«Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία,
ότι αυτοί τον Θεόν όψονται»
Ματθ.5,8
Αν κρίνουμε απ΄ τους λιγόλογους Σπαρτιάτες, οι πολλές οι σκέψεις είναι αρρώστια . Οι Σπαρτιάτες δεν μιλούσαν πολύ για δυο λόγους: 1) για να μην κάνουν πολλές σκέψεις και 2) για να αναγκάζουν τους άλλους να κάνουν πολλές σκέψεις.
Όταν ο Φίλιππος της Μακεδονίας τους έστειλε μια μεγάλη επιστολή, γεμάτη απειλές, για το τι θα τους κάνει, αν κατεβεί κάτω στην Πελοπόννησο και διαβεί τον Ισθμό, οι Σπαρτιάτες του απάντησαν με μια μόνο λέξη: «Εάν».
(Ακόμα κι αυτή την μονολεκτική απάντηση των Σπαρτιατών προς το βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο δεν θα την καταλάβει κανείς, αν δεν μιλάει Ελληνικά, ούτε το νόημά της θα κατανοήσει, αν δεν έχει λάβει Ελληνική μόρφωση. Ας μάθουν λοιπόν Ελληνικά οι Σκοπιανοί κι ας τύχουν Ελληνικής Παιδείας , αν τόσο πολύ θέλουν από Σλάβοι που είναι, να γίνουν Μακεδόνες).
Επίσης όταν ο Σπαρτιάτης στρατηγός Γύλιππος εξεστράτευσε εναντίον των Αθηνών, οι Αθηναίοι έστειλαν πρέσβεις και τον ρώτησαν , «τί θα μας κάνεις».Ο Γύλιππος είπε : «οι τέττιγγες αυτής χαμόθεν άσονται» (και τα τζιτζίκια θα τραγουδήσουν κατάχαμα).
Το δεινό ύφος είναι μεγάλη αρετή στο λόγο και στην Τέχνη γενικά. Στον κινηματογράφο π.χ. ή στην ποίηση η λιτή (υπαινικτική) έκφραση είναι ανώτερη απ΄ την ωμή αντιγραφή της πραγματικότητας. Κάποιος Ιάπωνας σκηνοθέτης του κινηματογράφου απέδωσε τον τρόμο του πολέμου, με το στιγμιαίο άκουσμα του καλπασμού των αλόγων των επιτιθεμένων ανδρών ή με τον επίσης στιγμιαίο ήχο των σπαθιών.
Τα αισθήματα του φόβου που κουβαλάμε μέσα μας, μας τρομάζουν περισσότερο από κάθε εξωτερική περιγραφή. Αυτός είναι ο λόγος, που η απειλή του αγνώστου μας προκαλεί μεγαλύτερο φόβο, απ΄ την απειλή του γνωστού. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, που κουβαλάει εντός του. Ανάμεσα στην κόλαση και στο άγνωστο προτιμάει την κόλαση, όταν είναι γνωστή. Η ψυχανάλυση σ΄ αυτό το απλό γεγονός στηρίζεται, στο ότι όταν το άγνωστο που μας προκαλεί φόβο και ταραχή γίνεται γνωστό χάνει τη δεινότητά του.
Τα σκυλιά που σύμφωνα με την αρχαία μυθολογία, φυλάγουν τις πύλες του Άδη, προστατεύουν τους ζωντανούς, απ΄ το φόβο να βλέπουν τους νεκρούς τους, να κυκλοφορούν ελεύθερα μαζί τους. Όταν εξαιτίας του Ηρακλή οι πύλες του Άδη έμειναν αφύλακτες βγήκαν οι νεκροί απ΄ τον κάτω κόσμο και κυκλοφορούν από τότε μαζί με τους ζωντανούς. Τόσο τρομερό είναι , θέλει να πει ο αρχαίος μύθος, να μη μας φυλάει ο Θεός απ΄ τον ίδιο τον εαυτό μας (ασυνείδητο).
Αυτό είναι το νόημα των στίχων του Ψαλμού του Δαβίδ, «προορώμην τον Κύριόν μου, ότι εκ δεξιών εστί, ίνα μη σαλευθώ», δηλαδή έβλεπα μπροστά μου τον Κύριό μου να στέκει στα δεξιά μου, δηλαδή να με προστατεύει, για να μην κλονιστώ).
Απ’ τους Σπαρτιάτες έμαθε ο κόσμος ότι ο λόγος , που είναι λιτός και σφιχτοδεμένος είναι δεινός, δηλαδή φοβερός. Γι’ αυτό είπαν την παροιμία , «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν). Τα λίγα λόγια (και οι λίγες σκέψεις) είναι σοφία. Το να μη σκέφτεσαι καθόλου, αυτό είναι ίδιον των τελείων. Το να μη σκέφτεσαι καθόλου δεν σημαίνει να είσαι απερίσκεπτος ή σκεπτικιστής.
Κανείς δεν μπορεί να σου περιγράψει την κατάσταση του ανθρώπου, ο οποίος απελευθερώθηκε απ΄ τους λογισμούς. Μόνον οι άγιοι φτάνουν σ΄ αυτήν την καθαρότητα της συνείδησης. Ο Κύριος αφιέρωσε έναν απ΄ τους μακαρισμούς Του στους καθαρούς στη συνείδηση, λέγοντας, ότι μόνον αυτοί θα δουν το Θεό».
"Ρεθεμνιώτικα Νέα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου