Ωφελιμισμός

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ήξερα ότι υπάρχει ο ωφελιμισμός αλλά δεν είχα ποτέ δοκιμάσει αυτήν την εμπειρία. Γελούσα με αυτούς που σκέφτονται τί έχουν να κερδίσουν απ΄το κάθε πράγμα. Πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι σημασία έχει ότι ζεις κάτι και μάλιστα νιώθεις ωραία που το ζεις και δεν περιμένεις κάτι άλλο.

Δεν μ’ αρέσει να περιμένω κάτι άλλο από αυτό που ζω και για το οποίο ευχαριστώ το Θεό που μου το δίνει. Θα ήταν αγνωμοσύνη στο Θεό , αν περίμενα κάτι άλλο από αυτό που μου δίνει κάθε φορά. Δεν θέλω να είμαι αγνώμων.

Μια φορά συνάντησα έναν γνωστό μου δικηγόρο που αναστέναζε για τον πατέρα του.
-Γιατί αναστενάζεις;
-Είναι να μην αναστενάζω. Ο πατέρας μου δεν προσφέρει τίποτε.
-Σαν τί να προσφέρει;
-Κάτι να προσφέρει;
-Δεν είναι υγιής;
-Είναι υγιής.
-Δεν βγαίνει έξω για να συναντήσει τους φίλους του.
-Βγαίνει, αλλά δεν προσφέρει τίποτε.
-Δεν ανεβαίνει στο λόφο του Φρουρίου ν’ ακούσεις τους κοκκινολαίμηδες που κελαϊδούν;
-Πηγαίνει, αλλά η ζωή του δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Καταλαβαίνεις;
-Γιατί να χρησιμεύει σε κάτι η ζωή του; Δεν την χαίρεται την ζωή του; Δεν σε σπούδασε και σ’ έκανε δικηγόρο, με την δουλειά του; Δηλάδή έχεις την ιδέα ότι πρέπει να είναι κανείς άξιος για να ζει ; Κι αν δεν είναι άξιος; Ο άνθρωπος δεν είναι μέσον, είναι αυτοσκοπός. Είμαστε όλοι ισότιμα όντα και σε όποια θέση κι αν βρισκόμαστε έχουμε απαίτηση να είμαστε σεβαστοί. Υπάρχει χώρος για όλους τους ανθρώπους. Είναι ψέμα ότι η γη δεν μπορεί να θρέψει τους κατοίκους της. Το να πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε άξιοι για να ζούμε είναι ναζισμός.