ότι ένας από τους τέσσερις παραδοσιακούς τρόπους της γιαπωνέζικης ποίησης, το τρόπος «γιούγκεν», όπως τον ονομάζουν, ήταν πάντα η ηρεμία. Σύμφωνα με την Ιαπωνική ποιητική Παράδοση «Ο φυσικός τρόπος υπάρξεως όλων των πραγμάτων είναι η ηρεμία. Η αληθινή βάση του σύμπαντος είναι η ηρεμία (γαλήνη), η πραγματική του κατάσταση από όπου πηγάζει κάθε δραστηριότητα. Κάθε δραστηριότητα «γιούγκεν» είναι η αίσθηση της μυστικής γαλήνης στα πράγματα, η οποία είναι πάντα εκεί. Το γιούγκεν συνδυάζεται επίσης με μια αίσθηση δυνατής κοινωνίας με τη φύση.»
Ο πόλεμος κατά της ωριμότητας στην εποχή μας ξεκινάει απ΄ την Εκπαίδευση. Παραγκωνίζεται η μόρφωση των νέων για να πληγεί η ωριμότητα, η υπευθυνότητα και η ελευθερία της σκέψης. Ο ώριμος, ο ενήλικος, αυτός που έχει το πνεύμα του ελεύθερο δεν χειραγωγείται και δε γίνεται υπάκουος καταναλωτής. Δίχως την αληθινή μόρφωση ο άνθρωπος γεράζει και δε γίνεται ώριμος και ενήλικος, αλλά παραμένει "μεγάλο παιδί". Τα χρόνια δε δίνουν σοφία αλλά γεράματα. Παραμελώντας τη μόρφωση καταδιώκουμε την ωριμότητα, την υπευθυνότητα και την ελευθερία του ανθρώπου. Πράγματι η ωριμότητα σπανίζει στις μέρες μας! Γέροι μαλώνουν για το ποδόσφαιρο και την πολιτική.Όποιος θέλει να αγωνιστεί για την ωριμότητα, την υπευθυνότητα και την ελευθερία του πολίτη, πρέπει να αγωνιστεί για να υπερασπιστεί το δικαίωμα των νέων στη μόρφωση. Πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου οι άρχοντες ωμά και απροκάλυπτα δηλώνουν ότι η Εκπαίδευση δεν έχει στόχο να μορφώσει τους νέους όπως ορίζει το Σύνταγμα για να γίνουν ώριμοι και ελεύθερα σκεπτόμενοι πολίτες.
Η Εκπαίδευση παρέχει στους νέους μόνο γνώσεις απαραίτητες για την επαγγελματική τους κατάρτιση, αν και ξεχνάει να αναλάβει και την ευθύνη να τους αποκαταστήσει επαγγελματικώς. Άρα η τόση φροντίδα της για το επάγγελμα χωρίς τη μόρφωση και την υπευθυνότητα ,στην πραγματικότητα είναι πρόφαση για να πληγεί και εξαφανιστεί ο ώριμος πολίτης, πράγμα που συμβαίνει ήδη στις μέρες μας με τους ανώριμους πολίτες με άσπρα μαλλιά.
Ο αγώνας του σκεπτόμενου πολίτη για την ωριμότητα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον με στόχο να εισέλθη κάποτε στην πολιτική η σύνεση, η πείρα και η σοφία, ώστε να αναλάβουν την πολιτική εξουσία ώριμοι πολίτες, που θα σταματήσουν την αυτοκτονία της Γης!
Θα μου ζητούσες ίσως, ευγενικέ αναγνώστη, να σου δείξω έναν ώριμο και έναν ανώριμο πολίτη για να φανεί με ποιο κριτήριο αποτιμούμε την ωριμότητα και με ποιο την ανωριμότητα. Πράγματι υπάρχει ασφαλές κριτήριο για τη διάκριση του ωρίμου απ΄ τον ανώριμο πολίτη. Πρόκειται για το ίδιο κριτήριο, που ισχύει απ’ τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα για τη διάκριση του ενηλίκου και του ανηλίκου. Φυσικά δεν είναι ασφαλές κριτήριο η ηλικία, γιατί καθένας γνωρίζει ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας «μεγάλα παιδιά», ανώριμοι πολίτες, απ΄ τους οποίους κινδυνεύει όχι μόνο ο πολιτισμός αλλά και η ζωή στη Γη!
Ένα απλό ουσιαστικό κριτήριο ενηλικότητας είναι η συγχώρηση με την έννοια ότι δεν προβάλλουμε τα λάθη μας στους άλλους και αναλαμβάνουμε την ευθύνη οι ίδιοι για τις πράξεις μας. Τα πιο πολλά <<μεγάλα παιδιά>> αν και έφτασαν στην ηλικία του ώριμου ανθρώπου δεν απέκτησαν την ωριμότητα να κατανοήσουν και να συγχωρήσουν τους γονείς τους, ιδίως τον πατέρα, το σύμβολο της ωριμότητας.
Αξίζει να δείτε την κινηματογραφική ταινία Tokyo story του Γιοσουσίρο Όζο (1953) . Θεωρείται η καλύτερη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ. Αν μπορέσετε βέβαια κάπου να τη βρείτε. Στο Γιου Τιούμπ, υπάρχει με αγγλικούς υποτίτλους.
13.9.18
Εντυπώσεις από μια ομιλία
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Άκουσα χθες το βράδυ στο αμφιθέατρο του Δημοτικού Ωδείου Λαρίσης την ομιλία για το Όνομα της Μακεδονίας. Εντυπωσιάστηκα από την σαφήνεια, την ακρίβεια, την συνέπεια των ομιλητών, πράγμα που έδειχνε ότι εργάστηκαν με βαθιά συνέπεια της ευθύνης απέναντι στο ακροατήριό τους, που τους άκουσε συγκινημένο και τους χειροκρότησε με ενθουσιασμό. Μετα τις ομιλίες ακολούθησαν ερωτήσεις και σχόλια από μέρους του κοινού.
Έως εδώ όλα ήταν καλά κι εγώ ήμουν ευχαριστημένος που πήγα στην εκδήλωση. ¨Η μόνη παραφωνία ήταν η δική μου, όταν πήρα το μικρόφωνο. Δεν άκουσαν τον πνευματικό μου που μου έλεγε πάντα: "Εσείς κ. Λαγκουβάρδο, δεν πρέπει να μιλάτε."
Πήρα το μικρόφωνο για να πω το εξής απλό πράγμα, που έλεγε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι "κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει, αν δεν συνεργαστούμε μαζί του".
Αυτό ήθελα να πω. Και το άλλο, πως αν δεν ρίχνουμε στα σκουπίδια τους δέκτες της τηλεοράσεως, συνεργαζόμαστε με αυτούς που μας βλάφτουν.
Αυτό είπα, αλλά επειδή γνώριζα εκ των προτέρων ότι κανένας δεν συμφωνεί μαζί μου, το είπα κάπως φωναχτά, πράγμα που με έκανε να νιώσω κατόπιν ντροπή και να θυμηθώ τα λόγια του πνευματικού μου, να μη μιλάω.
Ευτυχώς δεν υπήρχαν στο αμφιθέατρο μικρά παιδιά, γιατί δεν θα μπορούσαν να κοιμηθούν το βράδυ, από την εικόνα που έδωσα στον κόσμο, ενός ανθρώπου που μαίνεται όταν μιλάει.
Άκουσα χθες το βράδυ στο αμφιθέατρο του Δημοτικού Ωδείου Λαρίσης την ομιλία για το Όνομα της Μακεδονίας. Εντυπωσιάστηκα από την σαφήνεια, την ακρίβεια, την συνέπεια των ομιλητών, πράγμα που έδειχνε ότι εργάστηκαν με βαθιά συνέπεια της ευθύνης απέναντι στο ακροατήριό τους, που τους άκουσε συγκινημένο και τους χειροκρότησε με ενθουσιασμό. Μετα τις ομιλίες ακολούθησαν ερωτήσεις και σχόλια από μέρους του κοινού.
Έως εδώ όλα ήταν καλά κι εγώ ήμουν ευχαριστημένος που πήγα στην εκδήλωση. ¨Η μόνη παραφωνία ήταν η δική μου, όταν πήρα το μικρόφωνο. Δεν άκουσαν τον πνευματικό μου που μου έλεγε πάντα: "Εσείς κ. Λαγκουβάρδο, δεν πρέπει να μιλάτε."
Πήρα το μικρόφωνο για να πω το εξής απλό πράγμα, που έλεγε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι "κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει, αν δεν συνεργαστούμε μαζί του".
Αυτό ήθελα να πω. Και το άλλο, πως αν δεν ρίχνουμε στα σκουπίδια τους δέκτες της τηλεοράσεως, συνεργαζόμαστε με αυτούς που μας βλάφτουν.
Αυτό είπα, αλλά επειδή γνώριζα εκ των προτέρων ότι κανένας δεν συμφωνεί μαζί μου, το είπα κάπως φωναχτά, πράγμα που με έκανε να νιώσω κατόπιν ντροπή και να θυμηθώ τα λόγια του πνευματικού μου, να μη μιλάω.
Ευτυχώς δεν υπήρχαν στο αμφιθέατρο μικρά παιδιά, γιατί δεν θα μπορούσαν να κοιμηθούν το βράδυ, από την εικόνα που έδωσα στον κόσμο, ενός ανθρώπου που μαίνεται όταν μιλάει.
8.9.18
Θεός με βλέπει
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Στη δική μου γενιά που αρχίζει μετά τον πόλεμο, αν έλεγες κάποιον ότι δεν αξίζει, ότι ειναι σκάρτος, δεν θα το ξεχνούσε ποτέ. Δεν υπήρχε τρόπος να το ξεχάσει. Και τώρα δεν θα το ξεχάσει, αλλά δεν το ξέρει.
Άραγε τί πληγώνεται αθεράπευτα μέσα μας, όταν μας πουν αυτά τα λόγια, "δεν αξίζεις" "είσαι σκάρτος"; Πληγώνεται η εκτίμηση που έχουμε για τον εαυτό μας και που χωρίς αυτήν την εκτίμηση δεν ζούμε.
Πώς το ξέρουμε ότι δεν ζούμε; Δεν ζούμε γιατί η εκτίμηση που έχουμε για τον εαυτό μας είναι η εκτίμηση για τη χάρη, για τον ανοσοποιητικό μηχανισμό του σώματος, που όταν πληγωθει δεν θεραπεύεται με τίποτε.
Ένα άλλο όριο πάλι, που δεν μπορεί να το αφήσει χωρίς να το εξετάσει καθόλου αυτός που δεν έχει καμία ηθική αξία, ο τύπος αμοράλ, είναι η ύπαρξη των παιδιών. Αν έχει παιδιά πρέπει να το εξετάσει σοβαρά, να παραβαίνει τον ηθικό νόμο, τον νόμο της ψυχής, ώστε να προκαλεί δυστυχία σε ανθρώπους που βοούν προς το Θεό,
Ο Δαβίδ έστειλε το στρατηγό του στην πρώτη γραμμή στη μάχη , για να του πάρει τη γυναίκα του. Αργότερα ο Δαβίδ τιμωρήθηκε με το χαμό του Αβεσσαλώμ, του γιου του.
Στο Δικαστήριο, άκουγα συχνά, όταν κάποιος δικηγόρος συμβούλευε τον πελάτη του να μην πει ψέματα, ο πελάτης αυτός απαντούσε, "Θεός με βλέπει. Έχω παιδιά".
Στη δική μου γενιά που αρχίζει μετά τον πόλεμο, αν έλεγες κάποιον ότι δεν αξίζει, ότι ειναι σκάρτος, δεν θα το ξεχνούσε ποτέ. Δεν υπήρχε τρόπος να το ξεχάσει. Και τώρα δεν θα το ξεχάσει, αλλά δεν το ξέρει.
Άραγε τί πληγώνεται αθεράπευτα μέσα μας, όταν μας πουν αυτά τα λόγια, "δεν αξίζεις" "είσαι σκάρτος"; Πληγώνεται η εκτίμηση που έχουμε για τον εαυτό μας και που χωρίς αυτήν την εκτίμηση δεν ζούμε.
Πώς το ξέρουμε ότι δεν ζούμε; Δεν ζούμε γιατί η εκτίμηση που έχουμε για τον εαυτό μας είναι η εκτίμηση για τη χάρη, για τον ανοσοποιητικό μηχανισμό του σώματος, που όταν πληγωθει δεν θεραπεύεται με τίποτε.
