Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Αν λείψουν οι δυσκολίες της ζωής, κανένας δε σώζεται, έλεγε ο Μέγας Αντώνιος, που τον ονόμαζαν , «καθηγητή της ερήμου». Το ίδιο , με άλλα λόγια, έλεγε κι η Χριστονύμφη, ασκήτρια μοναχή, που εμόναζε στο μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Θυμάμαι τα λόγια της : «η σωτηρία μας έγκειται στους εχθρούς μας».
Ας κάνουμε μια υπόθεση, ότι η Γη γινόταν ξαφνικά ένας παράδεισος. Θα ήταν καλύτερη η ζωή του ανθρώπου, αν ο άνθρωπος παρέμενε ο ίδιος , όπως είναι τώρα; Αν έπαυε η κατάρα που τον συνοδεύει από τη μέρα του διωγμού του απ΄ τον Παράδεισο, «με τον ιδρώτα του προσώπου σου να κερδίζεις το ψωμί σου» θα ήταν καλύτερα στη γη από ό,τι είναι σήμερα ή θα ήταν πολύ χειρότερα και γιατί;
Θέλω να πω ότι οι βιοτικές ανάγκες είναι χρήσιμες γιατί μας κρατούν σε μια κατάσταση εγρήγορσης. Αν και παρά το άγχος της επιβίωσης, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε από πνευματική άποψη σε κατάσταση υπνώσεως. Η πιο συνταρακτική Εντολή του Ιησού είναι το "Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε"! .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου