Ζωή σ΄ ένα κόσμο που αυτοκτονεί;

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

"Χαρά της πρώτης μου ζωής, φεγγάρι αγαπημένο,
συ δεν πονείς, εγώ πονώ.
Γεώργιος Ζαλοκώστας,Εις το φεγγάρι


Η ανθρωπότητα οδηγείται στην αυτοκτονία. Ένας κόσμος αυτοκτονεί νεκρώνοντας τις πνευματικές αισθήσεις της ψυχής του. Ο σύγχρονος κόσμος είναι αναίσθητος για τα ανώτερα, τα μη βλεπόμενα, τα πνευματικά. Πώς να ζω σ΄ έναν κόσμο που αυτοκτονεί; Πώς να συμβάλλω στην αποτροπή της αυτοκτονίας της ανθρωπότητας; Τί να κάνω;

(Στιχομυθίες από την ταινία του Φεντερίκο Φελίνι, Η Φωνή του Φεγγαριού:)

" -Τί μελαγχολία! Η καρδιά δεν ξέρει πια τι να σκεφτεί. Όλοι με πειράζουν. Δεν καταλαβαίνω τί μου λένε."
"-Δεν πρέπει να καταλαβαίνεις. Να χαίρεσαι που σου μιλάνε." (Πράγματι στη Δύση ούτε μιλάνε πια!)

"-Μην ακούς τις φωνές των πηγαδιών, είναι προδότρες. Σου προκαλούν όνειρα όμορφα και άσχημα. Καλύτερα να κλείνεις (τίς νύχτες) τ΄ αυτιά σου."
"-Μα αν τα κλείσω τότε..."
"-Μείνε μακριά από τα πηγάδια."

(Μιλώντας με έναν άνθρωπο που κοιμάται στο νεκροταφείο):"-Δεν υπάρχουν ερωτήσεις κι απαντήσεις.Η μουσική σε κάνει ό,τι θέλει. Πώς ν' αντισταθείς σε κάτι που όλο υπόσχεται και ποτέ δεν το κρατάει;"
"-Εσάς τί σας υποσχέθηκε;"
"-Αυτό που υπόσχεται σε όλους, τη χαρά, την ηρεμία! Τη λήθη και να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι, ακόμα κι εγώ. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Όχι, όχι. (Στους νεκρούς:)Δεν μπορώ ούτε να σας συναντήσω. Μα πού είστε; ; Όπως η μουσική. Κανείς δεν ξέρει πού πηγαίνει όταν τελειώνει. Πόσο μ΄ αρέσει να θυμάμαι.Περισσότερο απ το να ζω. Τί διαφορά έχει; (Στο φεγγάρι:) Τί κάνεις φεγγάρι στον ουρανό; Η ζωή μου είναι γεμάτη βάσανα κι εσύ μου την ευφραίνεις. Τι ευλογημένο να μην έχεις τίποτα, όπως ο αέρας!"

Η "Φωνή του Φεγγαριού" του Φελίνι είναι μια ταινία ποιητική. Ό,τι υπάρχει είναι σύμβολο κι ό,τι συμβαίνει παραβολή. Το πηγάδι π.χ. είναι σύμβολο της βαθιάς καρδιάς του ανθρώπου. Ο άνθρωπος που μένει στο νεκροταφείο είναι ο σύγχρονος άνθρωπος που ζει σ΄ ένα κόσμο που είναι πνευματικά νεκρός.

Άρχισα να γράφω για το πως να ζεις σ΄ένα κόσμο που αυτοκτονεί ή που είναι ήδη πνευματικά νεκρός κι η ταινία του Φελίνι με πήγε στο πως να πεθαίνεις. Κατά το Φελίνι είναι ευλογημένο να μην έχεις τίποτα όπως ο αέρας. Αυτό σε βοηθάει να πεθάνεις ειρηνικά, σαν μια ωραία μουσική που τελειώνει.

Την ίδια ιδέα, δεν ξέρω ποιος την πήρε από ποιον, την έκανε χάϊ-κου ο φίλος μου ποιητής Ρόμπερτ Λαξ: "Αν ήσουν ένας σκοπός στο φλάουτο, θα λυπόσουνα που έφτασε στο τέλος του;"