Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Μια φορά χρειάστηκε να μείνω το καλοκαίρι ,μερικές μέρες σε κάποιο ξενοδοχείο, στη Θεσσαλονίκη. Τα απογεύματα έβλεπα απέναντι , δυο ηλικιωμένες γυναίκες να κάθονται στο μπαλκόνι τους, πάντα στην ίδια θέση. Λυπόμουν που τις έβλεπα να μένουν μόνες σε ένα παλιό εγκαταλειμμένο κτίριο. Πάντοτε νιώθω λύπη με ό,τι μου θυμίζει εγκατάλειψη.
Δεν φανταζόμουν πως ένα τέτοιο θλιβερό θέαμα, θα έφτανε στο τέλος να μου δίνει χαρά και κουράγιο. Δεν ξέρω ακριβώς πώς έγινε αυτή η αλλαγή μέσα μου. Η στάση μου άλλαξε σιγά σιγά απέναντι στην παρουσία των δύο αυτών γυναικών. Στο τέλος ένιωθα χαρά, αντί λύπη, όταν τις έβλεπα. Τις παρατηρούσα με προσοχή. Μου άρεσε που ήταν κομψά ντυμένες, που τα μαλλιά τους ήταν χτενισμένα. Οι κινήσεις τους αβίαστες, ήσυχες, απαλές. Δίχως νευρικότητα ή ανυπομονησία! Το πιο αξιοπρόσεχτο ήταν που σου έδιναν την εντύπωση ότι είχαν συμφιλιωθεί με τον εαυτό τους και αποδεχθεί την ζωή τους.
Χάρις σ' αυτές τις δυο ηλικιωμένες γυναίκες κατάλαβα ίσως το πιο ουσιαστικό γνώρισμα του ωραίου. Δεν είναι μια απλή ευχαρίστηση που νιώθουμε όταν κοιτάζουμε το ωραίο. Για μένα το ωραίο είναι κάτι πιο ουσιαστικό. Το ωραίο παρουσιάζει μπροστά μας μια καινούρια δυνατότητα ζωής και ανυψώνει την ποιότητά μας ως ανθρώπων!
¨Στην ομορφιά ανακαλύπτουμε την ικανότητά μας για μια ζωή που είναι κάτι περισσότερο από "παροδική και υλική". (Ουίλλιαμ Μπλέηκ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου