"Με αυτούς που μισούσαν την ειρήνη ήμουν ειρηνικός" (Επανάληψη)

Λαρισινά

Δοκίμια

Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

                 «Με αυτούς που μισούσαν  την ειρήνη ήμουν ειρηνικός»          

                      
"Ειρήνη πολλή τοις αγαπώσι το όνομά Σου και ουκ έστιν αυτοίς σκάνδαλον."
(Ειρήνη πολλή έχουν όσοι αγαπούν το όνομά Σου. Δεν συναντούν κανένα πρόσκομμα)

        Κάποτε θύμωσα πολύ με τον φίλο μου αμερικανό ποιητή Ρόμπερτ Λαξ, χωρίς να μου φταίει καθόλου. Να πως έγινε το περιστατικό αυτό που το αναφέρω εδώ σαν ένα παράδειγμα του πως όταν θυμώνει κανείς χάνει τον ανθρωπισμό του.  Είχα μεταφράσει την ποιητική του συλλογή «Μύθοι», η οποία τυπώθηκε με δαπάνες του επίσης φίλου μου Λάζαρου Γαβαλά. Τα ποιήματα της συλλογής τα διάβασε κάποιος δημοσιογράφος  στο Τρίτο Πρόγραμμα, το βράδυ της πρωτοχρονιάς του 1981, με συνοδεία μουσικής την οποία είχε επιλέξει ο καλός αυτός δημοσιογράφος. Περιμέναμε  λοιπόν με το αυτί κολλημένο στα ραδιόφωνά μας, όλοι γνωστοί, συγγενείς και φίλοι να ακούσουμε το όνομά μου, αλλά ο δημοσιογράφος ξέχασε να το αναφέρει.

      Την άλλη μέρα γεμάτος θυμό, σαν να έφταιγε ο Ρόμπερτ Λαξ, που ο δημοσιογράφος προτίμησε να μην πει τίποτε για το βιβλίο, για τον εκδότη και για μένα το μεταφραστή. Τηλεφώνησα πρωί πρωί  στον Ρομπέρτο, στην Κάλυμνο, και του είπα ότι έγινα θηρίο. Ο  Ρομπέρτος χωρίς να χάσει καθόλου την ψυχραιμία του μου είπε πολύ ήσυχα, ότι δεν είμαι θηρίο.

       Τί ήταν αυτό που με έκανε να νιώθω σαν θηρίο; Ο Άγιος Νείλος λέει πως κάθε σκέψη που σου τάζει τιμές , καταισχύνη σου ετοιμάζει. Αυτό συνέβη με μένα. Όλη αυτή η προετοιμασία της ακρόασης δεν ήταν παρά μια εκδήλωση ενός καραγκιόζη. Δεν ήταν στάση αληθινού ανθρώπου, πράου και ταπεινού. Αυτό που προκάλεσε την σύγκρουση και την ταραχή ήταν μια μιμητική επιθυμία, που δεν είχε σχέση με τον αληθινό εαυτό μου. Ήταν απλώς μια μίμηση του καραγκιόζη που είχα μέσα μου.  Με ένα λόγο, το περιστατικό αυτό έδειξε ότι ακόμα δεν είχα κατανοήσει την αξία του να είσαι αυθεντικός άνθρωπος, πράος και ταπεινός σαν το Ιησού. Ακόμα δεν είχα γίνει αυτός που ήμουν στην πραγματικότητα.

          Όσο χάνουμε την αυθεντικότητα τόσο ενεδρεύει η σύγκρουση. Όταν  συνειδητοποιήσουμε ότι η ειρήνη εξαρτάται από  το πόσο είμαστε αληθινοί , θα παλεύουμε με νύχια και με δόντια να διατηρήσουμε την ατομικότητά μας. Δεν θα  μιμούμαστε τα πρότυπα της αγοράς π.χ., τα οποία προβάλλονται για να μας μετατρέψουν σε μιμητικά ομοιότυπα, για να αγοράζουμε ό,τι μας διατάζουν.

       Ο αγαπών τον Ιησού είναι ειρηνικός. Προσπαθεί να αρέσει στο Θεό. Να γίνει αυτό που δημιουργήθηκε να είναι. Ελάτε σε μένα, λέει ο Κύριος, πράος είμαι και ταπεινός. Ελάτε να σας δώσω την δική μου ειρήνη , όχι την επίπλαστη ειρήνη που δίνει ο κόσμος. Μιλώντας για την ειρήνη του Ιησού, ο συγγραφέας Σεντίρ λέει τα εξής: «Εκείνος που τον αγγίζει το Φως, βλέπει καλά την πολυπλοκότητα του κόσμου, αλλά δεν μπερδεύεται σ΄ αυτήν.  Ο ζωντανός σύνδεσμος που τον συνδέει με την Ενότητα, του αποκαλύπτει με κάθε λεπτομέρεια από πού να προσαρμοστεί στο σύνολο, και κανένα απρόοπτο δεν τον αναστατώνει.»

         Όσοι ακολουθούμε το Χριστό εγκαταλείπουμε τις μιμητικές  επιθυμίες. Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχουν συγκρούσεις. Κανείς δεν συγκρούεται με τον εαυτό του ή με τους άλλους για την αρετή και για τις άλλες πνευματικές αξίες. Το ότι κάποιος αγαπάει ή είναι ειρηνικός περισσότερο από μας,  αυτό δεν προκαλεί το φθόνο μας, αλλά  μας δίνει χαρά. 
   

     Δεν ισχύει το ίδιο με τα υλικά πράγματα. Η επιθυμία για τα υλικά πράγματα δημιουργεί μιμητικούς αντιπάλους. Όσο χάνουμε την ατομικότητα τόσο ενεδρεύει η σύγκρουση. Οι μισούντες την ειρήνη καταδιώκουν την ατομικότητα. Επιβάλλουν ένα πρότυπο για να προκαλούν συγκρούσεις που ανεβάζουν την τιμή στην αγορά. Έτσι με αυτήν την πονηρία εισήλθε στη ζωή μας το έτοιμο και η ομοιομορφία παντού. Ο στόχος του εχθρού είναι να επιθυμούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι τα ίδια πράγματα.

     Φαντασθείτε τι θα γινόταν αν όλοι οι άντρες προτιμούσαν τις ξανθιές (σχεδόν έμαθαν να τις προτιμούν).  Οι γυναίκες θα βάφονταν όλες ξανθιές κι οι άντρες θα έχαναν την ατομικότητα και τη δυνατότητα να επιλέγουν. Κάποιος συγγραφέας παρομοίασε τους άντρες αυτούς με γάϊδαρο που πέθανε μπροστά σε δυο όμοιες μπάλες άχυρο, μην μπορώντας ποια απ΄ τις δυο μπάλες να διαλέξει.

     Κάπως έτσι δε συμβαίνει και στην πολιτική ζωή; Τα κόμματα χρησιμοποιούν την επιστήμη της παραπλάνησης για να αφαιρέσουν και το τελευταίο στοιχείο ατομικότητας , ώστε να προκαλέσουν συγκρούσεις και αντιπαλότητα μεταξύ των πολιτών. Οι πολίτες όμως περιμένουν ήσυχα ναρθεί η στιγμή που τα κόμματα θα πέσουν από μόνα τους σαν τους σάπιους καρπούς, όταν είναι άρρωστοι και μαλακοί από την αρχή.

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ

Φίλες της Άσκησης: Χαίρομαι που δε βλέπετε τηλεόραση. Δεν υπάρχει καλύτερη άσκηση απ΄  το να βάλετε τους δέκτες σας στην αποθήκη.