Ένα άλλο όριο πάλι, που δεν μπορεί να το αφήσει χωρίς να το εξετάσει καθόλου αυτός που δεν έχει καμία ηθική αξία, ο τύπος αμοράλ, είναι η ύπαρξη των παιδιών. Αν έχει παιδιά πρέπει να το εξετάσει σοβαρά, να παραβαίνει τον ηθικό νόμο, τον νόμο της ψυχής, ώστε να προκαλεί δυστυχία σε ανθρώπους που βοούν προς το Θεό,
Ο Δαβίδ έστειλε το στρατηγό του στην πρώτη γραμμή στη μάχη , για να του πάρει τη γυναίκα του. Αργότερα ο Δαβίδ τιμωρήθηκε με το χαμό του Αβεσσαλώμ, του γιου του.
Στο Δικαστήριο, άκουγα συχνά, όταν κάποιος δικηγόρος συμβούλευε τον πελάτη του να μην πει ψέματα, ο πελάτης αυτός απαντούσε, "Θεός με βλέπει. Έχω παιδιά".
6.9.18
Τα τρία στάδια του Ορθόδοξου Δρόμου
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ο ορθόδοξος στην πορεία του προς τη λύτρωση (ελευθερία) ακολουθεί τα εξής τρία στάδια: α) της κάθαρσης, β)του φωτισμού και γ) της ελευθερίας (θέωση, ένωση με το Θεό, δοξασμός).
Και στα τρία αυτά στάδια είναι έντονη και επίμονη η επιθυμία της αναζήτησης του Θεού.
Γνωρίζομε τα τρία αυτά στάδια από την εμπειρία των Πατέρων. Πώς όμως μεταβαίνει ο πιστός από το ένα στάδιο στο επόμενο ανώτερο στάδιο;
Για την άνοδο από το στάδιο της κάθαρσης στο ανώτερο στάδιο του φωτισμού είναι αναγκαία η αρετή της διάκρισης. Ο πιστός πρέπει να ξέρει ποιος είναι για να μην ταυτίζει τον εαυτό του με τα παθήματα από τα οποία πρέπει να "καθαρθεί".
Όσο δεν δύναται να κάνει τη διάκριση αυτή, διότι δεν γνωρίζει τον εαυτό του, θα παραμένει καθηλωμένος στο πρώτο αυτό στάδιο της κάθαρσης. Η αρετή της διάκρισης ίσως είναι η μόνη αρετή η οποία εξαρτάται από τον ίδιο. Γιατί στη μετάβαση από το στάδιο του φωτισμού στο στάδιο της θέωσης η μόνη συνέργεια του πιστού είναι να συνεχίζει να θέλει να δει το Θεού.
Η φυσική μας αδυναμία δεν είναι και πνευματική αδυναμία. Στον πνευματικό τομέα η δύναμη δεν είναι δική μας Η δύναμη στον πνευματικό τομέα είναι του Πνεύματος. Δεν είμαστε δυνατοί εμείς. Είναι δυνατός Αυτός που μας αγαπάει.
"Οταν ο άνθρωπος αναζητά το Θεό, ανακαλύπτεται ο ίδιος από το Θεό. Όταν ακολουθεί την θεία αλήθεια, αυτή η ίδια τον συλλαμβάνει και τον ανεβάζει στο επίπεδό της. Κατά τον Άγιο Γρηγόριο Νϋσσης το "ιδείν τον Θεόν" συνίσταται εις "το μηδέποτε της επιθυμίας κόρον ευρείν." Ο Θεός είναι ο αιώνια ζητούμενος. " (Παύλος Ευδοκίμωφ, Το Άγιο Πνεύμα στην Ορθόδοξη Παράδοση σελ. έκδ. Ο Ευαγγελιστής Μάρκος, της Ιεράς Μητροπόλεως Κασσανδρείας 57001 Θέρμη Θεσσαλονίκης, σελ. 33)/
moschoblog.blogspot.com
Ο ορθόδοξος στην πορεία του προς τη λύτρωση (ελευθερία) ακολουθεί τα εξής τρία στάδια: α) της κάθαρσης, β)του φωτισμού και γ) της ελευθερίας (θέωση, ένωση με το Θεό, δοξασμός).
Και στα τρία αυτά στάδια είναι έντονη και επίμονη η επιθυμία της αναζήτησης του Θεού.
Γνωρίζομε τα τρία αυτά στάδια από την εμπειρία των Πατέρων. Πώς όμως μεταβαίνει ο πιστός από το ένα στάδιο στο επόμενο ανώτερο στάδιο;
Για την άνοδο από το στάδιο της κάθαρσης στο ανώτερο στάδιο του φωτισμού είναι αναγκαία η αρετή της διάκρισης. Ο πιστός πρέπει να ξέρει ποιος είναι για να μην ταυτίζει τον εαυτό του με τα παθήματα από τα οποία πρέπει να "καθαρθεί".
