Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Εμβαθύνοντας στο κουβανέζικο τραγούδι guaijiro, μαθαίνω καινούρια πράγματα. Υπάρχει το guajiro lamentacion,,το θρηνητικό. Αυτό μου αρέσει πιο πολύ από όλα.
Υπάρχει το guajiro torrente, το χειμαρώδες, το ορμητικό,αυτό που με το πάθος του παρασέρνει τα πάντα και τραγουδιέται όπως με τον τρόπο των Ποντίων, που το παίξιμο της λύρας διαρκείς μερικές ώρες χωρίς διακοπή.
Υπάρχει επίσης το guajiro correspondente, το διαλογικό που το τραγουδούν οι προφορικοί ποιητές και κάνουν διάλογο μεταξύ τους, οι δε ακροατές συμμετέχουν με επιφωνήματα χαράς για κάθε επιτυχημένη ρίμα ή έξυπνη απάντηση.
Guajiro, προέρχεται από το aguajero, που σημαίνει μέρος ποτιστικό. Το guajiro ποτίζει και ξεδιψάει τους διψασμένους. Είναι το τραγούδι του διψασμένου, του πονεμένου, του ξωμάχου, του εγκαταλειμμένου, του οδοιπόρου, που κάνει τη δίψα του , τραγούδι. Αυτή ήταν η μόνη τους χαρά, των ανθρώπων του μόχθου, το τραγούδι, το guajiro. Τώρα και στον τόπο μας guajiro θα τραγουδάμε. Οι κυβερνήσεις εγκατέλειψαν το λαό. Κοιτάζουν πώς να διαχειριστούν την ήττα τους. Λες και αυτό είναι που καίει το λαό, πώς θα διαχειριστούν τα κόμματα την ηττοπαθή εξουσία τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου