Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Η εξουσία τώρα μοιάζει σαν επαναστατημένο παιδί. Η ορθή στάση του πατέρα και της μητέρας απέναντι στο επαναστατημένο παιδί τους δεν είναι ούτε τα υπερβολικά χάδια και η ταύτιση μαζί του, ούτε η έχθρα και το μίσος.
Πώς συμπεριφέρεται το επαναστατημένο παιδί προς τον πατέρα του και τη μητέρα του; Το επαναστατημένο παιδί επειδή γίνεται ολοένα και πιο δυσάρεστο προς τους άλλους είτε ταυτίζεται με τον πατέρα του και τη μητέρα του ώστε να στρέψει τη δυσαρέσκεια εναντίον τους είτε πολεμάει τον πατέρα του και τη μητέρα του για τον ίδιο σκοπό είτε και τα δυο.
Οι γονείς του επαναστατημένου παιδιού πρέπει να αποφύγουν και τις δυο πονηρές μεθόδους του με τη σκληρή αγάπη προς αυτό, η οποία και την ανευθυνότητα του παιδιού τους θα θεραπεύσει και τους τρίτους θα βοηθήσει να μην νιώθουν έχθρα και μίσος για τους γονείς, γιατί το κακόμαθαν με τα υπερβολικά τους χάδια.
Η διοίκηση της Εκκλησίας έπρεπε να προβλέψει πού θα καταλήξει ο σφιχτός εναγκαλισμός της με την Εξουσία και με τα καλά της. Μερικοί άξιοι επίσκοποι έδειξαν εγκαίρως την οδόν της εκουσίας πτωχείας και της αποφυγής της πρόκλησης προς το εκκλησίασμα. Οι φωτισμένοι αυτοί κληρικοί είχαν αντιληφθεί ότι κάποια στιγμή η Εκκλησία θα αποτελούσε τον αποδιοπομπαίο τράγο της Εξουσίας.
Το αθώο θύμα (το ιερό σφάγιο), ο μελλοντικός αποδιοπομπαίος τράγος απολάμβανε για ένα χρονικό διάστημα την εύνοια της Εξουσίας. Με τον τρόπο αυτό η Εξουσία επιτυγχάνει δυο στόχους της: 1) να αποκοιμίσει το θύμα ώστε να μην αντιληφθεί γιατί το περιποιούνται και το παχαίνουν και 2) επιτυγχάνει να εκθέσει το θύμα στη δυσαρέσκεια του κόσμου, για να μην υπάρξει ούτε μια εκδήλωση συμπάθειας, όταν το θύμα θα σφαγιαστεί, διότι θα είναι μισούμενο υπό πάντων. Έτσι η Εξουσία και τα αντιλαϊκά της μέτρα θα εφαρμόσει εις βάρος των φτωχών και θα αφαιρέσει κάθε ισχύ από την Εκκλησία , που έπρεπε ως η πνευματική μητέρα όλων των ανθρώπων, να την συγκρατήσει από τον κατήφορο που πήρε. Αυτή είναι η μεγάλη προσφορά της μητέρας που ανατρέφει σωστά τα παιδιά της: όταν λείψει από κοντά τους, τα παιδιά της γίνονται η μητέρα του εαυτού των. Φροντίζουν και για τον εαυτό τους και για τους άλλους και δεν δημιουργούν θύματα για να προβάλουν την ενοχή τους σ΄ αυτά.
Υπήρξε η Εκκλησία η πνευματική μητέρα της Εξουσίας; Μάλλον όχι. Η διοίκηση της συμπεριφέρθηκε προς την Εξουσία σαν την υπερπροστατευτική μητέρα προς το κακομαθημένο παιδί της. Τώρα η διοίκηση της Εκκλησίας διακινδυνεύει την ανεξαρτησία της. Δίδονται λάθος εντυπώσεις στον κόσμο πράγμα που δεν πρέπει να το επιτρέπει και δεν πρέπει να κάνει ότι δήθεν δεν βλέπει ότι η Εξουσία την αντιμετωπίζει και μαζί με αυτήν και τον πιστό λαό, ως ιερό σφάγιο. Οι συνήθεις προ των θυσιών επιδαψιλεύσεις προς τα θύματα (Εκκλησία και λαός) τελείωσαν. Η Εξουσία δείχνει το αληθινό της πρόσωπο. Ήδη αρχίζει η θυσία των θυμάτων. Η Εκκλησία πρέπει να αποκαλύψει στον κόσμο την αλήθεια ότι τόσο η ίδια όσο και ο λαός είναι υπό διωγμόν, ότι είναι τα θύματα. Αλλά δεν πρόκειται να πείσει κανέναν, αν δείχνει ότι η διοίκηση της Εκκλησίας περνάει καλύτερα από τον πιστό λαό. Πρέπει να πάψει κάθε τέτοια πρόκληση. Ας ακολουθήσει το δρόμο της εκουσίας πτωχείας.
Η εποχή μας έφερε τον σημερινό άνθρωπο προ του αδυσώπητου διλήμματος, του ασκητισμού (εκουσία πτωχεία) ή της παραφροσύνης. Η Εκκλησία πρέπει να τραβήξει μπροστά και να δώσει πρώτη το παράδειγμα. Η Εκκλησία έχει την πνευματικότητα να πείσει τον κόσμο να επιλέξει τις πραγματικές του ανάγκες και να τον ελευθερώσει από τις παγιδεύσεις στις χαμηλές συγκινήσεις, στις οποίες προσπαθεί να τον κρατάει υπόδουλο η Εξουσία. Αυτό σημαίνει ότι θα σταματήσει να χαϊδεύει την Εξουσία διαφορετικά ο κόσμος θα την ταυτίζει με αυτήν και μάλιστα με το χειρότερο εαυτό της ολοένα και περισσότερο. Η Εξουσία ήδη διώκει την Εκκλησία με την επίγνωση ότι προσφέρει έργο στο λαό, όπως προβλέπει η Αγία Γραφή ότι θα γίνεται τις μέρες της Αποκάλυψης.
Δεν θα συνέβαιναν όλα αυτά αν τα εκκλησιαστικά αξιώματα απονέμονταν σε άντρες που βίωσαν τη θεληματική πτωχεία και την άσκηση στην έρημο. Αν τους ζητούσαν με προσευχή και με την καλή «βία» να έρθουν να αναλάβουν τη Διοίκηση της Εκκλησίας και όχι όπως συμβαίνει στην εποχή μας, που η Εκκλησία αντιγράφει την Εξουσία στον ανταγωνισμό ποιος θα καταλάβει το μεγαλύτερο αξίωμα, όχι χάρις στην αγιότητά του, αλλά χάρις στα πτυχία του, λες και το πανεπιστήμιο αγιάζει τον κόσμο. Στον Πλούταρχο διαβάζουμε πώς οι ανδρείοι , όταν καλούνταν να αναλάβουν το αξίωμά τους δεν πρόβαλαν τον εαυτό τους, αλλά αναζητούσαν να βρουν κάποιον πιο άξιο από αυτούς. Στην εποχή μας εξέλιπε η ανδρεία. Ρώτησαν κάποιον ασκητή στην έρημο για το πώς θα είναι ο αιώνας που έρχεται και απάντησε ότι θα είναι αιώνας του φόβου. Οι άνθρωποι θα φοβούνται ακόμα και εκεί όπου δεν υπάρχει φόβος. Δεν πρόκειται για το φόβο από κάτι άλλο. Ο φόβος είναι από τον εαυτό μας, γιατί δεν πιστεύουμε στο Θεό.
Ετικέττες: "Άρθρα", "Εκκλησία", "Εξουσία", "σκληρή αγάπη","επαναστατημένο παιδί",
"Γονείς", "ιερό σφάγιο"," ο αποδιοπομπαίος τράγος", "ανδρεία", "εκουσία πτωχεία",
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου