Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Καλλιέργεια, καλλιέργεια, καλλιέργεια της αίσθησης του Ωραίου, στο τέλος ο αισθητικός άνθρωπος γίνεται υπερευαίσθητος. Θα μου πείτε και γιατί δεν είναι καλό να είσαι υπερευαίσθητος. Πολλοί νομίζουν ότι αν γίνεις υπερευαίσθητος θα πληγώνεσαι από την ασχήμια που υπάρχει γύρω σου κι αυτό δεν το θέλει κανείς.
Αλλά τα βάσανα του υπερευαίσθητου δεν προέρχονται απ΄ την ασχήμια αλλά από την ομορφιά. Ο αισθητικός άνθρωπος, αν γίνει υπερευαίσθητος, αλίμονο, δεν θα μπορεί πια ούτε να σκεφτεί ούτε να δει τίποτε άσχημο για κανένα πράγμα!
Για τον πρακτικό άνθρωπο και για τον άνθρωπο της γνώσης τα βιώματά τους έχουν όρια. Το βίωμα του αισθητικού ανθρώπου, το αισθητικό βίωμα , όπως και το θρησκευτικό βίωμα, που είναι το ίδιο, δεν έχει όριο πουθενά, είναι απέραντο γι΄ αυτό και παρομοιάζεται με μια απέραντη ανυπομονησία, γιατί δεν έχει τέλος.
Αντί να σας δώσουμε εδώ μια περιγραφή του αισθητικού και του ιερού (η ωραιότητα είναι ιερότητα), θα μνημονεύσουμε εδώ την αντίδραση των Μαθητής του Ιησού που είχαν αναμεσά τους τον Κύριο στην πορεία προς Εμμαούς και δεν τον κατάλαβαν παρά μόνο όταν έφυγε, προφασιζόμενος ότι πηγαίνει μακρύτερα:
"Δεν καιγόταν καρδιά μας μέσα στα στήθη μας, που είχαμε τον Κύριο ανάμεσά μας και δεν τον αντιληφθήκαμε." Τί σημαίνει η αντίδραση αυτών των Μαθητών του Ιησού.Νομίζω ότι σημαίνει πως ο πόνος του ωραίου στην καρδιά του ανθρώπου είναι ανυπόφορος! Θα ευχόταν κανείς να καεί στη φωτιά, παρά να πονάει για το ωραίο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου