Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Στην Ορθοδοξία η αρετή της διάκρισης , της διάκρισης των πνευμάτων, είναι ίσως η μεγαλύτερη αρετή. Όταν κάποιοι προσκυνητές στο Άγιον Όρος ρώτησαν , τί κάνουν οι μοναχοί εκεί, ένας γέρων απάντησε.
- Δεν κάνουμε κατάχρηση του κόσμου.
Τα λόγια αυτά του καλού γέροντος σημαίνουν πως ο μοναχισμός είναι ζωή με διάκριση. Ο μοναχός έχει διάκριση. Η διάκριση των πνευμάτων είναι αναγκαία. Ο άνθρωπος μετέχει στα πνεύματα, ως πνευματικό ον που είναι και ο ίδιος. Χωρίς διάκριση μας παγιδεύουν τα πονηρά πνεύματα. Πιανόμαστε σαν τα στρουθία στις παγίδες τους. "Ως στρουθία ερρύσθημεν εκ της παγίδος του εχθρού", γράφει ο Δαβίδ.
Ο μοναχός κάνει αγώνα για να έχει σωστή διάκριση. Το πνεύμα της πονηρίας εμφανίζεται ως άγγελος φωτός. Κάποιος μοναχός, λέει το Γεροντικό, είχε αυτή τη μέθοδο για να ξέρει, αν το πνεύμα που εμφανιζόταν ήταν του Θεού. Το γνώρισμα των πνευμάτων του Θεού είναι η ταπείνωση και η πίστη, ενώ των πονηρών πνευμάτων είναι η υπερηφάνεια και η απιστία.
Όταν εμφανιζόταν κάποιο πνεύμα του πονηρού με την μορφή του αγγέλου του φωτός, του έλεγε: "Πάμε πρώτα να προσκυνήσουμε τον Δέσποτα Ιησού Χριστό...". Πριν αποσώσει το λόγο του ο γέροντας, το πονηρό πνεύμα γινόταν άφαντο.
Ένα παράδειγμα διάκρισης των πνευμάτων από τη σύγχρονη πραγματικότητα. Στην πολιτική π.χ. όταν το πνεύμα είναι ώριμο να φύγει μια κατάσταση, πληθαίνουν οι φωνές "δεν θα βρεθεί κανείς να τους διώξει αυτούς;". Αν δεν υπήρχε αυτό το πνεύμα δεν θα μιλούσε κανείς.
Τελικά βρίσκεται κάποιος που τους διώχνει. Είναι άλλο θέμα, το είδος της φυγής , αν είναι άτακτη φυγή, για να έρθουν στην εξουσία άρχοντες που πραγματικά αγαπάνε το λαό ή είναι τακτική υποχώρηση, για να επανέλθουν με άλλο προσωπείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου