Tου Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Ξέρω μια οικογένεια, που η μεγαλύτερη χαρά της ήταν οι φιλοξενούμενοι. Μερικές φορές φιλοξενούσε στο σπίτι της, οικογένειες ολόκληρες, όταν ο φιλοξενούμενος ήταν άρρωστος και τον συνόδευε και η οικογένειά του, η γυναίκα του, τα παιδιά του, τα αδέρφια του. Μια φορά η οικογένεια αυτή φιλοξενούσε στο διαμέρισμά της δέκα έξη άτομα, σε ένα χώρο ογδόντα δύο τετραγωνικών μέτρων.
Δεν καταλάβαινα, τί ήταν αυτό που έδινε τόση χαρά στην οικογένεια, ώστε να μη λογαριάζει τους κόπους, την ενόχληση, τα έξοδα.
Το ίδιο έκαναν οι γονείς της οικοκυράς, στην κωμόπολη, από όπου κατάγεται. Ο πατέρας της ποτέ δεν ήταν τόσο χαρούμενος, όσο όταν έφερνε στο σπίτι του κάποιον ξένο.
Δεν μιλούσαν για τη χαρά τους, γιατί δε ν το θεωρούσαν κάτι ιδιαίτερο, όπως δεν θεωρεί κανείς κάτι ιδιαίτερο τη γεύση του νερού ή την υγεία, όταν είναι κανονική.
Τώρα που έφυγαν όλοι, θαρρώ ότι καταλαβαίνω την χαρά τους να δέχονται ξένους στο σπίτι τους. Αν με ρωτούσε κανείς, πώς να φέρεται, θα του έλεγα, πως ο καλύτερος τρόπος να φέρεται κανείς είναι να φέρεται όπως ο οικοδεσπότης στους ξένους του ή όπως ο ξένος στον οικοδεσπότη, που τον φιλοξενεί.
Τώρα επίσης καταλαβαίνω την παραβολή του Ιησού για τους καλεσμένους, που αρνήθηκαν την πρόσκληση του οικοδεσπότη. Η χαρά του οικοδεσπότη κι η χαρά του καλεσμένου είναι η χαρά των εκλεκτών. "Πολλοί οι κλητοί, λίγοι οι εκλεκτοί." Η χαρά του οικοδεσπότη είναι η χαρά των εκλεκτών. Τα άλλα είναι φθορά.
*Στίχος ελληνικού τραγουδιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου