ΓΙΑΤΙ Ν' ΑΓΑΠΆΜΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Για τον πιστό, αρκεί το ότι είναι Εντολή του Κυρίου Ιησού.

Για τους άλλους που πείθονται περισσότερο αν το πει η Επιστήμη της Ψυχολογίας, παρά γιατί το λέει ο Κύριος.

Γι' αυτούς λοιπόν που θέλουν να ακούσουν τα λόγια αυτού με ψυχολογικούς όρους, θα πούμε τα εξής:

Πρέπει ν' αγαπάμε τους εχθρούς γιατί συμβαίνει το εξής:

Τα περιεχόμενα του ασυνειδήτου, ,δηλαδή το άγνωστο μέσα μας τείνει να ρθεί στο φως, να γίνει γνωστό. Για να γίνει αυτό πρέπει τα περιεχόμενα αυτά που δεν είναι συνήθως ευχάριστα, μπορεί να είναι με μια λέξη "βλακειες", αν δεν τις δεχθούμε με αγάπη, αυτο-εκριζώνονται για να επιστρέψουν από εκεί που ήρθαν, στο υποσυνείδητο και να μας πολεμάνε από εκεί. Το αποτέλεσμα: ταραγμένη ζωή.

Αν τα υποδεχθούμε, όπως κάνει ο κόσμος με την κριτική σκεψη και όχι με αγάπη, αυτο-εκριζώνονται. Το Ευαγγέλιο το λέει αυτό ως εξής: Σ' αυτούς που έχουν πνεύμα, δηλαδή αγάπη, θα τους δοθεί αγάπη, σ' αυτούς που δεν έχουν αγάπη και έχουν κριτική σκεψη, θα τους αφαιρεθεί κι αυτό που εχουν. Αυτό σημαίνει αγαπώ τους εχθρούς και αγαπώ τον εαυτό μου , όπως είναι, με τις βλακείες του. Για να φθάσουμε όμως σ'΄ αυτό το πνευματικό επίπεδο είναι ανάγκη, να μας αγαπήσει κάποιος όπως είμαστε. Αυτό ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει.

ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ !

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

-Ποιός το λέει αυτό;
-Ο Ιησούς
-Πού το λέει;
-Δεν λέει "αγαπάτε τους εχθρούς σας"; Το πιο δύσκολο από όλα είναι ν' αγαπήσει ο άνθρωπος τον εαυτό του. Αυτό λέει κι η παροιμία " Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούϊ " ¨Η η άλλη που λέει, 'Ο λύκος την τρίχα αλλάζει".
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει ν' αγαπήσουμε τον εαυτό μας με τα ελαττώματά του. Κάπως δύσκολο. Ιδίως αν ανήκουμε στους καθαρούς ή στους ζηλωτές.
Στην ποίηση η αγάπη του εαυτού μπαίνει στο τέλος. Στον Πόρφυρα του Διονυσίου Σολωμού π.χ. ο Λάμπρος αγάπησε τον εαυτό του λίγες στιγμές πριν το θάνατό του.
Ο Ταντέους Γκόλας γράφει στο βιβλίο του "Τεμπελιά κι αυτογνωσία", πως μας κάνει καλό, να λέμε στον εαυτό μας ότι τον αγαπάμε με όλες τις βλακείες του.
Η προσευχή που κάνω αυτόν τον καιρό είναι: Αγαπώ τον εαυτό μου που υποφέρει από τις βλακείες του.¨ Και βλέπω καλό. Ακόμα και την τελευταία αϋπνία μου την καταπολεμώ με αυτά τα λόγια. Ας είναι καλά ο Ταντέους. Το εφάρμοζε κι ο ίδιος κι όπως γράφει, είδε καλό!

«NΑ ’ΧΕΙΣ ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ» (Άγιος Σιλουανός ο Αγιορείτης)

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

«Όπου γαρ εστιν ο θησαυρός υμών εκεί έσται και η καρδία υμών». Ο Ντοστογιέφσκι ερμηνεύει τα λόγια αυτά του Ευαγγελίου ως εξής: « Ο άνθρωπος καθορίζεται από τον έρωτά του. Δεν μπορούμε να αγαπάμε αληθινά παρά μόνο αυτό που είναι αιώνιο».
Ο Ντοστογιέφσκι είχε μια φοβερή εμπειρία: Του χάρισαν τη ζωή μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. «Το πρώτο πράγμα που ένιωσα» γράφει στο ημερολόγιό του « ήταν μια απέραντη απορία, γιατί δεν αγαπούσα όλους, μα όλους τους ανθρώπους»!
Ο Ντοστογιέφσκι βίωσε σε μια μοναδική στιγμή όλη τη ζωτική σημασία του πασχαλινού μυστηρίου, ότι ο Χριστός ανασταίνεται και ζει μέσα μας. Ζώντας μέσα μας φανερώνεται με την αγάπη που έχουμε ο ένας για τον άλλον. Ο Ντοστογιέφσκι ένιωσε σαν να πέθανε κι αναστήθηκε. Πέθανε ως παλιός άνθρωπος κι αναστήθηκε ως καινούριος άνθρωπος. Έζησε αυτό που ο Κύριος είπε, ότι θα αλατιστούμε με τη φωτιά.
Τί σημαίνουν τα λόγια του Αγίου Σιλουανού «νά ΄χεις το νου σου στον άδη και να μην απελπίζεσαι»;
Κάποιος πολύ απλός άνθρωπος πλησίασε τον άγιο Αντώνιο και του είπε: “βλέποντας τους διαβάτες, λέω στον εαυτό μου: όλοι θα σωθούν, μόνο εγώ θα κατακριθώ.” Και ο άγιος Αντώνιος του αποκρίθηκε:
“Η κόλαση υπάρχει πράγματι, αλλά μόνον για μένα”.
moschoblog.blogspot.com

ΤΟ ΠΡΟΒΑΔΙΣΜΑ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Γνωρίζω κάποιον που στο δρόμο προβάδιζε και ακολουθούσε η γυναίκα του , όπως έκαναν σε μας οι παλιοί ιερείς ή όπως κάνουν οι μουσουλμάνοι στην Κομοτηνή. Τώρα όμως που γέρασε, τα πράγματα αντιστράφηκαν: προβαδίζει η γυναίκα του κι αυτός την ακολουθεί .

Αυτά είναι κατάλοιπα πρωτογονισμού, στον οποίο ο πιο δυνατός εννοεί να ρυθμίζει ακόμα και τα αισθήματα του αδύνατου μέρους, που υπακούει δουλικά θέλοντας και μη.

Στα χρόνια του Κομφούκιου, στην αρχαία Κίνα, ο Αυτοκράτορας συμβουλεύτηκε τον ΚΙνέζο σοφό, αν πρέπει να θεσπίσει αυστηρότερους νόμους.

Ο Κομφούκιος τον συμβούλεψε να μην το κάνει, διότι θα αναγκάσει τους υπηκόους να γίνουν πονηρότεροι από ό,τι είναι για να βρουν τρόπους να τους παραβαίνουν.

Ο Κομφούκιος γνώριζε ότι οι Κινέζοι πιστεύουν ότι εκείνος που έχει ελεύθερο το πνεύμα του, δεν υποτάσσεται με τίποτε, παρά μόνο με την θέλησή του.

Αυτός που νιώθει δυνατός, σε πλούτο και σε εξουσία, δεν έχει κι αυτός άλλο τρόπο, από το να γίνει πλούσιος και σε αρετή, για να αποκτήσει την πειθώ, αν θέλει να πείθει τους άλλους, αντί να τους καταναγκάζει ή να τους εξευτελίζει και να εξευτελίζεται κι ο ίδιος.

ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΞΕΝΟ;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ρώτησα έναν Αμερικανό ποιητή που άφησε την Νέα Υόρκη κι ήρθε να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Ελλάδα, τί του έκανε εντύπωση στους Έλληνες και μου είπε:

-Μου έκανε εντύπωση , ότι γελάτε με τα λυπηρά πράγματα.
-Τί εννοείς;
-Εννοώ ότι μπορεί να λέτε ή να τραγουδάτε λυπηρά πράγματα γελώντας.

Πράγματι έτσι συμβαίνει. .Πάρε παράδειγμα το τραγούδι που λέει "μέτρα τον πόνο κι άσε με μόνο στην ερημιά". Που το λέει η Γιοβάνα, με την γλυκειά της φωνή, που νομίζεις ότι εννοεί "μέτρα τη χαρά κι έλα μαζί μου στην συντροφιά". Ή το χαρούμενο χορευτικό σκοπό, που λέει "τούτη η γης που την πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε",

Τί μπορεί να σημαίνει ο τρόπος αυτός να μην μπορούμε να ξεχάσουμε την θλίψη, ακόμα και στην πιο μεγάλη χαρά; Είναι αυτό που περιγράφει ο Ρίλκε, με τον στίχο "ο θάνατος τολμάει να κλάψει εντός μας κι όταν γελάμε".

Μήπως σημαίνει ότι ο λαός μας είναι ο πιο βασανισμένος λαός του κόσμου, που δεν μπορεί να "σηκώσει το κεφάλι του" από τον πόνο και την θλίψη;

'Η μήπως συμβαίνει το εντελώς αντίθετο: Ότι δεν λέμε να σκύψουμε το κεφάλι μοιρολατρικά ακόμα και στα πιο λυπηρά πράγματα; Μήπως ο τρόπος αυτός δείχνει το αγωνιστικό πνεύμα των Ελλήνων; Μήπως αυτό εννοεί εμμέσως ο στίχος του Σολωμού στην Ωδή στον Μπάϋρον:

Λευτεριά για λίγο πάψε
να χτυπάς με το σπαθί
Μόνο σίμωσε και κλάψε
εις του Μπάϋρον το κορμί;

Ή ο άλλος στίχος του μοιρολογιού στο θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη;

-Μάρκο, πού άφσες το σπαθί πού αφήκες το ντουφεκι
-Το πήραν οι συντρόφοι μου, το πήραν τα παιδιά μου
και με τους Τούρκους πολεμούν και τους κοτζαμπασήδες.

ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η πιο βαριά ποινή στους αντάρτες ήταν η διακοπή της επικοινωνίας, βαρύτερη κι απ΄ την ποινή του θανάτου. Η διακοπή της επικοινωνίας είναι θάνατος φριχτός, γιατί σκοτώνει την ψυχή. Οι αντάρτες την ποινή της διακοπής της επικοινωνίας την ονόμαζαν «Γενική περιφρόνηση». Αυτός που τιμωρούνταν με «Γενική περιφρόνηση», στερούνταν την δυνατότητα να βλέπει τους άλλους και να τον βλέπουν. Τον κρατούσαν σε διαρκή απομόνωση, η οποία δεν διαρκούσε πολύ, λόγω του ότι κανείς δεν την άντεχε, ακόμα και σκληροτράχηλοι άντρες που άντεχαν φριχτά βασανιστήρια την στέρηση της επικοινωνίας δεν μπορούσαν να την αντέξουν.

Γιατί άραγε έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη να βλέπουμε και να μας βλέπουν, ιδίως τα αγαπημένα μας πρόσωπα, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι πατριώτες. Την άλλη φορά έγραφα για τον αγαπημένο μου παππού Αγγελάκη, που για να δει πρόσωπο πατριώτη διέσχιζε την Λάρισα με τα πόδια, αν και ήταν γέρος. Αλλά ποτέ η μητέρα μου δεν του έκανε παρατήρηση γιατί κάνει τόσο δρόμο για να δει πατριώτη. Ο κόσμος τότε ήξερε περισσότερα για τον εσωτερικό άνθρωπο, από ό,τι σήμερα που έχει στραμμένο το ενδιαφέρον του στα εξωτερικά πράγματα.

Θα μου πείτε, έχουν την ίδια ανάγκη να βλέπουν με τα φυσικά τους μάτια, αυτοί που έχουν το χάρισμα της ενόρασης και μπορούν να βλέπουν και ν’ ακούνε με το μυαλό; Το χάρισμα της ενόρασης το έχουμε όλοι, αλλά δεν έχουμε την καθαρή καρδιά που απαιτείται για να μπορούμε να χρησιμοποιούμε τις πνευματικές αισθήσεις.

Συνήθως χρησιμοποιούμε την παθητική φαντασία, την οποία οι Άγιοι ονομάζουν γέφυρα απ΄ την οποία εισέρχονται οι δαίμονες στην ψυχή. Όσοι δεν διακρίνουν την φαντασία σε ενεργητική και σε παθητική απορρίπτουν την φαντασία ως μέσον επικοινωνίας. Στην ενεργητική φαντασία, ο νους κατευθύνει την εικονοποιητική δύναμη της ψυχής. Ενώ στην παθητική φαντασία η εικονοποιητική δύναμη της ψυχής κατευθύνει τον νου και τον φέρνει σε μια πνευματική κατάσταση που μοιάζει με λήθαργο. Την ενεργητική φαντασία χρησιμοποιούν οι καλλιτέχνες, οι εφευρέτες, οι ερευνητές επιστήμονες και οι ενορατικοί γενικά. Την παθητική φαντασία την γνωρίζουμε από τα παιδικά μας χρόνια, όταν παραδινόμαστε στις ονειροπολήσεις μας χωρίς έλεγχο. Σημασία έχει ποιος κατευθύνει ποιόν. Ο νους κατευθύνει την ψυχή ή η ψυχή κατευθύνει τον νου.

Όταν οι δρόμοι μας καταντούν βαρετοί δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποστρέψουμε το πρόσωπό μας από τους άλλους. Αντί γι΄ αυτό ας καθαρίσουμε την καρδιά μας από τις ψευδαισθήσεις, τις προκαταλήψεις, την εχθρότητα και το μίσος, που είναι τελικά ο φόβος του θανάτου κι ας προσευχόμαστε υπέρ αυτών που μας στενοχωρούν, για να πάψουν να μας στενοχωρούν. Δεν πρέπει να αποστρέψουμε το πρόσωπό μας από άνθρωπο. Η αποστροφή είναι προσβολή της εικόνας του Θεού. Αν τα αρνητική συναισθήματα μας βασανίζουν η μόνη θεραπεία είναι η προσευχή υπέρ αυτών που μας στενοχωρούν.

Διαβάστε τους στίχους 43 επ. του πέμπτου κεφαλαίου του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου: Παραθέτω την απόδοσή του στην νεοελληνική: «Έχετε ακούσει πως δόθηκε εντολή ν’ αγαπήσεις τον πλησίον σου και να μισήσεις τον εχθρό σου. Εγώ όμως σας λέω: Ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να εύχεστε γι΄ αυτούς που σας δίνουν κατάρες, να ευεργετείτε αυτούς που σας μισούν, και να προσεύχεστε γι΄ αυτούς που σας κακομεταχειρίζονται και σας καταδιώκουν. Έτσι θα γίνετε παιδιά του ουράνιου Πατέρα σας, γιατί αυτός ανατέλλει τουν ήλιο του για κακούς και καλούς και στέλνει την βροχή σε δικαίους και αδίκους (…) Κι αν χαιρετάτε μόνο τους φίλους σας, τι παραπάνω κάνετε από τους άλλους; Μήπως κι οι τελώνες το ίδιο δεν κάνουν; Να γίνετε, λοιπόν, κι εσείς τέλειοι, όπως τέλειος είναι και ο Πατέρας σας ο ουράνιος.»

ΟΙ ΣΑΛΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Οι σαλοί για το Χριστό έκαναν τα πάντα για να πετύχουν να τους θεωρούν οι άλλοι σαλούς. Προσπαθούσαν να κάνουν τους άλλους να αμφιβάλουν για τον "καθωσπρεπισμό" τους.

Γιατί να αμφιβάλουν; Γιατί ήταν εξωτερικός και δεν έπρεπε να επαναπαύονται σ' αυτόν, αλλά να κοιτάζουν τον μέσα άνθρωπο. Ο Ιησούς παρομοίαζε τον καθωσπρεπισμό των Φαρισαίων με ασβεστωμένο τάφο ή με ποτήρι που απ΄ έξω είναι καθαρό και μέσα είναι ακάθαρτο.

Ο Χριστός διδάσκει την πειθώ. Αν δεν καταλάβει κανείς από μόνος του ποιό είναι πολύτιμο και ποιό είναι ευτελέστερο, δεν έχει αξία να του το πεις. Και για να το μάθει πρέπει να δει την αμαρτωλότητά του.

Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Ιησού: "Άφησέ τους", δηλαδή άφησέ τους να είναι αδαείς (ή κουτοί) , για να το καταλάβουν μόνοι τους. Δεν έχουμε άλλο τρόπο εκτός απ΄ την πειθώ.

moschoblog.blogspot.com

Η ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Όσο πιο πολύ εμπιστευόμαστε την διαίσθησή μας , τόσο πιο καλά λειτουργεί. Η διαισθητική γνώση διαφέρει από την λογική, διότι η διαισθητική γνώση έρχεται μέσω των αισθήσεων, σαν αποκάλυψη μέσα από εικόνες, μηνύματα, διαισθήσεις, ιδέες, ενώ η λογική γνώση αποκτάται μέσω εννοιών, που συνδέονται αιτιοκρατικά.

Στο αισθητικό και στο θρησκευτικό βίωμα δεν θα βρεις ποτέ "διότι" και "επειδή". Η αιτιοκρατία κόβει την αναπνοή στο αισθητικό και στο θρησκευτικό βίωμα. Ο Θεός έδωσε τα βιώματα αυτά να τα ζούμε "εν ελευθερία". Οι δούλοι ούτε νιώθουν την ομορφιά ούτε στο Χριστό πιστεύουν. Η πίστη στο Χριστό κι η αγάπη της ομορφιάς ελευθερώνει από το φόβο. "Η αγάπη έξω βάλλει τον φόβο", λέει το Ευαγγέλιο.

Η διαισθητική γνώση ταιριάζει περισσότερο σε ό,τι έχει σχέση με την ομορφιά, στο αισθητικό και στο θρησκευτικό βίωμα και την δεχόμαστε ως αποκάλυψη, ως μια εσωτερική πληροφορία και βεβαιότητα.

-Γιατί ταιριάζει στο αισθητικό και στο θρησκευτικό βίωμα;

-Γιατί στην ζωή της ψυχής (στο αισθητικό και στο θρησκευτικό βίωμα) , αν υποδεχόμαστε με  κριτικό πνεύμα (λογική)  τα περιεχόμενα του ασυνειδήτου, που ρέουν με τους νόμους του συνειρμού, από το σκοτεινό μέρος της ψυχής στο φωτεινό (συνειδητό), τα περιεχόμενα αυτά αυτο- εκριζώνονται και δημιουργούν ταραγμένη ζωή.

Η συγχώρηση του πατέρα

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Είναι γεγονός ότι όσοι τρέχουν στις πόρτες των ψυχιάτρων , οι περισσότεροι τουλάχιστον δεν έχουν καλή σχέση με τον πατέρα. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Γιατί προϋπόθεση της θεραπείας sine qua non είναι η συγχώρηση του πατέρα. 

Μια εξήγηση μπορεί να είναι ότι τα νήπια εκλαμβάνουν ως βία την συμπεριφορά του πατέρα απέναντι στην μητέρα κι αυτό τραυματίζει την ευαίσθητη ψυχή τους. Αργότερα θα θεωρήσουν ότι είναι τα ίδια υπεύθυνα για την βία του πατέρα τους απέναντι στην μητέρα τους και θα θέλουν να τιμωρήσουν τον εαυτό τους για να εξιλεωθούν.

Όποια κι αν είναι η αιτία των ψυχικών τραυμάτων της νηπιακής και της παιδικής ηλικίας, η συγχώρηση του πατέρα εκ μέρους του παιδιού είναι προϋπόθεση για κάθε θεραπεία ψυχική και γενικά για την πνευματική πρόοδο του ανθρώπου.

Και πώς συγχωρούμε τον πατέρα μας; Τον συγχωρούμε λέγοντας μέσα μας, πως αν είμαστε κι εμείς στην θέση του, ίσως έτσι να φερόμαστε κι εμείς. 

Όσο δεν γνωρίζουμε την μεγάλη σημασία της συγχώρησης του πατέρα για την πνευματική μας ωριμότητα, και δεν συγχωρούμε τον πατέρα μας, στην πραγματικότητα αρνούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη για την ζωή μας και ενδομύχως επιθυμούμε να παραμείνουμε παιδιά.

Η Φύση δεν γνωρίζει τον εαυτό της

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η Φύση δεν γνωρίζει τον εαυτό της. Αυτό το ξέρουμε από εμάς τους ίδιους. Δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας χωρίς το Πνεύμα του Θεού. Το ΠΝεύμα του Θεού γνωρίζει τον εαυτό Του, καθώς κι οι άνθρωποι που μετέχουν σ' Αυτό.

Θα μου πείτε γιατί να γνωρίζει τον εαυτό της η Φύση; Τί μ’ αυτό , αν δεν γνωρίζει τον εαυτό της; Ένας εκκεντρικός εκατομμυριούχος μετεβίβασε κληρονομίας ένεκα ολόκληρη την περιουσία του στη γάτα του. Η γάτα μου όμως αν και κληρονόμος της τεράστιας περιουσίας της προτιμάει το γαλατάκι της και αδιαφορεί να την κληρονομία, διότι δεν την γνωρίζει, αν και υπάρχει, όπως οι άνθρωποι που εν γνώσει ή εν αγνοία τους αδιαφορούν για το Άγιο Πνεύμα, παρόλο που εν δυνάμει βρίσκεται μέσα τους. Να συγκρίνεις την κατάσταση της γάτας με την έλλειψη αυτογνωσίας του ανθρώπου; Ίσως μπορεί να συγκριθεί.

Ο άνθρωπος σαν την γάτα του εκατομμυριούχου αγνοεί τον θησαυρό που του δώρισε ο Θεός, αν αρνείται να δεχθεί το πνεύμα του Θεού. Το πνεύμα του Θεού δεν το λαμβάνει ο άνθρωπος παθητικά και χωρίς την συναίνεσή του και ιδίως χωρίς την συνέργειά του .

Στην Παραβολή του θησαυρού ο Κύριος λέει, πώς κάποιος βρίσκει θησαυρό σ’ ένα χωράφι και σπεύδει, πουλάει όλα τα υπάρχοντά του και αγοράζει το χωράφι αυτό. Ο άνθρωπος όταν γνωρίζει τον θησαυρό του θεωρεί όλα τα άλλα σκύβαλα μπροστά στο θησαυρό του.

Η Φύση δεν έχει αυτογνωσία. Η αυτογνωσία προϋποθέτει ελεύθερη θέληση και ελευθερία, ενώ η Φύση υπακούει τυφλά στους φυσικούς νόμους. Ο κτιστός κόσμος υπακούει τυφλά στους φυσικούς νόμους εκτός από τον άνθρωπο, που γνωρίζει τον εαυτό του με το πνεύμα του Θεού και επιδιώκει την ελευθερία του από την καταπίεση των αναγκών. Αυτός που γνωρίζει τον εαυτό του, δεν φοβάται το θάνατο και δεν γίνεται δούλος των ανθρώπων.

Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΞΆΡΤΗΣΗ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η προσοχή σου πάντα δίνει ζωή. Θα κάνει τους άλλους να νιώσουν σιγουριά και αγάπη. Κι αν το θέλουν θα προχωρήσουν πιο πάνω και θα μπορέσουν να βγουν μόνοι απ΄ την κατάσταση που τους βασανίζει.

moschoblog.blogspot.com

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟ ΩΡΑΙΟ;

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

       Γιατί αγαπάμε το ωραίο; Τί κερδίζουμε από αυτό. Τί κέρδος θα βγει από αυτό; Έτσι συνδέουμε ακόμα κι αυτό που αγαπάμε με την ωφέλεια. Τί έχω να κερδίσω; Τί θα βγει από αυτό;

Κύριε και Θεέ μου! Η ελπίδα του κέρδους και της ωφέλειας σκοτώνουν το ωραίο. Αυτός που περιμένει από την ομορφιά να κερδίσει δεν νιώθει την ομορφιά και δεν την απολαμβάνει. Η ομορφιά η ίδια αξίζει αν την αγαπάς. Αλλιώς δεν υπάρχει. Η ιδιοτέλεια δεν συμβαδίζει με το ωραίο.

      Αγαπάμε την μουσική. Τί περιμένουμε απ΄ τη μουσική; Μήπως την ακούμε για να την εμπορευτούμε. Έτσι την ακούει κάποιος που θέλει να ξέρει αν μπορεί να την εμπορευτεί και πώς μπορεί. Αυτός όμως δεν χαίρεται την μουσική. Αυτός μπορεί να χαίρεται την προοπτική του κερδους.

        Αγαπάμε την μουσική κι η μουσική μας ανεβάζει, μας χαρίζει αυτό που λέμε "ψυχική ανάταση". Με άλλα λόγια, νιώθουμε καλύτερα όταν ακούμε την μουσική που αγαπάμε ή όταν βλέπουμε ένα τοπίο ή ένα πρόσωπο που μας αρέσει.

      Γιατί να περιμένουμε κάτι άλλο, κάποιο κέρδος. Φοβάμαι ότι με αυτήν την αντίληψη του κέρδους, ακόμα και στην εκκλησία υπάρχουν άνθρωποι που πηγαίνουν για να ωφεληθούν και όχι για να νιώσουν καλύτερα στην επαφή με το Θεό και με τους Αγίους Του!Το ωραίο είναι μια ανώτερη ποιότητα ζωής κι όταν το απολαμβάνουμε, βιώνουμε αυτήν την ανωτερότητα και νιώθουμε απερίγραπτη χαρά και αγαλλίαση!

         ΟΙ Φαρισαίοι κατηγορούσαν τον Ιησού ότι οι μαθητές Του τρων και πίνουν και χαίρονται την ζωή. Ο Ιησούς τους είπε, "όταν οι φίλοι του νυμφίου έχουν τον νυμφίο μαζί τους, θα χαρούν. Όταν θα τους λείπει ο νυμφίος τότε θα κλάψουν και νιώσω μεγάλη λύπη στην καρδιά τους.

        "Και είπεν αυτοίς ο Ιησούς. μη δύνανται οι υιοί του νυμφώνος πενθείν εφ΄ όσον χρόνον μετ' αυτών εστιν ο νυμφίος; ελεύσονται δε ημέραι όταν απαρθή απ΄ αυτών ο νυμφίος, και τότε νηστεύσουσιν". Ματθ. θ΄15.

        (Ο Ιησούς τους είπε, "Μπορούν οι φίλοι του γαμπρού να πενθούν όσον καιρό είναι μαζί τους ο γαμπρός; Θα έρθουν όμως μέρες που θα τους πάρουν από κοντά τους τον γαμπρό , και τότε θα νηστέψουν.")

Ωφελιμισμός

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ήξερα ότι υπάρχει ο ωφελιμισμός αλλά δεν είχα ποτέ δοκιμάσει αυτήν την εμπειρία. Γελούσα με αυτούς που σκέφτονται τί έχουν να κερδίσουν απ΄το κάθε πράγμα. Πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι σημασία έχει ότι ζεις κάτι και μάλιστα νιώθεις ωραία που το ζεις και δεν περιμένεις κάτι άλλο.

