22.5.10

Γράφοντας (1975-2010)

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Άρχισα να γράφω , εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, σαν μια αναζήτηση χωρίς να ξέρω τι ψάχνω και χωρίς να ξέρω τι μπορεί να μου προσφέρει το γράψιμο στην αναζήτησή μου. Ζητούσα λίγη ησυχία στην ψυχή μου και δεν την έβρισκα πουθενά. Έγραψα καμιά ντουζίνα βιβλία. Τα περισσότερα, αν όχι όλα , είναι ερανισμένα από την Αγία Γραφή, από τα πατερικά κείμενα και από διάφορους αξιοσημείωτους συγγραφείς της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πάντα είχα το ίδιο κριτήριο στο γράψιμο: αν αυτό που γράφω με βοηθάει στη ζωή μου. Οτιδήποτε έγραψα με βοήθησε κάποτε σε κάποια δύσκολη κατάσταση. Κάτι από αυτά μπορεί να το πάρω μαζί μου φεύγοντας. Πράγματι τι θα πάρουμε μαζί μας περνώντας μέσα από τα τελώνια. Ίσως μόνο το Όνομα του Ιησού. Αν διαβάσεις για τα τελώνια που περνάει η ψυχή στην πορεία της προς τον ουρανό, μετά το σωματικό θάνατο, θα δεις ότι μόνο το καλύτερο από μας, αν υπάρχει, μόνο αυτό ζει. Κανείς δεν παίρνει μαζί του την κακία του. Η κακία μένει εδώ, αν αναθεωρήσουμε τη ζωή μας με ειλικρινή μετάνοια και ψυχική συντριβή. Η Αγία Γραφή από την αρχή έως το τέλος επαναλαμβάνει όποιος επικαλείται το Όνομα του Κυρίου Ιησού θα σωθεί.

Με αυτό το κόσκινο λίγα μόνο πράγματα άξιζε να γραφούν. Για όλα τα άλλα ισχύει η ίδια σκέψη: ότι αν ήταν να αρχίσω το γράψιμο τώρα , δεν θα τα έγραφα ξανά. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορώ να ζω και χωρίς αυτά. Υπάρχουν όμως μερικές σκέψεις και αισθήματα, που θα τις έγραφα ξανά και που θα ήθελα να είναι πάντοτε ζωντανές στη μνήμη μου. Ποιες είναι αυτές οι σκέψεις; Είναι οι σκέψεις που θα υπογράμμιζα στα βιβλία που έγραψα. Ότι τα πάντα υπάρχουν για τη μνήμη του Θεού. Στον <Ήσυχο άνθρωπο> στο δοκίμιο για τον Επίκτητο θα υπογράμμιζα αυτές τις σκέψεις: <Ο Επίκτητος λέει, να μη στενοχωριόμαστε εξ αιτίας των άλλων. Η συμβουλή του είναι <μη δίνεις σημασία σ΄ αυτό>. Εμείς μπορούμε να δώσουμε βαθύτερο περιεχόμενο στα λόγια του Επίκτητου. Για μας η ζωή είναι αναζήτηση του Θεού. Η φράση <μη δίνει σημασία σ΄ αυτό> σημαίνει <μη δίνεις σημασία σ΄ αυτό, δεν είναι εκεί ο Θεός>.

Μια άλλη σκέψη που μένει πάντα ζωντανή στη μνήμη μου είναι τα λόγια του Κυρίου Ιησού να ζούμε στον κόσμο χωρίς να είμαστε εκ του κόσμου. Τα λόγια αυτά σημαίνουν να μην χρησιμοποιούμε τις μεθόδους του κόσμου ούτε να νιώθουμε τα αισθήματα του κόσμου. Για μας πίσω από όλα βρίσκεται το χέρι του Θεού. Ακόμα και στην πιο μεγάλη απελπισία. Ιδίως σ΄ αυτήν. Όλα αυτά τα χρόνια έγραφα με αφορμή τη μια διάψευση μετά την άλλη. Την ψυχική και πνευματική αυτή στάση την περιγράφει με μεγάλη σαφήνεια και ακρίβεια στο βιβλίο του <Η οδός των ασεβών> o Γάλλος φιλόσοφος Ρενέ Ζιράρ. Ο Ζιράρ γράφει πως στη στάση της σκεπτικιστικής αποθάρρυνσης και αμφιβολίας τα μάτια μας κρατούνται κλειστά. Πως η ίδια η αποθάρρυνση προκαλεί την ανατροπή της και η καταστροφική και δύσπιστη στιγμή της κριτικής είναι ήδη ο Χριστός, που συμβαδίζει. Ο Χριστός , γράφει το Ευαγγέλιο, συμβαδίζει με τους αποθαρρυμένους μαθητές και τους εξηγεί τις Γραφές. Αλλά <οι οφθαλμοί αυτών εκρατούντο δια να μη γνωρίσωσιν αυτόν>. Ο Ζιράρ κάνει αυτήν την κορυφαία παρατήρηση στην περιγραφή του Ευαγγελίου: < Ο Χριστός μιλάει μέσα από το κείμενο του Ευαγγελίου και καθιστά πραγματικά έγκυρες ελπίδες που μοιάζουν τελείως παράλογες και, στις μέρες μας μάλιστα από τις πιο ένοχες. Δεν υποδηλώνει μήπως, ότι όλες οι αληθινές επιθυμίες μας θα εκπληρωθούν ταυτόχρονα;>
Τα λόγια του Ευαγγελίου με τα οποία τελειώνει η διήγηση για την εμφάνιση του Ιησού στους μαθητές προς Εμμαούς, βγαίνουν μέσα από κάθε αποθαρρυμένη καρδιά που βρίσκει ξανά το θάρρος και την πίστη στη ζωή: <Και είπον προς αλλήλους. Δεν εκαίετο η καρδία ημών, ότε ελάλει προς ημάς καθ’ οδόν και μας εξήγει τας γραφάς;>
( Κατά Λουκάν, ΚΔ,32).

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Λατρεμένε μου κ. Λαγκουβάρδε, σε βρίσκω πιο νόστιμο και απο μια σπανακοτυρόπιτα που μόλις έφτιαξα.
Να είσαι ευλογημένος!
Q-)
S.

m_lagouvardos@hotmail.com είπε...

Έπιασες το νόημα. Μόνο νοστιμιά χωρίς σπανακοτυρόπιτα δε γίνεται.
Κύριε μου φώτισόν μου τα όμματα της διανοίας, άνοιξον το στόμα μου του μελετάν τα λόγιά σου και συνιέναι τας εντολάς και ψάλλειν σοι εν εξομολογήσει καρδίας και ανυμνείν το πανάγιον όνομά σου του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος,Αμήν.

Πρέπει να δοϋμε πώς ένας πιστός λαός μετατρέπεται σε ΅κλόουν΅. Και πώς μας μαθαίνουν να φτιάχνουμε σκορδαλιά χωρίς σκόρδο.

Κλόουν είναι αυτός που κάνει τον κόσμο να γελά στο τσίρκο, γιατί κάνει βλακείες με τέλειο τρόπο, με σύστημα ή με όραμα, όπως συνηθίζεται να λέγεται σήμερα.

Ο κόσμος είναι από μια άποψη ένα τσίρκο, γιατί τα μαζεύουμε κάποτε και φεύγουμε και το μόνο που μένει είναι τα σκουπίδια που μαζεύει την επαύριο κάποιος γέρος στη βροχή.

Μια φορά την ώρα μιας πολυτελούς κηδείας ενός πλουσίου ανθρώπου έπιασε ξαφνική βροχή.
Ομπρέλες άνοιξαν, πόρτες αυτοκινήτων έκλεισαν με πάταγο και σε λίγα λεπτά εξαφανίστηκαν όλοι και έμεινε μόνο ένας γέρος να σχεπάζει με χώμα τον τάφο στη βροχή.

Σε ένα χωριό των Γρεβενών δεν βρισκόταν κανείς να σκάψει τον τάφο μιας γριάς και παιδευόταν όλη μέρα ο γέρος αδερφός της. Ώσπου τα κατάφερε μόνος του.

Ένας γέρος Κρητικός είπε κάποτε ότι όλο το κακό ξεκίνησε από τότε που απέκοψαν τον κόσμο από τις ρίζες του.

Αντίθετα ο Μπλαίσιος Πασκάλ λέει ΄πως όλο το κακό στον κόσμο οφείλεται στο ότι δεν μπορεί κανείς να μείνει μόνος στο δωμάτιό του χωρίς να κάνει τίποτα ούτε δυο λεπτά.

Ίσως ξεφύγαμε απ΄ το θέμα. Και για να το κλείσουμε ευχάριστα, όπως το άνοιξες με τη σπανακόπιτα, θα σου πω τί άλλο μου είπε ο καλός γερο'Κρητικός. ΜΟυ είπε να παίζω ταξιμάκια στο βιολί.
Αυτά του άρεσαν. Αν και ήξερε χιλιάδες μαντινάδες και αρχαία ρητά. Και τί θαρρείς ότι ήταν αυτός ο υπέροχος γερο'Κρητικός; Ήταν ένας φούρναρης στην Πύλη της παλαιάς πόλης του Ρεθύμνου!

Όταν έχουμε τέτοιους γέρους οι Έλληνες δεν θα χαθούν.
Μόνο που το μέλλον τους είναι πίσω!

Ανώνυμος είπε...

καλησπερα!Βρηκα στο κειμενο σας μια καταθεση ψυχης.Πραγματι πολλοι ανθρωποι αναζητουν ..την ειρηνη της ψυχης μεσα απο την τεχνη της ζωγραφικης,της μουσικης,της συγγραφης βιβλιων...και αλλοι τρεχουν να βρουν την ηρεμια στο φυσικο περιβαλον[βουνο,θαλλασσα].Στην κυριολεξια ομως αυτη η αναζητηση ειναι ο θεος!Μονο που δεν το εχουν καταλαβει.Το μονο που καταλαβαινουν ειναι οτι αναπαυονται σε αυτη την ενασχοληση.Αν προχωρησουν ομως πιο βαθια θα δουν οτι αυτο το ταλαντο που τυχαια ανακαλυψαν ηταν χαρισμα του θεου και οτι ειναι ενα σκαλι για να ακουμπησουν τον κ υ ρ ι ο με περισσοτερη αγαπη επειδη τους δωρισε κατι που θα φανει χρησιμο στους αλλους,σαν συμπληρωμα στις δικες τους ελλειψεις.Διοτι ελεγαν οι πατερες της ερημου πως αν θελουμε να δουμε τον κ υ ρ ι ο ,θα τον δουμε εν μερη μεσα στα χαρισματα καθενος ξεχωριστα.Ολα ομως τα χαρισματα θα μεινουν εδω οπως αναλυετε στο κειμενο σας και το μονο που θα μεινει να παρει κανεις ειναι τα της καρδιας ,που για αυτην νηστευουμε,για αυτην αγρυπνουμε,για αυτην προσευχομεθα και για αυτην μετανοουμε.Και ολος ο νομος για αυτην γραφτηκε.καλο βραδυ!πηνελοπη

Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου είπε...

Γεια σου Πηνελοπάκι, Θεάαααα!
Ο Λαγκουβάρδος είναι Μουσείο Μνήμης και Παραδοσιακής Ελληνικής Γλωσσικής Τέχνης.
Μου αρέσει η αναφορικότητα που χαρακτηρίζει το λόγο του.
Να τον παρακολουθείς!