Μόσχος Εμμ. Λαγκουβάρδος, Ελευθερία και εξάρτηση

«Εγώ είμαι η άμπελος υμείς τα κλήματα»
Ιωάν. 15,5

Οι γονείς ζητούν από τα παιδιά τους να είναι υπάκουα, να είναι δεμένα με την οικογένεια και μαζί να είναι ελεύθερα, δηλαδή να έχουν δική τους κρίση για να ξέρουν να διακρίνουν το καλό απ΄ το κακό και να αποφασίζουν σύμφωνα με την κρίση τους. Μήπως οι γονείς ζητούν αντιφατικά πράγματα από τα παιδιά τους;
Η απάντηση είναι και ναι και όχι. Οι γονείς που ζητούν αντιφατικά πράγματα δείχνουν στα παιδιά τους ότι τα αγαπούν υπό όρους. «Να είσαι καλός για να σ΄ αγαπώ. Πρέπει να αγωνιστείς για να κερδίσεις την αγάπη του άλλου. Αν δεν σ΄ αγαπούν σημαίνει ότι δεν αξίζεις».
Οι γονείς που δεν ζητούν αντιφατικά πράγματα δείχνουν στα παιδιά τους ότι τα αγαπούν χωρίς όρους ,επειδή είναι παιδιά τους, είτε είναι υπάκουα είτε όχι.
Οι γονείς χρησιμοποιούν ως κίνητρο την αγάπη με διαφορετικό τρόπο, γιατί έχουν διαφορετική αντίληψη για την αγάπη. Άλλοι βλέπουν την αγάπη ως συναίσθημα , κι άλλοι ως πνεύμα σύμφωνα με το πρότυπο της αγάπης του Θεού.
Ως συναίσθημα βλέπουν την αγάπη οι γονείς που έκαναν τα παιδιά τους να πιστέψουν ότι πρέπει να κερδίσουν την αγάπη τους με την αξία τους. Ενώ ως πνεύμα βλέπουν την αγάπη οι γονείς που έκαναν τα παιδιά τους να πιστέψουν ότι η αγάπη τους είναι δώρο που δίνεται χωρίς όρους, ότι τα αγαπούν επειδή είναι παιδιά τους. Όπως ο Θεός που τους μεν δικαίους αγαπάει, τους δε αμαρτωλούς ελεεί, δηλαδή αγαπάει στον υπέρτατο βαθμό.
. Η πραγματική αγάπη είναι χωρίς όρους . Αυτή πρέπει να είναι το κίνητρο για τα παιδιά , για να είναι υπάκουα, δεμένα με την οικογένεια και μαζί ελεύθερα. Αυτή είναι η έννοια της εξάρτησης στην ελευθερία. Δεν είναι ο φόβος της μη αποδοχής το σωστό κίνητρο για τα παιδιά; Ούτε ο φόβος της μη αποδοχής , ούτε η προσδοκία της ανταμοιβής. Φόβο νιώθουν οι δούλοι και προσδοκία αμοιβής νιώθουν οι μισθωτοί. Όπως όταν δουλεύουν τρεις άνθρωποι σ΄ ένα αμπέλι. Ο ένας είναι δούλος και δουλεύει από τον άθλιο φόβο της τιμωρίας. Ο δεύτερος είναι μισθωτός και δουλεύει με την προσδοκία της αμοιβής. Ο τρίτος είναι ο γιος, ο κληρονόμος του κυρίου του αμπελώνα. Δουλεύει κι αυτός, αλλά στο δικό του αμπελώνα, χωρίς φόβο και χωρίς προσδοκία αμοιβής.
Αν οι γονείς ζητούν αντιφατικά πράγματα από τα παιδιά τους ή όχι εξαρτάται από το πως αντιλαμβάνονται την αγάπη, ως συναίσθημα ή ως πνεύμα. Και το σπουδαιότερο τί σχέση έχουν με το Θεό, με τον εαυτό τους και με τους άλλους.
Οι γονείς που αγνοούν το πνεύμα του Θεού αντιλαμβάνονται την αγάπη ως συναίσθημα .Τα συναισθήματα είναι αντιδράσεις στις σκέψεις μας που αλλάζουν διαρκώς. Ο νους του ανθρώπου είναι αεικίνητος. Ευχάριστες σκέψεις, (είσαι καλός, σ΄ αγαπώ. Δυσάρεστες σκέψεις , δυσάρεστα συναισθήματα., (δεν είσαι καλός, δε σ’ αγαπώ). Ο νους είναι αεικίνητος και κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει, και οι συναισθηματικές αντιδράσεις μας το ίδιο. Το μόνο που διαρκεί είναι η αλλαγή.
Τέτοια αγάπη, που διαρκεί όσο διαρκεί και η ευχαρίστηση δεν μας λυτρώνει σαν ανθρώπινα όντα. Ίσως τα ζώα να αρκούνται σ΄ αυτήν. Αλλά οι άνθρωποι είναι σαν τις σπασμένες στάμνες, δε γεμίζουν ποτέ, γιατί μέσα τους δεν έχουν τον μηχανισμό του ενστίκτου, όπως τα ζώα, αλλά την απεραντοσύνη του πνεύματος.
Διαβάστε παρακάτω τους στίχους της Αφένι Σακούρ , της μητέρας του γνωστού Αμερικανού ποιητή Τούπακ Σακούρ, που πέθανε πολύ νέος, στην ηλικία των είκοσι πέντε ετών. Η Αφένι Σακούρ τελειώνει τον πρόλογο στο τελευταίο ποιητικό βιβλίο του γιου της με αυτά τα λόγια . Παραθέτω σε μετάφραση από τα αγγλικά τους στίχους της Σακούρ: « Απέραντες εκτάσεις αδειάζουν/ κι ερημώνουν / γιατί εσύ/ δεν είσαι κεί.»
Η αγάπη δεν είναι το συναίσθημα που πολλοί ονομάζουν με αυτό το όνομα. Δεν είναι αντιδράσεις στις σκέψεις της στιγμής. Η αγάπη διαρκεί και ουδέποτε ευτελίζεται, ουδέποτε χάνει την αξία της. Ό,τι και να σκεφτούν ο πατέρας και η μητέρα για το παιδί τους, ακόμα κι αν σκεφτούν ότι είναι ένας κακούργος, δεν παύουν να το αγαπούν και να το πονάνε όπως και τα άλλα παιδιά τους . «Όποιο δάχτυλο και να κόψεις πονάει το ίδιο». Η αγάπη του ανθρώπου είναι ο καθρέφτης, που ο Θεός βλέπει το πρόσωπό Του.