Το επικίνδυνο ποτάμι

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Ο Κύριος Δημήτριος Αντωνίου, ιατρός, σώζει την τιμή και την αξιοπρέπεια της Ελλάδος!

Έχουμε συνηθίσει να παρομοιάζουμε τη ζωή μας με ταξίδι. Μοιάζει πράγματι με ταξίδι η ζωή μας. Ένα ταξίδι στο οποίο προσπαθεί ο καθένας από μας να το κάνει όσο το δυνατόν πιο ασφαλές, πιο ξεκούραστο και πιο ευχάριστο. Κανένας δεν ταξιδεύει για να εκθέσει τον εαυτό του στον κίνδυνο ή για να κουραστεί και να δυσαρεστηθεί.
Αν και όλα αυτά εξαρτώνται από την προετοιμασία του καθενός.

Σήμερα δεν μπορεί κανείς να μιλάει για τη ζωή του παρομοιάζοντάς την με ταξίδι. Η ζωή μοιάζει περισσότερο με πόλεμο ή με το πέρασμα ενός επικίνδυνου ποταμού. Δεν υπάρχει κανείς που να μην αναλογίζεται τον κίνδυνο, να μην υπολογίζει τον εχθρό και να μην μετράει τις δυνάμεις του. Αυτό σημαίνει ότι νιώθουμε πόσο μεγάλη αξία έχει η προετοιμασία. Κανένας δεν θα θελε να βρεθεί ανέτοιμος.

Αυτό είναι μεγάλο καλό. Αυτό θα μας οδηγήσει όχι μόνο στη γνώση του εχθρού, αλλά και στην αυτογνωσία. Ένα ερώτημα παλιό, αλλά με νέα σημασία γενιέται μέσα στον καθένα από μας: Το ερώτημα «ποιος είμαι». Όχι με την έννοια ότι εγώ είμαι και κανένας άλλος, αλλά με την έννοια ποιες είναι οι δυνάμεις μου να τα καταφέρω να περάσω το επικίνδυνο ποτάμι.

Όλοι ξέρουμε από την οικογένεια, την Εκκλησία, το σχολείο, που μας έδεσαν με τις ρίζες μας, τα βασικά εφόδια για τον επικείμενο πόλεμο. Οι ρίζες αυτές κράτησαν το έθνος μας ζωντανό μέσα στην πορεία χιλιάδων χρόνων. Κανένας σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή σαν τη σημερινή, δεν θα ανατρέξει στον Ζαν Ζακ Ρουσώ ή στον Μαρξ για να βρει το σύμμαχό του. Το πλεονέκτημα του ότι είμαστε μικροί, αδύναμοι και αβοήθητοι είναι ότι έχουμε τις ρίζες μας για να ξαναβρούμε την ενότητά μας. Το πλεονέκτημα του μικρού είναι η ενότητα. Οι ρίζες μας είναι η Ορθοδοξία, η Ελληνική γλώσσα, η οικογένεια, η επαφή μεταξύ μας και η εμπιστοσύνη στην αγάπη. Ξέρουμε ότι δίχως αγάπη δε γίνεται. Απόδειξη ότι εμείς ακόμα μιλάμε μεταξύ μας.

Σωστά είναι όλα αυτά,λέω στον εαυτό μου, αλλά είναι γενικά. Πρέπει να ξέρω πως προετοιμάζεται κανείς για το πέρασμα του επικίνδυνου ποταμού, μια που όπως δείχνουν τα πράγματα κανείς δεν θα μπορέσει να ξεφύγει. Στο πέρασμα από τη μυθική Σφίγγα έπρεπε να απαντήσεις στο ερώτημά της. Μόνο αν απαντούσες σωστά μπορούσες να περάσεις. Αν δεν απαντούσες σωστά θα έχανες τη ζωή σου. Υπήρχε και μια τρίτη περίπτωση, να μη δεχθείς το ερώτημα. Τότε γλίτωνες τη ζωή σου, αλλά έχανες κάθε τι που κάνει τη ζωή να αξίζει να τη ζεις. Περίπου και τώρα το ίδιο είναι. Δεν κινδυνεύει η ζωή σου, αν δεχθείς να σε κάνουν δούλο, αν πεις "ταϊστε με και κάντε με δούλο".

Η προετοιμασία αρχίζει με την ερώτηση στον εαυτό μας, "ποιος είμαι" δηλαδή τι πιστεύω ότι είμαι, και ποιος είναι ο εχθρός που απειλεί την ύπαρξή μου και την ελευθερία μου. Το πιο κρίσιμο ερώτημα για μένα είναι το ερώτημα, αν είμαι πραγματικά ορθόδοξος ή είμαι ορθόδοξος μόνο στην ταυτότητα και στην πράξη είμαι π.χ. γιαχωβάς.

Είμαι ορθόδοξος, δεν είμαι γιαχωβάς ή οικουμενιστής ή μεταπατερικός ή οτιδήποτε άλλο. Πιστεύω ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός και ο μόνος Σωτήρ του κόσμου. Ο κόσμος δεν είναι αιώνιος, ούτε εγώ θα ζω αιώνια εδώ. Ο κόσμος φθείρεται και η επιθυμία αυτού.

Πώς πρέπει να προετοιμαστώ για το πέρασμα του επικίνδυνου ποταμού; Πρώτον, να δεχθώ ότι υπάρχουν προβλήματα που λύνονται και προβλήματα άλυτα. Όσον αφορά τα άλυτα προβλήματα η στάση του Ορθοδόξου είναι η αιώνια αναμονή ενός θαύματος. Ο Δυτικός κόσμος έχει την προσδοκία του στον άνθρωπο. Ο Ορθόδοξος έχει εμπιστοσύνη στο Θεό. Ελπίζει στο ανέλπιστο, γιατί μόνο ο Θεός είναι παντοδύναμος.

Δεν μπορώ όμως με τη μια , χωρίς την δική μου συνέργεια να φτάσω να περιμένω το θαύμα, σαν να είναι μαγεία. Φτάνεις έως εκεί με την εργώδη προσπάθειά σου, φυλάγοντας τον κήπο σου και κρατώντας τα άγρια ζώα μακριά. Έτσι με καθαρή καρδιά και με ταπεινό πνεύμα σε επισκέπτεται η Χάρη του Θεού εν είδη Αγγέλου.

Κάνουμε ό,τι μπορούμε για τα προβλήματα που λύνονται.Για τα προβλήματα που δεν λύνονται από μας, όπως είναι το πέρασμα απ΄ το επικίνδυνο ποτάμι έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στην Πρόνοιά Του. Σ' αυτό στηρίζουμε την αισιοδοξία μας και το ηθικό θάρρος.

Υ.Γ.
Δημοσιεύθηκε προσφάτως σε κάποια εφημερίδα (πιθανόν στην Ελευθερία Λαρίσης) δήλωση του Πάπα της Ρώμης ότι "η παιδεραστία ήταν αποδεκτή από την κοινωνία"! Αν τα λόγια αυτά του Πάπα της Ρώμης ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, σε τέτοιες κοινωνίες όπως αυτές στη Δύση, κανείς δεν μπορεί να έχει ηθικό θάρρος.

Ετικέτες: Ηθικό θάρρος,κοινωνίες της Δύσης, Πάπας Ρώμης, Παιδεραστία,