2.8.10

Marcia M. Kelly, The Lonliness of the Night Sentry, (Prologue)

Moschos Lagouvardos and Robert Lax were kindred spirits. Lax, an
> American writer and poet, and Lagouvardos, a Greek writer and poet met
> on the island of Kalymnos in 1968 where both lived at the time. They
> became close friends "... like father and son," and their exchanges
> and conversations during this time, and for years to come, influenced
> the direction of their spiritual lives and their writing.
>
> Lax speaks of the prayer in "The Way of a Pilgrim," saying, The
> repetition of the prayer " ... is to remind us constantly of what
> the whole goal of our journey is and to keep us going toward it ....
> to seek first the kingdom of heaven ... then all other things will
> come into line with our lives ..."* He says that when people see that
> your goal is the kingdom of heaven, whatever that means to each of us,
> it helps them understand who you are, and it helps them see that they
> can do that too. And this was the case with these two friends. They
> saw and understood they were both on the same path, striving for
> the same goal, and thus spoke the same spiritual language. The many
> years of their friendship allowed them to use the written word as a kind of prayer. A practice that helped and encouraged them both. Lagouvardos says that
> "My writing before meeting Roberto was aesthetic searching, and after
> Roberto writing became a way to make a new song to God, to understand
> that writing is prayer."
>
> The essays in "The Loneliness of the Night Sentry" reflect this
> lifelong journey. You can see the paths he has travelled in his search
> for understanding and completion, and the barriers he has met along
> the way. Lagouvardos writes in a personal and readable way about the
> deepest concerns and struggles of human existence, and uses his own
> life and views, and stories of his friends and townspeople, the
> stress of cities and modern life, to make his points. He cites Albert
> Camus on alienation, Herman Melville, Kostas Kariotakis and other
> major thinkers, using their views of society as examples and
> reinforcement for his outlook on life.
>
> But all isn't darkness and despair, as Portuguese song, Spanish
> Flamenco, compassion, wisdom and humor play a part in this book of
> essays. The doctor comes to visit. "What have I got, doctor?" he asks
> apprehensively. "Thoughts," he said. "You think too much." He also
> writes of reading, writing, dreams, gardens, nature, children, love,
> peace, and divine grace.
>
> There's something for everyone here. "Different people. Different
> principles. Variety is beauty," he says. "We don't all think the same
> way."

Marcia M. Kelly
New York
May/2010

Ετικέτες: Marcia Kelly, Robert Lax, Writing, Kalymnos, essays,prayer, alienation,

4 σχόλια:

zoro είπε...

η ποικιλία είναι ομορφιά!
μεγάλη κουβέντα, αυτό είναι και το δικό μου πιστεύω.
τώρα τελευταία έγινα λάτρης της ασιατικής κουλτούρας, μουσική, τέχνη, κινηματογραφος και αλλα. έτσι σκέφτηκα, ευτυχώς που υπάρχουν τόσο διαφορετικοί πολιτισμοί, γλώσσες, ήθη και έθιμα. τι πληκτικός θα ήταν ένας κόσμος που όλοι θα ήμασταν το ίδιο! σκέτη κόλαση!

Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος είπε...

Αγαπητέ Ζορό,

από αγάπη για την ποίηση και για να γνωρίσω την κουλτούρα της Άπω Ανατολής άρχισα να διαβάζω κι εγώ
τη λογοτεχνία της τόσο που κινδύνεψα να χάσω την πίστη μου.
Η λογοτεχνία της Άπω Ανατολής είναι θρησκευτική, όπως κάθε ανώτερη τέχνη.
Το ίδιο και η γιόγκα, οι πολεμικές τέχνες, η ζωγραφική, η μουσική...
Μερικοί παρασύρθηκαν και ενώ ζουν στην Ελλάδα φέρονται σαν να ζουν στην Κίνα ή στην Ιαπωνία. Έχουν αλλάξει ακόμα και την τροφή τους.
Και να σκεφτείς ότι οι ίδιοι οι Κινέζοι πιστεύουν ότι ο άνθρωπος πρέπει να τρέφεται με τις τις τροφές που παράγονται στον τόπο του και μάλιστα όχι σε απόσταση μεγαλύτερα από τριακόσια χιλιόμετρα από τον τόπο της διαμονής του.
Κατά τους Κινέζους αν μένεις στη Θεσσαλονίκη δεν πρέπει να τρέφεσαι με τροφές που παράγονται στην Κρήτη ή στην Πελοπόννησο.
Η ποικιλία είναι μέσα στην ίδια την κουλτούρα μας, όπως είναι το στημόνι και το υφάδι μέσα στο ίδιο το υφαντό.
Η μουσική επίσης με το ρυθμό και τη μελωδία είναι ένα ζωντανό παράδειγμα, πως υπάρχουν όλα μέσα στην Παράδοσή μας χωρίς τον κίνδυνο της μονοτονίας. Ώστε δε χρειάζεται να φύγει κανείς από τον τρόπο της ζωής του, για να έχει η ζωή του ποικιλία.
Η μητέρα μου έλεγε "Άκου τον κόσμο, κι απ΄το νου σου με φεύγεις‘.

zoro είπε...

αγαπητέ Μόσχο,
εννοείται ότι το κάθε τι ακόμα και η τέχνη διακατέχεται από θρησκευτικότητα. δεν γίνεται αλλιώς, αφού είναι στα κύτταρα μας.
Όμως ας μη σας φανεί παράξενο, θα το έχετε προσέξει κι εσείς, πιο πολύ Χριστιανισμό βλέπω στην Άπω Ανατολή παρα στην Ευρώπη ακόμα και στην Ελλάδα.
ακόμα και αν αυτοί δεν το ονομάζουν έτσι κάποιες ιδέες και τρόπος ζωής συνάδει με την διδασκαλία του Χριστού. όλοι οι ιδρυτές των μεγάλων θρησκειών εκεί, κάποια κοινά στοιχεια έχουν με τον Χριστό, όπως και οι
αρχαίοι Έλληνες και ποσο περισσότερο ο Αίσωπος που θεωρώ τις ιστορίες του εφάμιλλες των παραβόλων. αν ήθελε ο Αίσωπος άνετα ίδρυε μια θρησκεία. αλλα δεν είναι εκεί το θέμα, ούτε ο ίδιος ο Χριστός μας ίδρυσε θρησκεία ;)

Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος είπε...

Όλες οι θρησκείες έχουν ελκυστικά στοιχεία τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη. Εξαρτάται τί αναζητάει κανείς.
Ο χριστιανός πιστεύει και ομολογεί ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός.
Γιατί πιστεύει και γιατί αυτή η πίστη του και η ομολογία του είναι αναγκαία για τη σωτηρία του δεν είναι θέμα θεωρητικής έρευνας. Ο πιστός δεν έχει ανάγκη αποδείξεων και γι΄αυτό θεωρεί περιττές τις θεωρητικές αναζητήσεις γύρω από την πίστη του.
Το πρότυπό του είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός."Έλθετε προς με καγώ αναπαύσω υμάς. Πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία. Ο γαρ ζυγός χρηστός και το φορτίον μου ελαφρύ". είπε. Εννοείται σ΄ αυτούς που έχουν αγαθή προαίρεση.