Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Οι άγιοι λένε ότι ο Κύριος κατευθύνει τη ζωή μας. Το ίδιο λέει κι ο Δαβίδ με τους στίχους του: <<Κύριος ποιμαίνει με και εις ουδέν με υστερήσει. Εις κήπον χλόης εκεί με κατεσκήνωσεν (….) Προορώμην τον Κύριόν μου ότι εκ δεξιών μου εστί ίνα μη σαλευθώ>>. Πρίν να γνωρίσουμε την αλήθεια ότι ο Κύριος είναι ο οδηγός μας, ξοδεύουμε τη ζωή μας σε <<ματαιότητες και μανίας ψευδείς>>.
Η ζωή μας αρχίζει από τη στιγμή που αισθανόμαστε την παρουσία του Κυρίου Ιησού. Ο χρόνος πριν αποκτήσουμε την αίσθηση της παρουσίας του Κυρίου είναι σαν να μην υπήρξε. Νιώθουμε σαν να μην ζούσαμε πριν από την αίσθηση αυτή.
Ο καλύτερος τρόπος να αποκτήσουμε την αίσθηση της παρουσίας του Κυρίου Ιησού είναι η νοερά προσευχή.
Η νοερά προσευχή (η αδιάλειπτη προσευχή του Ιησού, Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό), είναι πολύτιμη για την αίσθηση της παρουσίας του Ιησού. Εκείνοι που ασκούν αδιαλείπτως την νοερά προσευχή νιώθουν ευτυχείς για το θησαυρό τους αυτόν που ούτε κλέφτες αρπάζουν, ούτε σκόρος και σκουριά αφανίζει.
Δεν αποδέχονται όλοι οι άνθρωποι ότι το χέρι του Θεού κατευθύνει τη ζωή μας. Ότι είτε ζούμε είτε πεθαίνουμε είμαστε του Κυρίου. Άλλοι νομίζουν ότι η ζωή ανήκει σ’ αυτούς τους ίδιους, σαν να γέννησαν οι ίδιοι τον εαυτό τους και οι ίδιοι την κατευθύνουν κι άλλοι δεν ξέρουν. Αυτοί άλλοτε νομίζουν ότι ο Θεός κατευθύνει τη ζωή τους κι άλλοτε αμφιβάλλουν ότι ο Θεός ασχολείται μαζί τους και ότι η ζωή τους έχει κάποιο νόημα πέρα από τα αισθητά πράγματα.
Η απάντηση σε όλους είναι: << έρχου και ίδε>> (έλα και δες).
Όλες αυτές οι σκέψεις είναι ένα προοίμιο στο κύριο θέμα, που είναι η ενότητα
στη ζωή του ανθρώπου. Ένα θέμα πολύ χρήσιμο για το σημερινό άνθρωπο, που έχει την αίσθηση της χαοτικής ζωής γύρω του και μέσα του και κινδυνεύει να πέσει στην απελπισία και στην κατάθλιψη. Ιδίως οι νέοι, που δεν έχουν την πείρα της ωριμότητας, αν και διαθέτουν πληθώρα γνώσεων, αλλά όχι τη Γνώση.
Θυμάμαι τη μόνιμη αντίρρηση ενός φίλου μου : << Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ο Θεός ασχολείται μαζί μου και καταγράφει τις πράξεις μου>>. Την απάντηση στο φίλο μου δίνει ο στίχος του Δαβίδ, <<η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός>>. <<Εσύ ο ίδιος είσαι το βιβλίο, όπου καταγράφονται τα πάντα στη ζωή σου>>, είπα στο φίλο μου και ησύχασε. <Θα δώσουμε λόγο, ακόμα και για μια μάταιη σκέψη μέσα στην καρδιά μας, λέει η Αγία Γραφή, όταν θα ανοιχτούν τα βιβλία>>.
<<Ο Γκρέγκ μου έκοψε τα χέρια>> είπε ο διευθυντής των φυλακών, όταν ο Γκρεγκ που εξέτιε ποινή καθείρξεως 12 ετών, αποφυλακίστηκε. <<Τον εμπιστευόμουν περισσότερο απ΄ τους δικούς μου>>. Ο Γκρέγκ ήταν κρατούμενος στις φυλακές Λαρίσης. Έμαθα ότι δεν είχε κανέναν και τον επισκεπτόμουνα ώσπου γίναμε φίλοι. Μου έγραφε προσευχές σε στίχους και μου τις έδινε. Ήταν ένας βασανισμένος άνθρωπος. Τις νύχτες δεν κοιμόταν. Ένιωθε ένα ατσάλινο χέρι να σφίγγει την καρδιά του. Η προσευχή και η νοσταλγία της πατρίδας του κρατούσε ζωντανό το πνεύμα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου