Μόσχος Ε.Λαγκουβάρδος, Η μνήμη του Θεού

«Nobody knows the troumbles I ’ve seen.
Gloria, Aleluia”
Louis Amstrong

Αν κι εσύ , ευγενικέ αναγνώστη, θυμάσαι το Θεό, μόνο όταν πονάς, αξίζει να διαβάσεις αυτά που γράφω για μένα , σαν μια αναζήτηση, στο εξομολογητικό μου αυτό δοκίμιο. Διαφορετικά δεν αξίζει να χάνεις τον καιρό σου.
«Ζαγκούμπινι μπαρί» (χαμένο χρήμα) λέει μια σλάβικη παροιμία. Όποιος θέλει , λοιπόν , μπορεί να διαβάσει τις γραμμές αυτές, που όπως είπα στην αρχή, αφορούν τον εαυτό μου και την αναζήτησή του.
Το έναυσμα για να γράψω επάνω σ΄ αυτό το θέμα μου το έδωσαν τα λόγια του Ησαϊα στην αρχή του εξηκοστού (Ξ΄) κεφαλαίου, από όπου είναι παρμένο το γνωστό αναστάσιμο τροπάριο: « Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ, η γαρ δόξα κυρίου επί σε ανέτειλεν. Χόρευε και αγάλλου….».
Ενώ λοιπόν πρέπει να χαιρόμαστε κάθε μέρα, με τη χαρά της αναστάσεως του Κυρίου, «Χαίρε και αγάλλου, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς», το αντίθετο έχουμε συνδέσει τη μνήμη του Θεού με τον πόνο. Το συνηθισμένο είναι να θυμούμαστε το Θεό μόνο κάθε φορά που πονάμε ή που φοβούμαστε μην πονέσουμε. Αυτό συμβαίνει κατά κανόνα. Με εξαίρεση εκείνους που δεν πιστεύουν στο Θεό γιατί είναι βέβαιοι ότι δεν υπάρχει , αλλά είναι δημιούργημα της φαντασίας και του φόβου . Οι πιστοί στο Θεό αγαπούν τη μνήμη του Θεού και θέλουν να τον θυμούνται πάντα, στις χαρές και στις λύπες τους.
Γνώριζα κάποιον που πίστευε με θέρμη στο Θεό και τον είχε συνδέσει με τον πόνο του. Έτσι κάθε φορά που πονούσε ευχαριστούσε το Θεό που τον θυμήθηκε. «Ευχαριστώ Θεέ μου, που με θυμήθηκες»
Κάτι παρόμοιο λέει και το ακόλουθο σπιρίτσιουαλ (πνευματικό) τραγούδι του Λούϊς Άμστρονγκ. «Νόμπαντι νόουζ μάϊ σόροου, μπατ Τσίζους» (Κανένας δεν ξέρει τον πόνο μου, μόνο ο Ιησούς). Είναι ένα όμορφο σπιρίτσιουαλ, που το τραγουδάει με τον μοναδικό του τρόπο ο μεγάλος μουσικός και τραγουδιστής Λούϊς Άμστρονγκ. Παραθέτουμε σε απόδοση την αρχή και το τέλος του τραγουδιού, για να χαρείς. «Κανείς δεν ξέρει τι περνώ/ κανείς δεν ξέρει τη λύπη μου,/ κανείς δεν ξέρει τι περνώ/ ας είναι δοξασμένο το όνομα του Κυρίου. / (……..) Κανείς δεν ξέρει τι περνώ/ κανείς δεν ξέρει, παρά μόνο ο Ιησούς/ κανείς δεν ξέρει τι περνώ/ Ας είναι δοξασμένο το όνομά Του.»
Όπως σε όλα τα νέγρικα σπιρίτσιουαλς, ο πόνος και η λύπη είναι συνδεδεμένος με τη μνήμη του Θεού. Οι πιστοί θυμούνται το Θεό και τον ευλογούν και τον δοξάζουν , ακόμα και στον πόνο και τη λύπη τους. Στο βιβλίο του Ιώβ οι φίλοι του και η γυναίκα του προσπαθούσαν να τον πείσουν να καταραστεί το Θεό και να πεθάνει, για να μην υποφέρει με τους πόνους και τα βάσανα που τον βρήκαν. Ο Ιώβ
ως δίκαιος και αληθινός , αποδοκίμασε τους φίλους του: «Γυμνός βγήκα απ΄ την κοιλιά της μάνας μου και γυμνός θα φύγω. Ας είναι ευλογημένο του όνομα του Κυρίου», είπε. Ο Ιώβ έμεινε στην ιστορία της ανθρωπότητας αιώνιο παράδειγμα πίστης και αγάπης του Θεού.
Ξαναδιαβάζοντας τα λόγια του Ησαϊα στο εξηκοστό κεφάλαιο, αναρωτιέμαι ποιο είναι το μήνυμα για μένα προσωπικά. «΄Εχει πλέον έρθει το φως σου ,» γράφει ο μέγιστος των προφητών, ο επονομασθείς πέμπτος Ευαγγελιστής, « η δόξα του Κυρίου έχει ανατείλει επάνω σου.» Ποιο είναι το φως που ήρθε σε μένα;
Αν το συνηθισμένο είναι να θυμάμαι το Θεό μόνο στον πόνο και στη λύπη, το φως για το οποίο γράφει ο Ησαϊας είναι αυτό: «Να έχω πάντοτε προ οφθαλμών το Θεό».
Η συμβουλή της μητέρας του Ρουμάνου Γέροντα Θεόφιλου Παραϊάν , όταν ήταν παιδί, ήταν αυτή: «Να μην λησμονείς το Θεό. Να μη λησμονείς την προσευχή. Να έχεις προ οφθαλμών σου πάντα το Θεό».

"Ρεθεμνιώτικα Νέα"