Μια φιλοσοφία για το καλοκαίρι πρέπει να είναι μια πρακτική φιλοσοφία,
χρήσιμη για τη ζέστη και για το φόβο της ζέστης . Δεν αξίζει να θέτει μόνο τα προβλήματα, αλλά και να προτείνει λύσεις , αλλιώς γιατί να διαβάσει κανείς;
Άδικος κόπος και χαμένο χρήμα !
Με αυτήν την έννοια της φιλοσοφίας, τί θα άξιζε να γράψω στον ευγενικό αναγνώστη, στην αρχή του καλοκαιριού, από τη σύγχρονη περιδιάβασή μου στις γειτονιές της πρακτικής φιλοσοφίας;
Θ’ αρχίσω με την εξής ,καθόλου κολακευτική για το ανθρώπινο είδος μας, παρατήρηση: ότι η ανδρεία δεν περιλαμβάνεται πια στους στόχους της Εκπαίδευσης κι ότι οι άνθρωποι της σημερινής εποχής, μπροστά στους φόβους τους τρελαίνονται. Αντιθέτως τα ζώα, σε καταστάσεις που προκαλούν φόβο κι αγωνία., αποκτούν μεγαλύτερη αυτοσυνειδησία και προσοχή.
Το συμπέρασμα που βγαίνει από την παρατήρηση αυτή είναι ότι, χάρις στους ιθύνοντες της σύγχρονης Εκπαίδευσης, ο σημερινός κόσμος γίνεται ολοένα και πιο ασυνείδητος και με μικρότερη αυτοσυνειδησία ακόμα κι από αυτήν των ζώων, π.χ. ενός ημιόνου και μιας αίγας;
Ότι η σύγχρονη Εκπαίδευση δεν έχει ανάμεσα στους στόχους της την καλλιέργεια της αρετής της ανδρείας, αυτό είναι βέβαιο. Ότι οι νέοι με τον ένα ή τον άλλον τρόπο εθίζονται να είναι παθητικοί είναι εύκολο να το διαπιστώσει κανείς αρκεί να προσέξει π.χ. την αλλαγή της ενδυμασίας των νέων στρατιωτών, πώς από την αρβύλα κατέληξε στο μαλακό και γυναικείο σχεδόν στην εκλέπτυνσή του ένδυμα.
Γιατί όμως δεν καλλιεργείται η αρετή της ανδρείας η οποία ετάφη μαζί με την μεσαία τάξη, μετά το θάνατό της; Μια απάντηση μπορεί να είναι αυτή: Ότι στην Εκπαίδευση αλλά και παντού στη Δημόσια Διοίκηση ,όσοι μετά την λεγόμενη «επανάσταση των χωρικών» δεν αναμίχθηκαν με τα κόμματα και το συνδικαλισμό, παραγκωνίστηκαν και κατέλαβαν τις καίριες θέσεις εκείνοι, που λόγω της ενοχής τους , δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο παρά μόνο, πώς θα διατηρήσουν τις θέσεις που αναπάντεχα κατέχουν. Η ενοχή τους αυτή μοιάζει με «το σύνδρομο του κοντού».
Το σύνδρομο του κοντού δείχνει τον ανικανοποίητο άνθρωπο: οποιαδήποτε θέση κι αν κατέχει, η θέση αυτή, με το να είναι κοντός, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ γι΄ αυτόν, μια ικανοποιητική θέση. Το αποτέλεσμα της στάσης του ανθρώπου με το σύνδρομο αυτό είναι η στάση της παθητικότητας και της έλλειψης αυτογνωσίας.
Υπάρχει μικρότερη αυτογνωσία ,στην παθητικότητα ακόμα κι από αυτή που υπάρχει στα ζώα.
Ο παθητικός αντί να αγωνιστεί με τις δυσκολίες, τις ενοχές και τους φόβους, προσπαθεί να τις αποφύγει. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι στις μέρες μας η αποφυγή του πόνου και το κυνήγι της διασκέδασης και της ευχαρίστησης έγινε επιστήμη! Αυτός είναι ο λόγος που το άγχος, η ενοχή κι ο φόβος μας τρελαίνουν.
Ο αναγνώστης που έζησε στα βουνά , έχει ιδεί πως περπατούν στους επικίνδυνους γκρεμνούς τα μουλάρια κι οι αίγες, που πατούν στην άκρη άκρη. Πως δε φοβούνται; Το ίδιο έχουν δει μικρά πουλιά να βόσκουν ήσυχα δίπλα σε μεγάλα σαρκοβόρα πουλιά. Δεν φοβούνται γιατί ξέρουν ότι ο κίνδυνος δεν είναι ούτε ο επικίνδυνος γκρεμνός, ούτε τα μεγάλα αρπακτικά πουλιά, αλλά η δική τους άγνοια , ασυνειδησία και αμέλεια, όταν δεν έχουν πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής τους!
Δεν έχουν μόνον οι άνθρωποι μικρότερη του ημιόνου και της αίγας αυτογνωσία, έχουν λιγότερη αυτογνωσία και ολόκληρα κοινωνικά σύνολα, και πολιτείες , προς δυστυχία κι απελπισία των πολιτών. Παράδειγμα η δυσκολία που δημιούργησαν όχι τόσο η υποκρισία και η αναίδεια των Σκοπιανών, όσο η έλλειψη αυτογνωσίας των Ελλήνων. Κανείς ακόμα απ΄ τους Έλληνες, ούτε η Πολιτεία , ούτε η Ακαδημία , ούτε οι επιστήμονες, δεν τους προκάλεσαν να απαντήσουν μπροστά στην παγκόσμια κοινότητα, στο απλό, απλούστατο ερώτημα: τι είναι αυτό που θέλουν;
"Πολιτική Ενημέρωση"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου