Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η πιο βαριά ποινή στους αντάρτες ήταν η διακοπή της επικοινωνίας, βαρύτερη κι απ΄ την ποινή του θανάτου. Η διακοπή της επικοινωνίας είναι θάνατος φριχτός, γιατί σκοτώνει την ψυχή. Οι αντάρτες την ποινή της διακοπής της επικοινωνίας την ονόμαζαν «Γενική περιφρόνηση». Αυτός που τιμωρούνταν με «Γενική περιφρόνηση», στερούνταν την δυνατότητα να βλέπει τους άλλους και να τον βλέπουν. Τον κρατούσαν σε διαρκή απομόνωση, η οποία δεν διαρκούσε πολύ, λόγω του ότι κανείς δεν την άντεχε, ακόμα και σκληροτράχηλοι άντρες που άντεχαν φριχτά βασανιστήρια την στέρηση της επικοινωνίας δεν μπορούσαν να την αντέξουν.
Γιατί άραγε έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη να βλέπουμε και να μας βλέπουν, ιδίως τα αγαπημένα μας πρόσωπα, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι πατριώτες. Την άλλη φορά έγραφα για τον αγαπημένο μου παππού Αγγελάκη, που για να δει πρόσωπο πατριώτη διέσχιζε την Λάρισα με τα πόδια, αν και ήταν γέρος. Αλλά ποτέ η μητέρα μου δεν του έκανε παρατήρηση γιατί κάνει τόσο δρόμο για να δει πατριώτη. Ο κόσμος τότε ήξερε περισσότερα για τον εσωτερικό άνθρωπο, από ό,τι σήμερα που έχει στραμμένο το ενδιαφέρον του στα εξωτερικά πράγματα.
Θα μου πείτε, έχουν την ίδια ανάγκη να βλέπουν με τα φυσικά τους μάτια, αυτοί που έχουν το χάρισμα της ενόρασης και μπορούν να βλέπουν και ν’ ακούνε με το μυαλό; Το χάρισμα της ενόρασης το έχουμε όλοι, αλλά δεν έχουμε την καθαρή καρδιά που απαιτείται για να μπορούμε να χρησιμοποιούμε τις πνευματικές αισθήσεις.
Συνήθως χρησιμοποιούμε την παθητική φαντασία, την οποία οι Άγιοι ονομάζουν γέφυρα απ΄ την οποία εισέρχονται οι δαίμονες στην ψυχή. Όσοι δεν διακρίνουν την φαντασία σε ενεργητική και σε παθητική απορρίπτουν την φαντασία ως μέσον επικοινωνίας. Στην ενεργητική φαντασία, ο νους κατευθύνει την εικονοποιητική δύναμη της ψυχής. Ενώ στην παθητική φαντασία η εικονοποιητική δύναμη της ψυχής κατευθύνει τον νου και τον φέρνει σε μια πνευματική κατάσταση που μοιάζει με λήθαργο. Την ενεργητική φαντασία χρησιμοποιούν οι καλλιτέχνες, οι εφευρέτες, οι ερευνητές επιστήμονες και οι ενορατικοί γενικά. Την παθητική φαντασία την γνωρίζουμε από τα παιδικά μας χρόνια, όταν παραδινόμαστε στις ονειροπολήσεις μας χωρίς έλεγχο. Σημασία έχει ποιος κατευθύνει ποιόν. Ο νους κατευθύνει την ψυχή ή η ψυχή κατευθύνει τον νου.
Όταν οι δρόμοι μας καταντούν βαρετοί δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποστρέψουμε το πρόσωπό μας από τους άλλους. Αντί γι΄ αυτό ας καθαρίσουμε την καρδιά μας από τις ψευδαισθήσεις, τις προκαταλήψεις, την εχθρότητα και το μίσος, που είναι τελικά ο φόβος του θανάτου κι ας προσευχόμαστε υπέρ αυτών που μας στενοχωρούν, για να πάψουν να μας στενοχωρούν. Δεν πρέπει να αποστρέψουμε το πρόσωπό μας από άνθρωπο. Η αποστροφή είναι προσβολή της εικόνας του Θεού. Αν τα αρνητική συναισθήματα μας βασανίζουν η μόνη θεραπεία είναι η προσευχή υπέρ αυτών που μας στενοχωρούν.
Διαβάστε τους στίχους 43 επ. του πέμπτου κεφαλαίου του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου: Παραθέτω την απόδοσή του στην νεοελληνική: «Έχετε ακούσει πως δόθηκε εντολή ν’ αγαπήσεις τον πλησίον σου και να μισήσεις τον εχθρό σου. Εγώ όμως σας λέω: Ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να εύχεστε γι΄ αυτούς που σας δίνουν κατάρες, να ευεργετείτε αυτούς που σας μισούν, και να προσεύχεστε γι΄ αυτούς που σας κακομεταχειρίζονται και σας καταδιώκουν. Έτσι θα γίνετε παιδιά του ουράνιου Πατέρα σας, γιατί αυτός ανατέλλει τουν ήλιο του για κακούς και καλούς και στέλνει την βροχή σε δικαίους και αδίκους (…) Κι αν χαιρετάτε μόνο τους φίλους σας, τι παραπάνω κάνετε από τους άλλους; Μήπως κι οι τελώνες το ίδιο δεν κάνουν; Να γίνετε, λοιπόν, κι εσείς τέλειοι, όπως τέλειος είναι και ο Πατέρας σας ο ουράνιος.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου