Στρατή Χριστοδούλου,Η Ελληνικότητα της Μακεδονίας

Δημοσιεύτηκε στην Λεσβιακή εφημερίδα «Δημοκράτης» 16-11-2007


Ο χώρος της ευρύτερης Μακεδονίας ήταν ανέκαθεν μία γεωγραφική περιοχή του Ελληνισμού, που η Ελληνική παρουσία και η ενότητα των Μακεδόνων με τους υπόλοιπους Έλληνες καταμαρτυρείται χωρίς διακοπή από τα προϊστορικά χρόνια. Αυτό αποδεικνύουν αρχαιολογικά ευρήματα, γλωσσολογικές αναλύσεις, καθώς και το γεγονός ότι ο Ελληνικός πολιτισμός και η Ελληνική γλώσσα διαδόθηκαν σ’ όλο το γνωστό κόσμο από τους Μακεδόνες του Μ. Αλεξάνδρου και οι βασιλείς τους έδρασαν για την πραγμάτωση δημιουργίας Ελληνικού κράτους.


Με την εμφάνιση Σλάβων και Βουλγάρων στα Βαλκάνια (6ος και 7ος αι. μ.Χ.), η περιοχή της Μακεδονίας παρέμεινε Ελληνική, γλωσσικά και πληθυσμιακά. Οι Σλάβοι που εγκαταστάθηκαν, προσελήφθησαν ως εργάτες από Έλληνες ιδιοκτήτες της γης και της υπαίθριας χώρας. Όμως είχε ήδη ξεκινήσει μία πολυαίωνη περίοδος και εισέβαλαν λαοί στα ελληνικά εδάφη προσπαθώντας να επιβληθούν με τις βαρβαρικές τους καταβολές, τους διωγμούς και τις σφαγές. Μετά την επικράτηση των Οθωμανών, υπήρξε βίαιη κυρίως αλλαγή ως προς την θρησκεία-εθνότητα των κατοίκων με πολλούς Έλληνες να αλλάζουν πιστεύω μπροστά στο μαχαίρι και να χάνουν την επαφή με τις ρίζες τους. Όμως, πολλές πληθυσμιακές ομάδες της Μακεδονίας, ακόμα και με σλαβοφανές ιδίωμα, είχαν συνείδηση καθαρά Ελληνική, δίνοντας ηρωϊκά την ζωή τους για τον Ελληνισμό. Ο Βρετανός Salisbury, ξεκαθάριζε ότι: «Η Μακεδονία και η Θράκη είναι τόσο ελληνικές όσο και η Κρήτη». Ο Γερμανός γεωγράφος L. Schultze επισήμαινε ότι οι Μακεδόνες ως προς τη γλώσσα, την παράδοση, την πολιτισμική συγγένεια, το θρήσκευμα «είναι το ίδιο έγκυροι Έλληνες όπως οι αδελφοί τους του Νότου». Ο Γάλλος Παγκρέλ σημείωνε: «…όλοι αυτοί οι Μακεδόνες, ανεξάρτητα από τη γλώσσα τους, προτιμούν να σταυρωθούν παρά να απαρνηθούν τον Ελληνισμό τους…».


Η κυριαρχία του ελληνικού στοιχείου στην Μακεδονία ήταν εμφανής, γι αυτό υπήρξε η λυσσώδης πολεμική Σλάβων και Βουλγάρων. Με τους νικηφόρους για τον Ελληνισμό Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13, απελευθερώθηκε η Μακεδονία από τους Τούρκους μετά από 5 αιώνες. Καθορίσθηκαν τα σύνορα των βαλκανικών χωρών στο χώρο της Μακεδονίας, και το μεγαλύτερο μέρος της περιήλθε στην Ελλάδα εκτός από ορισμένες επαρχίες προς βορά, που δόθηκαν σε Γιουγκοσλαβία/Σκόπια και Βουλγαρία, με σημαντικούς ελληνικούς πληθυσμούς που παρέμειναν στα εδάφη αυτά. Όλη η ευρύτερη περιοχή περιελάμβανε ελληνόφωνους πληθυσμούς, αλλά και σλαβόφωνους που οι μεγαλύτερες μάζες είχαν διατηρήσει έντονη ελληνική-εθνική συνείδηση. Στην περίπτωση των Ελλήνων σλαβόφωνων εμφανιζόταν το φαινόμενο της διπλής γλώσσας (ελληνικών και σλαβικών) επειδή οι Σλάβοι δεν μπορούσαν να μάθουν την περίπλοκη ελληνική γλώσσα, γι’ αυτό μιλούσαν οι Έλληνες τα απλοϊκά σλαβικά. Επίσης, κάποιοι Έλληνες κατέφευγαν στην εκμάθηση του σλαβικού ιδιώματος, ώστε να μπορούν να παριστάνουν τους Σλάβους αποφεύγοντας παλαιότερα το τουρκικό παιδομάζωμα. Έτσι δημιουργήθηκαν οι σλαβόφωνοι Έλληνες.


Οι σλαβικοί μηχανισμοί δεν ησύχασαν και δεν αποδέχτηκαν το ότι η Ελλάδα πήρε το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας και με δόλια μέσα προσπαθούσαν να αναμοχλεύσουν το «Μακεδονικό». Αρχικά οι Βούλγαροι εκμεταλλευόμενοι προσπαθούσαν να σλαβοποίησουν την ιστορία της Μακεδονίας, βουλγαροποιώντας στα σχολεία τους Αγίους Κύριλλο, Μεθόδιο και τον Μέγα Αλέξανδρο!!! Η βουλγαρική απειλή για τους ελληνικούς πληθυσμούς, ξεκίνησε από το 1870, διεκδικώντας εδάφη και έξοδο στο Αιγαίο, με συγκρούσεις μίσους και καταστροφής. Οι Βούλγαροι κομιτατζήδες είχαν τόση λύσσα κατά των Ελλήνων που σκόρπισαν το θάνατο, εξαναγκάζοντας πολλούς Έλληνες να φύγουν ή να μην δηλώνουν την ελληνική τους καταγωγή. Με οργανωμένες σφαγές και διωγμούς στην Βουλγαρία, η Φιλιπούπολη, η Μεσημβρία, ο Πύργος, το Καβακλή, η Αγχίαλος κ.α. εγκαταλείφθηκαν από πολλούς Έλληνες.


Εν συνεχεία, ενώ επί τουρκοκρατίας στις επίσημες απογραφές δεν γίνεται πουθενά μνεία για «Μακεδόνες», όπως εννοούν τον όρο οι Σκοπιανοί, την δεκαετία 1920-30 στην τότε Γιουγκοσλαβία είχε ξεκινήσει προσπάθεια βίαιου εκσερβισμού της νότιας περιοχής της χώρας, που αργότερα το επιτελείο του Τίτο θα μετονόμαζε σε Μακεδονία! Μέχρι το 1944, «Μακεδονία» ως σλαβικό κράτος και Μακεδονικό έθνος ως ιδιαίτερη εθνότητα ήταν έννοιες άγνωστες. Μετά το τέλος της γερμανικής κατοχής ξεκινά από την Κομιντέρν, το κομμουνιστικό κόμμα της Γιουγκοσλαβίας κλπ. η υλοποίηση σχεδίου δημιουργίας μακεδονικού κράτους υπό σλαβικό μανδύα. Το 1947 μετά από διαβουλεύσεις Γιουγκοσλάβων και Βουλγάρων τέθηκε η βάση για την ένωση των κομματιών της Μακεδονίας που τους είχαν δοθεί. Το 1948 οι κομμουνιστές εφάρμοσαν την μέθοδο παιδομαζώματος 28000 ελληνοπαίδων που θα αποτελούσαν τους νεογενίτσαρους του σλαβισμού. Τα σχέδια του Τίτο θα βρουν αντίθετο τον Στάλιν (ΕΣΣΔ) που ανέτρεψε τους γιουγκοσλαβικούς οραματισμούς για ηγεμονία στα Βαλκάνια. Σημειωτέον, ότι το Κ.Κ.Ελλάδος το 1949 τάχθηκε υπέρ μιας ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας, αλλά το 1956 χαρακτήρισε την απόφαση αυτή ως γκάφα!


Σήμερα οι Σκοπιανοί αντιγράφουν τους Βούλγαρους παρουσιάζοντας ανύπαρκτους πολιτισμούς και ψεύτικα στοιχεία σε μία περιοχή που αποτελείται από Ελληνικές πολιτείες όπως το Μοναστήρι (αρχαία Ηράκλεια), σφύζον ελληνικό κέντρο με ελληνικό πληθυσμό πάντα μεγαλύτερο από τα 2/3 του συνόλου της πόλης και τα πέριξ χωριά γεμάτα Έλληνες. Περιέπεσε το 1912 στους Σέρβους, μετά την αποχώρηση των Τούρκων και τους κατοίκους της τους τυραγνούσαν σκληρά για το λόγο ότι ήταν Έλληνες. Το Μελένικο, αρχαία κοιτίδα του ελληνισμού και σημαντικότατο εθνικό κέντρο επί βυζαντινής αυτοκρατορίας, που διατήρησε τον Ελληνισμό ακόμα και επί τουρκοκρατίας. Το 1913 όταν απελευθερώθηκε, υπήρχαν ελληνικότατες οικογένειες με καθαρότατη ελληνική γλώσσα και βαθύτατη ελληνική συνείδηση. Την Αχρίδα, την ακρόπολη του Ελληνισμού της Μακεδονίας, που ο Ρώσος V. Grigogovitch γράφει ότι δεν βρήκε ούτε έναν που να εννοεί την σλαβική γραφή. Αντιθέτως, ήταν εξασκημένοι στην ανάγνωση ελληνικών βιβλίων από αρχαία χειρόγραφα. Την Στρώμνιτσα (δόθηκε στους Βούλγαρους), που το 1906 έγινε υποδοχή στον Γάλλο βουλευτή Paukkares, από 300 γυναίκες που έψαλαν τον ελληνικό εθνικό ύμνο, και από «400 σλαβόφωνους Έλληνες Γραικομάνους, ο ένας φανατικότερος Έλλην απ’ τον άλλον». Το Τύρνοβο (δόθηκε στην Βουλγαρία), είχε και αυτό πληθυσμό με ακριβή γνώση ελληνικότητας. Την Χιρζίστα, με αμιγή ελληνικό πληθυσμό, που την επισκέφτηκε το 1904 ο Γάλλος δημοσιογράφος Παγιαρές, και οι κάτοικοι του είπαν: «είμεθα Έλληνες και θέλομεν να παραμείνωμεν Έλληνες…». Το Μεγάροβο, που οι Έλληνες Κουτσόβλαχοι κάτοικοί του δήλωναν: «Δεν αποτελούμε χωριστή ομάδα από το Ελληνικό γένος… λεγόμαστε Βλάχοι, όπως όλοι οι ορεινοί κάτοικοι της Ελληνικής χώρας… Εμείς οι Κουτσόβλαχοι πάντα είμαστε και θα είμαστε Έλληνες… Αυτό ορκιζόμαστε και το διακηρύττουμε μπροστά στο Θεό και στους ανθρώπους». Το Στάρτζοβο, που είχε 200 σλαβόφωνες οικογένειες, με ακραιφνή ελληνική συνείδηση και έστελναν τα παιδιά τους να μάθουν ελληνικά, ενώ το 1912 κατατάσσονταν στον Ελληνικό στρατό. Το Κρούσοβο (από το αρχαίο μακεδονικό όνομα Κρούσσος), καταστράφηκε εξ αιτίας των Βουλγάρων όταν αριθμούσε 10000 κατοίκους με ελληνική συνείδηση που επέμεναν στην πίστη και καταγωγή των πατέρων τους: «…δεν δυνάμεθα να είμεθα άλλο τι παρά Έλληνες». Η Γευγελή υπήρξε ανέκαθεν ελληνικό κέντρο, με 25 περίπου χωριά με αμιγή ελληνικό πληθυσμό. Η Δοϊράνη με πάμπολλα ελληνικά χωριά. Οι Νεγκοβανοί που ήταν βλαχόφωνοι, αλλά θερμοί Έλληνες. Τα Σκόπια (οι αρχαίοι Σκοποί), όπου το πλείστον των Ελλήνων ήταν βλαχόφωνοι (το 1911 υπολογίζονταν σε 63752). Οι Σαρακατσάνοι, η αιχμή του δόρατος του ελληνισμού, αποτελούσαν την πιο δυναμική ελληνική ομάδα και ζούσαν στα ορεινά αυτόνομοι μέχρι το 1944-45, με ταυτότητες που έγραφαν «ελληνικής καταγωγής», με ελληνικά επίθετα και ονόματα, ώσπου τους υποχρέωσαν όλους να προσθέσουν στις νέες ταυτότητες ένα –ωφ στο τέλος που επειδή έμοιαζε με βουλγάρικο το ξανάλλαξαν με -έφσκυ και ακολούθως τους απειλούσαν για να μην μιλούν την ελληνική γλώσσα, που οι γονείς μάθαιναν κρυφά στα παιδιά, αλλά να μιλούν την δήθεν «μακεδονική» που είναι ένα σλαβοφανές ιδίωμα με ελληνικές λέξεις! Τέλος, απεφασίσθη ο εκτοπισμός και η φυγή τους -πλην ελαχίστων- στην Ελλάδα ως το 1968. Οι Βλαχόφωνοι που εκδηλώνονταν ως Έλληνες ακόμα και μέσα στις φυλακές και θεωρούνταν οι φανατικότεροι (Έλληνες σκυλιά τους φώναζαν) καθώς και οι καλύτεροι έμποροι, επιστήμονες και νοικοκυραίοι. Οι Γραικομάνοι που φυλακίζονταν και δημευόταν οι περιουσίες τους επειδή μίλαγαν για την ελληνική τους καταγωγή. Ήταν εκείνοι που αντιστάθηκαν στους Βούλγαρους, που αυτοί τους ονόμασαν Γραικομάνους γιατί ήταν οι πιο δυναμικοί Έλληνες. Όταν οι Σλάβοι προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι υπήρχε «σλαβομακεδονικό έθνος(;;;)» τολμούσαν οι σλαβόφωνοι χωρικοί Έλληνες και τους διέψευδαν, θυσιάζοντας τα πάντα για την Ορθοδοξία και την Ελληνική Ιδέα!


Σήμερα η απροστάτευτη ελληνική μειονότητα στο κρατίδιο των Σκοπίων ανέρχεται σε 170.000 ξεχασμένων Ελλήνων!!! Ολόκληρη η περιοχή που αποτελεί το νότιο τμήμα του κράτους των Σκοπίων ήταν Ελλάδα, αφού η ιστορία της γράφτηκε σε γλώσσα ελληνική και την έγραψαν άνθρωποι με βαθιά ελληνική συνείδηση, εθνική προσφορά, κοινωνική οργάνωση, άριστη οικονομία και εμπόριο, που μαζί με την Ορθόδοξη Εκκλησία έκαναν την περιοχή κέντρο του Ελληνισμού. Όλοι πίστευαν ότι δεν ήταν Σλάβοι, αλλά απόγονοι Ελλήνων βασιλέων! Ήταν και ένιωθαν Έλληνες που ζούσαν σε γη ελληνική, είχαν προγόνους Έλληνες και όχι «Σλαβομακεδόνες». Ο Ίων Δραγούμης αναρωτιέται: «Πώς αφήσαμε να μας ποδοπατούν αδιάντροπα την Μακεδονία όσοι δεν έχουν δικαιωμα ούτε καν να την κοιτάζουν…».