Όσο δεν δύναται να κάνει τη διάκριση αυτή, διότι δεν γνωρίζει τον εαυτό του, θα παραμένει καθηλωμένος στο πρώτο αυτό στάδιο της κάθαρσης. Η αρετή της διάκρισης ίσως είναι η μόνη αρετή η οποία εξαρτάται από τον ίδιο. Γιατί στη μετάβαση από το στάδιο του φωτισμού στο στάδιο της θέωσης η μόνη συνέργεια του πιστού είναι να συνεχίζει να θέλει να δει το Θεού.
Η φυσική μας αδυναμία δεν είναι και πνευματική αδυναμία. Στον πνευματικό τομέα η δύναμη δεν είναι δική μας Η δύναμη στον πνευματικό τομέα είναι του Πνεύματος. Δεν είμαστε δυνατοί εμείς. Είναι δυνατός Αυτός που μας αγαπάει.
"Οταν ο άνθρωπος αναζητά το Θεό, ανακαλύπτεται ο ίδιος από το Θεό. Όταν ακολουθεί την θεία αλήθεια, αυτή η ίδια τον συλλαμβάνει και τον ανεβάζει στο επίπεδό της. Κατά τον Άγιο Γρηγόριο Νϋσσης το "ιδείν τον Θεόν" συνίσταται εις "το μηδέποτε της επιθυμίας κόρον ευρείν." Ο Θεός είναι ο αιώνια ζητούμενος. " (Παύλος Ευδοκίμωφ, Το Άγιο Πνεύμα στην Ορθόδοξη Παράδοση σελ. έκδ. Ο Ευαγγελιστής Μάρκος, της Ιεράς Μητροπόλεως Κασσανδρείας 57001 Θέρμη Θεσσαλονίκης, σελ. 33)/
moschoblog.blogspot.com
1.9.18
Κάθοδος στον Άδη
Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Συχνά νιώθουμε κάποιο δυσάρεστο συναίσθημα και γνωρίζουμε την αιτία του. Άλλοτε όμως νιώθουμε θλίψη, πόνο, απελπισία και δεν ξέρουμε από πού προέρχεται.
Όταν ξέρουμε την αιτία μπορούμε ευκολότερα να θεραπευτούμε από τα συμπτώματα αυτά με την προσευχή Όταν δεν ξέρουμε όμως, άραγε πώς πρέπει να επικαλούμαστε τη βοήθεια του Θεού;
Σήμερα το πρωί ένιωθα μια ανεξήγητη κακοκεφιά, και δεν μπορούσα να την αποδώσω σε κάποια αιτία. Σκέφτηκα ότι δεν είναι ανάγκη να περιγράφουμε κάθε φορά αυτό που μας συμβαίνει. Άλλωστε σχεδόν ποτέ δεν πρέπει να λέμε τί πάθαμε. Καλύτερα να θυμούμαστε τις ευεργεσίες του Θεού προς εμάς.
Αντί να περιγράφω τον κάθε πειρασμό, να θεωρώ τον κάθε πειρασμό σαν μια κάθοδο στον Άδη. Ο Ιησούς κατήλθε στην Άδη και δίδαξε στους νεκρούς την Ανάσταση.Κάθε δοκιμασία, λοιπόν, κάθε εμπόδιο, είναι μια μικρή ή μεγάλη, κάθοδος στον Άδη.
Ο Αντώνιος,μητροπολίτης του Σουρώζ περιγράφει ως εξής την κάθοδο του Ιησού στην Άδη και μας παρακινεί να κατεβαίνουμε κι εμείς με τον ίδιο τρόπο:
"Όταν κατεβαίνουμε σε μια κόλαση δεν είμαστε μόνοι.Ο Κύριος είναι εκεί έχοντας εισέλθει και μας καλεί εμάς τους χριστιανούς, να εισέλθουμε στα βάθη του Άδη θεληματικά, σαν άνθρωποι ζωντανοί, ανίκητοι και ακαταμάχητοι, όχι σαν νεκροί, αλλά σαν άνθρωποι, που ζουν με όλο το βάθος και τη δύναμη της αιώνιας ζωής."
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)