Δεν μ’ αρέσει να περιμένω κάτι άλλο από αυτό που ζω και για το οποίο ευχαριστώ το Θεό που μου το δίνει. Θα ήταν αγνωμοσύνη στο Θεό , αν περίμενα κάτι άλλο από αυτό που μου δίνει κάθε φορά. Δεν θέλω να είμαι αγνώμων.

Μια φορά συνάντησα έναν γνωστό μου δικηγόρο που αναστέναζε για τον πατέρα του.
-Γιατί αναστενάζεις;
-Είναι να μην αναστενάζω. Ο πατέρας μου δεν προσφέρει τίποτε.
-Σαν τί να προσφέρει;
-Κάτι να προσφέρει;
-Δεν είναι υγιής;
-Είναι υγιής.
-Δεν βγαίνει έξω για να συναντήσει τους φίλους του.
-Βγαίνει, αλλά δεν προσφέρει τίποτε.
-Δεν ανεβαίνει στο λόφο του Φρουρίου ν’ ακούσεις τους κοκκινολαίμηδες που κελαϊδούν;
-Πηγαίνει, αλλά η ζωή του δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Καταλαβαίνεις;
-Γιατί να χρησιμεύει σε κάτι η ζωή του; Δεν την χαίρεται την ζωή του; Δεν σε σπούδασε και σ’ έκανε δικηγόρο, με την δουλειά του; Δηλάδή έχεις την ιδέα ότι πρέπει να είναι κανείς άξιος για να ζει ; Κι αν δεν είναι άξιος; Ο άνθρωπος δεν είναι μέσον, είναι αυτοσκοπός. Είμαστε όλοι ισότιμα όντα και σε όποια θέση κι αν βρισκόμαστε έχουμε απαίτηση να είμαστε σεβαστοί. Υπάρχει χώρος για όλους τους ανθρώπους. Είναι ψέμα ότι η γη δεν μπορεί να θρέψει τους κατοίκους της. Το να πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε άξιοι για να ζούμε είναι ναζισμός.

Τί εννοεί ο Ντοστογιέφσκι;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

 Τι εννοείο Νοστογιέφσκι , «η ομορφιά θα μας σώσει»; Πώς θα μας σώσει η αγάπη της ομορφιάς;

Τι εννοεί ο Ντοστογιέφσκυ; Πώς προσπάθησε ο Πρίγκηπας Μύσκιν, στον Ηλίθιο, να σώσει την Αναστάσια Φιλίποβνα απ΄ την παγίδα της, την κατάθλιψη; Πώς απέτυχε; Πώς έπεσαν επάνω του όλοι τους επιμένοντας στις δικές τους επιλογές του πλούτου και της γλυκιάς ζωής;

Πώς η αγάπη του ωραίου μας σώζει; Τι διαφέρει η αγάπη του ωραίου από κάθε άλλη αγάπη; Ο Ντοστογιέφσκυ πιστεύει ότι κόλαση είναι να μην μπορούμε να αγαπήσουμε. Η ομορφιά είναι η μόνη που ενεργοποιεί τα σπέρματα της αγάπης, που ο Θεός έβαλε μέσα στον κάθε άνθρωπο, χωρίς εξαίρεση, με την προτροπή να τα καλλιεργήσει. Ο Θεός θέλει από εμάς την συνέργειά μας στην αγάπη. Η αγάπη είναι δυναμική, ενεργητική.

Η διαφορά της αγάπης του ωραίου από όλες τις αγάπες είναι ότι η αγάπη του ωραίου είναι εφικτή στον καθένα από εμάς. Η αγάπη του ωραίου είναι εφικτή σε όλους γιατί είμαστε ισότιμα όντα και συστέλλουμε ή διαστέλλουμε την συνειδητότητά μας κατά βούλησιν.

Πόσο δύσκολο είναι να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του, όταν δεν το θέλει! Τι τραγωδίες πρέπει να συμβούν για να γίνει κανείς ταπεινός δούλος του Θεού. Όταν κανείς μόλις που δίνει την καρδιά του σ’ αυτούς που τον αγαπούν, πόση αγάπη έχει ο Ιησούς για τον καθένα από εμάς, που υπέστη σταυρικό θάνατο για την σωτηρία μας από την δουλεία των ανθρώπων;

Είναι οι νεκροί κατά την Ορθόδοξη Διδασκαλία ασώματα πνεύματα;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Κατά την Ορθόδοξη Διδασκαλία, οι νεκροί δεν είναι ασώματα πνεύματα, όπως στις άλλες θρησκείες γι' αυτό και δεν πιστεύουμε στην μετενσάρκωση. Κατά την Ορθόδοξη Διδασκαλία το μόνο ασώματο Ον είναι ο Θεός. Όλα τα άλλα όντα, ακόμα και οι Άγγελοι, έχουν σώματα.

Οι Άγγελοι λέγονται Ασώματοι διότι τα σώματά τους διαφέρουν από τα γήινα σώματα. Σε σύγκριση όμως με το Θεό και οι Άγγελοι και οι νεκροί μέχρι την γενική Ανάσταση, δεν είναι ασώματοι.

Άλλωστε η Ορθόδοξη Πίστη, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο ότι ο Θεός έχει για τους ανθρώπους πολλά σώματα (μοναί, κατοικίες) αναρεί τον ισχυρισμό ότι οι ψυχές των ανθρώπων με τον σωματικό θάνατο είναι "ασώματα πνεύματα".

Η πλανεμένη αυτή αντίληψη αντίκειται επίσης στην πίστη ότι είναι αδιανόητος ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα, αφού άνθρωπος είναι αδιαχώριστη ενότητα ψυχής και σώματος είτε εν ζωή είτε στην κατάσταση του θανάτου.

Διαφορετικά θα πιστεύαμε ότι ο άνθρωπος μετά τον σωματικό του θάνατο, παύει να είναι άνθρωπος. Όμως οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας και η ίδια η Γραφή μας βεβαιώνουν ότι ο άνθρωπος και μετά τον θάνατό του παραμένει άνθρωπος και μάλιστα με πλήρη διαύγεια (βλ.Παύλου Ευδοκίμωφ, Ορθοδοξία), και δεν γίνεται άλλο ον , ασώματο, που όπως είπαμε δεν υπάρχει τέτοιο όν, γιατί το μόνο ασώματα, αγέννητο, άναρχο Ον είναι ο Θεός.

moschoblog.blogspot.com

Ποιοί είμαστε;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

        Κάποτε ονόμαζαν τους ανθρώπους «ψυχές». Δεν ξεχώριζαν το πνεύμα από το σώμα. Έλεγαν π.χ. σ’ αυτό το χωριό κατοικούμε 10 ψυχές. Δεν έλεγαν κατοικούμε 10 άνθρωποι. Εννοούσαν «ψυχή» το πνεύμα και το σώμα ως ενιαίο. Δεν ξεχώριζαν το σώμα από το πνεύμα. Και το σώμα και το πνεύμα είναι ένα, η ψυχή. 

      Οι Πατέρες της Εκκλησίας παρομοιάζουν την ψυχή και το σώμα σαν το αναμμένο σίδερο, στο οποίο δεν χωρίζεται η φωτιά από την ύλη. Αυτό σημαίνει ότι απέδιδαν μεγάλο σεβασμό στο σώμα, όπως και στο πνεύμα. Δεν θεωρούσαν το σώμα κατώτερο από το πνεύμα, αφού δεν το ξεχώριζαν από το πνεύμα ούτε την σωματική εργασία την θεωρούσαν κατώτερη από την «πνευματική» εργασία. Ούτε θεωρούσαν τα επαγγέλματα τα χειρωνακτικά κατώτερα από τα επαγγέλματα τα «πνευματικά».

       Η αντίληψη αυτή πηγάζει από την Διδασκαλία του Χριστού: «Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (εγώ και ο πατέρας είμαστε ένα). Πηγάζει επίσης από την πίστη στην Ανάσταση του Χριστού. Πιστεύω στην Ανάσταση του Χριστού σημαίνει ότι πιστεύω ότι ο Ιησούς ανελήφθη με το σώμα Του στον ουρανό, ότι στο Χριστό δεν ξεχώρισε με το θάνατό Του το «αναμμένο σίδερο», σε φωτιά και ύλη, διότι ο Χριστός έλαβε το ανθρώπινο σώμα και το εξαγίασε. Το ίδιο παραλαμβάνουν οι πιστοί τα εξαγιασμένα σώματά τους και αφήνουν στη γη τα γήινα σώματά τους. Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Ιησού: «εν τω οίκω του πατρός μου πολλαί μοναί εισίν». «Μοναί» είναι τα εξαγιασμένα σώματα των Αγίων. Η ψυχή με τον θάνατο δεν μένει γυμνή, γιατί δεν υπάρχει ψυχή χωρίς το σώμα. Ψυχή και σώμα είναι ένα.

       Το ενιαίο της ψυχής και του σώματος συνάγεται επίσης από τους λόγους του Κυρίου: «εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ , καν αποθάνη ζήσεται. Και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα» (Ιωάν. ια΄, 25,26)

Πάμε μια βόλτα στις πηγές της σοφίας;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

        Σύμφωνα με το Ιερό Ευαγγέλιο η ζωή του ανθρώπου είναι δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Το Σύμβολο της Πίστεως αποκαλεί το Άγιο Πνεύμα «ζωοποιό» και εννοεί ότι η ζωή του ανθρώπου είναι το Άγιο Πνεύμα. Όταν φεύγει Αυτό από τον άνθρωπο, ο άνθρωπος νεκρώνεται. Η Γραφή λέει πως «ο άνθρωπος εν εικόνι διαπορεύεται» και εννοεί ότι ο άνθρωπος σχηματίζει μια εικόνα για την ζωή και για τον κόσμο και με αυτήν ζει και πορεύεται.

      Η εικόνα του για τον κόσμο είναι το νόημα της ζωής του και με αυτό το νόημα γνωρίζει τον εαυτό του. Αν ξεχάσει το λόγο που ζει θα χαθεί γιατί ο κόσμος φθείρεται και η επιθυμία του μαζί. «Παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου και η επιθυμία αυτού», γιατί φθείρεται η εικόνα του κόσμου και η επιθυμία του. Ο Σωκράτης βλέπει καθαρά που καταντάει ο άνθρωπος, που αρνείται να γνωρίσει τον εαυτό του και γίνεται ένα με τον υλικό κόσμο. Δεν λειτουργεί , λέει, η δημοκρατία, αν ο πολίτης δεν αυτοσυγκρατείται. 

      Τι σημαίνει αυτοσυγκράτηση; Ένα παράδειγμα αυτοσυγκράτησης είναι αυτό του Οδυσσέα. Ο Οδυσσέας είχε στο νου του την πατρίδα και συγκρατούσε τον εαυτό του και δεν τον άφηνε να παραδίδεται στη μοίρα του χωρίς αντίσταση. Όταν είδε ότι δεν μπορούσε να αυτοσυγκρατηθεί δέθηκε στο κατάρτι.

     Ο Όμηρος που είναι ο Οδυσσέας και τα ομηρικά έργα η αυτοβιογραφία του , δεν λυπάται θυσίες και κόπους, για να διατηρεί πάντοτε ζωηρή την εικόνα της πατρίδας στην μνήμη του. Οι σύντροφοί του, που ο Όμηρος τους ονομάζει νήπιους (νήπιος είναι αυτός που δεν γνωρίζει τον λόγο που ζει, που δεν έχει νόημα η ζωή του), ζητούν απ΄ τον Οδυσσέα να τους αφήσει να ζουν στο νησί των Λωτοφάγων, δηλαδή στη λήθη. Οι Λωτοφάγοι τρέφονταν με τους γλυκούς καρπούς του λωτού που ναρκώνουν το νου και την καρδιά κι ο άνθρωπος παραδίδεται στην λαγνεία.

       «Είσαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό σου και με εμάς», λένε στον Οδυσσέα οι σύντροφοί του. Ας μείνουμε εδώ που έχουμε όλες τις υλικές ανέσεις και να μην «παλαμοδέρνομε» με τα κύματα της θάλασσας. Ας αφεθούμε στην γλυκιά ζωή κι ας ξεχάσουμε την πατρίδα.

      Ο Οδυσσέας αντίθετα με τους συντρόφους του, έχει πάντα στο νου του την πατρίδα. Την βλέπει καθαρά μέσα του. Η καρδιά του είναι καθαρή από αλλότριους λογισμούς. «Και τον καπνό από τα τζάκια των σπιτιών της πατρίδας να δω να ανεβαίνει στον ουρανό κι ας πεθάνω», λέει. Τόσο μεγάλη είναι η επιθυμία του και η καθαρότητα της μνήμης του. 

      Το ίδιο κι ο Δαβίδ παρακαλεί το Θεό, να τον βοηθήσει να έχει καθαρή μνήμη (καρδιά) για να κατοικεί μέσα της η χάρη του Θεού, το Πνεύμα που δίνει ζωή. «Καρδίαν καθαράν κτίστον εν εμοί ο Θεός και Πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου» γράφει στον 50ό ψαλμό του, τον λεγόμενο ψαλμό της μετανοίας.

Το όνομα κι η αίσθηση της παρουσίας

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

        Το όνομα κανονικά είναι συνδεδεμένο με την αίσθηση της παρουσίας του ανθρώπου. Κάθε φορά που μνημονεύουμε το όνομα κάποιου γνωστού μας , πρέπει να νιώθουμε και την παρουσία του, αλλά αυτό δεν συμβαίνει.

        Δεν συμβαίνει γιατί αφήσαμε το όνομά μας να μην έχει καμία έννοια και να είναι ένας απλός ήχος και μάλιστα χωρίς νόημα και αίσθημα. Κι ο ήχος μπορεί να εκφράσει ένα νόημα. Όπως όμως χρησιμοποιούμε τα ονόματα χωρίς αίσθημα, είναι επόμενο, να είναι για μας ένας .ήχος.

      Δεν είναι το ίδιο , αν θυμηθείς τα λόγια της μητέρας σου, που σου τα ψιθύρισε με αγάπη. Μια παροιμία λέει "μόνο ό,τι λέγεται με αγάπη θ' ακουστεί". Τα λόγια αυτά μόλις τα προφέρεις είναι σίγουρο ότι θα νιώσεις την παρουσία της, πιο δυνατή, ,πιο καθαρή, πιο ζωντανή, από ότι θα την νιώσεις προφέροντας το όνομά της.

       Σαν να το ήξερα αυτό πριν το συνειδητοποιήσω , όπως τώρα που πρόλαβα να ζητήσω απ΄ την μητέρα μου, όταν πλησίαζε το τέλος της , να μου πεί μια φράση που να συνδέεται με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, τον παππού και την γιαγιά.

       -Πες μου μια φράση τους χαρακτηριστική του παππού, είπα στην μητέρα μου.

      -Κάποιος του είπε μια φορά για να τον πειράξει "μπαρμπα Αγγελάκη, είσαι φτωχός παρόλο που πήγες τρεις φορές στην Αμερική".

      -Δεν είμαι του απάντησε . Φτωχός είναι ο διάβολος".

      -Κι η γιαγιά;

      -Η γιαγιά επαναλάμβανε πάντα τα λόγια "όλα με το καλό, παιδί μου. Όλα με το καλό.¨"

Τώρα όταν λέω "φτωχός είναι ο διάβολος" ή "όλα με το καλό" , νιώθω την παρουσία τους σαν να είναι κι οι δυο μπροστά μου και τους βλέπω καθαρά.

Η ύπαρξη του Κακού ως επιχείρημα του αθεϊσμού

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ο αθεϊσμός χρησιμοποιεί την ύπαρξη του κακού ως απόδειξη ότι ο Θεός δεν υπάρχει. Χριστός και Παναγιά, με τόση γνώση που κατέχει ο κόσμος, πώς μπορεί να αγνοεί μερικά απλά όσο και ουσιώδη πράγματα;

Η ύπαρξη του Κακού αποδεικνύει ότι υπάρχει ο Θεός , όχι ότι δεν υπάρχει. Αν και αυτοί που ζητούν αποδείξεις για να πειστούν για την ύπαρξη του Θεού, δεν θα πειστούν ακόμα κι αν λάβουν τις αποδείξεις που ζητούν. Δεν θα πειστούν γιατί δεν θέλουν πειστούν. Γι΄ αυτούς ισχύει το «ουκ αν με πείσης κι αν με πείσης».

Για να πειστεί κανείς, αν θέλει να πειστεί, ότι ο Θεός υπάρχει, αρκεί να κοιτάξει τον εαυτό του. Θα διαπιστώσει, ότι αν και είναι αμαρτωλός , ο Θεός του επιδαψιλεύει την χάρη Του!

Μιμητική επιθυμία και μαζική βία

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Αν επιθυμείς κάτι που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν, τί βρίσκεις σ' αυτό, μπορεί να σ' ερωτήσουν ,"τί σ' αρέσει σ' αυτό το πράγμα;".

- Γιατί είναι περίεργοι να μάθουν τί  αρέσει σε κάποιον ένα πράγμα, που αυτοί δεν το βρίσκουν ενδιαφέρον;

-Είναι περίεργοι να μάθουν τί σ' αρέσει, για να μιμηθούν την επιθυμία σου. Ο πίθηκος είναι μιμητικός ίσως περισσότερο κι από τον άνθρωπο. Δυο πίθηκοι περπατούν στο δάσος και βλέπουν μπροστά τους ένα καρύδι (οι πίθηκοι τρελαίνονται για τα καρύδια). Ας υποθέσουμε ότι ο ένας από τους δύο δοκίμασε ποτέ καρύδι ούτε είδε κανέναν να τρώει καρύδια. Αυτός δεν δείξει ενδιαφέρον για το καρύδι. Ο άλλος πίθηκος δεν ξέρει, την άγνοια του συνοδοιπόρου του και στέκεται και το κοιτάζει γιατί φοβάται, αν το πάρει θα γίνει μεγάλη μάχη μεταξύ τους , για να το πάρει ο νικητής. Έτσι δεν το πειράζει κανείς.

Έως εδώ δεν υπάρχει μιμητική επιθυμία, κανένας από τους δυο δεν μιμείται την επιθυμία του άλλου και η κατάσταση είναι ειρηνική. Αν όμως υπάρξει μιμητική επιθυμία ή θα ισχύει ο Γιάννης φοβάται το θεριό και το θεριό το Γιάννη, και θα μένουν κι οι δυο ακίνητο μπροστά σ' ένα καρύδι, σαν τον γάϊδαρο που έχοντας μπροστά δύο ίδιες μπάλες άχυρο και μην μπορώντας να διαλέξει ποιά απ΄ τις δυό θα φάει, κινδύνεψε να πεθάνει από την πείνα.

Η μίμηση της επιθυμίας κάποιου (μιμητική επιθυμία) είναι κατά τον Γάλλο φιλόσοφο Ρενέ Ζιράρ, η αιτία της μαζικής βίας.

-Αν δεν μιμούμασταν τις επιθυμίες των άλλων, αν δεν είχαμε μιμητικές επιθυμίες, δεν θα υπήρχε μαζική βία; Αυτό υποστηρίζει ο Ρενέ Ζιράρ στο βιβλίο "Κεκρυμμένα από καταβολής", Εκδόσεις Μαρή.

- Τί είναι μαζική βία και πώς την συνδέει ο Ζιράρ με την μιμητική επιθυμία;

-Μαζική είναι η βία την οποία κολλάει ο ένας με τον άλλον και μεταδίδεται σε όλους.

-Πώς μεταδίδεται;

- Όπως γινόταν πάντα από την αρχή του κόσμου, όταν ο άντρας γύριζε με ένα ρόπαλο στο χέρι, κι όταν έβλεπε μια ωραία γυναίκα μπροστά του , μιμούνταν την επιθυμία του άντρα της γι' αυτήν , του έσπαζε το κεφάλι και του την έκανε δική του.

-Έτσι συνδέει ο Ζιράρ την μιμητική επιθυμία με την μαζική βία; --

-Κάπως έτσι. Άλλωστε οι άνθρωποι αλλάζουν εξωτερικά. Ο εσωτερικός άνθρωπος δεν διαφέρει και πολύ από τον πρωτόγονο. Απόδειξη ότι και στους αιώνες του πολιτισμού οι εξοντωτικοί πόλεμοι εξακολουθούν να υπάρχουν

Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

«Σ’ αυτόν τον φευγαλέο κόσμο που μοιάζει με όνειρο,
Το να βρεθεί κανείς στη μίζερη θέση, να κάνει μόνο
Δυσάρεστα πράγματα, είναι βλακεία.»
Τ. Γιαμαμότο

Το μεγάλο προνόμιο των ανθρώπων που γλεντούν, είναι ότι αποκτούν προοπτική για να κάνουν χιούμορ. Τίποτε δεν είναι πιο μάταιο από μια ζωή δίχως την αίσθηση του χιούμορ. Η καρδιά μας δεν είναι παράθυρο κλειστό.

-Ακολούθησέ με, είπε ο Χρίστος, για να δεις τι θα πει γλέντι και τι θα πει φιλοξενία.

Ο Άρης και ο Κώστας με την κιθάρα στο χέρι δεν δείχνουν καμία έκπληξη, για την απροσδόκητη πρόσκληση. Είναι μυημένοι στις αυθόρμητες αυτές συνάξεις των φίλων στο όμορφο σπίτι του κυρ Θανάση, στο χωριό. Η κυρία Κούλα έχει έτοιμους μεζέδες (κεφτεδάκια, ολόδροσες σαλάτες, διάφορα τυριά…). Η ρακή για την οποία δικαίως σεμνύνεται ο κυρ Θανάση ότι την παρασκευάζει ο ίδιος για τους φίλους του.

-Γι΄ αυτό είναι τόσο καλή, του λέω. Είναι φτιαγμένη με αγάπη.

-Πιες όσο θες. Την άλλη μέρα δεν θα νιώθεις βαρύς, λέει ο κυρ Θανάσης.

Ο πρόσχαρος οικοδεσπότης δέχεται τους φίλους του και τους ασπάζεται στο μάγουλο σταυρωτά. Δείχνει το μεγάλο τραπέζι δίπλα στο παράθυρο που βλέπει στον δενδρόκηπο. Η κυρία Κούλα στρώνει στη στιγμή το καθαρό τραπεζομάντιλο και φέρνει τα πρώτα πιάτα με τους μεζέδες. Ανοίγει κατόπιν το παράθυρο και ο κήπος μπαίνει στο σαλόνι.

-Ο κόσμος όλος είναι κλειστά παράθυρα, αναφωνεί ο Χρίστος, που έχει κατεβάσει μερικά ποτήρια ρακή.

-Γεια σου παγκοσμιοποίηση. Να τα γράψεις όλα αυτά και να βάλεις τίτλο «Παράθυρα κλειστά» λέει σε μένα. « Είμαστε όλοι παράθυρα κλειστά, εννοώ την καρδιά μας.»

Οι άνθρωποι πιστεύουν στη δύναμη του λόγου. Πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος, αν βρει ένα καλύτερο μέλλον.

-Να τα γράψεις όλα, με παρότρυνε κάποιος πανεπιστημιακός γιατρός (Επιμελητής του Κεντρικού Νοσοκομείου στη Θεσσαλονίκη), όταν ως φοιτητής νοσηλευόμουν εκεί σ’ ένα θάλαμο που έφταναν έως εκεί τα βρώμικα νερά από τις τουαλέττες, όταν πλημύριζαν. Η πληγή μου είχε μολυνθεί.

Γράφουμε κείμενα με υπαινιγμούς γιατί θέλουμε ο αναγνώστης να κάνεις τις δικές του σκέψεις. Δεν είμαστε συμβατικά κοινωνικοί. Είμαστε εκ φύσεως κοινωνικοί, όπως λέει ο Αριστοτέλης. Η ανάγκη της επικοινωνίας είναι μέσα στη φύση μας. Ότι ο κόσμος υπάρχει για να μπει σ’ ένα βιβλίο, δεν είναι απλά ένα σχήμα λόγου ή μια φράση, που ακούγεται καλά. Η ίδια η ζωή ζητεί να εκφραστεί. Με συγκινεί κάθε φορά η προτροπή να γράψω, επειδή ξέρω από ποια ακαταμάχητη ανάγκη, θέλουμε να γραφτεί κάτι. Ακούμε συχνά γνωστούς και αγνώστους, να μας προτρέπουν να γράψουμε για κάποιο πράγμα. «Να το γράψεις αυτό. Να το γράψεις το άλλο». Μια μέρα στην οδό Κούμα ένας νεαρός καθώς περνούσε δίπλα μου είπε, «Γράψτα όλα».

Αυτό το όμορφο πρωινό στο χωριό Καλαμάκι, αξίζει να περάσει στη λογοτεχνία. Είναι πρωί της Κυριακής. Σιγανή, ανοιξιάτικη βροχή πέφτει επάνω στα δέντρα, στο πράσινο και στα λουλούδια του κήπου.

Η μόνη χαρά του παππού μου

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

       Οι άνθρωποι στις σύγχρονες πόλεις ζουν σαν τους φυλακισμένους που περιμένουν πότε θαρθεί η μέρα κι η ώρα του επισκεπτηρίου, για να δουν τα πρόσωπα αυτά που τους δίνει χαρά να τα βλέπουν. Αν το στερηθούν κι αυτό, δεν θα έχουν να περιμένουν τίποτε, παρά μόνο την μέρα εκείνη που θα βγουν απ΄ τη φυλακή τους.
      Ο παππούς  μου Αγγελάκης Κοτίτσας  απ΄την Δεσκάτη Γρεβενών,   ήταν ένας πρόσχαρος άνθρωπος. Του άρεσε να ζει με τους άλλους και να προσφέρει. Πήγε τρεις φορές στην Αμερική, αλλά δεν έγινε πλούσιος Ελληνοαμερικάνος. Παρέμεινε φτωχός. Όταν για να τον πειράξει κάποιος του είπε "Μπαρμπαγγελάκη, τρεις φορές πήγες στην Αμερική κι έμεινες φτωχός" , απάντησε: Δεν είμαι φτωχός. Φτωχός είναι ο διάβολος", εννοώντας ότι είναι πλούσιος  σε χαρίσματα του Θεού.
     Κάποτε ο παππούς ήρθε να μείνει με την κόρη του στη Λάρισα. Άφησε τους φίλους του, το σπίτι του, τον κήπο του, τα μελίσσια του, τις ασχολίες του, κι ήρθε στη Λάρισα, όπου δεν γνώριζε κανέναν. Η μόνη του χαρά ήταν να πηγαίνει μακριά, στο άλλο άκρο της πόλης, στο πρακτορείο Κοζάνης, στη γέφυρα του Πηνειού, για να δει κανέναν πατριώτη. Ήταν το μόνο που του έδινε χαρά και περίμενε πότε θαρθεί η ώρα να πάει στο πρακτορείο.
     Οι άνθρωποι της σημερινής εποχής, που δεν βλέπουν στα πράγματα, παρά μόνο την χρησιμότητα , δεν καταλαβαίνουν γιατί ο παππούς μου, έκανε τόσο δρόμο, για να δει κάποιον πατριώτη. Δεν καταλαβαίνουν τί έχει να κερδίσει από τη θέα ενός προσώπου. Ο παππούς μου δεν σκεφτόταν τί έχει να κερδίσει από κάθε πράγμα. Απλώς ήθελε να νιώσει καλύτερα.
     Τη μέρα που  κάποιος γνωστός μου πήρε σύνταξη κι έφυγε απ΄ τη δουλειά του, ήρθαν στο γραφείο του οι συνάδελφοί του για να τον χαιρετίσουν και για να του εκφράσουν την λύπη τους, που φεύγει. Μερικοί συνήθιζαν να περνούν απ΄ το γραφείο του σχεδόν κάθε μέρα, μόνο και μόνο, για να τον ιδούν. Αυτοί λυπούνταν πραγματικά που θα έφευγε και θα τους έλειπε η επίσκεψή τους στο γραφείο του. Ο Δημήτρης, ο ειρηνοδίκης απ΄ την Κύπρο, του είπε με δακρυσμένα μάτια, "Όταν σε βλέπω, ξεκουράζομαι".

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ερώτηση: Τί να κάνουμε για να μην μας ακινητοποιεί ο φόβος;
Απάντηση: Να πιστεύουμε στον Κύριο Ιησού ότι μας φυλάει από κάθε κακό. Ο Ιησούς εξαγόρασε με το αίμα του την ελευθερία μας από την καταπίεση των ανθρώπων, Πέθανε επάνω στον σταυρό για τον καθένα από μας για να μας ελευθερώσει από την δουλεία των ανθρώπων.

Ερ. Τί σημαίνει ότι η πίστη στο Χριστό θα μας φυλάει από το φόβο; Τί Ο φόβος μας παγώνει και μας ακινητοποιεί. Τί να κάνουμε για να μην μας ακινητοποιεί ο φόβος;
Απ. Ο Περσέας έκοψε το κεφάλι της Μέδουσας. Για να μπορέσει να την πλησιάσει, χωρίς να τον ακινητοποιήσει, δεν την κοίταζε κατά πρόσωπο, αλλά την κοίταζε μέσα από τον καθρέφτη της ασπίδας του.

Ερ.Τί σημαίνει αυτό για μας την σημερινή εποχή;
Απ. Σημαίνει να αλλάξουμε τον τρόπο που κοιτάζουμε αυτό που μας φοβίζει. Η δική μας ασπίδα είναι ο Ιησούς Χριστός. Δεν κοιτάζουμε αυτό που μας φοβίζει με τις δικές μας δυνάμεις, αλλά το κοιτάζουμε μέσα από τις δυνάμεις του Κυρίου Ιησού.

Ερ.Τί σημαίνει ότι κοιτάζουμε με τις δυνάμεις του Ιησού, αυτό που μας φοβίζει;
Απ. Σημαίνει δεν φοβούμαστε γιατί είμαστε δυνατοί, αλλά γιατί είναι δυνατός Αυτός που μας αγαπάει. Ο Κύριος μας προστατεύει από την κυριαρχία του σκότους μέσα μας. (Αρνητικό ασυνείδητο)

Έβλεπα μπροστά μου πάντα τον κύριό μου,για να μη σαλευθώ. (Δαβίδ)


.

ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ Η ΘΛΙΨΗ;

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Η ψυχή είναι ευαίσθητη όπως το σώμα κι ακόμα περισσότερο. Η ψυχή είναι σαν την κόρη του οφθαλμού. Όταν μπει το παραμικρό ξένο σώμα την ερεθίζει και δεν το αντέχει μέχρι να βγει από εκεί.

Θλίψη στην ψυχή προκαλούν τα ξένα σώματα μέσα στην ψυχή που την ερεθίζουν και μόνο όταν βγουν από εκεί ησυχάζει, αλλιώς υποφέρει.

Πώς θεραπεύεται η ψυχή από την θλίψη της; Πώς βγαίνουν τα ξένα σώματα από την ψυχή; Τα ξένα σώματα βγαίνουν κι η ψυχή θεραπεύεται με την νηπτική παράδοση της Ορθοδοξίας, η οποία είναι η μόνη που διαφυλάττει ακέραιο τον θησαυρό της Διδασκαλίας του Χριστού.

Η ψυχανάλυση είναι μια μέθοδος θεραπείας της ψυχής από την θλίψη της, η οποία όμως στην πράξη, είναι ανεφάρμοστη και τα αποτελέσματά της πενιχρά όπου επιτυγχάνει για τον λόγο, που συνοπτικά θα εκθέσουμε πιο κατω.

Θυμάστε τον παιδικό μύθο, που έβαλαν στοίχημα ο ψυχρός αέρας με τον θερμό ήλιο, ποιός μπορεί να βγάλει το παλτό κάποιου ανθρώπου; Όταν ο ψυχρός αέρας φύσηξε, ο άνθρωπος έσφιξε το παλτό του επάνω του ακόμα περισσότερο και στάθηκε αδύνατο να του το βγάλει. Ψυχρός αέρας είναι η ψυχανάλυση, η οποία φυσάει επάνω στην ευαίσθητη ψυχή, για να της βγάλει το ξένο σώμα που προκαλεί την θλίψη της.

Ύστερα βγήκε ο ήλιος που θέρμανε τον άνθρωπο, κι έβγαλε μόνος του το παλτό του.

moschoblog.blogspot.com

ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΜΟΙΑΖΟΥΝ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Γράφει κάπου ο Νίκος Καζαντζάκης για δύο Κρητικούς που βλέπουν κάποιον να περνάει στο δρόμο και λένε: "Τί όμορφος που είναι. Να τον σκοτώσουμε."

«Τόσο πολύ μας ενοχλούν εκείνοι που δεν μας μοιάζουν». Με αυτά τα λόγια σχολιάζει σε κάποιο δοκίμιό του (δοκιμή) ο Σεφέρης ένα περιστατικό που συνέβη εις βάρος του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου. Κάποιοι τράβηξαν την σκάλα όταν ο Θεόφιλος ήταν ανεβασμένος στον τοίχο, με αποτέλεσμα να πέσει και να τσακιστεί. Ο λόγος: ο Θεόφιλος δεν τους έμοιαζε. Είπαν μέσα τους, γιατί αυτός δεν μας μοιάζει; Ας του τραβήξουμε την σκάλα να τσακιστεί.

Το άθλιο αυτό περιστατικό συνέβη έναν αιώνα πριν. Ο κόσμος τότε είχε περισσότερο θάρρος απ’ τον σημερινό. Τώρα σκοτώνουν ηθικά.

Οι στωικοί, διέφεραν από τους ανθρώπους της εποχής τους, βασική τους αρχή ήταν να ανέχονται αυτούς που δεν καταλάβαιναν και να απέχουν από αυτούς. Ανέχου και απέχου.

Ο Ιησούς διδάσκει την αγάπη. Να αγαπάμε αυτούς που μας καταδιώκουν. Δεν ξέρουν τί κάνουν. Οι πιστοί γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς έχυσε το αίμα του επάνω στο σταυρό για να ελευθερώσει τον άνθρωπο. "Τιμής ηγοράσθητε, μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων.", γράφει ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τους Κορινθίους. Δεν ξαναγινόμαστε δούλοι στους ανθρώπους. Προσευχόμαστε υπέρ αυτών. Για την λύπη που νιώθουμε,  ο Θεός να επιδαψιλεύει σ’ αυτούς τις ευεργεσίες Του.

Η νήψη και η απώθηση

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

       Η λέξη "νήψη" προέρχεται από το ρήμα "νήφω", που σημαίνει "είμαι ήσυχος, νηφάλιος". Η Γραφή λέει πώς να κάνουμε "νήψη". Νήψη κάνουμε όταν προσέχουμε μέσα στην καρδιά μας , να μην γεννιούνται "αργοί λόγοι", όπως λέει επί λέξει και εννοεί τις μάταιες επιθυμίες. Προσέχουμε στην καρδιά να μην γεννιούνται μάταιες επιθυμίες. Η λαϊκή έκφραση για την νήψη είναι τα λόγια "μην βάζεις καρδιά στα πράγματα". Νήψη κάνουμε λοιπόν, όταν προσέχουμε να μην βάζουμε στην καρδιά μας μάταια πράγματα. Με ένα λόγο νήψη κάνουμε όταν είμαστε σε εγρήγορση. Αυτή είναι η Εντολή του Κυρίου "Γρηγορείτε και προσεύχεσθε ίναι μη εισέλθητε εις πειρασμόν".

      Το αντίθετο της "νήψης" μπορούμε να πούμε ότι είναι αυτό που με τους όρους της ψυχολογίας λεγεται "απώθηση". Απώθηση λένε οι ψυχολόγοι του βάθους είναι το να μην βλέπουμε την "σκιά " μας, η αυτο-ύπνωση. Απώθηση είναι να μην θέλουμε να γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Η γνώση του εαυτού μας παρομοιάζεται με φως. "Άστραψε φως και γνώρισε ο νιος τον εαυτό του", λέει ο στίχος του Σολωμού από το ποίημα "Ο Πόρφυρας".

       Αν ζούμε απωθητικά θα το ξέρουμε, από το ψυχολογικό φαινόμενο που λέγεται "προβολή". Κάποιος απωθούσε κάποια ενδόμυχη επιθυμία του να κλέβει και πρόβαλε την απωθημένη του επιθυμία στους άλλους, και τους έβλεπε όλους ως κλέφτες.

       Άλλη ένδειξη ότι δεν κάνουμε νήψη, αλλά απωθούμε την "σκιά" μας είναι η καχυποψία. Ο καχύποπτος μοιάζει με τον υπνωτισμένο, που δεν έχει άμεση επαφή με την πραγματικότητα. Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, "βλέπομεν γαρ άρτι εν εσόπτρω δι' αινίγματι", δηλαδή δεν έχουμε τώρα άμεση επαφή με τα πράγματα και τα πρόσωπα., αλλά είναι σαν να βλέπουμε μέσα σε καθρέφτη.

Η εκλεπτυσμένη συνείδηση κι ο Φρόϊντ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

     Αν δεν έχεις οδυνηρές αναμνήσεις κι αν δεν έρχονται στο μυαλό σου ποτέ "μαύρες σκέψεις", δεν νομίζω ότι σε ενδιαφέρουν τα όσα γράφουμε εδώ, ευγενικέ αναγνώστη. Η κεντρική ιδέα που αναπτύσσουμε εν συντομία στο παρόν δοκίμιο είναι η "εκλεπτυσμένη συνείδηση". Τί σημαίνει "εκλεπτυσμένη συνείδηση" και πώς μπορούμε να την αποκτήσουμε, αυτό είναι το θέμα μας.

Η "εκλεπτυσμένη συνείδηση" έχει να κάνει με τις οδυνηρές αναμνήσεις και με τις "μαύρες σκέψεις". Είναι ενδιαφέρον να ξέρουμε, αν μπορούμε και πώς να ελευθερωθούμε απ΄ τις οδυνηρές αναμνήσεις μας.

    Στην προσπάθειά μας να μάθουμε αν θεραπεύονται και πως οι οδυνηρές αναμνήσεις με έκπληξη διαπιστώσαμε πως οι οι απλοί άνθρωποι, χωρίς να έχουν διαβάσει ποτέ τον Φρόϊντ, ακολουθώντας το παράδειγμα των προγόνων τους πηγαίνουν στην εκκλησία και ειρηνεύουν με τον εαυτό τους, χωρίς να διακατέχονται από υπερηφάνεια και εγωισμό.

      Όσα διαδραματίζονται στην εκκλησία είναι αποτύπωση των γεγονότων που σημαδεύουν την πορεία της ανθρώπινης ψυχής προς τη σωτηρία της από τα πάθη, τις οδύνες και τα βάσανα. Δεν είναι απλές θεωρίες ή κηρύγματα, αλλά είναι σαν ένα δράμα στο οποίο συμμετέχουν όλοι και μέσα απ΄ τις συμβολικές πράξεις του γνωρίζουν στην πράξη την αλήθεια του Ευαγγελίου, η οποία τους θεραπεύει σιγά σιγά απ΄ τις οδυνηρές αναμνήσεις και τους προστατεύει απ΄ το ασυνείδητό τους.

     Ακόμα κι ο πιο απλός πιστός γνωρίζει στην πράξη αυτό που δυσκολεύεται κανείς να καταλάβει μέσα απ΄ τα βιβλία, γνωρίζει τα εξής δύο πράγματα για την θεραπεία των αναμνήσεων: Πρώτον ότι η πίστη στον Ιησού προστατεύει τον άνθρωπο απ΄ το ασυνείδητό του και δεν τον αφήνει να κλονιστεί και δεύτερον ότι οι οδυνηρές αναμνήσεις τους ανθρώπου, ενώ ουδέποτε εξαλείφονται εντελώς, ωστόσο μπορούν να θεραπευτούν ώστε να μην μας πληγώνουν. Τις θυμούμαστε αλλά χωρίς οδύνη.

       Κάποτε στην εκκλησία του παλιού νεκροταφείου έκανα την εξής ερώτηση σε μια γριά γυναίκα που έστεκε στο διπλανό στασίδι, πώς μπορούμε να θεραπεύσουμε τις άσχημες εμπειρίες; Είναι άραγε καλός ο τρόπος να αποφεύγουμε με κάθε τρόπο να τις θυμόμαστε; Ο Θεός φωτίζει το νου μας, είπε η γυναίκα, κι αλλάζουμε τον τρόπο που τις βλέπουμε" Αλλάζουμε τον τρόπο που τις βλέπουμε. Τις βλέπουμε δηλαδή με το πνεύμα της διδασκαλίας του Χριστού, σύμφωνα με την οποία αγαπάμε ακόμα και τους εχθρούς μας κι αυτούς που μας στενοχωρούν.

       "Εκλεπτυσμένη συνείδηση" αποκτάμε όταν γνωρίζομε τον Ιησού και αναθεωρούμε τις αναμνήσεις μας υπό το πνεύμα της διδασκαλίας Του. Ακόμα κι οι πιο οδυνηρές αναμνήσεις μας δεν μας πληγώνουν όταν τις βλέπουμε με τα μάτια του ελέους και της συγχώρησης του Ιησού. Αυτό σημαίνουν τα λόγια "δε ζω εγώ, ζη μέσα μου ο Χριστός". 

       Στην αναθεώρηση των αναμνήσεων συμβάλλει η εξομολόγηση και η ψυχανάλυση του Φρόϊντ. Η κύρια διαφορά μεταξύ τους είναι ότι στην εξομολόγηση γίνεται σεβαστός ο άνθρωπος κι η ελευθερία του, γι΄ αυτό και απαιτείται η ενεργητική συμμετοχή του, ενώ στην ψυχανάλυση ο άνθρωπος περιέρχεται σε μια πλήρη παθητική (υπνωτιστική) κατάσταση και υποβάλλεται σε μια διαδικασία που μοιάζει με πλύση στομάχου!

moschoblog.blogspot.com

Ο αρχαίος φιλόσοφος Επιμενίδης και το πνευματικό θεμέλιο

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Ο αρχαίος σοφός Επιμενίδης, από την Κρήτη, ήταν "καθαριστής πόλεων". Αυτό το επάγγελμα δεν υπάρχει τώρα. Αφέθηκε στον καθένα από μας ο "καθαρισμός της πόλης του".

Απορώ όμως που πατούσε ο Επιμενίδης, για να καθαρίσει όλη αυτήν την κόπρο που συσσωρεύεται μέσα μας. Με τους συμπατριώτες του είχε βρει τον μπελά του. Δύσκολο να καθαριστεί ο Κρητικός από την φιλοκτημοσύνη του. "Κρήτες αεί ψεύσται, κακά θηρία, γαστέρες αργαί", γράφει ο Απόστολος Παύλος στην επιστόλή του προς τον Τίτο, επηρεαμένος από τον Επιμενίδη.

Το πνευματικό θεμέλιο για τον καθαρισμό του εαυτού αναζητούσε και ο Αρχιμήδης που αγαπούσε πάνω από όλα την εσωτερική ειρήνη του.Αν εύρισκα να πατήσω κάπου, έλεγε ο Αρχιμήδης, θα μετακινούσα τη γη. Αυτό το θεμέλιο είναι ο Ιησούς Χριστός. Κανένας δεν μπορεί να βάλει θεμέλιο άλλο, από αυτό που υπάρχει και που είναι ο Ιησούς Χριστός.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Οι άνθρωποι διακρίνονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες:

στην κατηγορία αυτών που ποτέ δεν χρησιμοποιούν τους άλλους ως μέσα για τους σκοπούς τους και στην κατηγορία αυτών που χρησιμοποιούν τους άλλους , ως μέσα για τους σκοπούς τους.

Θα ανήκεις στην πρώτη κατηγορία αν αγαπάς την ειλικρίνεια, μισείς την υποκρισία και έχεις άμεση επαφή με τους άλλους, διαφορετικά θ' ανήκεις στην δεύτερη κατηγορία.

Για να εκτιμήσεις πόσο σοβαρό είναι αυτό, να σκεφτείς ότι η ουσιαστική ιδιότητα του ανθρώπου, είναι αυτό ακριβώς, ότι δεν μπορεί κανείς να τον χρησιμοποιήσει ως μέσον, διότι ο άνθρωπος είναι αυτοσκοπός.

ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΘΕΑΤΡΟ;

Είναι η ζωή θέατρο; Ναι μερικές φορές είναι θέατρο και πρέπει να το παίζεις καλά, γιατί το θέατρο είναι παιγνίδι.

Γιατί το λέω αυτό; Το λέω γιατί πρέπει να έχεις μερικούς θεατρικούς ρόλους, να τους παίζεις για να μην στενοχωρείς ούτε τον εαυτό σου ούτε κανέναν άλλον.

Π.χ. μερικοί όταν αρχίσουν να μιλάνε, θέλουν και δεν μπορούν να σταματήσουν. Κι εσύ που τους ακούς θέλεις να τους σταματήσεις αλλά δεν μπορείς να το κάνεις χωρίς να τους προσβάλλεις

Τότε θα παίξεις ένα μικρό θέατρο. Θα υποκριθείς κάτι. Ο Τσέχωβ λέει να παίξεις τον άνθρωπο που έχει κατεπείγουσα ανάγκη, από χρήματα. Θα πεις λοιπόν, με όση πειθώ διαθέτεις.

-Καλά που σε βρήκα. Κι έλεγα ποιός θα με δανείσει...

Στο σημείο αυτό συνήθως παίζει κι ο άλλος κάποιον ρολάκι, και υποδύεται τον άνθρωπο που ξέχασε κάτι για να φύγει παίζοντας τον βιαστικό που τρέχει στο δρόμο.