Μόσχος Λαγκουβάρδος, Πλούσιοι και φτωχοί

Η δυνατότητα διαφυγής από τους κινδύνους είναι το πιο σπουδαίο κριτήριο, για να διακρίνεις τους πλούσιους απ΄ τους φτωχούς . Ένας πλούσιος μπορεί να πάει να ζήσει σε ένα ήσυχο μέρος, όταν στον τόπο του κινδυνεύει, ενώ ο φτωχός δεν μπορεί. Ο Τληπόλεμος π.χ.ο ιδρυτής της Ρόδου, σύμφωνα με τον Πίνδαρο, όταν πάνω στο θυμό του χτύπησε μια μέρα, μ΄ ένα ραβδί από σκληρό ξύλο αγριελιάς τον Λικύμνιο και τον σκότωσε, πήγε στο Μαντείο των Δελφών για να ρωτήσει το θεό. Και ο χρυσοκόμης θεός, από τον ευωδιαστό ναό του, του είπε που να πάει για να είναι ασφαλής. «Σ’ αυτή τη γη θα βρει τη λύτρωση επιτέλους ο Τληπόλεμος, έπειτα από τις ημέρες τις πικρές που είχε περάσει. Εκεί των Τιρυνθίων ο αρχηγέτης , θα τιμάται ωσάν θεός» γράφει ο Πίνδαρος στον έβδομο ολυμπιόνικο, που αφιέρωσε στον Διαγόρα το Ρόδιο.
Αν και ούτε αυτό είναι ασφαλές κριτήριο, γιατί συμβαίνει και το αντίθετο. Υπάρχουν άνθρωποι που αντί να αποφύγουν τον κίνδυνο, τον επιζητούν, όπως οι Φιλέλληνες, που ήρθαν στην εμπόλεμη πατρίδα μας να πολεμήσουν και πολλοί έχασαν και τη ζωή τους, όπως αυτοί που πήγαν στους λεπρούς και τους υπηρετούσαν ή όπως ο Σουηδός γιατρός και συγγραφέας του Χρονικού του Σαν Μικέλε, που πήγε στην Ιταλία , κατά την επιδημία της πανώλης και βοηθούσε τους αρρώστους χωρίς αμοιβή κ.α.. Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τους πλούσιους απ΄ τους φτωχούς. Π.χ. στους πλούσιους ή στους φτωχούς θα κατατάξεις τον αρχαίο φιλόσοφο Κράτη, που έριξε την περιουσία του στη θάλασσα, και έζησε τον υπόλοιπο βίο του με τη βοήθεια των άλλων; Ή τους αδερφούς Ζωσιμάδες, που έδωσαν όλη την περιουσία τους στην πατρίδα; Ο παππούς μου, όταν κάποιος τον είπε φτωχό, του απάντησε, «είμαι πλούσιος, φτωχός είναι ο Διάβολος».
Τα πράγματα μπερδεύονται ακόμα περισσότερο με την αγάπη για τον τόπο τους. Ο κόσμος λέει , ότι οι πλούσιοι δεν έχουν πατρίδα. Απ΄ την άλλη μεριά υπήρξαν πλούσιοι που θυσίασαν τα πλούτη τους και τη ζωή τους ακόμα για την πατρίδα, όπως οι αγωνιστές του Εικοσιένα. Αυτές όμως φαίνεται να είναι οι φωτεινές εξαιρέσεις. Κατά κανόνα , η αγάπη των πλουσίων και των φτωχών για την πατρίδα τους δεν είναι η ίδια. Ούτε το μίσος για τον πόλεμο και για την αδικία είναι το ίδιο στους πλούσιους και στους φτωχούς. Οι φτωχοί πονάνε περισσότερο τον τόπο τους. Η πατρίδα τους είναι η ζωή τους.
Ακόμα και απέναντι στο πρόσωπο του Χριστού είναι διαφορετική η στάση των πλουσίων και των φτωχών. Οι φτωχοί νιώθουν το Χριστό γιατί δεν υπήρξε πλούσιος και γιατί καταδίκασε την υποκρισία των πλουσίων. Για τους φτωχούς είπε, όποιος κάνει καλό στους φτωχούς, στους ελαχίστους, όπως τους ονόμασε, σε μένα το κάνει. Οι πλούσιοι όμως μπορεί να πέσουν στο πειρασμό να θέλουν το Χριστό να τους μοιάζει, δηλαδή να έχει πλούτο και κοσμική δύναμη. Δεν εννοούν τα λόγια Του, ότι είναι ευκολότερο να περάσει ένα καραβόσκοινο από την τρύπα μιας βελόνας, παρά να εισέλθη πλούσιος στη βασιλεία του Θεού.
Πλούσιοι και φτωχοί με την έννοια που είπαμε, θα υπάρχουν πάντοτε. Εκείνο που δεν πρέπει να υπάρχει είναι η πνευματική φτώχεια, η άγνοια, που δημιουργεί θύματα. Ο κόσμος περιμένει τα πάντα από την μόρφωση , αν και δεν είναι ενημερωμένος για το που ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα της Παιδείας. Σήμερα το λόγο στην Παιδεία έχουν οι συνδικαλιστές της Εκπαίδευσης , οι οποίοι ενδιαφέρονται για τον κλάδο τους . Δεν τους ενδιαφέρει ο στόχος της Παιδείας, ούτε η ποιότητα της παρεχόμενης μάθησης, γιατί δεν επιλέγονται με επιστημονικά, αλλά με κομματικά κριτήρια.